Search
Search titles only
By:
Search titles only
By:
Home
Forums
New posts
Search forums
What's new
New posts
Latest activity
Members
Current visitors
Κανονισμός Λειτουργίας
Σωματείο AVClub
Log in
Register
Search
Search titles only
By:
Search titles only
By:
New posts
Search forums
Menu
Install the app
Install
Reply to thread
Home
Forums
Μουσική - Κινηματογράφος - Τηλεόραση - Πολιτισμός
Μουσική
Παρουσιάσεις δίσκων - Aφιερώματα
SANTANA , AMIGOS 1976 Was it a sellout ?
JavaScript is disabled. For a better experience, please enable JavaScript in your browser before proceeding.
You are using an out of date browser. It may not display this or other websites correctly.
You should upgrade or use an
alternative browser
.
Message
<blockquote data-quote="supersonic" data-source="post: 151742" data-attributes="member: 94"><p>Μιά και ο Νίκος πρόλαβε και μου πήρε τη μπουκιά από το στόμα (δεν έχω κανένα μα κανένα πρόβλημα) ας συμπληρώσω ορισμένα πράγματα, γιατί εν πολλοίς έγραψε αυτά που θα έγραφα.</p><p></p><p>Με την ανώμαλη προσγείωση του Ίκαρου (τριλογία Welcome, Borboletta, Lotus, που προαναγγέλθηκε από το Caravanserai και υποστηρίχτηκε από τα Love Devotion & Surrender και Illuminations) ο Carlos κατάλαβε τι σήμαινε εμπορική αποτυχία.</p><p>Το κακό ξεκίνησε από το Caravanserai όπου ο κόσμος έτρεξε να πάρει αυτό που δεν πήρε στο ΙΙΙ. Αν και το Caravanserai ήταν το απώγειο, ο κόσμος ενθουσιάστηκε εν μέρει. </p><p>Μετά έφαγε μιά κατραπακιά στο ντουέτο με Maha...</p><p>Ύστερα με το λευκό, <strong><em>άσπιλο και αμόλυντο Welcome</em></strong>, μετά με το <strong><em>εξωτικό Borboletta</em></strong>. </p><p></p><p>Όλα αυτά είχαν τόση σχέση με αυτό που ήξερε ο κόσμος ως Santana όση και το Rboubob....</p><p></p><p>Και μετά ένας δίσκος τριπλός ζωντανός και εισαγωγής με όλα τα προηγούμενα (<em>γιά όσους δεν τα εμπέδωσαν</em>) και καπάκι ένας προσωπικός με <strong><em>μιά σύζυγο τζαζίστα που έπαιζε άρπα</em></strong>......</p><p>Δηλαδή πάρ' το αυγό....</p><p></p><p></p><p>Η καριερίστικη αυτοκτονία που προείδε ο Clive Davis δεν ήταν και τόσο ατυχής πρόβλεψη....</p><p>Ετσι λοιπόν.... back to basics.</p><p></p><p>Ο δίσκος έπρεπε να έχει ΤΡΑ-ΓΟΥ-ΔΙΑ....</p><p>Kαι να ΧΟ-ΡΕΥ-Ε-ΤΑΙ.....</p><p></p><p>Έξω όλοι οι ταγαρο-γκελεμπίες κλπ, και κρατάμε ένα βασικό σχήμα.</p><p>Μένει μόνο ο Coster, ο Shrieve και ο Rollie ήδη την είχαν κάνει γιατί δεν άντεχαν τον τριπαρισμένο Carlos, και οι παραγωγάντζες (Rubinson) φέραν ό,τι βρήκαν στο ράφι γιά να στήσουν ένα γκρουπ, αρπαχτής και επιστροφής.</p><p>Πήραν και τον Carlos , τον στήσαν σε μιά γωνιά, που λέει και το άσμα, και του είπαν: ΠΑΙΖΕ.....</p><p></p><p>Τα καλά κράτησαν ουσιαστικά στο Dance sister dance η αλλιώς baila mi hermana (να μην ξεχνάμε τους ισπάνικς) ή αλλιώς κούνα το κορμί σου αδερφούλα (μπας και έρθει κανένα φράγκο....)</p><p></p><p>Το θέμα, το ίδιο το πιό νευρικό από το Oye como va, αλλά εξαιρετικά δεμένο και σφιχτό. Ο Greg Walker, ο τραγουδιστής που ήρθε επίσης να σώσει την κατάσταση, εξαιρετικός, ψυχωμένος soul, κρατάει όλο το βάρος και ο Carlos έχει τον καλύτερο ίσως ήχο που είχε ποτέ....(περίοδος Welcome, Borboletta, Amigos ακριβώς πριν πάει στη Yamaha). Όπως προαναφέρθηκε, το ίδιο το κομμάτι, αν και χορευτικό και εμπορικό αξίζει όσο δυό και τρεις δίσκοι μαζι.</p><p></p><p>Από τα ρέστα τώρα....