Search
Search titles only
By:
Search titles only
By:
Home
Forums
New posts
Search forums
What's new
New posts
Latest activity
Members
Current visitors
Κανονισμός Λειτουργίας
Σωματείο AVClub
Log in
Register
Search
Search titles only
By:
Search titles only
By:
New posts
Search forums
Menu
Install the app
Install
Reply to thread
Home
Forums
Μουσική - Κινηματογράφος - Τηλεόραση - Πολιτισμός
Μουσική
Παρουσιάσεις δίσκων - Aφιερώματα
Στριγκάκια
JavaScript is disabled. For a better experience, please enable JavaScript in your browser before proceeding.
You are using an out of date browser. It may not display this or other websites correctly.
You should upgrade or use an
alternative browser
.
Message
<blockquote data-quote="supersonic" data-source="post: 1423360" data-attributes="member: 94"><p>Pat Martino - Strings - Prestige(1967)</p><p></p><p><img src="http://ecx.images-amazon.com/images/I/51gjuczbOQL._SL500_AA300_.jpg" alt="" class="fr-fic fr-dii fr-draggable " style="" /></p><p></p><p>Για τον Πατ Μαρτίνο έχω ξαναγράψει.</p><p>Αποτελεί μιά από τις σταθερές αξίες μου στην κιθάρα γιά διάφορους λόγους.</p><p>Κύρια γιατί είναι μοναχικός μαχητής. Πάντα ήταν μόνος του, από τη στιγμή που θέλησε να κάνει καρριέρα.</p><p>Μόνος του επειδή έμεινε στην αυστηρή jazz πλευρά και δεν υπέκυψε σε καμμιά σειρήνα εμπορικότητας.</p><p>Μόνος ακόμα και στο ανεύρυσμα που τον βρήκε στα τέλη της δεκαετίας του 70 που του προκάλεσε αμνησία ώστε να ξεχάσει να παίζει κιθάρα. Αυτή αν ήταν μοναξιά.</p><p>Σήμερα είναι καταξιωμένο όνομα όσο λίγα. Από τους εναπομείναντες. Από τους τελευταίους παλιούς.</p><p></p><p>Το Strings έρχεται από την καρδιά των 60'ς 70'ς, από τότε που οριοθετήθηκαν τα πάντα. Το 1967.</p><p>Μιά λιτή μπάντα δίπλα του με μόνο γνωστό στο ευρύτερο κοινό τον μεγάλο Joe Farrell στο φλάουτο.</p><p>Χαρντ μποπ της εποχής, με φυσικές επιρροές από τη μόδα της εποχής, bossa ή αυτό που κακώς ονομάστηκε μετά acid jazz.</p><p>Γρήγορο παίξιμο, το πόδι να κτυπάει αεικίνητο, late nite jazz.</p><p>Πέντε κομμάτια όλα κι όλα, μεγάλης διάρκειας. </p><p>Ξεχωρίζει η δεύτερη πλευρά, δηλαδή στο cd τα τρία τελευταία κομμάτια.</p><p>Το αποκορύφωμα, το Mom, που παραπεμπει ή ουσιαστικά προλογίζει αυτό που θα έρθει αργότερα στον επόμενο δίσκο East. Θέμα δομημένο γύρω από μιά νότα, με βασικά υλικά την μελαγχολία που τονίζεται από την κόντρα της κιθάρας με το φλάουτο του Farrell. Τα στοιχεία είναι λιγοστά, δομούνται σιγά σιγά καθώς εξελίσσεται το θέμα, που προς το τέλος του αποδομείται ξανά. Συνθέσεις που απέχουν τόσο από το πεζό σήμερα πολύ περισσότερο από όσο μπορούν να υποδηλώσουν τα 43 χρόνια που πέρασαν.</p><p></p><p>Δυστυχώς μέτρια ηχογράφηση της Prestige που προσπαθεί να σώσει το γιαπωνέζικο αντίγραφο της jvc σε 20bitK2 coding και δεν συμμαζεύεται.</p><p></p><p>Απο εκείνους τους δίσκους που όταν τελειώνουν, μένεις στην πολυθρόνα σου και δεν θέλεις να κάνεις καμιά κίνηση, θέλεις να μείνεις εκεί, αλλού.</p></blockquote><p></p>
