Search
Search titles only
By:
Search titles only
By:
Home
Forums
New posts
Search forums
What's new
New posts
Latest activity
Members
Current visitors
Κανονισμός Λειτουργίας
Σωματείο AVClub
Log in
Register
Search
Search titles only
By:
Search titles only
By:
New posts
Search forums
Menu
Install the app
Install
Reply to thread
Home
Forums
Μουσική - Κινηματογράφος - Τηλεόραση - Πολιτισμός
Μουσική
Παρουσιάσεις δίσκων - Aφιερώματα
Θησαυρός με τα όλα του
JavaScript is disabled. For a better experience, please enable JavaScript in your browser before proceeding.
You are using an out of date browser. It may not display this or other websites correctly.
You should upgrade or use an
alternative browser
.
Message
<blockquote data-quote="Δημήτρης Ν." data-source="post: 728227" data-attributes="member: 79"><p><img src="http://ecx.images-amazon.com/images/I/21cvv7eyu1L._SL500_AA170_.jpg" alt="" class="fr-fic fr-dii fr-draggable " style="" /></p><p></p><p><span style="font-family: 'Times New Roman'"><span style="font-size: 12px"><strong>Markus Stockhausen / Electric Treasures / 2008 </strong></span></span></p><p><span style="font-family: 'Times New Roman'"><span style="font-size: 12px"></span></span></p><p><span style="font-family: 'Times New Roman'"><span style="font-size: 12px">Δεν είχα και σε τόσο μεγάλη εκτίμηση τον Markus Stockhausen . Ισως η βαριά κληρονομιά του επιθέτου του να μου δημιουργούσε a priori αισθήματα ενδοιασμού , ως γιό ενός μεγάλου πατέρα . Η σποραδική επαφή με την δισκογραφία του , τον είχε κατατάξει στην συνείδηση μου , στο mainstream της σημερινής τζαζ , ενδεχομένως περισσότερου ευχάριστης παρά σημαντικής . </span></span></p><p><span style="font-family: 'Times New Roman'"><span style="font-size: 12px"></span></span></p><p><span style="font-family: 'Times New Roman'"><span style="font-size: 12px">Αμαρτία εξομολογουμένη , αμαρτία ουκ εστι , όμως . Διότι με το <strong>Electric Treasures </strong>να βρίσκεται εδώ και μερικές μέρες στα χέρια μου και στο player μου και να ακούγεται , παρά τον όγκο του ως διπλού cd , μονοκοπανιά , δις ημερησίως , συνειδητοποίησα την αμαρτία μου , το πόσο επιπόλαιη στάθηκε η πρώτη μου στάση απέναντι του και πόσο επιδερμική η επαφή μου μαζί του , αφού δεν κατάφερα να διαγνώσω εγκαίρως το μέγεθος του ανδρός , το δημιουργικό status του καλλιτέχνη . </span></span></p><p><span style="font-family: 'Times New Roman'"><span style="font-size: 12px"></span></span></p><p><span style="font-family: 'Times New Roman'"><span style="font-size: 12px">Το <strong>Electric Treasures </strong>είναι ζωντανά ηχογραφημένο στην Βόννη . Μια κι έξω , όλο το κονσέρτο . Και είναι η επιτομή του τζαζικού αυτοσχεδιασμού , ο ορισμός της εκτελεστικής δεινότητας των συμμετεχόντων καθώς απεικονίζει μια μεταφυσικού επιπέδου επικοινωνία των μελών του κουαρτέτου που είναι εκτός από τον ίδιο τον <strong>Stockhausen </strong>στην τρομπέτα , ο <strong>Arild Andersen </strong>στο μπάσο , ο <strong>Patrice Heral </strong>στα ντραμς κι ο <strong>Vladyslav Sendecki</strong> στo πιάνο και τα keyboards .