Search
Search titles only
By:
Search titles only
By:
Home
Forums
New posts
Search forums
What's new
New posts
Latest activity
Members
Current visitors
Κανονισμός Λειτουργίας
Σωματείο AVClub
Log in
Register
Search
Search titles only
By:
Search titles only
By:
New posts
Search forums
Menu
Install the app
Install
Reply to thread
Home
Forums
Μουσική - Κινηματογράφος - Τηλεόραση - Πολιτισμός
Μουσική
Παρουσιάσεις δίσκων - Aφιερώματα
Tίτλοι Τέλους:Schubert String Quintet D.956
JavaScript is disabled. For a better experience, please enable JavaScript in your browser before proceeding.
You are using an out of date browser. It may not display this or other websites correctly.
You should upgrade or use an
alternative browser
.
Message
<blockquote data-quote="Δαμιανός Δημητριάδης" data-source="post: 526096" data-attributes="member: 206"><p>Εξαιρετικό το κείμενο σου Σπύρο και το δέσιμο με το Σεφέρη αν και, ως σταθερός σκοταδόψυχος, δεν αντέχω τόσο Φως στο συμβολισμό. <img src="" class="smilie smilie--sprite smilie--sprite11" alt=":rolleyes:" title="Roll eyes :rolleyes:" loading="lazy" data-shortname=":rolleyes:" /> Όμως εδώ όντως έχουμε να κάνουμε με ένα Αριστούργημα <em>Εξόδου</em> και εκεί, πάντα <em>προσβλέπει</em> κανείς στο Φως...</p><p></p><p>Θα είχε όντως ενδιαφέρον να μπορούσε και το - εξαιρετικό επίσης - κείμενο σου από το avforum να παρατεθεί δίπλα σ' αυτό. Έτσι θα βλέπαμε για μια ακόμη φορά μια θεμελιώδη λειτουργία, μια ειδοποιό διαφορά της Μεγάλης Μουσικής, του σπουδαίου Έργου Τέχνης, από τα υπόλοιπα. </p><p></p><p>Τα Μεγάλα Έργα έχουν <em>γονιμοποιητική</em> δύναμη. Γονιμοποιούν άλλους δημιουργούς στην παραγωγή των έργων τους, συχνά και σε άλλες μορφές Τέχνης από τη δική τους, γίνονται αντικείμενο επιστημονικής μελέτης και παράγεται νέα Γνώση από την μελέτη τους, εμπνέουν - και καμιά φορά σκλαβώνουν - ερμηνευτές που κάνουν σκοπό Ζωής την ερμηνεία Τους και τελικά, γονιμοποιούν και εμάς τους αδέξιους ερασιτέχνες, απελευθερώνουν την ψυχή μας και δίνουν διέξοδο στην έκφραση μας.</p><p></p><p>Όχι, δεν είναι η κρίση μας και ο υποκειμενισμός μας το μέτρο της αξίας των έργων! :lehrer: Το αδιάψευστο ίχνος του μεγαλείου τους - που πλέον έχει λάβει <em>αντικειμενικές διαστάσεις</em> - είναι κατ' αρχήν το μπόλιασμα της Ανθρώπινης Κουλτούρας μετά την εμφάνιση τους, ευτυχή επιδερμικά κύτταρα της οποίας, αποτελούμε και εμείς οι ίδιοι.</p><p></p><p>Για να επιστρέψω στο αντικείμενο του αφιερώματος σου, θα αντιγράψω ένα μικρό σχετικό απόσπασμα από το πολύ καλό βιβλίο του Κρίστοφερ Γκιμπς, <em>Σούμπερτ, η ζωή ενός Συνθέτη</em>, που έχει εκδοθεί στα ελληνικά από τη Λέσχη του Δίσκου:</p><p></p><p><em>Ορισμένοι κριτικοί δυσκολεύτηκαν να συμφιλιώσουν την αντιπαράθεση του υψιπετούς και του προσιτού ύφους στο Σούμπερτ, ότι θα ονομάζαμε σήμερα "υψηλή" και "ταπεινή" τέχνη. Το πρώτο μέρος του ασύγκριτου κουιντέτου εγχόδρων σε ντο μείζοντα (D956) αποτελεί σύνοψη του ύφους των τελευταίων έργων του Σούμπερτ. Το νωχελικό ξεδίπλωμα των υπέροχων μελωδιών, το γεμάτο χάρη πέρασμα στην τονικότητα της μι ύφεση για το εξαίσιο δεύτερο θέμα και, για μια άλλη φορά, οι χαρακτηριστικές ταλαντεύσεις ανάμεσα σε μείζονα και ελάσσονα τρόπο - όλα αυτά τα χαρακτηριστικά είναι το αποτέλεσμα περαιτέρω επεξεργασίας ενός τρόπου γραφής στον οποίο για πολύ καιρό έδειχνε προτίμηση ο Σούμπερτ. Ωστόσο, το τελευταίο μέρος παρουσιάζει μαι πιο κοινωνική και ανέμελη στάση, την οποία ορισμένοι σχολιαστές θεωρούν απογοητευτικά τετριμμένη σε σχέση με τα πρώτα τρία μέρη.