Search
Search titles only
By:
Search titles only
By:
Home
Forums
New posts
Search forums
What's new
New posts
Latest activity
Members
Current visitors
Κανονισμός Λειτουργίας
Σωματείο AVClub
Log in
Register
Search
Search titles only
By:
Search titles only
By:
New posts
Search forums
Menu
Install the app
Install
Reply to thread
Home
Forums
Μουσική - Κινηματογράφος - Τηλεόραση - Πολιτισμός
Μουσική
Ενημέρωση (συναυλίες, ειδήσεις) - Νέες παραγωγές
Συναυλίες Κλασσικής Μουσικής
JavaScript is disabled. For a better experience, please enable JavaScript in your browser before proceeding.
You are using an out of date browser. It may not display this or other websites correctly.
You should upgrade or use an
alternative browser
.
Message
<blockquote data-quote="Maestro" data-source="post: 1057766723" data-attributes="member: 1746"><p>Δε βλέπω να το αναφέρει κανείς, οπότε μάλλον μόνο εγώ είχα την τύχη, και πέφτει πάνω μου και η ευθύνη να σας μεταφέρω την εμπειρία.</p><p></p><p>Βρέθηκα στην Αθήνα σκαστός για λίγες μέρες, πριν 2 βδομάδες, βλαστημώντας που έπεσα πάνω σε περίοδο μουσικής ξηρασίας και τίποτα καλό να στρώσει λίγο τ'αυτί. Από σπόντα διαβάζω κάπου ότι κοτζάμ Berliner Philharmoniker με καρακοτζάμ Nikolai Lugansky έχουν συναυλία την Κυριακή και για κάποιο λόγο ολόκληρο το ελληνικό μουσικόβιο ίντερνετ δεν έχει πάρει πρέφα, πανικόβλητος μπαίνω στο site και συνειδητοποιώ ότι εκεί βρίσκεται το μοναδικό και τελευταίο εισιτήριο (55 ευρώ παρακαλώ) μιας αίθουσας 2000 ατόμων και με κοιτάζει σαγηνευτικά. Ε, δεν το σκέφτηκα παραπάνω.</p><p></p><p>Την Berliner την είχα ξακανακούσει live στο Ηρώδειο πριν 12 χρόνια. Τότε, λίγο η περίεργη ακουστική του χώρου (σε συνδυασμό με κάτι περίεργα diffusers που είχαν βάλει για να εξυπηρετήσουν τη βιντεοσκόπησή τους), λίγο το ότι ήταν μέρα μεσημέρι, κι άκουγες απ'έξω μηχανάκια, παιδιά, σκυλιά, κλπ. μου είχαν αφήσει μια αίσθηση απωθημένου, του "πως να ήταν αυτή η συναυλία σε έναν ιδανικό χώρο;"</p><p></p><p>Πήγα πάντως κρατώντας μικρό καλάθι. Ο Σοκίεφ είναι μεν μεγάλος και τρανός, ωστόσο κατά περίεργη σύμπτωση, δεν είχε τύχει ποτέ να ακούσω δουλειά του. Η όλη συναυλία μύριζε κάπως "αρπαχτή", αφού ήταν επανάληψη της προηγούμενης βραδιάς στο Βερολίνο. Περίμενα λίγη βαρεμάρα, λίγη διεκπεραίωση, κάτι τέτοιο. </p><p></p><p>Ξεκινάμε λοιπόν.</p><p></p><p>Ceasar Franck: Ο καταραμένος κυνηγός. Το έργο το είχα ακούσει λίγες μόνο φορές. Η ορχήστρα ήταν αυτή που έπρεπε, συμπαγής, δραματική, με ευρύτατες δυναμικές, από μυστηριακούς ψιθύρους μέχρι εκκωφαντικές κορυφώσεις, η ερμηνεία μετρημένη, διαβασμένη, όπως θα περίμενε κανείς από αυτους τους συντελεστές. Άριστα 10, όμως ως εμπειρία, θα έλεγα ότι κάτι μου έλειπε. 55 ευρώ γι'αυτό; Ε μωρέ, το άκουγα και σε δίσκο, σιγά... </p><p></p><p>Rachmanninov: Παραλλαγές σε θέμα του Pagannini. Ο Lugansky πραγματικά τερμάτισε το έργο. Άψογος σε κάθε στιγμή, ανετότατος τεχνικά, έχοντας πολλά να πει ερμηνευτικά, τραγουδώντας αέρινα στην 18, αναμετρώμενος με την ορχήστρα στα forte μέρη, πραγματικά ιδανικός. Ο Σοκίεφ απ'την άλλη μεριά, σεβόμενος τον σολίστα του, έδωσε εξαιρετική συνοδεία. Άριστα 10 και πάλι, αλλά πάλι, μια αίσθηση ότι κάτι μου έλειπε.