Search
Search titles only
By:
Search titles only
By:
Home
Forums
New posts
Search forums
What's new
New posts
Latest activity
Members
Current visitors
Κανονισμός Λειτουργίας
Σωματείο AVClub
Log in
Register
Search
Search titles only
By:
Search titles only
By:
New posts
Search forums
Menu
Install the app
Install
Reply to thread
Home
Forums
Μουσική - Κινηματογράφος - Τηλεόραση - Πολιτισμός
Μουσική
Παρουσιάσεις δίσκων - Aφιερώματα
Surrealism and absurdity in rock'n'roll
JavaScript is disabled. For a better experience, please enable JavaScript in your browser before proceeding.
You are using an out of date browser. It may not display this or other websites correctly.
You should upgrade or use an
alternative browser
.
Message
<blockquote data-quote="Δημήτρης Ν." data-source="post: 164301" data-attributes="member: 79"><p><img src="http://image.allmusic.com/00/amg/cov200/drd700/d773/d7731622w31.jpg" alt="" class="fr-fic fr-dii fr-draggable " style="" /></p><p></p><p><strong>Songs of the bailing man / PERE UBU </strong></p><p></p><p>Σίγουρα ένα από τα πλέον ιδιοσυγκρασιακά σχήματα , οι <strong>Pere Ubu </strong>χρωστούν την «τρέλλα» και τον σουρρεαλιστικό χαρακτήρα τους , στον David <strong>Thomas </strong>, ιθύνοντα νού , πολυσχιδή προσωπικότητα και συνάμα γκροτέσκα φιγούρα που σπάνια συναντάται σε άλλα γκρούπ με όλες αυτές τις ιδιότητες . Ο σουρρεαλιστικός garage/punk/new wave ήχος τους είναι αμέσως αναγνωρίσιμος , κυρίως λόγω του τρόπου που τραγουδά ο <strong>Thomas </strong>και των εξ ίσου σουρρεαλιστικών στίχων του ( «<em><span style="color: Indigo">Who would question the worth of a dog / who would query the use of a dog </span>?» </em>αναρωτιέται στο <strong>The use of a dog </strong>ενώ στο «<strong>The vulgar Boatman bird</strong>» όπου υπάρχει σημείωση στο τέλος των στίχων , που έχει ως εξής : «<em><span style="color: Indigo">Τhere doesn’t seem to be any such bird. The fact should be overlooked.»[/Ι]</span> ). </em></p><p><em></em></p><p><em>Στο <strong>Songs of the bailing man </strong>, έχει ήδη αποχωρήσει ο μέχρι τότε αρχικός κιθαρίστας τους <strong>Tom Herman </strong>και ο ντράμερ τους <strong>Scott Krauss </strong>και τις θέσεις τους έχουν καταλάβει δύο μορφές του underground , ο <strong>Mayo Thompson ( Red Krayola )</strong> και ο <strong>Αntοn Fier ( Feelies Lounge Lizards </strong>και μετέπειτα <strong>Golden Palominos ) </strong> αντίστοιχα . Αυτές οι αλλαγές έχουν ως αποτέλεσμα το γκρούπ να αποτελείται κατά τα 3/5 του από τα ίδια μέλη με τους Red Crayola ( with Art and Language ) της ίδιας περίπου εποχής ( 1981 ) ( Thompson , Ravenstine και Thomas - αφού ο τελευταίος είχε λάβει μέρος στις ηχογραφήσεις του <strong>Soldier Talk </strong>του 1979 ) γεγονός εμφανές π.χ στο «<strong>The use of a dog</strong>» .