</em></p><p><em></em></p><p><em>Το μέρος αυτό φαίνεται να ρίχνει λοξές ματιές στη γειτονική Ουγγαρία και να χαρακτηρίζεται από αναπάντεχη χορευτική ευθυμία. Όμως τέτοιου είδους εναλλαγές κλίματος στην πορεία του έργου, ακόμα και μέσα στα μέρη μιας σύνθεσης, είναι τυπικό γνώρισμα της γραφής του Σούμπερτ, σε λίγους συνθέτες συναντά κανείς τόσο μεγάλο εύρος ειδών, τεχνοτροπιών και συναισθημάτων. Και πράγματι, στο τελευταίο μέρος του κουιντέτου, σκοτεινές δυνάμεις συνεχίζουν να παραμονεύουν: το έργο τελειώνει με μια μανιασμένη κόντα που κορυφώνεται σε μια διάφωνη συγχορδία φορτίσιμο με μια τρίλια σε ρε ύφεση και στα δύο βιολοντσέλα, και μετά με μια τελική τονική αλλοιωμένη με μια αποτζατούρα σε ρε ύφεση (μια Ναπολιτάνικη σχέση που έχει ήδη παίξει σημαντικό ρόλο στα προηγούμενα μέρη). Το αποτέλεσμα είναι συγκλονιστικό, ελάχιστα ανέμελο ή θετικό, και μας αναγκάζει να επανεξετάσουμε εν μέρει τον ανάλαφρο χαρακτήρα των όσων προηγήθηκαν.</em></p><p></p><p>Στις θαυμάσιες δισκογραφικές προτάσεις σου, να προσθέσω και μια δική μου, με νέους καλλιτέχνες και χαϊεντάδικη παραγωγή, από την <a href="http://www.tacet.de/main/seite1.php?layout=katalog&language=en&filename=production.php&bestnr=01100" target="_blank">Tacet</a>.</p><p></p><p><img src="http://www.tacet.de/cover/01100.jpg" alt="" class="fr-fic fr-dii fr-draggable " style="" /></p><p></p><p>Η ηχοράφηση έχει τιμηθεί με το Deutschen Schallplatten Preis.</p></blockquote><p></p>
[QUOTE="Δαμιανός Δημητριάδης, post: 526096, member: 206"] Εξαιρετικό το κείμενο σου Σπύρο και το δέσιμο με το Σεφέρη αν και, ως σταθερός σκοταδόψυχος, δεν αντέχω τόσο Φως στο συμβολισμό. :rolleyes: Όμως εδώ όντως έχουμε να κάνουμε με ένα Αριστούργημα [I]Εξόδου[/I] και εκεί, πάντα [I]προσβλέπει[/I] κανείς στο Φως... Θα είχε όντως ενδιαφέρον να μπορούσε και το - εξαιρετικό επίσης - κείμενο σου από το avforum να παρατεθεί δίπλα σ' αυτό. Έτσι θα βλέπαμε για μια ακόμη φορά μια θεμελιώδη λειτουργία, μια ειδοποιό διαφορά της Μεγάλης Μουσικής, του σπουδαίου Έργου Τέχνης, από τα υπόλοιπα. Τα Μεγάλα Έργα έχουν [I]γονιμοποιητική[/I] δύναμη. Γονιμοποιούν άλλους δημιουργούς στην παραγωγή των έργων τους, συχνά και σε άλλες μορφές Τέχνης από τη δική τους, γίνονται αντικείμενο επιστημονικής μελέτης και παράγεται νέα Γνώση από την μελέτη τους, εμπνέουν - και καμιά φορά σκλαβώνουν - ερμηνευτές που κάνουν σκοπό Ζωής την ερμηνεία Τους και τελικά, γονιμοποιούν και εμάς τους αδέξιους ερασιτέχνες, απελευθερώνουν την ψυχή μας και δίνουν διέξοδο στην έκφραση μας. Όχι, δεν είναι η κρίση μας και ο υποκειμενισμός μας το μέτρο της αξίας