</p><p></p><p>Rimsky Korsakov: Sheherazade: Εδώ ήρθαν όλα και έδεσαν. Το "κάτι" εμφανίστηκε, και ήταν τόσο παρόν που συγκλόνιζε. Το έργο δεν είναι και κάνα μνημείο της μουσικής φιλολογίας. Η ερμηνεία όμως ήταν. Εκτός από το ρεσιτάλ των σολιστικών (πραγματικά ο Andreas Buschatz έδωσε κάτι ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΟ στο παίξιμό του. Τόσο λυρικό, τόσο απίστευτα ελεγχόμενος ήχος, τέτοιο φραζάρισμα, ήταν πραγματικά αυτό που λένε οι αμερικανοι out of this world. Αντίστοιχα, κλαρινέτο, όμποε, cello και φαγκότο, όλοι τους έδειξαν την κλάση τους. Βαρεμάρα;;; Διεκπεραίωση; Μα τι λέτε, οι άνθρωποι έπαιζαν σα να ζούσαν γι'αυτή τη στιγμή όλη τους τη ζωή. Ο παλμός του σώματος των εγχόρδων, λες και τον μοιράζονταν όλοι μαζί. Η ερμηνεία του Sochiev βαθιά ρώσικη, δραματική. Επί 45 λεπτά βρισκόμασταν όλοι σε ένα άλλο σύμπαν. </p><p></p><p>Προσωπικά, ήταν μια από τις 3 φορές στη ζωή μου που με πιάσαν (κυριολεκτώντας) τα ζουμιά, με πήρε τηλέφωνο η γυναίκα μου αμέσως μετά και δε μπορούσα να της μιλήσω, έκλαιγα σα μικρό παιδί. Κι ας έχω ακούσει τις περισσότερες πια απ'τις μεγάλες ορχήστρες live. Κι ας έχω ακούσει και την ίδια live, τίποτα δεν έμοιαζε με τη συγκεκριμένη φορά. Και αυτό ήταν που μου έλειπε απο το πρώτο μισό της συναυλίας: η ανατριχίλα.</p><p></p><p>Στο τέλος ένιωσα την ανάγκη να πάω στα παρασκήνια, μαγνητισμένος. Πέτυχα στον δρόμο τον Buschatz (πρώτο βιολί). Αντί να του πω συγχαρητήρια, η πρώτη λέξη που μου βγήκε αυθόρμητα ήταν "Thank you for this today, just thank you."</p><p></p><p><img src="http://uploads.tapatalk-cdn.com/20161029/54b72ba4e1e3da8356d3151f5011ce92.jpg" alt="" class="fr-fic fr-dii fr-draggable " style="" /></p></blockquote><p></p>
[QUOTE="Maestro, post: 1057766723, member: 1746"] Δε βλέπω να το αναφέρει κανείς, οπότε μάλλον μόνο εγώ είχα την τύχη, και πέφτει πάνω μου και η ευθύνη να σας μεταφέρω την εμπειρία. Βρέθηκα στην Αθήνα σκαστός για λίγες μέρες, πριν 2 βδομάδες, βλαστημώντας που έπεσα πάνω σε περίοδο μουσικής ξηρασίας και τίποτα καλό να στρώσει λίγο τ'αυτί. Από σπόντα διαβάζω κάπου ότι κοτζάμ Berliner Philharmoniker με καρακοτζάμ Nikolai Lugansky έχουν συναυλία την Κυριακή και για κάποιο λόγο ολόκληρο το ελληνικό μουσικόβιο ίντερνετ δεν έχει πάρει πρέφα, πανικόβλητος μπαίνω στο site και συνειδητοποιώ ότι εκεί βρίσκεται το μοναδικό και τελευταίο εισιτήριο (55 ευρώ παρακαλώ) μιας αίθουσας 2000 ατόμων και με κοιτάζει σαγηνευτικά. Ε, δεν το σκέφτηκα παραπάνω. Την Berliner την είχα ξακανακούσει live στο Ηρώδειο πριν 12 χρόνια. Τότε, λίγο η περίεργη ακουστική του χώρου (σε συνδυασμό με κάτι περίεργα diffusers που είχαν βάλει για να εξυπηρετήσουν τη βιντεοσκόπησή τους), λίγο το ότι ήταν μέρα μεσημέρι, κι άκουγες απ'έξω μηχανάκια, παιδιά, σκυλιά, κλπ. μου είχαν αφήσει μια αίσθηση απωθημένου, του "πως να ήταν αυτή η συναυλία σε έναν ιδανικό χώρο;" Πήγα πάντως κρατώντας μικρό καλάθι. Ο Σοκίεφ είναι μεν μεγάλος και τρανός, ωστόσο κατά περίεργη σύμπτωση, δεν είχε τύχει ποτέ να ακούσω δουλειά του. Η όλη συναυλία μύριζε κάπως "αρπαχτή", αφού ήταν επανάληψη της προηγούμενης βραδιάς στο Βερολίνο. Περίμενα λίγη βαρεμάρα, λίγη διεκπεραίωση, κάτι τέτοιο. Ξεκινάμε λοιπόν. Ceasar Franck: Ο καταραμένος κυνηγός. Το έργο το είχα ακούσει λίγες μόνο φορές. Η ορχήστρα ήταν αυτή που έπρεπε, συμπαγής, δραματική, με ευρύτατες δυναμικές, από μυστηριακούς ψιθύρους μέχρι εκκωφαντικές κορυφώσεις, η ερμηνεία μετρημένη, διαβασμένη, όπως θα περίμενε κανείς από αυτους τους συντελεστές. Άριστα 10, όμως ως εμπειρία, θα έλεγα ότι κάτι μου έλειπε. 55 ευρώ γι'αυτό; Ε μωρέ, το άκουγα και σε δίσκο, σιγά... Rachmanninov: Παραλλαγές σε θέμα του Pagannini. Ο Lugansky πραγματικά τερμάτισε το έργο. Άψογος σε κάθε στιγμή, ανετότατος τεχνικά, έχοντας πολλά να πει ερμηνευτικά, τραγουδώντας αέρινα στην 18, αναμετρώμενος με την ορχήστρα στα forte μέρη, πραγματικά ιδανικός. Ο Σοκίεφ απ'την άλλη μεριά, σεβόμενος τον σολίστα του, έδωσε εξαιρετική συνοδεία. Άριστα 10 και πάλι, αλλά πάλι, μια αίσθηση ότι κάτι μου έλειπε. Rimsky Korsakov: Sheherazade: Εδώ ήρθαν όλα και έδεσαν. Το "κάτι" εμφανίστηκε, και ήταν τόσο παρόν που συγκλόνιζε. Το έργο δεν είναι και κάνα μνημείο της μουσικής φιλολογίας. Η ερμηνεία όμως ήταν. Εκτός από το ρεσιτάλ των σολιστικών (πραγματικά ο Andreas Buschatz έδωσε κάτι ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΟ στο παίξιμό του. Τόσο λυρικό, τόσο απίστευτα ελεγχόμενος ήχος, τέτοιο φραζάρισμα, ήταν πραγματικά αυτό που λένε οι αμερικανοι out of this world. Αντίστοιχα, κλαρινέτο, όμποε, cello και φαγκότο, όλοι τους έδειξαν την κλάση τους. Βαρεμάρα;;; Διεκπεραίωση; Μα τι λέτε, οι άνθρωποι έπαιζαν σα να ζούσαν γι'αυτή τη στιγμή όλη τους τη ζωή. Ο παλμός του σώματος των εγχόρδων, λες και τον μοιράζονταν όλοι μαζί. Η ερμηνεία του Sochiev βαθιά ρώσικη, δραματική. Επί 45 λεπτά βρισκόμασταν όλοι σε ένα άλλο σύμπαν. Προσωπικά, ήταν μια από τις 3 φορές στη ζωή μου που με πιάσαν (κυριολεκτώντας) τα ζουμιά, με πήρε τηλέφωνο η γυναίκα μου αμέσως μετά και δε μπορούσα να της μιλήσω, έκλαιγα σα μικρό παιδί. Κι ας έχω ακούσει τις περισσότερες πια απ'τις μεγάλες ορχήστρες live. Κι ας έχω ακούσει και την ίδια live, τίποτα δεν έμοιαζε με τη συγκεκριμένη φορά. Και αυτό ήταν που μου έλειπε απο το πρώτο μισό της συναυλίας: η ανατριχίλα. Στο τέλος ένιωσα την ανάγκη να πάω στα παρασκήνια, μαγνητισμένος. Πέτυχα στον δρόμο τον Buschatz (πρώτο βιολί). Αντί να του πω συγχαρητήρια, η πρώτη λέξη που μου βγήκε αυθόρμητα ήταν "Thank you for this today, just thank you." [IMG]http://uploads.tapatalk-cdn.com/20161029/54b72ba4e1e3da8356d3151f5011ce92.jpg[/IMG] [/QUOTE]
Verification
Post reply
Home
Forums
Μουσική - Κινηματογράφος - Τηλεόραση - Πολιτισμός
Μουσική
Ενημέρωση (συναυλίες, ειδήσεις) - Νέες παραγωγές
Συναυλίες Κλασσικής Μουσικής
Top
Bottom
This site uses cookies to help personalise content, tailor your experience and to keep you logged in if you register.
By continuing to use this site, you are consenting to our use of cookies.
Accept
Learn more…