</span></span></p><p><span style="font-family: 'Times New Roman'"><span style="font-size: 12px"></span></span></p><p><span style="font-family: 'Times New Roman'"><span style="font-size: 12px">Συχνά τα τελευταία χρόνια γκρινιάζω για την σημερινή τζαζ , καθώς νιώθω πως είναι παγιδευμένη μεταξύ αφ´ενός των ψυχρών Ευρωπαίων και της ECM αισθητικής και αφ’ ετέρου των παραδοσιακών Αμερικάνων όπως ο Wyntοn Marshallis ή ο Roy Hardgrove που αναμασούν την blues παράδοση . Από την άλλη η επιτυχία των Est γέννησε ένα μεγάλο κύμα πιανιστικών τρίο που λόγω αυτής ακριβώς της φόρμας του τρίο , παρουσιάζει τόσο ενδιαφέρον , αλλά και άλλο τόσο ομοιότητες στον ηχο που κινούμενες ως δυνάμεις αντίρροπες του ενδιαφέροντος και της πρωτοτυπίας , δρουν ανασταλτικά και ενίοτε ακυρωτικά προς το ενδιαφέρον . </span></span></p><p><span style="font-family: 'Times New Roman'"><span style="font-size: 12px"></span></span></p><p><span style="font-family: 'Times New Roman'"><span style="font-size: 12px">Το <strong>Electric Treasures </strong>έρχεται όμως να βάλει τα πράγματα στη θέση τους . Εδώ τ’ ακουσα όλα . Ακουσα τον Miles να περνά από μπροστά μου , άκουσα τους Supersilent , αλλά και την κλασσική κεντροευρωπαϊκή παράδοση . Ακουσα ένα γκρουπ που ξερνά φωτιά όταν χρειάζεται , που δεν περιορίζεται σε ήσυχες μελωδίες και ψυχρές απεικονίσεις ενός κόσμου , αριστοκρατικού και ενίοτε αδιάφορου. Ο Markus Stockhausen και το κουαρτέτο του εδώ , πετυχαίνουν το αδύνατο . Λειτουργούν από την μια σε ιστορικό χρόνο καθώς διατρέχουν όλη την ιστορία της σύγχρονης τζαζ και από την άλλη είναι στο απόλυτο κέντρο του ζωντανού παρόντος , καθορίζοντας το μέλλον με έναν τρόπο σημασιολογικά αντίστοιχο αυτού του Miles. Το κουαρτέτο ηχεί σαν μεγάλη μπάντα , σαν αφρικάνοι παγανιστές της ζούγκλας , σαν φρη αβανγκαρντίστες , σαν παραδοσιακοί τζαζίστες που σουιγκάρουν , σαν ambient ιμπρεσσιονιστές καθώς περνούν από την ιλιγγιώδη ένταση σε κλασσικότροπα ατμοσφαιρικά δαντελένια κομψοτεχνήματα . </span></span></p><p><span style="font-family: 'Times New Roman'"><span style="font-size: 12px"></span></span></p><p><span style="font-family: 'Times New Roman'"><span style="font-size: 12px">Για μένα δεν νοείται σύγχρονη τζαζ δισκοθήκη δίχως το <strong>Electric treasures</strong>. Είμαι σίγουρος πως όσο το ακούω τόσο περισσότερα στοιχεία της μεγάλης μουσικής – που όντως είναι – θα ανακαλύπτω . Το δε γοητευτικά και νοσταλγικά φελλινικό – α λα Amarcord – closin’ track θα συνεχίσει να αποτελεί το πλέον αισιόδοξο και ελπιδοφόρο κλείσιμο αποτυπωμένο σε δίσκο που έχω ακούσει ποτέ . Αυτός ΕΙΝΑΙ ο καλύτερος δίσκος του 2008 , απλώς τον άκουσα λίγες μέρες αφότου μπήκε το 2009. θα τον ακούω σίγουρα και το 2010. ( ***** ) </span></span></p></blockquote><p></p>
[QUOTE="Δημήτρης Ν., post: 728227, member: 79"] [IMG]http://ecx.images-amazon.com/images/I/21cvv7eyu1L._SL500_AA170_.jpg[/IMG] [FONT="Times New Roman"][SIZE="3"][B]Markus Stockhausen / Electric Treasures / 2008 [/B] Δεν είχα και σε τόσο μεγάλη εκτίμηση τον Markus Stockhausen . Ισως η βαριά κληρονομιά του επιθέτου του να μου δημιουργούσε a priori αισθήματα ενδοιασμού , ως γιό ενός μεγάλου πατέρα . Η σποραδική επαφή με την δισκογραφία του , τον είχε κατατάξει στην συνείδηση μου , στο mainstream της σημερινής τζαζ , ενδεχομένως περισσότερου ευχάριστης παρά σημαντικής . Αμαρτία εξομολογουμένη , αμαρτία ουκ εστι , όμως . Διότι με το [B]Electric Treasures [/B]να βρίσκεται εδώ και μερικές μέρες στα χέρια μου και στο player μου και να ακούγεται , παρά