Το 1974 ο Coppolla αναλαμβάνει να γυρίσει το εξαιρετικό απο κάθε άποψη The Conversation και μας εισάγει σε έναν κόσμο στον οποίο κανείς δεν "κοιμάται ήσυχος". Κανείς.
Τον κεντρικό ρόλο τον "ντύνει" με τον μοναδικό Gene Hackman και αφήνει την Ιστορία να κρίνει τα υπόλοιπα.
Μιλάμε για ένα ήρωα με "μανιώδεις" εμμονές. Εναν άνθρωπο που εχει γεννηθεί για να κάνει την δουλειά που του αναθέτουν χωρίς να κοιτάει τις "παράπλευρες απώλειες", όπως λένε και οι Ηγέτες όταν βομβαρδίζουν μια χώρα....
Δεν μιλάει πολύ. Κλείνεται ασφυκτικά στον εαυτό του και την μόνη στιγμή που ψελλίζει κάτι για κάποια σκέψη του, είναι στην γυναίκα που του δίνεται για να τον κλέψει. Και τον κλέβει και συναισθηματικά, εν μέρει και στην κυριολεξία.
Ο ήρωας μας παρακολουθεί κόσμο. Όχι οποιονδήποτε, ασχέτως οτι το κάνει και αυτό αν θελήσει, αλλά κόσμο που του αναθέτουν ως "αποστολή". Όχι δεν είναι ντετέκτιβ, ούτε δημόσιος λειτουργός....ούτε δημοσιογράφος. Η δουλειά του είναι να κρυφακούει, να παρακολουθεί και να κάνει οτιδήποτε ώστε να φέρει "αποτελέσματα" απτά, στο "αφεντικό". Δουλεύει με συγκεκριμένη ομάδα που μπορεί και τον ανέχεται. Τον ανέχεται γιατί ο ήρωας μας ειναι δύστροπος και εμμονικός, όπως προείπα.
Το πρόβλημα όμως δεν ξεκινάει με την συγκεκριμένη αποστολή που του έχουν αναθέσει. Το πρόβλημα το έχει απο την αμέσως προηγούμενη....κατα την οποία πέθαναν κάποιοι άνθρωποι. Δεν το έχει ξεπεράσει αν και νομίζει οτι το είχε....
Δεν θα πω άλλα για την υπόθεση...
Ο Κόπολα πραγματικά δημιουργεί. Με την έννοια του ανεξάρτητου κινηματογραφιστή, του οραματιστή, του ανθρώπου που βλέπει πίσω απο τα πεπραγμένα της εποχής(το σενάριο γράφτηκε πριν τις εκλογές που ανακήρυξαν τον Νίξον, ως πλανητάρχη κλπ) και του ανθρώπου που σε κάθε σκηνή μελετά τα πάντα. Απο την γωνία, το κάδρο, την μουσική, τις κινήσεις και τις ανάσες.
Η ταινία πλημμυρίζει με ήχους απο jazz παιξίματα που πραγματικά τόσο ταιριαστά με την εικόνα και την κίνηση της εκάστοτε σκηνής, που έχω δει λίγες φορές στην μέχρι τώρα κινηματογραφική μου ζωή.....
και εκεί ανάμεσα σε όλους τους ήχους των ομιλιών, των αυτοκινήτων, του κόσμου που περπατά....η μοναξιά του ήρωα μας. Αβάσταχτη, καρτερική, "απάνθρωπη" και τόσο μα τόσο προβλέψιμη που το μόνο που της δίνει μια νότα "αλλαγής" απο την μιζέρια ειναι τα χάλκινα πλήκτρα στο σαξόφωνο του Gene, που όταν τελειώνει απο την κοπιαστική του μέρα στην "δουλειά" το παίρνει στα χέρια και υπο τους ήχους ενός jazz κομματιού, ονειρεύεται το "άλλο"....το απίθανο, αυτό που καρτερά και θα τον βγάλει απο την μιζέρια του.
Μα αυτός δεν μπορεί να ζήσει χωρίς να ακούει τους άλλους, χωρίς να παρακολουθεί κάτι άλλο. Αυτό έχει μάθει να κάνει απο "πάντα" και δεν είναι για αυτόν μια δουλειά, είναι ο τρόπος για να γίνει "χρήσιμος" σε μια κοινωνία που ψοφάει για Big Brother..... Ειναι ο τρόπος για να γίνει και αυτός ένας "αθάνατος" στην θανάσιμη, πληκτική ζωούλα του....
