Search
Search titles only
By:
Search titles only
By:
Home
Forums
New posts
Search forums
What's new
New posts
Latest activity
Members
Current visitors
Κανονισμός Λειτουργίας
Σωματείο AVClub
Log in
Register
Search
Search titles only
By:
Search titles only
By:
New posts
Search forums
Menu
Install the app
Install
Reply to thread
Home
Forums
Μουσική - Κινηματογράφος - Τηλεόραση - Πολιτισμός
Μουσική
Παρουσιάσεις δίσκων - Aφιερώματα
Τι κι αν δεν είμαστε αδέρφια...
JavaScript is disabled. For a better experience, please enable JavaScript in your browser before proceeding.
You are using an out of date browser. It may not display this or other websites correctly.
You should upgrade or use an
alternative browser
.
Message
<blockquote data-quote="supersonic" data-source="post: 279170" data-attributes="member: 94"><p><img src="http://ec1.images-amazon.com/images/I/417KF0G4Z7L._AA240_.jpg" alt="" class="fr-fic fr-dii fr-draggable " style="" /></p><p></p><p>Οι Doobie Brothers δεν ήταν ένα ομοιόμορφα ακούρευτο, καλοντυμένο, εγγλέζικο συγκρότημα, ούτε στούντιο γάτοι, ούτε συγγενείς υπαλλήλων της Warner. Δεν ήταν κάν αδέρφια. Ήταν τέσσερις μουσικοί από το San Jose (και όχι από ‘κει που ήταν <em>όλοι οι άλλοι </em>της εποχής τους, το San Francisco). Απλά τέσσερις μουσικοί, ένα συγκρότημα του δρόμου, που όπου υπήρχε κοινό βάζανε τα όργανα στη μπρίζα.</p><p>1971.</p><p>Τη στιγμή που ο Tom Johnston και ο Pat Simmons ανέβαιναν στη σκηνή με τις ακουστικές κιθάρες τους σε ανοιχτά κουρντίσματα, κάτι άλλαζε.</p><p>Αμερικάνικο ροκ, που μόλις άρχιζε να διαμορφώνεται. Καθαρά φωνητικά κοντά στους σύγχρονους Grand Funk αλλά και στους προπάτορες που καβαλούσαν τα κύματα της West Coast. Καουμπόϊκο ροκ ?… μάλλον όχι, επιρροές ναι αλλά όχι σαν αυτό που αργότερα μάθαμε από συγκροτήματα όπως οι Marshall Tucker Band, αγροτικό ? ίσως… μπούγκι ? χμμμ.. βλαχοροκ ? με τίποτα..Πάντως οι νύξεις για άλογα, χωριό, φύση, τη νύχτα, τη μέρα , ταξίδια και την καλή μας είναι εδώ με αντίστοιχη απουσία όλων των άλλων επιρροών της εποχής δηλαδή σύγχρονο τρόπο ζωής, καλοκαίρι στην πόλη, λουλούδια, και αγάπη. Φυσικά ούτε λεξη για ψυχεδέλεια (τι είναι αυτό ?) και ουσίες. Ας είναι καλά η μπύρα και τα άλλα αντρικά ποτά.</p><p>Όλα κινούνται γύρω από τους δυό πόλους Johnston – Simmons. Η μαγεία της διπλής κιθάρας, και υπάρχει μπόλικη, κύρια ακουστική, οι άλλοι δυό διακριτικοί, όσο χρειάζεται για να συμπληρωθεί η τετράδα.</p><p>Πολύ δυνατές στιγμές το ασύγκριτο opening track, Nobody, το Slippery St. Paul, travelling man, Feeling down farther και το μπλουζίστικο Chicago.</p><p>Δεν φτάνει την τελειότητα και τη στιλπνάδα του What were once vices… αλλά είναι φρέσκο, αγνό και ανεπιτήδευτο. Αγνοημένο στον καιρό του, ίσως λόγω της πρόχειρης ηχογράφησης των άσημων τότε μουσικών. Τώρα σαν remaster σαφώς καλύτερο.</p><p>Για όσους αναζητούν τα 70’ς που ποτέ δεν γνώρισαν.</p></blockquote><p></p>
