Search
Search titles only
By:
Search titles only
By:
Home
Forums
New posts
Search forums
What's new
New posts
Latest activity
Members
Current visitors
Κανονισμός Λειτουργίας
Σωματείο AVClub
Log in
Register
Search
Search titles only
By:
Search titles only
By:
New posts
Search forums
Menu
Install the app
Install
Reply to thread
Home
Forums
Μουσική - Κινηματογράφος - Τηλεόραση - Πολιτισμός
Μουσική
Παρουσιάσεις δίσκων - Aφιερώματα
The Jungle Beat
JavaScript is disabled. For a better experience, please enable JavaScript in your browser before proceeding.
You are using an out of date browser. It may not display this or other websites correctly.
You should upgrade or use an
alternative browser
.
Message
<blockquote data-quote="Κωστας Λυμπεροπουλος" data-source="post: 1483" data-attributes="member: 62"><p><strong>C est CHIC</strong></p><p>Με τους Chic τα πράγματα είναι λίγο πιο …μπερδεμένα: δεν μπορώ με τίποτα να σας συστήσω Ένα αντιπροσωπευτικό άλμπουμ. Οι επίσημες κυκλοφορίες τους περιέχουν στιγμές καθαρής ιδιοφυίας ανάμικτες με αρκετή ’σαβούρα’. Οι ανθολογίες δεν στέκουν πάντα στο ύψος τους –για παράδειγμα, ειδικά με τους Chic, σε πολλές περιπτώσεις δεν γίνεται να αφήνεις απ έξω τα extended versions και να βάζεις τις ’πετσοκομμένες’ εκδοχές. Όπως δεν γίνεται να αφήσεις απ έξω τα προσωπικά άλμπουμ των Nile Rodgers και Bernard Edwards ή τη δουλειά που έχει κάνει ο Rodgers σε δίσκους άλλων –στο ’Upside Down’ της Diana Ross που έκανε την παραγωγή, παίζει κιθάρα στο ομώνυμο track: τα τελευταία 40 δευτερόλεπτά του είναι μέσα στα καλύτερα πράγματα που έκανε ποτέ, 40 δεύτερα καθαρό υγρό πύρ απ’ όποια πλευρά και να τα δεί κανείς. Να σας εξομολογηθώ εδώ μία από τα πιο μύχιες όνειρώξεις μου που θα με έκανε ακόμα και στα γεράματα να …λερώνω τα σεντόνια μου: βλέπω λοιπόν ότι με παίρνουν τηλέφωνο οι γραβάτες’ από τα κεντρικά της Atlantic, μου δίνουν απεριόριστη πρόσβαση στα …αρχεία τους και μου ζητάνε να τους φτιάξω το απόλυτο retrospective του Nile Rodgers – τα όνειρα είναι τσάμπα και έχω σοβαρούς λόγους να πιστεύω ότι δεν υπάρχουν πολλοί που να τον αγαπούν και να τον ξέρουν καλύτερα από μένα: από τα χέρια μου έχει κατά καιρούς περάσει ό τι κυκλοφόρησε ποτέ, και εννοώ εδώ κάθε 12ιντσο, EP, White Label (οι κόπιες που δίνανε οι εταιρίες στους DJs) και dance mix που ο Rodgers έχει παίξει έστω και μία πενιά ή έχει επιβλέψει την παραγωγή. Κι όταν λέω όλα εννοώ Όλα! Αν είχαν οι κουστουμάκηδες της εταιρίας μυαλό, Ποιόν θα εμπιστευόντουσαν; Μα …ποιόν άλλο από έναν ’άρρωστο’ φαν, κάποιον που ξέρει την παραμικρή διαφορά, το ένα μέτρο (!) παραπάνω στο μπάσο, τα 5 extra δευτερόλεπτα πάνω στο break που κάνουν τα ντράμς. Κάποιον που τα έχει ακούσει –και τα ξέρει απ έξω κι ανακατωτά- όλα. Και την εποχή που άκουγα τους Chic ήταν ’άγριοι’ καιροί: οι …μεταλλουργοί και οι prog της παρέας σε περίμεναν στη γωνία να σε πούν ’καρεκλά’ και ’τσινάρι’ – δε βαριέστε: με όσους από αυτούς εξακολουθώ να βλέπομαι σήμερα, το 90% ακούει Σκύλους ή …’έντεχνο’ ελληνικό τραγούδι…</p><p>Θα προσπαθήσω να είμαι …συγκρατημένος όσον αφορά τους Chic: πιστεύω ότι πρόκειται για