</em></p><p><em></em></p><p><em>Ο <strong>Mayo Thompson </strong>είναι γνωστός για την ανεκτίμητη συνεισφορά του στην ψυχεδέλεια , όμως η καθοριστική αλλαγή είναι στον ντράμμερ . Ο <strong>Fier </strong>είναι σαφώς καλύτερος ντράμμερ από τον αποχωρήσαντα <strong>Herman </strong>, έχει μεγαλύτερη ποικιλία στο παίξιμο του , έχει περισσότερες επιρροές από τζαζ , δεν περιορίζεται στο να συνοδεύει απλώς αλλά προσθέτει συνέχεια λεπτομέρειες και κυρίως δεν βαράει , σαν ξυλοκόπος , με όση δύναμη έχει . Eκτός των άλλων παίζει και marimba , αλλά και πιάνο . Αυτό , συν το γεγονός ότι συνεισφέρει με δύο τουλάχιστον συνθέσεις του – μεταξύ των οποίων και η επτάλεπτη , με jungle tribal χαρακτήρα, «A day such as this» – έχουν ως αποτέλεσμα να χάσει μεν το γκρούπ τον επιθετικό σκληρό ροκ χαρακτήρα του , αλλά να κερδίσει σε σοβαρότητα (αν και παράλογα αστεία) , ποικιλία στην αισθητική του κατεύθυνση , πολυπλοκότητα στις ενορχηστρώσεις , εμφανίζοντας έτσι ένα πιο arty χαρακτήρα , σουρρεαλιστικό όπως πάντα , αλλά μουσικά εξαίρετο , καθώς η πολυρρυθμική υποστήριξη που προσφέρει ο Fier πλουτίζει τον ήχο τους , λειαίνοντας ίσως τις γκαραζοαιχμές προς όφελος ενός πιο μαλακού και μελαγχολικού ήχου που φλερτάρει και με την τζαζ ( στο μισό π.χ. «<strong>The long walk home»</strong> παίζουν bop κανονικά ) πράγμα που επιτείνει και η χρήση της τρομπέτας . Από την άλλη βέβαια στο <strong>Petrified </strong>ξεδίνουν σε ένα φρενιτιώδες τέμπο , ενώ στα «<strong>Stormy Weather</strong>» και «<strong>Horns are a dilemma</strong>» , τα ηλεκτρονικά του Ravenstine έχουν την τιμητική τους , με το πρώτο ειδικά να κυριαρχείται από την γνωστή παράλογη κακοφωνία τους . Κατά τα λοιπά , το art punk τους είναι εδώ πιο arty και σχεδόν καθόλου punk , οι κακοφωνίες τους το ίδιο υπέροχες , και τα τραγούδια τους παραμένουν αυτοκαταστρεφόμενα όπως πάντα . Ο σαρκασμός και το ντανταϊστικό χιούμορ πάντα σε πρώτη γραμμή ( τα κομμάτια έχουν την ακόλουθη αρίθμηση : 1,2,3,…8,9,0,1 , ενώ το 1 δεν υπάρχει στον δίσκο , αλλά υπάρχουν οι στίχοι του ) .Για μένα ο καλύτερος δίσκος τους , φιλόδοξος , τεχνικά άρτιος , εκτελεστικά εξαιρετικός και με μια παραγωγή και ηχογράφηση άψογη ( βινύλιο , nimbus pressing , στις 45 rpm ) , όπερ σημαίνει πως το Songs of the bailing man με μέτρο σύγκρισης το γενικότερο ηχητικό στίγμα της εποχής είναι αριστουργηματικό . </em></p><p><em>“<em><strong><span style="color: Indigo">On a day such as this / insist / on more than the truth H y p e r b o l e</span>”</strong></em> ( ****1/2 )</em></p></blockquote><p></p>
[QUOTE="Δημήτρης Ν., post: 164301, member: 79"] [IMG]http://image.allmusic.com/00/amg/cov200/drd700/d773/d7731622w31.jpg[/IMG] [B]Songs of the bailing man / PERE UBU [/B] Σίγουρα ένα από τα πλέον ιδιοσυγκρασιακά σχήματα , οι [B]Pere Ubu [/B]χρωστούν την «τρέλλα» και τον σουρρεαλιστικό χαρακτήρα τους , στον David [B]Thomas [/B], ιθύνοντα νού , πολυσχιδή προσωπικότητα και συνάμα γκροτέσκα φιγούρα που σπάνια συναντάται σε άλλα γκρούπ με όλες αυτές τις ιδιότητες . Ο σουρρεαλιστικός garage/punk/new wave ήχος τους είναι αμέσως αναγνωρίσιμος , κυρίως λόγω του τρόπου που τραγουδά ο [B]Thomas [/B]και των εξ ίσου σουρρεαλιστικών στίχων του ( «[I][COLOR="Indigo"]Who would question the worth of a dog / who would query the use of a dog [/COLOR]?» [/I]αναρωτιέται στο [B]The use of a dog [/B]ενώ στο «[B]The vulgar Boatman bird[/B]» όπου υπάρχει σημείωση στο τέλος των στίχων , που έχει ως εξής : «[I][COLOR="Indigo"]Τhere doesn’t seem to be any such bird. The fact should be overlooked.»