τον όγκο του ως διπλού cd , μονοκοπανιά , δις ημερησίως , συνειδητοποίησα την αμαρτία μου , το πόσο επιπόλαιη στάθηκε η πρώτη μου στάση απέναντι του και πόσο επιδερμική η επαφή μου μαζί του , αφού δεν κατάφερα να διαγνώσω εγκαίρως το μέγεθος του ανδρός , το δημιουργικό status του καλλιτέχνη . Το [B]Electric Treasures [/B]είναι ζωντανά ηχογραφημένο στην Βόννη . Μια κι έξω , όλο το κονσέρτο . Και είναι η επιτομή του τζαζικού αυτοσχεδιασμού , ο ορισμός της εκτελεστικής δεινότητας των συμμετεχόντων καθώς απεικονίζει μια μεταφυσικού επιπέδου επικοινωνία των μελών του κουαρτέτου που είναι εκτός από τον ίδιο τον [B]Stockhausen [/B]στην τρομπέτα , ο [B]Arild Andersen [/B]στο μπάσο , ο [B]Patrice Heral [/B]στα ντραμς κι ο [B]Vladyslav Sendecki[/B] στo πιάνο και τα keyboards . Συχνά τα τελευταία χρόνια γκρινιάζω για την σημερινή τζαζ , καθώς νιώθω πως είναι παγιδευμένη μεταξύ αφ´ενός των ψυχρών Ευρωπαίων και της ECM αισθητικής και αφ’ ετέρου των παραδοσιακών Αμερικάνων όπως ο Wyntοn Marshallis ή ο Roy Hardgrove που αναμασούν την blues παράδοση . Από την άλλη η επιτυχία των Est γέννησε ένα μεγάλο κύμα πιανιστικών τρίο που λόγω αυτής ακριβώς της φόρμας του τρίο , παρουσιάζει τόσο ενδιαφέρον , αλλά και άλλο τόσο ομοιότητες στον ηχο που κινούμενες ως δυνάμεις αντίρροπες του ενδιαφέροντος και της πρωτοτυπίας , δρουν ανασταλτικά και ενίοτε ακυρωτικά προς το ενδιαφέρον . Το [B]Electric Treasures [/B]έρχεται όμως να βάλει τα πράγματα στη θέση τους . Εδώ τ’ ακουσα όλα . Ακουσα τον Miles να περνά από μπροστά μου , άκουσα τους Supersilent , αλλά και την κλασσική κεντροευρωπαϊκή παράδοση . Ακουσα ένα γκρουπ που ξερνά φωτιά όταν χρειάζεται , που δεν περιορίζεται σε ήσυχες μελωδίες και ψυχρές απεικονίσεις ενός κόσμου , αριστοκρατικού και ενίοτε αδιάφορου. Ο Markus Stockhausen και το κουαρτέτο του εδώ , πετυχαίνουν το αδύνατο . Λειτουργούν από την μια σε ιστορικό χρόνο καθώς διατρέχουν όλη την ιστορία της σύγχρονης τζαζ και από την άλλη είναι στο απόλυτο κέντρο του ζωντανού παρόντος , καθορίζοντας το μέλλον με έναν τρόπο σημασιολογικά αντίστοιχο αυτού του Miles. Το κουαρτέτο ηχεί σαν μεγάλη μπάντα , σαν αφρικάνοι παγανιστές της ζούγκλας , σαν φρη αβανγκαρντίστες , σαν παραδοσιακοί τζαζίστες που σουιγκάρουν , σαν ambient ιμπρεσσιονιστές καθώς περνούν από την ιλιγγιώδη ένταση σε κλασσικότροπα ατμοσφαιρικά δαντελένια κομψοτεχνήματα . Για μένα δεν νοείται σύγχρονη τζαζ δισκοθήκη δίχως το [B]Electric treasures[/B]. Είμαι σίγουρος πως όσο το ακούω τόσο περισσότερα στοιχεία της μεγάλης μουσικής – που όντως είναι – θα ανακαλύπτω . Το δε γοητευτικά και νοσταλγικά φελλινικό – α λα Amarcord – closin’ track θα συνεχίσει να αποτελεί το πλέον αισιόδοξο και ελπιδοφόρο κλείσιμο αποτυπωμένο σε δίσκο που έχω ακούσει ποτέ . Αυτός ΕΙΝΑΙ ο καλύτερος δίσκος του 2008 , απλώς τον άκουσα λίγες μέρες αφότου μπήκε το 2009. θα τον ακούω σίγουρα και το 2010. ( ***** ) [/SIZE][/FONT] [/QUOTE]
Verification
Post reply
Home
Forums
Μουσική - Κινηματογράφος - Τηλεόραση - Πολιτισμός
Μουσική
Παρουσιάσεις δίσκων - Aφιερώματα
Θησαυρός με τα όλα του
Top
Bottom
This site uses cookies to help personalise content, tailor your experience and to keep you logged in if you register.
By continuing to use this site, you are consenting to our use of cookies.
Accept
Learn more…