Search
Search titles only
By:
Search titles only
By:
Home
Forums
New posts
Search forums
What's new
New posts
Latest activity
Members
Current visitors
Κανονισμός Λειτουργίας
Σωματείο AVClub
Log in
Register
Search
Search titles only
By:
Search titles only
By:
New posts
Search forums
Menu
Install the app
Install
Reply to thread
Home
Forums
Μουσική - Κινηματογράφος - Τηλεόραση - Πολιτισμός
Μουσική
Παρουσιάσεις δίσκων - Aφιερώματα
Σουηδικό Progressive (Για τις κρύες νύχτες του χειμώνα...)
JavaScript is disabled. For a better experience, please enable JavaScript in your browser before proceeding.
You are using an out of date browser. It may not display this or other websites correctly.
You should upgrade or use an
alternative browser
.
Message
<blockquote data-quote="spacefreak" data-source="post: 1056873864" data-attributes="member: 44310"><p>Οι ANGLAGARD, αν και γνωστοί περισσότερο στους μύστες του progressive rock αλά 70s, είναι κατά την άποψή μου μια σημαντικότατη μπάντα. Κυρίως γιατί με το πλέον κλασσικό ντεμπούτο τους "Hybris" επανέφεραν στο χάρτη ένα μουσικό ιδίωμα (το symphonic progressive) το οποίο είχε και κατηγορηθεί από τον μουσικό τύπο και κατακρεουργηθεί αισθητικά από τις AOR ονειρώξεις του neoprogressive των 80s. Ουσιαστικά (και μαζί με τις άλλες τρεις σκανδιναυικές μπάντες LANDBERK, ANEKDOTEN και THULE) ήταν οι πατέρες της αναγέννησης του κλασσικού progressive, και οι απευθείας συνεχιστές του από τα χρόνια της ακμής του είδους (1971 - 1975). </p><p></p><p>Θυμάμαι ότι όταν πρωτοβγήκε το album, η διεθνής progressive rock "κοινότητα" που άρχισε να συγκεντρώνεται στα newsgroups του usenet, διχάστηκε. Υπήρχαν οι πιο underground γνώστες που το υποδέχτηκαν ως το σημαντικότερο progressive LP από το 1977 και άλλοι (κυρίως όσοι επέμεναν στα 10 "ιερά ονόματα" του παρελθόντος) οι οποίοι του άσκησαν αρνητική κριτική. Αντιγράφω εδώ από το αρχείο μου, ένα thread στο r.m.p. του 1995 ώστε να σας δείξω τον τύπο των ενστάσεων που εγέρθηκαν από αρκετούς: <em>"It sounds like a compilation of "money shots" from various old school prog albums without either the originality or thrill of discovery that makes the old stuff so good or the strong songwriting that carries it. I doubt it would get so much love if it didn't have a Mellotron on it and weren't so self consciously retro."</em></p><p></p><p>Έχω την γνώμη ότι όσοι απορρίπτουν το "Hybris" ως "κολλάζ αντιγραφών" παραγνωρίζουν τη σημασία του συγκεκριμένου album, τοποθετώντας το έξω από το χώρο και τον χρόνο κυκλοφορίας του. Για μένα οι ANGLAGARD δεν κοπιάρισαν τα "θηρία" του είδους (King Crimson, Genesis, Camel), αλλά είχαν μια πιο underground προσέγγιση, αντλώντας κατεύθυνση από λιγότερο γνωστά ονόματα των "κλασσικών" 70s (Schicke-Fuhrs-Frohling, Shylock, Cathedral(US), και Trettioariga Kriget) και προσέδωσαν μια μοναδική φρεσκάδα σε ένα "κουρασμένο" ιδίωμα. Τέτοια, ώστε το συγκεκριμένο LP να αποτελέσει και την (underground) αναγέννησή του. Και παρότι μουσικά το ξεπέρασαν με τα καλύτερα "Epilog" και "Viljans Oga", το "Hybris" αποτελεί το σημαντικότερο album τους (αλλά και της σύγχρονης progressive σκηνής).