[/Ι][/COLOR] ). Στο [B]Songs of the bailing man [/B], έχει ήδη αποχωρήσει ο μέχρι τότε αρχικός κιθαρίστας τους [B]Tom Herman [/B]και ο ντράμερ τους [B]Scott Krauss [/B]και τις θέσεις τους έχουν καταλάβει δύο μορφές του underground , ο [B]Mayo Thompson ( Red Krayola )[/B] και ο [B]Αntοn Fier ( Feelies Lounge Lizards [/B]και μετέπειτα [B]Golden Palominos ) [/B] αντίστοιχα . Αυτές οι αλλαγές έχουν ως αποτέλεσμα το γκρούπ να αποτελείται κατά τα 3/5 του από τα ίδια μέλη με τους Red Crayola ( with Art and Language ) της ίδιας περίπου εποχής ( 1981 ) ( Thompson , Ravenstine και Thomas - αφού ο τελευταίος είχε λάβει μέρος στις ηχογραφήσεις του [B]Soldier Talk [/B]του 1979 ) γεγονός εμφανές π.χ στο «[B]The use of a dog[/B]» . Ο [B]Mayo Thompson [/B]είναι γνωστός για την ανεκτίμητη συνεισφορά του στην ψυχεδέλεια , όμως η καθοριστική αλλαγή είναι στον ντράμμερ . Ο [B]Fier [/B]είναι σαφώς καλύτερος ντράμμερ από τον αποχωρήσαντα [B]Herman [/B], έχει μεγαλύτερη ποικιλία στο παίξιμο του , έχει περισσότερες επιρροές από τζαζ , δεν περιορίζεται στο να συνοδεύει απλώς αλλά προσθέτει συνέχεια λεπτομέρειες και κυρίως δεν βαράει , σαν ξυλοκόπος , με όση δύναμη έχει . Eκτός των άλλων παίζει και marimba , αλλά και πιάνο . Αυτό , συν το γεγονός ότι συνεισφέρει με δύο τουλάχιστον συνθέσεις του – μεταξύ των οποίων και η επτάλεπτη , με jungle tribal χαρακτήρα, «A day such as this» – έχουν ως αποτέλεσμα να χάσει μεν το γκρούπ τον επιθετικό σκληρό ροκ χαρακτήρα του , αλλά να κερδίσει σε σοβαρότητα (αν και παράλογα αστεία) , ποικιλία στην αισθητική του κατεύθυνση , πολυπλοκότητα στις ενορχηστρώσεις , εμφανίζοντας έτσι ένα πιο arty χαρακτήρα , σουρρεαλιστικό όπως πάντα , αλλά μουσικά εξαίρετο , καθώς η πολυρρυθμική υποστήριξη που προσφέρει ο Fier πλουτίζει τον ήχο τους , λειαίνοντας ίσως τις γκαραζοαιχμές προς όφελος ενός πιο μαλακού και μελαγχολικού ήχου που φλερτάρει και με την τζαζ ( στο μισό π.χ. «[B]The long walk home»[/B] παίζουν bop κανονικά ) πράγμα που επιτείνει και η χρήση της τρομπέτας . Από την άλλη βέβαια στο [B]Petrified [/B]ξεδίνουν σε ένα φρενιτιώδες τέμπο , ενώ στα «[B]Stormy Weather[/B]» και «[B]Horns are a dilemma[/B]» , τα ηλεκτρονικά του Ravenstine έχουν την τιμητική τους , με το πρώτο ειδικά να κυριαρχείται από την γνωστή παράλογη κακοφωνία τους . Κατά τα λοιπά , το art punk τους είναι εδώ πιο arty και σχεδόν καθόλου punk , οι κακοφωνίες τους το ίδιο υπέροχες , και τα τραγούδια τους παραμένουν αυτοκαταστρεφόμενα όπως πάντα . Ο σαρκασμός και το ντανταϊστικό χιούμορ πάντα σε πρώτη γραμμή ( τα κομμάτια έχουν την ακόλουθη αρίθμηση : 1,2,3,…8,9,0,1 , ενώ το 1 δεν υπάρχει στον δίσκο , αλλά υπάρχουν οι στίχοι του ) .Για μένα ο καλύτερος δίσκος τους , φιλόδοξος , τεχνικά άρτιος , εκτελεστικά εξαιρετικός και με μια παραγωγή και ηχογράφηση άψογη ( βινύλιο , nimbus pressing , στις 45 rpm ) , όπερ σημαίνει πως το Songs of the bailing man με μέτρο σύγκρισης το γενικότερο ηχητικό στίγμα της εποχής είναι αριστουργηματικό . “[I][B][COLOR="Indigo"]On a day such as this / insist / on more than the truth H y p e r b o l e[/COLOR]”[/B][/I] ( ****1/2 )[/I] [/QUOTE]
Verification
Post reply
Home
Forums
Μουσική - Κινηματογράφος - Τηλεόραση - Πολιτισμός
Μουσική
Παρουσιάσεις δίσκων - Aφιερώματα
Surrealism and absurdity in rock'n'roll
Top
Bottom
This site uses cookies to help personalise content, tailor your experience and to keep you logged in if you register.
By continuing to use this site, you are consenting to our use of cookies.
Accept
Learn more…