Search
Search titles only
By:
Search titles only
By:
Home
Forums
New posts
Search forums
What's new
New posts
Latest activity
Members
Current visitors
Κανονισμός Λειτουργίας
Σωματείο AVClub
Log in
Register
Search
Search titles only
By:
Search titles only
By:
New posts
Search forums
Menu
Install the app
Install
Reply to thread
Home
Forums
Μουσική - Κινηματογράφος - Τηλεόραση - Πολιτισμός
Μουσική
Παρουσιάσεις δίσκων - Aφιερώματα
Προσκύνημα
JavaScript is disabled. For a better experience, please enable JavaScript in your browser before proceeding.
You are using an out of date browser. It may not display this or other websites correctly.
You should upgrade or use an
alternative browser
.
Message
<blockquote data-quote="Brucknerian" data-source="post: 1159971" data-attributes="member: 18005"><p>Μου αρέσει να ακούω και νέες εκδοχές. Έτσι φέτος αγόρασα και άκουσα αυτή.</p><p><img src="http://ecx.images-amazon.com/images/I/51Wcx7UtryL._SY300_.jpg" alt="" class="fr-fic fr-dii fr-draggable " style="" /></p><p></p><p>Riccardo Chailly με την Gewandhaus της Λειψίας. Συμμετέχει η ιστορική χορωδία της Εκκλησίας του Αγίου Θωμά της Λειψίας, που ο ίδιος ο Bach υπηρέτησε ως κάντορας. Η χορωδία έχει την δική της παράδοση στην ερμηνεία έργων του Bach. Συμμετέχει και η παιδική χορωδία Tolzer.</p><p></p><p>Εξαιρετική η ερμηνεία του Chailly, ενός μαέστρου που ξέρει και έχει "ήχο". Δραματικός όσο θα ήθελε, χωρίς να εγκεντρίζει. Βοηθιέται πολύ και από την χορωδία, πού έχει εξαιρετική αισθητική προσέγγιση αλλά και από την θετική υποστήριξη των τραγουδιστών - αφηγητών. Το εντυπωσιακό με τον Chailly είναι ότι δεν σκάλισε, δεν αναζήτησε τίποτα καινούργιο στο έργο. Φαίνεται ότι υπάρχει η μεγάλη γνώση όλων των τάσεων και τρόπων ερμηνείας αλλά είναι σε 2ο και 3ο επίπεδο όλα αυτά, βάζοντας σε 1ο επίπεδο την μουσική την ίδια και αυτά που εκφράζει. Ερμηνεία που απαιτεί απελευθερωμένο ακροατή.</p><p></p><p>Οι απόψεις μου περί ερμηνειών άλλαξαν άρδην τα τελευταία χρόνια. Πριν μια 10ετίας είχα υψηλά στην υπόληψή μου τις ερμηνείες του Harnoncourt. Αναγνωρίζω ότι πρώτος αυτός μαζί με τον Leonhardt έδωσαν μια άλλη πνοή, μια άλλη προσέγγιση στην αντίληψη της μπαρόκ μουσικής και εποχής αλλά και γενικότερα όλης της μουσικής. Σήμερα πιστεύω ότι οι Gardineer και Herreweghe ανέδειξαν πολλά περισσότερα πράγματα από ότι ο Harnoncourt. Για μένα σήμερα οι ερμηνείες του Harnoncourt, μου ακούγονται σαν what-if scenarios, αφήνοντας πίσω πράγματα που θα ήθελα να ακούσω και τελικά τα ανακάλυψα αλλού.</p><p></p><p>Σήμερα λατρεύω την "αναχρονιστική" εκδοχή του Karajan, κάτι το οποίο είναι γενικότερα αποδεκτό από τους περισσότερους σήμερα. Λατρεύω το γεγονός ότι στην παναιώνια μουσική του Μπαχ, προσάρμοσε την αισθητική μιας εποχής και μιας αντίληψης, που αποκαλείται αναχρονιστική από τους σημερινούς "ειδικούς". Βαρύτατα εκρομαντισμένη ναι, αλλά γιατί αυτό να είναι κακό; Στην διάθεση του οι καλύτερες φωνές, αθλητικότατες και ακρότατές ερμηνείες, σαν το δράμα που περιγράφεται στα πάθη. Οι σολίστες στα μουσικά όργανα ότι καλύτερο είχε βγάλει η Φιλαρμονική του Βερολίνου. Ναι, το βιμπράτο είναι στο φουλ αλλά παρουσιάζει την "ανθρωπιά" του θέματος. Πανέμορφο παίξιμο στο φλάουτο π.χ. από τον James Callway (στο Βερολίνο τότε) που το φλάουτο μιλούσε και τραγουδούσε σαν άνθρωπος. Η τεχνική αυτή προσέγγιση και αισθητική θεωρείται απαράδεκτη από τους μουσικούς και μουσικολόγους. Για μένα όχι. </p><p></p><p>Πιστεύω δε σήμερα (χθες ήταν διαφορετικά, αύριο μπορεί να αλλάξω δεν ξέρω) ότι ο Karl Richter μας τα είπε καλύτερα από όλους το 1958. Μια ερμηνεία που ισορροπεί σε όλες τις αισθητικές και που δεν μπορεί να βρει αναγνώριση στους ακραίους νεωτεριστές του αποκαλούμενου "Baroque Purism", ούτε στην παλαιά σχολή των νεορομαντιστών του 20ου αιώνα. Κερδίζει τους απλούς μουσικόφιλους χωρίς προκαταλήψεις.</p></blockquote><p></p>