</p><p>Το δεύτερο κομμάτι (Take me with you), πολύ καλό επίσης, κρατάει τη σύνδεση με τα προηγούμενα - λέγε με jazz, λίγο ευρηματικό, λίγο εξερεύνηση, αλλά μέχρι εκεί.</p><p>To τρίτο μας λέει ξεκάθαρα ότι δεν κάναμε λάθος, χτυπήσαμε την πόρτα ενός disco club. Όμως με βαρειά υπογραφή....Και πάλι ο Walker είναι άξιος στο ρόλο του.</p><p>Η ξενερωσιά είναι το Gitano.... Είπαμε...,άγνωστο ποιός είπε στον Carlos ότι υπάρχουν και ακουστικές κιθάρες..... Συμπαθητικό ως μελωδία, αλλά η ακουστική το κατέστρεψε. Όπως και ο ισπανικός στίχος σε αντίθεση με το dance sister dance...</p><p>Στο Tell me are you tired, κοπιάρουν ολόκληρα θέματα από τους headhunters του Herbie Hancock στην εισαγωγή και μετά και πάλι disco....</p><p>Τώρα γιά το Europa....</p><p>Ό,τι και να πει κανείς είναι λίγο γιά αυτό το καρακιτς κομμάτι που φαντάζει ακόμα περισσότερο ως τέτοιο λόγω του τερατώδους airplay που δέχτηκε στα 30 χρόνια που ακολούθησαν....</p><p>Αρχικά σαν προσπάθεια Ι αντιγραφής του Samba pa ti (αργότερα ήρθαν και άλλες: Revelations, Moonflower με μεγαλύτερη ή μικρότερη επιτυχία), έδωσε τη χαριστική βολή σε όσους αμφισβήτησαν τον ρόλο του Carlos ως πατριάρχη του feedback και του μελιστάλαχτου ήχου και ήταν αυτό που του γέμισε ξανά την τσέπη. Πάντως άσχετα με το εύκολο της μελωδίας του, θα έλεγα ότι ενορχηστρωτικά δεν ακολούθησε τις εύκολες φόρμες και τελικά είναι πιό μεστό και σοβαρό από το Samba pa ti που αντέγραψε, οπότε το θεωρώ σήμερα και διαχρονικά πιό original....</p><p></p><p>Τώρα γιά το let it shine που κλείνει το δίσκο, όπως άρχισε - χορευτικά, μιλάμε γιά μιά χορευτική γκιραπιά που θα μπορούσε να βάλει γιαλιά σε πολλά ονόματα εποχής, ιδίως με το νωχελικό αργό μπητ στο hihat της εισαγωγής και το μπάσο σύνθ με τις κόγκες.....</p><p></p><p>Κι όμως τότε ήταν η απόλυτη απογοήτευση, οδύνη και ντροπή.</p><p>Ήταν ο πρώτος δίσκος του Carlos που μίσησα. Ακουγα μόνο δυό κομμάτια.</p><p>Σήμερα βάζω μιά βαθμολογία σαν του Νίκου.</p><p>Σήμερα είναι alltime classic.</p></blockquote><p></p>
[QUOTE="supersonic, post: 151742, member: 94"] Μιά και ο Νίκος πρόλαβε και μου πήρε τη μπουκιά από το στόμα (δεν έχω κανένα μα κανένα πρόβλημα) ας συμπληρώσω ορισμένα πράγματα, γιατί εν πολλοίς έγραψε αυτά που θα έγραφα. Με την ανώμαλη προσγείωση του Ίκαρου (τριλογία Welcome, Borboletta, Lotus, που προαναγγέλθηκε από το Caravanserai και υποστηρίχτηκε από τα Love Devotion & Surrender και Illuminations) ο Carlos κατάλαβε τι σήμαινε εμπορική αποτυχία. Το κακό ξεκίνησε από το Caravanserai όπου ο κόσμος έτρεξε να πάρει αυτό που δεν πήρε στο ΙΙΙ. Αν και το Caravanserai ήταν το απώγειο, ο κόσμος ενθουσιάστηκε εν μέρει. Μετά έφαγε μιά κατραπακιά στο ντουέτο με Maha... Ύστερα με το λευκό, [B][I]άσπιλο και αμόλυντο Welcome[/I][/B], μετά με το [B][I]εξωτικό Borboletta[/I][/B]. Όλα αυτά είχαν τόση σχέση με αυτό που ήξερε ο κόσμος ως Santana όση και το Rboubob.... Και μετά ένας δίσκος τριπλός ζωντανός και εισαγωγής με όλα τα προηγούμενα ([I]γιά όσους δεν τα εμπέδωσαν[/I]) και καπάκι ένας προσωπικός με [B][I]μιά σύζυγο τζαζίστα που έπαιζε άρπα[/I][/B]...... Δηλαδή πάρ' το αυγό.... Η καριερίστικη αυτοκτονία που προείδε ο Clive Davis δεν ήταν και τόσο ατυχής πρόβλεψη.... Ετσι λοιπόν.... back to basics. Ο δίσκος έπρεπε να έχει ΤΡΑ-ΓΟΥ-ΔΙΑ.... Kαι να ΧΟ-ΡΕΥ-Ε-ΤΑΙ..... Έξω όλοι οι