[QUOTE="supersonic, post: 1423360, member: 94"] Pat Martino - Strings - Prestige(1967) [IMG]http://ecx.images-amazon.com/images/I/51gjuczbOQL._SL500_AA300_.jpg[/IMG] Για τον Πατ Μαρτίνο έχω ξαναγράψει. Αποτελεί μιά από τις σταθερές αξίες μου στην κιθάρα γιά διάφορους λόγους. Κύρια γιατί είναι μοναχικός μαχητής. Πάντα ήταν μόνος του, από τη στιγμή που θέλησε να κάνει καρριέρα. Μόνος του επειδή έμεινε στην αυστηρή jazz πλευρά και δεν υπέκυψε σε καμμιά σειρήνα εμπορικότητας. Μόνος ακόμα και στο ανεύρυσμα που τον βρήκε στα τέλη της δεκαετίας του 70 που του προκάλεσε αμνησία ώστε να ξεχάσει να παίζει κιθάρα. Αυτή αν ήταν μοναξιά. Σήμερα είναι καταξιωμένο όνομα όσο λίγα. Από τους εναπομείναντες. Από τους τελευταίους παλιούς. Το Strings έρχεται από την καρδιά των 60'ς 70'ς, από τότε που οριοθετήθηκαν τα πάντα. Το 1967. Μιά λιτή μπάντα δίπλα του με μόνο γνωστό στο ευρύτερο κοινό τον μεγάλο Joe Farrell στο φλάουτο. Χαρντ μποπ της εποχής, με φυσικές επιρροές από τη μόδα της εποχής, bossa ή αυτό που κακώς ονομάστηκε μετά acid jazz. Γρήγορο παίξιμο, το πόδι να κτυπάει αεικίνητο, late nite jazz. Πέντε κομμάτια όλα κι όλα, μεγάλης διάρκειας. Ξεχωρίζει η δεύτερη πλευρά, δηλαδή στο cd τα τρία τελευταία κομμάτια. Το αποκορύφωμα, το Mom, που παραπεμπει ή ουσιαστικά προλογίζει αυτό που θα έρθει αργότερα στον επόμενο δίσκο East. Θέμα δομημένο γύρω από μιά νότα, με βασικά υλικά την μελαγχολία που τονίζεται από την κόντρα της κιθάρας με το φλάουτο του Farrell. Τα στοιχεία είναι λιγοστά, δομούνται σιγά σιγά καθώς εξελίσσεται το θέμα, που προς το τέλος του αποδομείται ξανά. Συνθέσεις που απέχουν τόσο από το πεζό σήμερα πολύ περισσότερο από όσο μπορούν να υποδηλώσουν τα 43 χρόνια που πέρασαν. Δυστυχώς μέτρια ηχογράφηση της Prestige που προσπαθεί να σώσει το γιαπωνέζικο αντίγραφο της jvc σε 20bitK2 coding και δεν συμμαζεύεται. Απο εκείνους τους δίσκους που όταν τελειώνουν, μένεις στην πολυθρόνα σου και δεν θέλεις να κάνεις καμιά κίνηση, θέλεις να μείνεις εκεί, αλλού. [/QUOTE]
Verification
Post reply
Home
Forums
Μουσική - Κινηματογράφος - Τηλεόραση - Πολιτισμός
Μουσική
Παρουσιάσεις δίσκων - Aφιερώματα
Στριγκάκια
Top
Bottom
This site uses cookies to help personalise content, tailor your experience and to keep you logged in if you register.
By continuing to use this site, you are consenting to our use of cookies.
Accept
Learn more…