Search
Search titles only
By:
Search titles only
By:
Home
Forums
New posts
Search forums
What's new
New posts
Latest activity
Members
Current visitors
Κανονισμός Λειτουργίας
Σωματείο AVClub
Log in
Register
Search
Search titles only
By:
Search titles only
By:
New posts
Search forums
Menu
Install the app
Install
Reply to thread
Home
Forums
Μουσική - Κινηματογράφος - Τηλεόραση - Πολιτισμός
Μουσική
Παρουσιάσεις δίσκων - Aφιερώματα
'Ψηλά το κουρέλι!'
JavaScript is disabled. For a better experience, please enable JavaScript in your browser before proceeding.
You are using an out of date browser. It may not display this or other websites correctly.
You should upgrade or use an
alternative browser
.
Message
<blockquote data-quote="Κωστας Λυμπεροπουλος" data-source="post: 1525" data-attributes="member: 62"><p><img src="http://sadandbeautifulworld.net/92-04-sept-mojo6.jpg" alt="" class="fr-fic fr-dii fr-draggable " style="" /></p><p></p><p>‘Ψώνιο’ είναι ο άτιμος ο Tom Waits και δεν τον χορταίνω στους δύο τελευταίους δίσκους του ‘Mule Variations’ (1999) και ‘Real Gone’ (2004).</p><p>Πάντα μου άρεσε που πήγαινε κόντρα στα ρεύματα και στις μόδες: ρυδμ’ν’μπλούζ και ψυχεδέλεια οι άλλοι; Αυτός ‘την έκανε’ για ένα χωρόχρονο γεμάτο φαντάσματα του Raymond Chandler, του Jack Kerouac, του Charles Bukowski, του Thelonious Monk. Γυαλιστεροί και λαμέ και με ωραίες παραγωγές αυτοί; Εκείνος ξανα-ανακάλυπτε τον εαυτό του απ την αρχή, γινόταν νεο-πρωτόγονος, ‘μπερδεμένος’ και lo-fi. ‘Διαόλου κάλτσα’, πάντα περιπετειώδης και απρόβλεπτος, που δεν ξεπουλιέται ποτέ και με τίποτα, γνήσιο πνευματικό παιδί του Μπάροουζ σε μόνιμο αντάρτικο ενάντια στο όποιο πολιτιστικό status quo. ‘Είμαι πολύ καχύποπτος απέναντι σε μεγάλες ομάδες ανθρώπων που πάνε μαζί οπουδήποτε’ λέει. ‘Δεν ξέρω Γιατί, αλλά πάντα ήμουν έτσι: αν 30.000 άνθρωποι πάνε να δούν ένα γεγονός όλοι μαζί, εγώ γίνομαι πολύ δύσπιστος’. </p><p>Εγώ ψοφάω για τα τραγούδια του, καθένα τους κι ένας κόσμος σαν μικρό μαγικό τσίρκο, ντυμένο με μιά μουσική γλώσσα γεμάτη κλαγγές και κροταλίσματα, με αλλόκοτα όργανα: μουσικά πριόνια, κοντραμπάσο, σφυρίχτρες, παιδικό πιάνο, didgeridoo, μαρίμπας, όλα τους λίγο ως πολύ ξεκούρδιστα, να μαγειρεύουν μιά ηχητική σούπα αδιανόητη, σαν παράσταση τρελλού μπουρλέσκ γύρω από τα τονικά πειράματα του Frank Denyer και του Harry Partch. Μιλάμε για θράσος. Μιλάμε επίσης για θεατρικότητα και φαντασία ‘στα κόκκινα’ και μιά φωνή που κινείται σ’ενα φάσμα από τον Leadbelly μέχρι τον Lord Buckley, από το γλυκερό δηλητήριο του Randy Newman στον Captain Beefheart.</p><p>Δεν πετάω τίποτα από το ‘Swordfishtrombones’ και δώθε.</p><p>Το ‘Mule Variations’ είναι ένα Αριστούργημα, όσο πιο κοντά μπορεί να φτάσει ο Waits στα country blues, 7 χρόνια τώρα το ακούω περίπου με το ίδιο ενδιαφέρον.</p><p>Στο ‘Real Gone’ υπάρχει το ‘Hoist That Rag’: Ψηλά το κουρέλι! Είναι όσο πιο κοντά μπορεί να φτάσει ο Waits σε κάτι που να μοιάζει με πολιτική δήλωση: Εννοεί την αστερόεσσα φυσικά. Το κομμάτι είναι μιά στρεβλωμένη habanera – μοιάζει τραγουδισμένη από το τσούρμο του Κάπταιν Μπλάκ, πεζοναύτες πειρατές με βλενόρροια και σκορβούτο. H κιθάρα του Marc Ribot σαρώνει ολοτρίγυρα: αιχμηρή, οστεώδης, όλο γωνίες - και όλο αλλαζονική περιφρόνηση για ...τις ‘σωστές’ νότες.</p></blockquote><p></p>