των έργων! :lehrer: Το αδιάψευστο ίχνος του μεγαλείου τους - που πλέον έχει λάβει [I]αντικειμενικές διαστάσεις[/I] - είναι κατ' αρχήν το μπόλιασμα της Ανθρώπινης Κουλτούρας μετά την εμφάνιση τους, ευτυχή επιδερμικά κύτταρα της οποίας, αποτελούμε και εμείς οι ίδιοι. Για να επιστρέψω στο αντικείμενο του αφιερώματος σου, θα αντιγράψω ένα μικρό σχετικό απόσπασμα από το πολύ καλό βιβλίο του Κρίστοφερ Γκιμπς, [I]Σούμπερτ, η ζωή ενός Συνθέτη[/I], που έχει εκδοθεί στα ελληνικά από τη Λέσχη του Δίσκου: [I]Ορισμένοι κριτικοί δυσκολεύτηκαν να συμφιλιώσουν την αντιπαράθεση του υψιπετούς και του προσιτού ύφους στο Σούμπερτ, ότι θα ονομάζαμε σήμερα "υψηλή" και "ταπεινή" τέχνη. Το πρώτο μέρος του ασύγκριτου κουιντέτου εγχόδρων σε ντο μείζοντα (D956) αποτελεί σύνοψη του ύφους των τελευταίων έργων του Σούμπερτ. Το νωχελικό ξεδίπλωμα των υπέροχων μελωδιών, το γεμάτο χάρη πέρασμα στην τονικότητα της μι ύφεση για το εξαίσιο δεύτερο θέμα και, για μια άλλη φορά, οι χαρακτηριστικές ταλαντεύσεις ανάμεσα σε μείζονα και ελάσσονα τρόπο - όλα αυτά τα χαρακτηριστικά είναι το αποτέλεσμα περαιτέρω επεξεργασίας ενός τρόπου γραφής στον οποίο για πολύ καιρό έδειχνε προτίμηση ο Σούμπερτ. Ωστόσο, το τελευταίο μέρος παρουσιάζει μαι πιο κοινωνική και ανέμελη στάση, την οποία ορισμένοι σχολιαστές θεωρούν απογοητευτικά τετριμμένη σε σχέση με τα πρώτα τρία μέρη. Το μέρος αυτό φαίνεται να ρίχνει λοξές ματιές στη γειτονική Ουγγαρία και να χαρακτηρίζεται από αναπάντεχη χορευτική ευθυμία. Όμως τέτοιου είδους εναλλαγές κλίματος στην πορεία του έργου, ακόμα και μέσα στα μέρη μιας σύνθεσης, είναι τυπικό γνώρισμα της γραφής του Σούμπερτ, σε λίγους συνθέτες συναντά κανείς τόσο μεγάλο εύρος ειδών, τεχνοτροπιών και συναισθημάτων. Και πράγματι, στο τελευταίο μέρος του κουιντέτου, σκοτεινές δυνάμεις συνεχίζουν να παραμονεύουν: το έργο τελειώνει με μια μανιασμένη κόντα που κορυφώνεται σε μια διάφωνη συγχορδία φορτίσιμο με μια τρίλια σε ρε ύφεση και στα δύο βιολοντσέλα, και μετά με μια τελική τονική αλλοιωμένη με μια αποτζατούρα σε ρε ύφεση (μια Ναπολιτάνικη σχέση που έχει ήδη παίξει σημαντικό ρόλο στα προηγούμενα μέρη). Το αποτέλεσμα είναι συγκλονιστικό, ελάχιστα ανέμελο ή θετικό, και μας αναγκάζει να επανεξετάσουμε εν μέρει τον ανάλαφρο χαρακτήρα των όσων προηγήθηκαν.[/I] Στις θαυμάσιες δισκογραφικές προτάσεις σου, να προσθέσω και μια δική μου, με νέους καλλιτέχνες και χαϊεντάδικη παραγωγή, από την [URL="http://www.tacet.de/main/seite1.php?layout=katalog&language=en&filename=production.php&bestnr=01100"]Tacet[/URL]. [IMG]http://www.tacet.de/cover/01100.jpg[/IMG] Η ηχοράφηση έχει τιμηθεί με το Deutschen Schallplatten Preis. [/QUOTE]
Verification
Post reply
Home
Forums
Μουσική - Κινηματογράφος - Τηλεόραση - Πολιτισμός
Μουσική
Παρουσιάσεις δίσκων - Aφιερώματα
Tίτλοι Τέλους:Schubert String Quintet D.956
Top
Bottom
This site uses cookies to help personalise content, tailor your experience and to keep you logged in if you register.
By continuing to use this site, you are consenting to our use of cookies.
Accept
Learn more…