Οι συνάδελφοι του τον αποθεώνουν, του λένε πόσο επαγγελματίας είναι, πόσο θέλουν να συνεργαστούν μαζί του, πόσο τον ζηλεύουν....και στα κρυφά...πόσο τον μισούν....
Παρακολουθεί ενα νέο ζευγάρι που είναι ερωτευμένο και εκεί κάτι σκιρτά μέσα του. Ο έρωτας. Κάτι που δεν ένοιωσε ποτέ του και όμως ξέρει οτι υπάρχει. Το έψαχνε στις παρακολουθήσεις του, αλλά μάταια.
Που να ξερε.... Μπλέκει σε μια υπόθεση εκπληκτικής συνέχειας, υφής και "δράσης" - "αντίδρασης".... Αντιθέσεις και πλάνα εκπληκτικής ομορφιάς που συνοδεύονται απο το μανιασμένο πιάνο που χτυπάει τα μαύρα πλήκτρα σε ρυθμό "εμμονικής" ονείρωξης με το "απραγματοποίητο".
Πραγματικά ένα υπέροχο έργο απο έναν υπέροχο σκηνοθέτη, παραγωγό, σεναριογράφο που δυστυχώς μετά απο την "ενσωμάτωση" του στο "σύστημα" του Hollywood δεν μας έδωσε πολλά τέτοια αριστουργήματα.
Οι επιδράσεις του Blowup του Antonioni ειναι φανερές. Η πολιτική "κριτική" ειναι επίσης εκεί και στοχεύει την πολιτική του Νίξον και το σκάνδαλο του Watergate. Μάλιστα τα μικρόφωνα που χρησιμοποιεί, λένε οτι είναι ίδια με αυτά που είχαν τα "πρωτοπαλίκαρα" του Νίξον. Βέβαια ο Coppola επιμένει οτι ήταν σύμπτωση.
Το φινάλε για μένα θα έπρεπε να γίνεται ξεχωριστό μάθημα, σκηνοθετικής αρτιότητας..... Όσο και αν παρακολουθείς τους άλλους, ποτέ μην ξεχνάς οτι μπορεί να σε παρακολουθούν.
Κυρίες και κύριοι το The Conversation.
http://www.youtube.com/watch?v=RUsEIdHxBPk
http://www.imdb.com/title/tt0071360/
Y.Γ Μόνη παραφωνία ο Χάρισον Φορντ, αλλά ευτυχώς δεν παίζει πολύ.....:ADFAD2:
Τον κεντρικό ρόλο τον "ντύνει" με τον μοναδικό Gene Hackman και αφήνει την Ιστορία να κρίνει τα υπόλοιπα.
Μιλάμε για ένα ήρωα με "μανιώδεις" εμμονές. Εναν άνθρωπο που εχει γεννηθεί για να κάνει την δουλειά που του αναθέτουν χωρίς να κοιτάει τις "παράπλευρες απώλειες", όπως λένε και οι Ηγέτες όταν βομβαρδίζουν μια χώρα....
Δεν μιλάει πολύ. Κλείνεται ασφυκτικά στον εαυτό του και την μόνη στιγμή που ψελλίζει κάτι για κάποια σκέψη του, είναι στην γυναίκα που του δίνεται για να τον κλέψει. Και τον κλέβει και συναισθηματικά, εν μέρει και στην κυριολεξία.
Ο ήρωας μας παρακολουθεί κόσμο. Όχι οποιονδήποτε, ασχέτως οτι το κάνει και αυτό αν θελήσει, αλλά κόσμο που του αναθέτουν ως "αποστολή". Όχι δεν είναι ντετέκτιβ, ούτε δημόσιος λειτουργός....ούτε δημοσιογράφος. Η δουλειά του είναι να κρυφακούει, να παρακολουθεί και να κάνει οτιδήποτε ώστε να φέρει "αποτελέσματα" απτά, στο "αφεντικό". Δουλεύει με συγκεκριμένη ομάδα που μπορεί και τον ανέχεται. Τον ανέχεται γιατί ο ήρωας μας ειναι δύστροπος και εμμονικός, όπως προείπα.
Το πρόβλημα όμως δεν ξεκινάει με την συγκεκριμένη αποστολή που του έχουν αναθέσει. Το πρόβλημα το έχει απο την αμέσως προηγούμενη....κατα την οποία πέθαναν κάποιοι άνθρωποι. Δεν το έχει ξεπεράσει αν και νομίζει οτι το είχε....
Δεν θα πω άλλα για την υπόθεση...