[QUOTE="Κωστας Λυμπεροπουλος, post: 1525, member: 62"] [IMG]http://sadandbeautifulworld.net/92-04-sept-mojo6.jpg[/IMG] ‘Ψώνιο’ είναι ο άτιμος ο Tom Waits και δεν τον χορταίνω στους δύο τελευταίους δίσκους του ‘Mule Variations’ (1999) και ‘Real Gone’ (2004). Πάντα μου άρεσε που πήγαινε κόντρα στα ρεύματα και στις μόδες: ρυδμ’ν’μπλούζ και ψυχεδέλεια οι άλλοι; Αυτός ‘την έκανε’ για ένα χωρόχρονο γεμάτο φαντάσματα του Raymond Chandler, του Jack Kerouac, του Charles Bukowski, του Thelonious Monk. Γυαλιστεροί και λαμέ και με ωραίες παραγωγές αυτοί; Εκείνος ξανα-ανακάλυπτε τον εαυτό του απ την αρχή, γινόταν νεο-πρωτόγονος, ‘μπερδεμένος’ και lo-fi. ‘Διαόλου κάλτσα’, πάντα περιπετειώδης και απρόβλεπτος, που δεν ξεπουλιέται ποτέ και με τίποτα, γνήσιο πνευματικό παιδί του Μπάροουζ σε μόνιμο αντάρτικο ενάντια στο όποιο πολιτιστικό status quo. ‘Είμαι πολύ καχύποπτος απέναντι σε μεγάλες ομάδες ανθρώπων που πάνε μαζί οπουδήποτε’ λέει. ‘Δεν ξέρω Γιατί, αλλά πάντα ήμουν έτσι: αν 30.000 άνθρωποι πάνε να δούν ένα γεγονός όλοι μαζί, εγώ γίνομαι πολύ δύσπιστος’. Εγώ ψοφάω για τα τραγούδια του, καθένα τους κι ένας κόσμος σαν μικρό μαγικό τσίρκο, ντυμένο με μιά μουσική γλώσσα γεμάτη κλαγγές και κροταλίσματα, με αλλόκοτα όργανα: μουσικά πριόνια, κοντραμπάσο, σφυρίχτρες, παιδικό πιάνο, didgeridoo, μαρίμπας, όλα τους λίγο ως πολύ ξεκούρδιστα, να μαγειρεύουν μιά ηχητική σούπα αδιανόητη, σαν παράσταση τρελλού μπουρλέσκ γύρω από τα τονικά πειράματα του Frank Denyer και του Harry Partch. Μιλάμε για θράσος. Μιλάμε επίσης για θεατρικότητα και φαντασία ‘στα κόκκινα’ και μιά φωνή που κινείται σ’ενα φάσμα από τον Leadbelly μέχρι τον Lord Buckley, από το γλυκερό δηλητήριο του Randy Newman στον Captain Beefheart. Δεν πετάω τίποτα από το ‘Swordfishtrombones’ και δώθε. Το ‘Mule Variations’ είναι ένα Αριστούργημα, όσο πιο κοντά μπορεί να φτάσει ο Waits στα country blues, 7 χρόνια τώρα το ακούω περίπου με το ίδιο ενδιαφέρον. Στο ‘Real Gone’ υπάρχει το ‘Hoist That Rag’: Ψηλά το κουρέλι! Είναι όσο πιο κοντά μπορεί να φτάσει ο Waits σε κάτι που να μοιάζει με πολιτική δήλωση: Εννοεί την αστερόεσσα φυσικά. Το κομμάτι είναι μιά στρεβλωμένη habanera – μοιάζει τραγουδισμένη από το τσούρμο του Κάπταιν Μπλάκ, πεζοναύτες πειρατές με βλενόρροια και σκορβούτο. H κιθάρα του Marc Ribot σαρώνει ολοτρίγυρα: αιχμηρή, οστεώδης, όλο γωνίες - και όλο αλλαζονική περιφρόνηση για ...τις ‘σωστές’ νότες. [/QUOTE]
Verification
Post reply
Home
Forums
Μουσική - Κινηματογράφος - Τηλεόραση - Πολιτισμός
Μουσική
Παρουσιάσεις δίσκων - Aφιερώματα
'Ψηλά το κουρέλι!'
Top
Bottom
This site uses cookies to help personalise content, tailor your experience and to keep you logged in if you register.
By continuing to use this site, you are consenting to our use of cookies.
Accept
Learn more…