το μεγαλύτερο funk γκρούπ που είδαν ποτέ τα studios. Ο Grail Marcus έλεγε για τον James Jamerson, το μπασίστα της Motown: ´όλη η πρώϊμη παραγωγή της Motown είναι το πώς αναθεωρείς και ξανα-ανακαλύπτεις από την αρχή το λεξιλόγιο του μπάσου σε 53 (όσα και τα singles) απλά μαθήματα’ – μαντέψτε τώρα από Ποιόν έμαθε την τέχνη του ο μπασίστας των Chic (Bernard Edwards). Στα ντράμς είχαν έναν ανθρώπινο μετρονόμο και στην κιθάρα τον Nile Rodgers: ποτέ μέχρι τότε δεν είχε ακούσει ο κόσμος κάποιον να παίζει την κιθάρα με ανάλογο τρόπο – ο ήχος του Rodgers ήταν ’κρουστός’, ευφραδής, πολυλογάς και αιχμηρός, απότομος και κοφτός. Τα τραγούδια έμοιαζαν με jingles, οι στίχοι ήταν ’τηλεγραφικοί’, η μουσική αυτή, ακόμα και στα πιο ’ηδονιστικά’ της, απέπνεε ένα απίστευτα φαταλιστικό -και ακραία γοητευτικό- χρώμα. Eχει γραφτεί επανειλημμένα πως οι Chic απέσταξαν και εκσυγχρόνισαν ολόκληρη την κληρονομιά του Ρύδμ’εν’Μπλούζ, τη soul της Stax, της Motown και τον Miles Davis στα πλαίσια της πιο ανελέητης και ’φονικής’ ρυθμικής επίθεσης που είδε ο Κόσμος μας μέσα στα τελευταία 50 χρόνια. </p><p>Ο γράφων θεωρεί την προσέγγιση των λευκών intellectuelos (λέγε με Laswell) στο funk απόλυτα έγκυρη και ενδιαφέρουσα σαν αυτόνομο υβρίδιο και δημιουργική …μεταγενέστερη σκέψη, αλλά η σχέση της με το αυθεντικό, στ αυτιά μου τουλάχιστον, ακούγεται αρκούντως βεβιασμένη και εκτός τόπου: σαν τον Κορνήλιο Καστοριάδη να προσπαθεί να αναλύσει –με χορευτικά παραδείγματα- το boogaloo. ´H σαν διάλεξη του Αγιου Ιωάννη του Σταυρού (Σαν Χουάν Ντε Λα Κρούθ) πάνω στις χαρές του Σεξ. Σε κάθε ενδιαφερόμενο θα πρότεινα τους δίσκους του James Brown και των Chic. Aυτό το πριαπικό, γιορταστικό, ακραία ηδονιστικό άκουσμα που σου βάζει το διάβολο στους γοφούς.</p></blockquote><p></p>
[QUOTE="Κωστας Λυμπεροπουλος, post: 1483, member: 62"] [B]C est CHIC[/B] Με τους Chic τα πράγματα είναι λίγο πιο …μπερδεμένα: δεν μπορώ με τίποτα να σας συστήσω Ένα αντιπροσωπευτικό άλμπουμ. Οι επίσημες κυκλοφορίες τους περιέχουν στιγμές καθαρής ιδιοφυίας ανάμικτες με αρκετή ’σαβούρα’. Οι ανθολογίες δεν στέκουν πάντα στο ύψος τους –για παράδειγμα, ειδικά με τους Chic, σε πολλές περιπτώσεις δεν γίνεται να αφήνεις απ έξω τα extended versions και να βάζεις τις ’πετσοκομμένες’ εκδοχές. Όπως δεν γίνεται να αφήσεις απ έξω τα προσωπικά άλμπουμ των Nile Rodgers και Bernard Edwards ή τη δουλειά που έχει κάνει ο Rodgers σε δίσκους άλλων –στο ’Upside Down’ της Diana Ross που έκανε την παραγωγή, παίζει κιθάρα στο ομώνυμο track: τα τελευταία 40 δευτερόλεπτά του είναι μέσα στα καλύτερα πράγματα που έκανε ποτέ, 40 δεύτερα καθαρό υγρό πύρ απ’ όποια πλευρά και να τα δεί κανείς. Να σας εξομολογηθώ εδώ μία από τα πιο μύχιες όνειρώξεις μου που θα με έκανε ακόμα και στα γεράματα να …λερώνω τα σεντόνια μου: βλέπω λοιπόν ότι με παίρνουν τηλέφωνο οι γραβάτες’ από τα κεντρικά της Atlantic, μου δίνουν απεριόριστη πρόσβαση στα …αρχεία τους και μου ζητάνε να τους φτιάξω το απόλυτο retrospective του Nile Rodgers – τα όνειρα είναι τσάμπα και έχω σοβαρούς λόγους να πιστεύω ότι δεν υπάρχουν πολλοί που να τον αγαπούν και να τον