</p><p></p><p>Αν θα μιλούσαμε για ένα ιστορικά κλασσικό "σύγχρονο" symphonic progressive album, το ντεμπούτο των ANGLAGARD είναι ίσως το μοναδικό που δικαιολογεί πλήρως τον συγκεκριμένο χαρακτηρισμό. Μπορεί κρίνοντας με αυστηρά μουσικολογικούς όρους τα "Epilog" και "Viljans &Oga" να είναι αρτιότερα, αλλά είναι το "Hybris" που σχεδόν αμέσως μετά τη κυκλοφορία του, έδωσε στους μυημένους την αίσθηση ότι αποτελούσαν όλοι μέρος μιας αναγεννούμενης σκηνής, ότι συνέβαινε κάτι το πολύ ιδιαίτερο. Ίσως οι Σκανδιναβοί να είχαν ήδη αυτή την αίσθηση με την κυκλοφορία του πρώτου LANDBERK ή του "Natt" των THULE (λίγο νωρίτερα), αλλά είναι το "Hybris" που ξανάβαλε στο χάρτη του rock ένα ξεχασμένο ιδίωμα, το ξαναδιαμόρφωσε σε ενεργό underground μουσικό κύκλωμα και του έδωσε ζωή που διαρκεί μέχρι σήμερα. </p><p></p><p>Και κάτι προσωπικό. Όταν ανακάλυπτα το prog revival (γύρω στο 1992), ήμουνα κάπως επιφυλακτικός με τις νέες μπάντες, μέχρι που έπεσε στα χέρια μου το "Hybris". Στα αυτιά μου ακούστηκε μια μπάντα που είχε πιάσει το νόημα των 70s και τα έκανε όλα σωστά! Άκουγα τον πιο πειστικό δίσκο του είδους μετά το 1975, η όλη ακρόαση ήταν ένα μαγικό ταξίδι στο χρυσό παρελθόν της συγκεκριμένης σκηνής. Και όταν ξεκίνησε αυτό το (ξεχασμένο από rock δίσκο) pipe organ μέρος του "Jordrok" για να σκουπιστεί από τα κύμματα του mellotron, εκτινάχτηκα σε progressive rock νιρβάνα. Για έναν ολόκληρο μήνα το συγκεκριμένο LP έπαιζε ασταμάτητα και 19 χρόνια αργότερα, επισκέπτεται τακτικά το πικάπ μου.</p><p></p><p></p><p>ΥΓ. Με σχετική καθυστέρηση, αφού το thread έχει "πεθάνει" από το 2008, αλλά τέτοιοι δίσκοι χρήζουν πάντα σχολίων…</p></blockquote><p></p>
[QUOTE="spacefreak, post: 1056873864, member: 44310"] Οι ANGLAGARD, αν και γνωστοί περισσότερο στους μύστες του progressive rock αλά 70s, είναι κατά την άποψή μου μια σημαντικότατη μπάντα. Κυρίως γιατί με το πλέον κλασσικό ντεμπούτο τους "Hybris" επανέφεραν στο χάρτη ένα μουσικό ιδίωμα (το symphonic progressive) το οποίο είχε και κατηγορηθεί από τον μουσικό τύπο και κατακρεουργηθεί αισθητικά από τις AOR ονειρώξεις του neoprogressive των 80s. Ουσιαστικά (και μαζί με τις άλλες τρεις σκανδιναυικές μπάντες LANDBERK, ANEKDOTEN και THULE) ήταν οι πατέρες της αναγέννησης του κλασσικού progressive, και οι απευθείας συνεχιστές του από τα χρόνια της ακμής του είδους (1971 - 1975). Θυμάμαι ότι όταν πρωτοβγήκε το album, η διεθνής progressive rock "κοινότητα" που άρχισε να συγκεντρώνεται στα newsgroups του usenet, διχάστηκε. Υπήρχαν οι πιο underground γνώστες που το υποδέχτηκαν ως το σημαντικότερο progressive LP από το 1977 και άλλοι (κυρίως όσοι επέμεναν στα 10 "ιερά ονόματα" του παρελθόντος) οι οποίοι του άσκησαν αρνητική κριτική. Αντιγράφω εδώ από το αρχείο μου, ένα thread στο r.m.p. του 1995 ώστε να σας δείξω τον τύπο των ενστάσεων που εγέρθηκαν από αρκετούς: [I]"It sounds like a compilation of "money shots" from various old school prog albums without either the originality or thrill of discovery that makes the old stuff so good or the strong songwriting that carries it. I doubt it would get so much love if it didn't have a Mellotron on it and weren't so self consciously retro."