Έχει βέβαια και τα αρνητικά της αυτή η άπειρη ποσότητα. Παρατηρώ πχ ότι πολύ συχνά χάνομαι μέσα σε rabbit holes, "α, ωραία φωνή, για να δω τι άλλα τραγούδια έχει, α, αυτός ο συνθέτης έχει και εκείνο το album", κλπ κλπ κλπ, και σπανιότερα ακούω ένα έργο από την αρχή ως το τέλος. Αντίστοιχα και με τις ταινίες, έχω σταματήσει ταινία στο μισάωρο ουκ ολίγες φορές, κάτι που δε θα έκανα πχ ποτέ την εποχή που νοίκιαζα bluray απ'το βιντεοκλαμπ. Τότε ήταν "το πήρες, το πλήρωσες, κάτσε δες το". Αντίστοιχα και με τα CD που αγόραζες.
Πλέον, ειδικά στην κλασική, πέφτεις συχνά σε χειρουργικού τύπου ακροάσεις, πχ "πως έκανε ο τάδε μαέστρος εκείνο το σημείο που γουστάρω πολύ στο πρώτο μέρος της 5ης Mahler" και, αν δε σ'αρεσει, τελικά δύσκολα μπαίνεις στη διαδικασία να ακούσεις ολόκληρη την 5η αυτού του μαέστρου, να δεις μήπως τελικά αυτό που δε σου άρεσε αποκτά νόημα στο σύνολο.
Αυτά φυσικά είναι σημεία των καιρών, καθόλου άσχετα με το ότι πχ το attention span των φοιτητών πλέον μετριέται σε δευτερόλεπτα και όχι λεπτά, και άλλα τέτοια πεσιμιστικά.
Πλέον, ειδικά στην κλασική, πέφτεις συχνά σε χειρουργικού τύπου ακροάσεις, πχ "πως έκανε ο τάδε μαέστρος εκείνο το σημείο που γουστάρω πολύ στο πρώτο μέρος της 5ης Mahler" και, αν δε σ'αρεσει, τελικά δύσκολα μπαίνεις στη διαδικασία να ακούσεις ολόκληρη την 5η αυτού του μαέστρου, να δεις μήπως τελικά αυτό που δε σου άρεσε αποκτά νόημα στο σύνολο.
Αυτά φυσικά είναι σημεία των καιρών, καθόλου άσχετα με το ότι πχ το attention span των φοιτητών πλέον μετριέται σε δευτερόλεπτα και όχι λεπτά, και άλλα τέτοια πεσιμιστικά.
