Search
Search titles only
By:
Search titles only
By:
Home
Forums
New posts
Search forums
What's new
New posts
Latest activity
Members
Current visitors
Κανονισμός Λειτουργίας
Σωματείο AVClub
Log in
Register
Search
Search titles only
By:
Search titles only
By:
New posts
Search forums
Menu
Install the app
Install
Reply to thread
Home
Forums
Μουσική - Κινηματογράφος - Τηλεόραση - Πολιτισμός
Μουσική
Παρουσιάσεις δίσκων - Aφιερώματα
Πες μου γιατί [Neil Young]
JavaScript is disabled. For a better experience, please enable JavaScript in your browser before proceeding.
You are using an out of date browser. It may not display this or other websites correctly.
You should upgrade or use an
alternative browser
.
Message
<blockquote data-quote="Κωστας Λυμπεροπουλος" data-source="post: 1057702237" data-attributes="member: 62"><p>Eίχα ήδη το <strong>Harvest</strong> όταν αγόρασα το <strong>After The Goldrush</strong> -στην Ελλάδα βγήκε καθυστερημένα- και, θυμάμαι, μόνο νύξεις είχα τσιμπήσει από αυτό τον ευφραδή, ζοφερό και δυσοίωνο λυρισμό που είναι το κύριο χαρακτηριστικό του δημιουργού του και που, μέσα στη γενική ατμόσφαιρα ηδονισμού και ευδαιμονίας της εποχής του, η επίδρασή του πάνω σου ήταν σαν ένα κακό σπυρί στον κ@λο: ήταν εύθραυστος, λεπτεπίλεπτος και ταυτόχρονα αναιδής, εμπαθής και 'τσαντίλας', παρεμβατικός και αδιάκριτος - κι έμοιαζε να βλασταίνει μέσα από καμένη γή. Ο Young τον έντυσε με feedback, του έκαψε τα φρένα και τον εξαπέλυσε καταπάνω μας αμέσως μετά την επιτυχία του Harvest με τα <strong>Time Fades Away</strong> (1973), <strong>On The Beach </strong>(1974) και <strong>Tonight's The Night</strong> (1975). Ηταν μιά σύντηξη Jimi Hendrix και punk, Βlack Sabbath και Groundhogs αλλά χωρίς την καφρίλα, τη θέση της είχε πάρει μία σπαρακτική αγωνία - το τελικό αποτέλεσμα ήταν ένας ήχος Δυνατός στα όρια του εκκωφαντικού αλλά όχι βαρύς/δυσκίνητος: είχε υπέροχες μελωδίες και ήταν πιο "αλαφροπάτητος" από χορευτή μπαλέτου - το καλύτερο αντίδοτο εκείνη την εποχή, άμα δεν σε έπειθαν οι ...καλλιτεχνίζοντες του prog. Koρυφώθηκε με το <strong>Rust Never Sleeps</strong>, το 1979.</p></blockquote><p></p>
[QUOTE="Κωστας Λυμπεροπουλος, post: 1057702237, member: 62"] Eίχα ήδη το [B]Harvest[/B] όταν αγόρασα το [B]After The Goldrush[/B] -στην Ελλάδα βγήκε καθυστερημένα- και, θυμάμαι, μόνο νύξεις είχα τσιμπήσει από αυτό τον ευφραδή, ζοφερό και δυσοίωνο λυρισμό που είναι το κύριο χαρακτηριστικό του δημιουργού του και που, μέσα στη γενική ατμόσφαιρα ηδονισμού και ευδαιμονίας της εποχής του, η επίδρασή του πάνω σου ήταν σαν ένα κακό σπυρί στον κ@λο: ήταν εύθραυστος, λεπτεπίλεπτος και ταυτόχρονα αναιδής, εμπαθής και 'τσαντίλας', παρεμβατικός και αδιάκριτος - κι έμοιαζε να βλασταίνει μέσα από καμένη γή. Ο Young τον έντυσε με feedback, του έκαψε τα φρένα και τον εξαπέλυσε καταπάνω μας αμέσως μετά την επιτυχία του Harvest με τα [B]Time Fades Away[/B] (1973), [B]On The Beach [/B](1974) και [B]Tonight's The Night[/B] (1975). Ηταν μιά σύντηξη Jimi Hendrix και punk, Βlack Sabbath και Groundhogs αλλά χωρίς την καφρίλα, τη θέση της είχε πάρει μία σπαρακτική αγωνία - το τελικό αποτέλεσμα ήταν ένας ήχος Δυνατός στα όρια του εκκωφαντικού αλλά όχι βαρύς/δυσκίνητος: είχε υπέροχες μελωδίες και ήταν πιο "αλαφροπάτητος" από χορευτή μπαλέτου - το καλύτερο αντίδοτο εκείνη την εποχή, άμα δεν σε έπειθαν οι ...καλλιτεχνίζοντες του prog. Koρυφώθηκε με το [B]Rust Never Sleeps[/B], το 1979. [/QUOTE]
Verification
Post reply
Home
Forums
Μουσική - Κινηματογράφος - Τηλεόραση - Πολιτισμός
Μουσική
Παρουσιάσεις δίσκων - Aφιερώματα
Πες μου γιατί [Neil Young]
Top
Bottom
This site uses cookies to help personalise content, tailor your experience and to keep you logged in if you register.
By continuing to use this site, you are consenting to our use of cookies.
Accept
Learn more…