[/I] Έχω την γνώμη ότι όσοι απορρίπτουν το "Hybris" ως "κολλάζ αντιγραφών" παραγνωρίζουν τη σημασία του συγκεκριμένου album, τοποθετώντας το έξω από το χώρο και τον χρόνο κυκλοφορίας του. Για μένα οι ANGLAGARD δεν κοπιάρισαν τα "θηρία" του είδους (King Crimson, Genesis, Camel), αλλά είχαν μια πιο underground προσέγγιση, αντλώντας κατεύθυνση από λιγότερο γνωστά ονόματα των "κλασσικών" 70s (Schicke-Fuhrs-Frohling, Shylock, Cathedral(US), και Trettioariga Kriget) και προσέδωσαν μια μοναδική φρεσκάδα σε ένα "κουρασμένο" ιδίωμα. Τέτοια, ώστε το συγκεκριμένο LP να αποτελέσει και την (underground) αναγέννησή του. Και παρότι μουσικά το ξεπέρασαν με τα καλύτερα "Epilog" και "Viljans Oga", το "Hybris" αποτελεί το σημαντικότερο album τους (αλλά και της σύγχρονης progressive σκηνής). Αν θα μιλούσαμε για ένα ιστορικά κλασσικό "σύγχρονο" symphonic progressive album, το ντεμπούτο των ANGLAGARD είναι ίσως το μοναδικό που δικαιολογεί πλήρως τον συγκεκριμένο χαρακτηρισμό. Μπορεί κρίνοντας με αυστηρά μουσικολογικούς όρους τα "Epilog" και "Viljans &Oga" να είναι αρτιότερα, αλλά είναι το "Hybris" που σχεδόν αμέσως μετά τη κυκλοφορία του, έδωσε στους μυημένους την αίσθηση ότι αποτελούσαν όλοι μέρος μιας αναγεννούμενης σκηνής, ότι συνέβαινε κάτι το πολύ ιδιαίτερο. Ίσως οι Σκανδιναβοί να είχαν ήδη αυτή την αίσθηση με την κυκλοφορία του πρώτου LANDBERK ή του "Natt" των THULE (λίγο νωρίτερα), αλλά είναι το "Hybris" που ξανάβαλε στο χάρτη του rock ένα ξεχασμένο ιδίωμα, το ξαναδιαμόρφωσε σε ενεργό underground μουσικό κύκλωμα και του έδωσε ζωή που διαρκεί μέχρι σήμερα. Και κάτι προσωπικό. Όταν ανακάλυπτα το prog revival (γύρω στο 1992), ήμουνα κάπως επιφυλακτικός με τις νέες μπάντες, μέχρι που έπεσε στα χέρια μου το "Hybris". Στα αυτιά μου ακούστηκε μια μπάντα που είχε πιάσει το νόημα των 70s και τα έκανε όλα σωστά! Άκουγα τον πιο πειστικό δίσκο του είδους μετά το 1975, η όλη ακρόαση ήταν ένα μαγικό ταξίδι στο χρυσό παρελθόν της συγκεκριμένης σκηνής. Και όταν ξεκίνησε αυτό το (ξεχασμένο από rock δίσκο) pipe organ μέρος του "Jordrok" για να σκουπιστεί από τα κύμματα του mellotron, εκτινάχτηκα σε progressive rock νιρβάνα. Για έναν ολόκληρο μήνα το συγκεκριμένο LP έπαιζε ασταμάτητα και 19 χρόνια αργότερα, επισκέπτεται τακτικά το πικάπ μου. ΥΓ. Με σχετική καθυστέρηση, αφού το thread έχει "πεθάνει" από το 2008, αλλά τέτοιοι δίσκοι χρήζουν πάντα σχολίων… [/QUOTE]
Verification
Post reply
Home
Forums
Μουσική - Κινηματογράφος - Τηλεόραση - Πολιτισμός
Μουσική
Παρουσιάσεις δίσκων - Aφιερώματα
Σουηδικό Progressive (Για τις κρύες νύχτες του χειμώνα...)
Top
Bottom
This site uses cookies to help personalise content, tailor your experience and to keep you logged in if you register.
By continuing to use this site, you are consenting to our use of cookies.
Accept
Learn more…