[QUOTE="supersonic, post: 279170, member: 94"] [IMG]http://ec1.images-amazon.com/images/I/417KF0G4Z7L._AA240_.jpg[/IMG] Οι Doobie Brothers δεν ήταν ένα ομοιόμορφα ακούρευτο, καλοντυμένο, εγγλέζικο συγκρότημα, ούτε στούντιο γάτοι, ούτε συγγενείς υπαλλήλων της Warner. Δεν ήταν κάν αδέρφια. Ήταν τέσσερις μουσικοί από το San Jose (και όχι από ‘κει που ήταν [I]όλοι οι άλλοι [/I]της εποχής τους, το San Francisco). Απλά τέσσερις μουσικοί, ένα συγκρότημα του δρόμου, που όπου υπήρχε κοινό βάζανε τα όργανα στη μπρίζα. 1971. Τη στιγμή που ο Tom Johnston και ο Pat Simmons ανέβαιναν στη σκηνή με τις ακουστικές κιθάρες τους σε ανοιχτά κουρντίσματα, κάτι άλλαζε. Αμερικάνικο ροκ, που μόλις άρχιζε να διαμορφώνεται. Καθαρά φωνητικά κοντά στους σύγχρονους Grand Funk αλλά και στους προπάτορες που καβαλούσαν τα κύματα της West Coast. Καουμπόϊκο ροκ ?… μάλλον όχι, επιρροές ναι αλλά όχι σαν αυτό που αργότερα μάθαμε από συγκροτήματα όπως οι Marshall Tucker Band, αγροτικό ? ίσως… μπούγκι ? χμμμ.. βλαχοροκ ? με τίποτα..Πάντως οι νύξεις για άλογα, χωριό, φύση, τη νύχτα, τη μέρα , ταξίδια και την καλή μας είναι εδώ με αντίστοιχη απουσία όλων των άλλων επιρροών της εποχής δηλαδή σύγχρονο τρόπο ζωής, καλοκαίρι στην πόλη, λουλούδια, και αγάπη. Φυσικά ούτε λεξη για ψυχεδέλεια (τι είναι αυτό ?) και ουσίες. Ας είναι καλά η μπύρα και τα άλλα αντρικά ποτά. Όλα κινούνται γύρω από τους δυό πόλους Johnston – Simmons. Η μαγεία της διπλής κιθάρας, και υπάρχει μπόλικη, κύρια ακουστική, οι άλλοι δυό διακριτικοί, όσο χρειάζεται για να συμπληρωθεί η τετράδα. Πολύ δυνατές στιγμές το ασύγκριτο opening track, Nobody, το Slippery St. Paul, travelling man, Feeling down farther και το μπλουζίστικο Chicago. Δεν φτάνει την τελειότητα και τη στιλπνάδα του What were once vices… αλλά είναι φρέσκο, αγνό και ανεπιτήδευτο. Αγνοημένο στον καιρό του, ίσως λόγω της πρόχειρης ηχογράφησης των άσημων τότε μουσικών. Τώρα σαν remaster σαφώς καλύτερο. Για όσους αναζητούν τα 70’ς που ποτέ δεν γνώρισαν. [/QUOTE]
Verification
Post reply
Home
Forums
Μουσική - Κινηματογράφος - Τηλεόραση - Πολιτισμός
Μουσική
Παρουσιάσεις δίσκων - Aφιερώματα
Τι κι αν δεν είμαστε αδέρφια...
Top
Bottom
This site uses cookies to help personalise content, tailor your experience and to keep you logged in if you register.
By continuing to use this site, you are consenting to our use of cookies.
Accept
Learn more…