[QUOTE="Brucknerian, post: 1159971, member: 18005"] Μου αρέσει να ακούω και νέες εκδοχές. Έτσι φέτος αγόρασα και άκουσα αυτή. [IMG]http://ecx.images-amazon.com/images/I/51Wcx7UtryL._SY300_.jpg[/IMG] Riccardo Chailly με την Gewandhaus της Λειψίας. Συμμετέχει η ιστορική χορωδία της Εκκλησίας του Αγίου Θωμά της Λειψίας, που ο ίδιος ο Bach υπηρέτησε ως κάντορας. Η χορωδία έχει την δική της παράδοση στην ερμηνεία έργων του Bach. Συμμετέχει και η παιδική χορωδία Tolzer. Εξαιρετική η ερμηνεία του Chailly, ενός μαέστρου που ξέρει και έχει "ήχο". Δραματικός όσο θα ήθελε, χωρίς να εγκεντρίζει. Βοηθιέται πολύ και από την χορωδία, πού έχει εξαιρετική αισθητική προσέγγιση αλλά και από την θετική υποστήριξη των τραγουδιστών - αφηγητών. Το εντυπωσιακό με τον Chailly είναι ότι δεν σκάλισε, δεν αναζήτησε τίποτα καινούργιο στο έργο. Φαίνεται ότι υπάρχει η μεγάλη γνώση όλων των τάσεων και τρόπων ερμηνείας αλλά είναι σε 2ο και 3ο επίπεδο όλα αυτά, βάζοντας σε 1ο επίπεδο την μουσική την ίδια και αυτά που εκφράζει. Ερμηνεία που απαιτεί απελευθερωμένο ακροατή. Οι απόψεις μου περί ερμηνειών άλλαξαν άρδην τα τελευταία χρόνια. Πριν μια 10ετίας είχα υψηλά στην υπόληψή μου τις ερμηνείες του Harnoncourt. Αναγνωρίζω ότι πρώτος αυτός μαζί με τον Leonhardt έδωσαν μια άλλη πνοή, μια άλλη προσέγγιση στην αντίληψη της μπαρόκ μουσικής και εποχής αλλά και γενικότερα όλης της μουσικής. Σήμερα πιστεύω ότι οι Gardineer και Herreweghe ανέδειξαν πολλά περισσότερα πράγματα από ότι ο Harnoncourt. Για μένα σήμερα οι ερμηνείες του Harnoncourt, μου ακούγονται σαν what-if scenarios, αφήνοντας πίσω πράγματα που θα ήθελα να ακούσω και τελικά τα ανακάλυψα αλλού. Σήμερα λατρεύω την "αναχρονιστική" εκδοχή του Karajan, κάτι το οποίο είναι γενικότερα αποδεκτό από τους περισσότερους σήμερα. Λατρεύω το γεγονός ότι στην παναιώνια μουσική του Μπαχ, προσάρμοσε την αισθητική μιας εποχής και μιας αντίληψης, που αποκαλείται αναχρονιστική από τους σημερινούς "ειδικούς". Βαρύτατα εκρομαντισμένη ναι, αλλά γιατί αυτό να είναι κακό; Στην διάθεση του οι καλύτερες φωνές, αθλητικότατες και ακρότατές ερμηνείες, σαν το δράμα που περιγράφεται στα πάθη. Οι σολίστες στα μουσικά όργανα ότι καλύτερο είχε βγάλει η Φιλαρμονική του Βερολίνου. Ναι, το βιμπράτο είναι στο φουλ αλλά παρουσιάζει την "ανθρωπιά" του θέματος. Πανέμορφο παίξιμο στο φλάουτο π.χ. από τον James Callway (στο Βερολίνο τότε) που το φλάουτο μιλούσε και τραγουδούσε σαν άνθρωπος. Η τεχνική αυτή προσέγγιση και αισθητική θεωρείται απαράδεκτη από τους μουσικούς και μουσικολόγους. Για μένα όχι. Πιστεύω δε σήμερα (χθες ήταν διαφορετικά, αύριο μπορεί να αλλάξω δεν ξέρω) ότι ο Karl Richter μας τα είπε καλύτερα από όλους το 1958. Μια ερμηνεία που ισορροπεί σε όλες τις αισθητικές και που δεν μπορεί να βρει αναγνώριση στους ακραίους νεωτεριστές του αποκαλούμενου "Baroque Purism", ούτε στην παλαιά σχολή των νεορομαντιστών του 20ου αιώνα. Κερδίζει τους απλούς μουσικόφιλους χωρίς προκαταλήψεις. [/QUOTE]
Verification
Post reply
Home
Forums
Μουσική - Κινηματογράφος - Τηλεόραση - Πολιτισμός
Μουσική
Παρουσιάσεις δίσκων - Aφιερώματα
Προσκύνημα
Top
Bottom
This site uses cookies to help personalise content, tailor your experience and to keep you logged in if you register.
By continuing to use this site, you are consenting to our use of cookies.
Accept
Learn more…