Την περασμένη Κυριακή 7/4/24 πήγαμε μια εκδρομή με τον ΕΟΣ Αθηνών στο Καντήλιο όρος. Βρίσκεται βόρεια από την Νεροτριβιά η οποία με την σειρά της είναι περίπου 30 χλμ. από την Χαλκίδα. Ξεκινώντας από το χωριό η πορεία διαρκεί περίπου 2:30' με κάποιες ολιγόλεπτες στάσεις. Στην αρχή ακολουθεί έναν στρωτό χωματόδρομο, που εναλλάσεται με ένα παλιό μονοπάτι που άνοιξαν εκ νέου οι "Ιπποβότες", τοπικός περιβαλοντολογικός σύλλογος, ενώ μετά το εκκλησάκι του Ταξιάρχη συνεχίζει μόνο στο μονοπάτι, έως τα τελευταία 200 μέτρα που ξανασυναντά τον χωματόδρομο που χρησιμοποιείται για την πρόσβαση στο πυροφυλάκιο - που ήταν ο προορισμός μας.
Στην διαδρομή, περάσαμε μια μικρή ρεματιά με κρύο, καθαρό νερό - κάτι σπάνιο (δυστυχώς) φέτος. Να σκεφθεί κανείς ότι πριν 2 μήνες στο Μαίναλο υπό βροχή (!!!) δεν είδαμε νερό πουθενά...
Περίπου στα μισά της διαδρομής, μας περίμεναν μέλη του συλλόγου που προανέφερα, με κρύο νερό, λουκούμια κ.λπ. Το εκκλησάκι απέξω εντελώς απέριτο, μέσα πιο ενδιαφέρον.
Μετά έχοντας ανέβει πλέον αρκετά ψηλά μπόρεσα να κάνω κάποιες στιγμιαίες στάσεις για θέα.
...Και τελικά φτάσαμε στο πυροφυλάκιο, το οποίο μπορεί να φιλοξενήσει 2-3 άτομα και για διανυκτέρευση, εφόσον είναι κατάλληλα εξοπλισμένα.
Η θέα προς Βόρειο Ευβοϊκό και τις ακτές της Βοιωτίας συγκλονιστική:
Σην επιστροφή, πιο χαλαροί, κουβεντούλα, και βλέποντας πολλές σακούλες για μάζεμα ρετσινιού, έμαθα ότι υπάρχει τοπικό εργοστάσιο που παράγει νέφτι, ενώ παράλληλα χρησιμοποιείται για παραγωγή ρετσίνας της οποίας οι εξαγωγές σε πιό "light" εκδοχή (μισή ποσότητα) αυξάνονται συνεχώς.
Ο ήλιος έπαιζε με τα σύνεφα "γράφοντας" στο πράσινο...
Πίσω στην Νεροτριβιά κάποια ερειπωμένα σπίτια φανερώνουν γούστο και κάποιο πλούτο.
Ευτυχώς το χωριό έχει πάρει πάλι τα πάνω του σιγά-σιγά κι έτσι φάγαμε καλομαγειρεμένο, νόστιμο φαγητό, αλλά μας έπιασε η βροχή και πιάσαμε γωνία μαζί με έναν μισοβρεγμένο γατούλη (που είχε προλάβει να τσακίσει το μισό κοκορέτσι):
Περίληψη είναι, αλλά η πλατφόρμα μας επιτρέπει μέχρι 10 φωτογραφίες...
Στην διαδρομή, περάσαμε μια μικρή ρεματιά με κρύο, καθαρό νερό - κάτι σπάνιο (δυστυχώς) φέτος. Να σκεφθεί κανείς ότι πριν 2 μήνες στο Μαίναλο υπό βροχή (!!!) δεν είδαμε νερό πουθενά...
Περίπου στα μισά της διαδρομής, μας περίμεναν μέλη του συλλόγου που προανέφερα, με κρύο νερό, λουκούμια κ.λπ. Το εκκλησάκι απέξω εντελώς απέριτο, μέσα πιο ενδιαφέρον.
Μετά έχοντας ανέβει πλέον αρκετά ψηλά μπόρεσα να κάνω κάποιες στιγμιαίες στάσεις για θέα.
...Και τελικά φτάσαμε στο πυροφυλάκιο, το οποίο μπορεί να φιλοξενήσει 2-3 άτομα και για διανυκτέρευση, εφόσον είναι κατάλληλα εξοπλισμένα.
Η θέα προς Βόρειο Ευβοϊκό και τις ακτές της Βοιωτίας συγκλονιστική:
Σην επιστροφή, πιο χαλαροί, κουβεντούλα, και βλέποντας πολλές σακούλες για μάζεμα ρετσινιού, έμαθα ότι υπάρχει τοπικό εργοστάσιο που παράγει νέφτι, ενώ παράλληλα χρησιμοποιείται για παραγωγή ρετσίνας της οποίας οι εξαγωγές σε πιό "light" εκδοχή (μισή ποσότητα) αυξάνονται συνεχώς.
Ο ήλιος έπαιζε με τα σύνεφα "γράφοντας" στο πράσινο...
Πίσω στην Νεροτριβιά κάποια ερειπωμένα σπίτια φανερώνουν γούστο και κάποιο πλούτο.
Ευτυχώς το χωριό έχει πάρει πάλι τα πάνω του σιγά-σιγά κι έτσι φάγαμε καλομαγειρεμένο, νόστιμο φαγητό, αλλά μας έπιασε η βροχή και πιάσαμε γωνία μαζί με έναν μισοβρεγμένο γατούλη (που είχε προλάβει να τσακίσει το μισό κοκορέτσι):
Περίληψη είναι, αλλά η πλατφόρμα μας επιτρέπει μέχρι 10 φωτογραφίες...
Last edited:
