Search
Search titles only
By:
Search titles only
By:
Home
Forums
New posts
Search forums
What's new
New posts
Latest activity
Members
Current visitors
Κανονισμός Λειτουργίας
Σωματείο AVClub
Log in
Register
Search
Search titles only
By:
Search titles only
By:
New posts
Search forums
Menu
Install the app
Install
Reply to thread
Home
Forums
Μουσική - Κινηματογράφος - Τηλεόραση - Πολιτισμός
Μουσική
Παρουσιάσεις δίσκων - Aφιερώματα
"Some Blues But Not The Kind That's Blue"
JavaScript is disabled. For a better experience, please enable JavaScript in your browser before proceeding.
You are using an out of date browser. It may not display this or other websites correctly.
You should upgrade or use an
alternative browser
.
Message
<blockquote data-quote="Κωστας Λυμπεροπουλος" data-source="post: 1057747863" data-attributes="member: 62"><p><img src="http://1.bp.blogspot.com/-nBMIEIld1ZU/VRBjyA0uKPI/AAAAAAAAFpk/rhtpU3EI0_s/s1600/Jane.Sweet.Basil.1989_Don.Pullen.jpg" alt="" class="fr-fic fr-dii fr-draggable " style="" /></p><p></p><p></p><p></p><p><span style="font-size: 12px">Να πώ εξ αρχής ότι το πιάνο στα χέρια του μακαρίτη του Don Pullen θύμιζε ταχυδρομική άμαξα στο Φαρ Ουέστ που διαβαίνει ένα κακοτράχαλο μονοπάτι γεμάτο κροκάλες, νεροφαγώματα και λακούβες. Το Victory Dance (for Sharon) μοιάζει με πυρρίχιο: μια αιθέρια μελωδία ξεπηδάει και δηλώνει το θέμα ενώ δίπλα της ξεκινάει ένα ρυθμικό μπουρίνι˙ η ελαστικότητά του συγχωνεύεται τέλεια με τις πιο βαθιές ρίζες της αφρο-αμερικάνικης παράδοσης καθώς το ίδιο, με δόλιες παρεμβολές, μετατρέπεται σε δερβίση˙ το στροβίλισμά του στολίζεται με καλαισθησία, κομψότητα και εκζήτηση˙ αποπνέει οργασμική ευφορία και οι εξάρσεις του μοιάζουν να εκλογικεύουν και να γιορτάζουν ξεδιάντροπα όλες τις λόξες και τις παραξενιές του˙ ελαφρές φωτοσκιάσεις από γκόσπελ το στεφανώνουν καθώς σκάνε απανωτά γύρω του ακανόνιστα αρμονικά σχέδια κι εκείνο τείνει συνέχεια προς μία κορύφωση που δεν καταφέρνει να φτάσει ποτέ. Το κομμάτι περνάει του λιναριού τα πάθη καθώς αναπτύσσεται, τεντώνεται, καλλωπίζεται και κακοποιείται σε βαθμό αφαίρεσης. Αλλά η μελωδική γραμμή δε δείχνει να παίρνει χαμπάρι: δε χάνει μέτρο˙ υπονομεύεται από τις κλαγγές και τους γδούπους, τις κακοφωνίες που θυμίζουν δαίμονες από καρτούν, τις ρητορείες και τα χάχανα που εξαπολύει πάνω της μια τρομαχτική πιανιστική τεχνική: ομάδες από πλήκτρα που ο πιανίστας τις ελέγχει απόλυτα και κυριολεκτικά τις κάνει ό τι θέλει, ενώ μικρά μοτίβα διάσπαρτα στο διάβα της λειτουργούν σαν οδοδείκτες: αναφέρονται άμεσα στα τονικά κέντρα, την υποστυλώνουν και τη βοηθούν να μη ξεστρατίζει˙ το boogie woogie όπως θα το έπαιζαν όχι o Pinetop Perkins και ο Albert Ammons αλλά ο Igor Stravinsky ή ο Conlon Nancarrow. </span></p><p><span style="font-size: 12px"></span></p><p><span style="font-size: 12px">(<strong>Don Pullen: “Evidence Of Things Unseen”-Black Saint, 1984</strong>)</span></p><p></p><p></p><p></p><p>[MEDIA=youtube]0lj7ud9WF98[/MEDIA]</p></blockquote><p></p>
[QUOTE="Κωστας Λυμπεροπουλος, post: 1057747863, member: 62"] [IMG]http://1.bp.blogspot.com/-nBMIEIld1ZU/VRBjyA0uKPI/AAAAAAAAFpk/rhtpU3EI0_s/s1600/Jane.Sweet.Basil.1989_Don.Pullen.jpg[/IMG] [SIZE=3]Να πώ εξ αρχής ότι το πιάνο στα χέρια του μακαρίτη του Don Pullen θύμιζε ταχυδρομική άμαξα στο Φαρ Ουέστ που διαβαίνει ένα κακοτράχαλο μονοπάτι γεμάτο κροκάλες, νεροφαγώματα και λακούβες. Το Victory Dance (for Sharon) μοιάζει με πυρρίχιο: μια αιθέρια μελωδία ξεπηδάει και δηλώνει το θέμα ενώ δίπλα της ξεκινάει ένα ρυθμικό μπουρίνι˙ η ελαστικότητά του συγχωνεύεται τέλεια με τις πιο βαθιές ρίζες της αφρο-αμερικάνικης παράδοσης καθώς το ίδιο, με δόλιες παρεμβολές, μετατρέπεται σε δερβίση˙ το στροβίλισμά του στολίζεται με καλαισθησία, κομψότητα και εκζήτηση˙ αποπνέει οργασμική ευφορία και οι εξάρσεις του μοιάζουν να εκλογικεύουν και να γιορτάζουν ξεδιάντροπα όλες τις λόξες και τις παραξενιές του˙ ελαφρές φωτοσκιάσεις από γκόσπελ το στεφανώνουν καθώς σκάνε απανωτά γύρω του ακανόνιστα αρμονικά σχέδια κι εκείνο τείνει συνέχεια προς μία κορύφωση που δεν καταφέρνει να φτάσει ποτέ. Το κομμάτι περνάει του λιναριού τα πάθη καθώς αναπτύσσεται, τεντώνεται, καλλωπίζεται και κακοποιείται σε βαθμό αφαίρεσης. Αλλά η μελωδική γραμμή δε δείχνει να παίρνει χαμπάρι: δε χάνει μέτρο˙ υπονομεύεται από τις κλαγγές και τους γδούπους, τις κακοφωνίες που θυμίζουν δαίμονες από καρτούν, τις ρητορείες και τα χάχανα που εξαπολύει πάνω της μια τρομαχτική πιανιστική τεχνική: ομάδες από πλήκτρα που ο πιανίστας τις ελέγχει απόλυτα και κυριολεκτικά τις κάνει ό τι θέλει, ενώ μικρά μοτίβα διάσπαρτα στο διάβα της λειτουργούν σαν οδοδείκτες: αναφέρονται άμεσα στα τονικά κέντρα, την υποστυλώνουν και τη βοηθούν να μη ξεστρατίζει˙ το boogie woogie όπως θα το έπαιζαν όχι o Pinetop Perkins και ο Albert Ammons αλλά ο Igor Stravinsky ή ο Conlon Nancarrow. ([B]Don Pullen: “Evidence Of Things Unseen”-Black Saint, 1984[/B])[/SIZE] [MEDIA=youtube]0lj7ud9WF98[/MEDIA] [/QUOTE]
Verification
Post reply
Home
Forums
Μουσική - Κινηματογράφος - Τηλεόραση - Πολιτισμός
Μουσική
Παρουσιάσεις δίσκων - Aφιερώματα
"Some Blues But Not The Kind That's Blue"
Top
Bottom
This site uses cookies to help personalise content, tailor your experience and to keep you logged in if you register.
By continuing to use this site, you are consenting to our use of cookies.
Accept
Learn more…