Ο Κόπολα πραγματικά δημιουργεί. Με την έννοια του ανεξάρτητου κινηματογραφιστή, του οραματιστή, του ανθρώπου που βλέπει πίσω απο τα πεπραγμένα της εποχής(το σενάριο γράφτηκε πριν τις εκλογές που ανακήρυξαν τον Νίξον, ως πλανητάρχη κλπ) και του ανθρώπου που σε κάθε σκηνή μελετά τα πάντα. Απο την γωνία, το κάδρο, την μουσική, τις κινήσεις και τις ανάσες.
Η ταινία πλημμυρίζει με ήχους απο jazz παιξίματα που πραγματικά τόσο ταιριαστά με την εικόνα και την κίνηση της εκάστοτε σκηνής, που έχω δει λίγες φορές στην μέχρι τώρα κινηματογραφική μου ζωή.....
και εκεί ανάμεσα σε όλους τους ήχους των ομιλιών, των αυτοκινήτων, του κόσμου που περπατά....η μοναξιά του ήρωα μας. Αβάσταχτη, καρτερική, "απάνθρωπη" και τόσο μα τόσο προβλέψιμη που το μόνο που της δίνει μια νότα "αλλαγής" απο την μιζέρια ειναι τα χάλκινα πλήκτρα στο σαξόφωνο του Gene, που όταν τελειώνει απο την κοπιαστική του μέρα στην "δουλειά" το παίρνει στα χέρια και υπο τους ήχους ενός jazz κομματιού, ονειρεύεται το "άλλο"....το απίθανο, αυτό που καρτερά και θα τον βγάλει απο την μιζέρια του.
Μα αυτός δεν μπορεί να ζήσει χωρίς να ακούει τους άλλους, χωρίς να παρακολουθεί κάτι άλλο. Αυτό έχει μάθει να κάνει απο "πάντα" και δεν είναι για αυτόν μια δουλειά, είναι ο τρόπος για να γίνει "χρήσιμος" σε μια κοινωνία που ψοφάει για Big Brother..... Ειναι ο τρόπος για να γίνει και αυτός ένας "αθάνατος" στην θανάσιμη, πληκτική ζωούλα του....
Οι συνάδελφοι του τον αποθεώνουν, του λένε πόσο επαγγελματίας είναι, πόσο θέλουν να συνεργαστούν μαζί του, πόσο τον ζηλεύουν....και στα κρυφά...πόσο τον μισούν....
Παρακολουθεί ενα νέο ζευγάρι που είναι ερωτευμένο και εκεί κάτι σκιρτά μέσα του. Ο έρωτας. Κάτι που δεν ένοιωσε ποτέ του και όμως ξέρει οτι υπάρχει. Το έψαχνε στις παρακολουθήσεις του, αλλά μάταια.
Που να ξερε.... Μπλέκει σε μια υπόθεση εκπληκτικής συνέχειας, υφής και "δράσης" - "αντίδρασης".... Αντιθέσεις και πλάνα εκπληκτικής ομορφιάς που συνοδεύονται απο το μανιασμένο πιάνο που χτυπάει τα μαύρα πλήκτρα σε ρυθμό "εμμονικής" ονείρωξης με το "απραγματοποίητο".
Πραγματικά ένα υπέροχο έργο απο έναν υπέροχο σκηνοθέτη, παραγωγό, σεναριογράφο που δυστυχώς μετά απο την "ενσωμάτωση" του στο "σύστημα" του Hollywood δεν μας έδωσε πολλά τέτοια αριστουργήματα.
Οι επιδράσεις του Blowup του Antonioni ειναι φανερές. Η πολιτική "κριτική" ειναι επίσης εκεί και στοχεύει την πολιτική του Νίξον και το σκάνδαλο του Watergate. Μάλιστα τα μικρόφωνα που χρησιμοποιεί, λένε οτι είναι ίδια με αυτά που είχαν τα "πρωτοπαλίκαρα" του Νίξον. Βέβαια ο Coppola επιμένει οτι ήταν σύμπτωση.
Το φινάλε για μένα θα έπρεπε να γίνεται ξεχωριστό μάθημα, σκηνοθετικής αρτιότητας..... Όσο και αν παρακολουθείς τους άλλους, ποτέ μην ξεχνάς οτι μπορεί να σε παρακολουθούν.
Κυρίες και κύριοι το The Conversation.
http://www.youtube.com/watch?v=RUsEIdHxBPk
http://www.imdb.com/title/tt0071360/
Y.Γ Μόνη παραφωνία ο Χάρισον Φορντ, αλλά ευτυχώς δεν παίζει πολύ.....:ADFAD2:
