Search
Search titles only
By:
Search titles only
By:
Home
Forums
New posts
Search forums
What's new
New posts
Latest activity
Members
Current visitors
Κανονισμός Λειτουργίας
Σωματείο AVClub
Log in
Register
Search
Search titles only
By:
Search titles only
By:
New posts
Search forums
Menu
Install the app
Install
Reply to thread
Home
Forums
Μουσική - Κινηματογράφος - Τηλεόραση - Πολιτισμός
Μουσική
Παρουσιάσεις δίσκων - Aφιερώματα
Συμφωνία τών Χιλίων(Μahler Symph.No 8)
JavaScript is disabled. For a better experience, please enable JavaScript in your browser before proceeding.
You are using an out of date browser. It may not display this or other websites correctly.
You should upgrade or use an
alternative browser
.
Message
<blockquote data-quote="Σπύρος Σούρλας" data-source="post: 630343" data-attributes="member: 77"><p>Άγραφον</p><p></p><p> </p><p></p><p> </p><p></p><p>Επροχωρούσαν έξω από τα τείχη</p><p></p><p>της Σιών ο Ιησούς και οι μαθητές Του,</p><p></p><p>σαν, λίγο ακόμα πριν να γείρει ο ήλιος,</p><p></p><p>ζυγώσανε αναπάντεχα στον τόπο</p><p></p><p>που η πόλη έριχνε χρόνια τα σκουπίδια,</p><p></p><p>καμένα αρρώστων στρώματα, αποφόρια,</p><p></p><p>σπασμένα αγγειά, απορρίμματα, ξεσκλίδια …</p><p></p><p> </p><p></p><p>Κ’ εκεί, στον πιο ψηλό σωρόν απάνω,</p><p></p><p>πρησμένο, με τα σκέλια γυρισμένα</p><p></p><p>στον ουρανό, ενός σκύλου το ψοφίμι,</p><p></p><p>που – ως ξαφνικά ακούοντας, τα κοράκια</p><p></p><p>που το σκεπάζαν, πάτημα, το αφήκαν –</p><p></p><p>μια τέτοια οσμήν ανάδωκεν, οπού όλοι</p><p></p><p>σα μ’ ένα βήμα οι μαθητές, κρατώντας</p><p></p><p>στη φούχτα τους την πνοή, πισωδρομήσαν …</p><p></p><p> </p><p></p><p>Μα ο Ιησούς, μονάχος προχωρώντας</p><p></p><p>προς το σωρό γαλήνια, κοντοστάθη</p><p></p><p>και το ψοφίμι εκοίταζε· έτσι, πόνας</p><p></p><p>δεν εκρατήθη μαθητής και Του ‛πεν</p><p></p><p>από μακρά: «Ραββί, δε νιώθεις τάχα</p><p></p><p>τη φοβερήν οσμή και στέκεσ’ έτσι;»</p><p></p><p> </p><p></p><p>Κι Αυτός, χωρίς να στρέψει το κεφάλι</p><p></p><p>απ’ το σημείο που κοίταζε, αποκρίθη:</p><p></p><p>«Τη φοβερήν οσμήν, εκείνος πόχει</p><p></p><p>καθάρια ανάσα, και στη χώρα μέσα</p><p></p><p>την ανασαίνει, όθ’ ήρθαμε … Μα τώρα</p><p></p><p>αυτό που βγαίνει απ’ τη φτορά θαμάζω</p><p></p><p>με την ψυχή μου ολάκερη … Κοιτάχτε</p><p></p><p>πώς λάμπουνε τα δόντια αυτού του σκύλου</p><p></p><p>στον ήλιο· ως το χαλάζι, ωσάν το κρίνο,</p><p></p><p>πέρα απ’ τη σάψη, υπόσκεση μεγάλη,</p><p></p><p>αντιφεγγιά του Αιώνιου, μα κι ακόμα</p><p></p><p>σκληρή του Δίκαιου αστραπή κ’ ελπίδα!»</p><p></p><p> </p><p></p><p>Έτσ’ είπ’ Εκείνος· κ’ είτε νιώσαν ή όχι</p><p></p><p>τα λόγια τούτα οι μαθητές, αντάμα,</p><p></p><p>σαν εκινήθη, ακλουθήσαν και πάλι</p><p></p><p>το σιωπηλό Του δρόμο …</p><p></p><p> </p><p></p><p> Και να τώρα,</p><p></p><p>βέβαια στερνός, το νου μου πώς σ’ εκείνα,</p><p></p><p>Κύριε, τα λόγια Σου γυρίζω, κι όλος</p><p></p><p>μια σκέψη στέκομαι μπροστά Σου: Α! … δώσε,</p><p></p><p>δος και σ’ εμένα, Κύριε, ενώ βαδίζω</p><p></p><p>ολοένα ως έξω απ’ της Σιών την πόλη,</p><p></p><p>κι από τη μια της γης στην άλλην άκρη</p><p></p><p>όλα είναι ρείπια, κι όλα είναι σκουπίδια,</p><p></p><p>κι όλα είναι πτώματα άθαφτα που πνίγουν</p><p></p><p>τη θεία πηγή τ’ ανασασμού, ή στη χώρα</p><p></p><p>είτ’ έξω από τη χώρα· Κύριε, δος μου,</p><p></p><p>μες στην φριχτήν οσμή όπου διαβαίνω,</p><p></p><p>για μια στιγμή την άγια Σου γαλήνη,</p><p></p><p>να σταματήσω ατάραχος στη μέση</p><p></p><p>απ’ τα ψοφίμια, και ν’ αδράξω κάπου</p><p></p><p>και στη δική μου τη ματιάν έν’ άσπρο</p><p></p><p>σημάδι, ως το χαλάζι, ωσάν το κρίνο·</p><p></p><p>κάτι να λάμψει ξάφνου και βαθιά μου,</p><p></p><p>έξω απ’ τη σάψη, πέρα από τη σάψη</p><p></p><p>του κόσμου, ωσάν τα δόντια αυτού του σκύλου,</p><p></p><p>που, ω Κύριε, βλέποντάς τα εκειό το δείλι,</p><p></p><p>τα ‛χες θαμάσει, υπόσκεση μεγάλη,</p><p></p><p>αντιφεγγιά του Αιώνιου, μα κι αντάμα</p><p></p><p>σκληρή του Δίκαιου αστραπή κ’ ελπίδα!</p><p></p><p> </p><p>Άγγελος Σικελιανός</p><p></p><p></p><p>Υ.Γ.</p><p>Δεν το θεωρώ τελικά καθόλου άσχετο μέ όλα τά παραπάνω γι´αυτό και το παραθέτω αυτούσιο...</p></blockquote><p></p>
[QUOTE="Σπύρος Σούρλας, post: 630343, member: 77"] Άγραφον Επροχωρούσαν έξω από τα τείχη της Σιών ο Ιησούς και οι μαθητές Του, σαν, λίγο ακόμα πριν να γείρει ο ήλιος, ζυγώσανε αναπάντεχα στον τόπο που η πόλη έριχνε χρόνια τα σκουπίδια, καμένα αρρώστων στρώματα, αποφόρια, σπασμένα αγγειά, απορρίμματα, ξεσκλίδια … Κ’ εκεί, στον πιο ψηλό σωρόν απάνω, πρησμένο, με τα σκέλια γυρισμένα στον ουρανό, ενός σκύλου το ψοφίμι, που – ως ξαφνικά ακούοντας, τα κοράκια που το σκεπάζαν, πάτημα, το αφήκαν – μια τέτοια οσμήν ανάδωκεν, οπού όλοι σα μ’ ένα βήμα οι μαθητές, κρατώντας στη φούχτα τους την πνοή, πισωδρομήσαν … Μα ο Ιησούς, μονάχος προχωρώντας προς το σωρό γαλήνια, κοντοστάθη και το ψοφίμι εκοίταζε· έτσι, πόνας δεν εκρατήθη μαθητής και Του ‛πεν από μακρά: «Ραββί, δε νιώθεις τάχα τη φοβερήν οσμή και στέκεσ’ έτσι;» Κι Αυτός, χωρίς να στρέψει το κεφάλι απ’ το σημείο που κοίταζε, αποκρίθη: «Τη φοβερήν οσμήν, εκείνος πόχει καθάρια ανάσα, και στη χώρα μέσα την ανασαίνει, όθ’ ήρθαμε … Μα τώρα αυτό που βγαίνει απ’ τη φτορά θαμάζω με την ψυχή μου ολάκερη … Κοιτάχτε πώς λάμπουνε τα δόντια αυτού του σκύλου στον ήλιο· ως το χαλάζι, ωσάν το κρίνο, πέρα απ’ τη σάψη, υπόσκεση μεγάλη, αντιφεγγιά του Αιώνιου, μα κι ακόμα σκληρή του Δίκαιου αστραπή κ’ ελπίδα!» Έτσ’ είπ’ Εκείνος· κ’ είτε νιώσαν ή όχι τα λόγια τούτα οι μαθητές, αντάμα, σαν εκινήθη, ακλουθήσαν και πάλι το σιωπηλό Του δρόμο … Και να τώρα, βέβαια στερνός, το νου μου πώς σ’ εκείνα, Κύριε, τα λόγια Σου γυρίζω, κι όλος μια σκέψη στέκομαι μπροστά Σου: Α! … δώσε, δος και σ’ εμένα, Κύριε, ενώ βαδίζω ολοένα ως έξω απ’ της Σιών την πόλη, κι από τη μια της γης στην άλλην άκρη όλα είναι ρείπια, κι όλα είναι σκουπίδια, κι όλα είναι πτώματα άθαφτα που πνίγουν τη θεία πηγή τ’ ανασασμού, ή στη χώρα είτ’ έξω από τη χώρα· Κύριε, δος μου, μες στην φριχτήν οσμή όπου διαβαίνω, για μια στιγμή την άγια Σου γαλήνη, να σταματήσω ατάραχος στη μέση απ’ τα ψοφίμια, και ν’ αδράξω κάπου και στη δική μου τη ματιάν έν’ άσπρο σημάδι, ως το χαλάζι, ωσάν το κρίνο· κάτι να λάμψει ξάφνου και βαθιά μου, έξω απ’ τη σάψη, πέρα από τη σάψη του κόσμου, ωσάν τα δόντια αυτού του σκύλου, που, ω Κύριε, βλέποντάς τα εκειό το δείλι, τα ‛χες θαμάσει, υπόσκεση μεγάλη, αντιφεγγιά του Αιώνιου, μα κι αντάμα σκληρή του Δίκαιου αστραπή κ’ ελπίδα! Άγγελος Σικελιανός Υ.Γ. Δεν το θεωρώ τελικά καθόλου άσχετο μέ όλα τά παραπάνω γι´αυτό και το παραθέτω αυτούσιο... [/QUOTE]
Verification
Post reply
Home
Forums
Μουσική - Κινηματογράφος - Τηλεόραση - Πολιτισμός
Μουσική
Παρουσιάσεις δίσκων - Aφιερώματα
Συμφωνία τών Χιλίων(Μahler Symph.No 8)
Top
Bottom
This site uses cookies to help personalise content, tailor your experience and to keep you logged in if you register.
By continuing to use this site, you are consenting to our use of cookies.
Accept
Learn more…