ξέρουν καλύτερα από μένα: από τα χέρια μου έχει κατά καιρούς περάσει ό τι κυκλοφόρησε ποτέ, και εννοώ εδώ κάθε 12ιντσο, EP, White Label (οι κόπιες που δίνανε οι εταιρίες στους DJs) και dance mix που ο Rodgers έχει παίξει έστω και μία πενιά ή έχει επιβλέψει την παραγωγή. Κι όταν λέω όλα εννοώ Όλα! Αν είχαν οι κουστουμάκηδες της εταιρίας μυαλό, Ποιόν θα εμπιστευόντουσαν; Μα …ποιόν άλλο από έναν ’άρρωστο’ φαν, κάποιον που ξέρει την παραμικρή διαφορά, το ένα μέτρο (!) παραπάνω στο μπάσο, τα 5 extra δευτερόλεπτα πάνω στο break που κάνουν τα ντράμς. Κάποιον που τα έχει ακούσει –και τα ξέρει απ έξω κι ανακατωτά- όλα. Και την εποχή που άκουγα τους Chic ήταν ’άγριοι’ καιροί: οι …μεταλλουργοί και οι prog της παρέας σε περίμεναν στη γωνία να σε πούν ’καρεκλά’ και ’τσινάρι’ – δε βαριέστε: με όσους από αυτούς εξακολουθώ να βλέπομαι σήμερα, το 90% ακούει Σκύλους ή …’έντεχνο’ ελληνικό τραγούδι… Θα προσπαθήσω να είμαι …συγκρατημένος όσον αφορά τους Chic: πιστεύω ότι πρόκειται για το μεγαλύτερο funk γκρούπ που είδαν ποτέ τα studios. Ο Grail Marcus έλεγε για τον James Jamerson, το μπασίστα της Motown: ´όλη η πρώϊμη παραγωγή της Motown είναι το πώς αναθεωρείς και ξανα-ανακαλύπτεις από την αρχή το λεξιλόγιο του μπάσου σε 53 (όσα και τα singles) απλά μαθήματα’ – μαντέψτε τώρα από Ποιόν έμαθε την τέχνη του ο μπασίστας των Chic (Bernard Edwards). Στα ντράμς είχαν έναν ανθρώπινο μετρονόμο και στην κιθάρα τον Nile Rodgers: ποτέ μέχρι τότε δεν είχε ακούσει ο κόσμος κάποιον να παίζει την κιθάρα με ανάλογο τρόπο – ο ήχος του Rodgers ήταν ’κρουστός’, ευφραδής, πολυλογάς και αιχμηρός, απότομος και κοφτός. Τα τραγούδια έμοιαζαν με jingles, οι στίχοι ήταν ’τηλεγραφικοί’, η μουσική αυτή, ακόμα και στα πιο ’ηδονιστικά’ της, απέπνεε ένα απίστευτα φαταλιστικό -και ακραία γοητευτικό- χρώμα. Eχει γραφτεί επανειλημμένα πως οι Chic απέσταξαν και εκσυγχρόνισαν ολόκληρη την κληρονομιά του Ρύδμ’εν’Μπλούζ, τη soul της Stax, της Motown και τον Miles Davis στα πλαίσια της πιο ανελέητης και ’φονικής’ ρυθμικής επίθεσης που είδε ο Κόσμος μας μέσα στα τελευταία 50 χρόνια. Ο γράφων θεωρεί την προσέγγιση των λευκών intellectuelos (λέγε με Laswell) στο funk απόλυτα έγκυρη και ενδιαφέρουσα σαν αυτόνομο υβρίδιο και δημιουργική …μεταγενέστερη σκέψη, αλλά η σχέση της με το αυθεντικό, στ αυτιά μου τουλάχιστον, ακούγεται αρκούντως βεβιασμένη και εκτός τόπου: σαν τον Κορνήλιο Καστοριάδη να προσπαθεί να αναλύσει –με χορευτικά παραδείγματα- το boogaloo. ´H σαν διάλεξη του Αγιου Ιωάννη του Σταυρού (Σαν Χουάν Ντε Λα Κρούθ) πάνω στις χαρές του Σεξ. Σε κάθε ενδιαφερόμενο θα πρότεινα τους δίσκους του James Brown και των Chic. Aυτό το πριαπικό, γιορταστικό, ακραία ηδονιστικό άκουσμα που σου βάζει το διάβολο στους γοφούς. [/QUOTE]
Verification
Post reply
Home
Forums
Μουσική - Κινηματογράφος - Τηλεόραση - Πολιτισμός
Μουσική
Παρουσιάσεις δίσκων - Aφιερώματα
The Jungle Beat
Top
Bottom
This site uses cookies to help personalise content, tailor your experience and to keep you logged in if you register.
By continuing to use this site, you are consenting to our use of cookies.
Accept
Learn more…