ταγαρο-γκελεμπίες κλπ, και κρατάμε ένα βασικό σχήμα. Μένει μόνο ο Coster, ο Shrieve και ο Rollie ήδη την είχαν κάνει γιατί δεν άντεχαν τον τριπαρισμένο Carlos, και οι παραγωγάντζες (Rubinson) φέραν ό,τι βρήκαν στο ράφι γιά να στήσουν ένα γκρουπ, αρπαχτής και επιστροφής. Πήραν και τον Carlos , τον στήσαν σε μιά γωνιά, που λέει και το άσμα, και του είπαν: ΠΑΙΖΕ..... Τα καλά κράτησαν ουσιαστικά στο Dance sister dance η αλλιώς baila mi hermana (να μην ξεχνάμε τους ισπάνικς) ή αλλιώς κούνα το κορμί σου αδερφούλα (μπας και έρθει κανένα φράγκο....) Το θέμα, το ίδιο το πιό νευρικό από το Oye como va, αλλά εξαιρετικά δεμένο και σφιχτό. Ο Greg Walker, ο τραγουδιστής που ήρθε επίσης να σώσει την κατάσταση, εξαιρετικός, ψυχωμένος soul, κρατάει όλο το βάρος και ο Carlos έχει τον καλύτερο ίσως ήχο που είχε ποτέ....(περίοδος Welcome, Borboletta, Amigos ακριβώς πριν πάει στη Yamaha). Όπως προαναφέρθηκε, το ίδιο το κομμάτι, αν και χορευτικό και εμπορικό αξίζει όσο δυό και τρεις δίσκοι μαζι. Από τα ρέστα τώρα.... Το δεύτερο κομμάτι (Take me with you), πολύ καλό επίσης, κρατάει τη σύνδεση με τα προηγούμενα - λέγε με jazz, λίγο ευρηματικό, λίγο εξερεύνηση, αλλά μέχρι εκεί. To τρίτο μας λέει ξεκάθαρα ότι δεν κάναμε λάθος, χτυπήσαμε την πόρτα ενός disco club. Όμως με βαρειά υπογραφή....Και πάλι ο Walker είναι άξιος στο ρόλο του. Η ξενερωσιά είναι το Gitano.... Είπαμε...,άγνωστο ποιός είπε στον Carlos ότι υπάρχουν και ακουστικές κιθάρες..... Συμπαθητικό ως μελωδία, αλλά η ακουστική το κατέστρεψε. Όπως και ο ισπανικός στίχος σε αντίθεση με το dance sister dance... Στο Tell me are you tired, κοπιάρουν ολόκληρα θέματα από τους headhunters του Herbie Hancock στην εισαγωγή και μετά και πάλι disco.... Τώρα γιά το Europa.... Ό,τι και να πει κανείς είναι λίγο γιά αυτό το καρακιτς κομμάτι που φαντάζει ακόμα περισσότερο ως τέτοιο λόγω του τερατώδους airplay που δέχτηκε στα 30 χρόνια που ακολούθησαν.... Αρχικά σαν προσπάθεια Ι αντιγραφής του Samba pa ti (αργότερα ήρθαν και άλλες: Revelations, Moonflower με μεγαλύτερη ή μικρότερη επιτυχία), έδωσε τη χαριστική βολή σε όσους αμφισβήτησαν τον ρόλο του Carlos ως πατριάρχη του feedback και του μελιστάλαχτου ήχου και ήταν αυτό που του γέμισε ξανά την τσέπη. Πάντως άσχετα με το εύκολο της μελωδίας του, θα έλεγα ότι ενορχηστρωτικά δεν ακολούθησε τις εύκολες φόρμες και τελικά είναι πιό μεστό και σοβαρό από το Samba pa ti που αντέγραψε, οπότε το θεωρώ σήμερα και διαχρονικά πιό original.... Τώρα γιά το let it shine που κλείνει το δίσκο, όπως άρχισε - χορευτικά, μιλάμε γιά μιά χορευτική γκιραπιά που θα μπορούσε να βάλει γιαλιά σε πολλά ονόματα εποχής, ιδίως με το νωχελικό αργό μπητ στο hihat της εισαγωγής και το μπάσο σύνθ με τις κόγκες..... Κι όμως τότε ήταν η απόλυτη απογοήτευση, οδύνη και ντροπή. Ήταν ο πρώτος δίσκος του Carlos που μίσησα. Ακουγα μόνο δυό κομμάτια. Σήμερα βάζω μιά βαθμολογία σαν του Νίκου. Σήμερα είναι alltime classic. [/QUOTE]
Verification
Post reply
Home
Forums
Μουσική - Κινηματογράφος - Τηλεόραση - Πολιτισμός
Μουσική
Παρουσιάσεις δίσκων - Aφιερώματα
SANTANA , AMIGOS 1976 Was it a sellout ?
Top
Bottom
This site uses cookies to help personalise content, tailor your experience and to keep you logged in if you register.
By continuing to use this site, you are consenting to our use of cookies.
Accept
Learn more…