Search
Search titles only
By:
Search titles only
By:
Home
Forums
New posts
Search forums
What's new
New posts
Latest activity
Members
Current visitors
Κανονισμός Λειτουργίας
Σωματείο AVClub
Log in
Register
Search
Search titles only
By:
Search titles only
By:
New posts
Search forums
Menu
Install the app
Install
Reply to thread
Home
Forums
Μουσική - Κινηματογράφος - Τηλεόραση - Πολιτισμός
Μουσική
Παρουσιάσεις δίσκων - Aφιερώματα
Πες μου γιατί [Neil Young]
JavaScript is disabled. For a better experience, please enable JavaScript in your browser before proceeding.
You are using an out of date browser. It may not display this or other websites correctly.
You should upgrade or use an
alternative browser
.
Message
<blockquote data-quote="grio" data-source="post: 1057702008" data-attributes="member: 30418"><p><h3>Μην τ' αφήνεις να σε ρίξει</h3> <p style="text-align: center">[ATTACH]129706[/ATTACH]</p><p></p><p>Μετά το μικρό, απλό τραγουδάκι "<strong>Till The Morning Comes</strong>" που ολοκλήρωνε την πρώτη πλευρά, η δεύτερη πλευρά ξεκινούσε με την ερμηνεία του <em>Neil</em> στο "<strong>Oh, Lonesome Me</strong>" του <em>Don Gibson</em>. Εάν έχετε ακούσει ποτέ το πρωτότυπο, ο <em>Neil</em> κάνει μια φανταστική διασκευή στο θέμα του ερωτοχτυπημένου καουμπόη μέσα σ' ένα συναισθηματικό και στενάχωρο κλίμα. Αλλά, δεν ακούγεται μόνο μελαγχολικός, σε σημεία είναι ελπιδοφόρος και αλλού επιφυλακτικός και θαρραλέος. Το "<strong>Don’t let It Bring You Down</strong>" είναι σχεδόν ένα οδυνηρό κομμάτι στο πρώτο άκουσμα, αλλά στο τέλος, υπάρχει ένα φτερούγισμα ελπίδας.</p><p></p><p style="margin-left: 20px"><em>Ο γέρος ξαπλωμένος στην πλευρά του δρόμου</em></p> <p style="margin-left: 20px"><em>με τα φορτηγά να τον προσπερνούν</em></p> <p style="margin-left: 20px"><em>Το μπλε φεγγάρι βυθίζεται από το βάρος του φορτίου</em></p> <p style="margin-left: 20px"><em>και το κτίριο ξύνει τον ουρανό</em></p> <p style="margin-left: 20px"><em>Ο κρύος αέρας κάτω στο δρομάκι την αυγή</em></p> <p style="margin-left: 20px"><em>και η πρωινή εφημερίδα πετά</em></p> <p style="margin-left: 20px"><em>Ο νεκρός ξαπλωμένος στην πλευρά του δρόμου</em></p> <p style="margin-left: 20px"><em>με το φως της ημέρας στα μάτια του</em></p> <p style="margin-left: 20px"><em></em></p> <p style="margin-left: 20px"><em>Μην τ' αφήνεις να σε ρίξει</em></p> <p style="margin-left: 20px"><em>είναι μόνο κάστρα που καίγονται</em></p> <p style="margin-left: 20px"><em>Βρες κάποιον που αλλάζει</em></p> <p style="margin-left: 20px"><em>και θα συνέρθεις</em></p> <p style="margin-left: 20px"><em></em></p> <p style="margin-left: 20px"><em>Ο τυφλός κινείται στο φως της νύχτας</em></p> <p style="margin-left: 20px"><em>με μια απάντηση στο χέρι του</em></p> <p style="margin-left: 20px"><em>"Έλα κάτω στο ποτάμι του θεάματος</em></p> <p style="margin-left: 20px"><em>και μπορείς πραγματικά να καταλάβεις"</em></p> <p style="margin-left: 20px"><em>Κόκκινα φώτα αναβοσβήνουν μέσα από το παράθυρο στη βροχή,</em></p> <p style="margin-left: 20px"><em>μπορείς να ακούσεις τις σειρήνες να ουρλιάζουν;</em></p> <p style="margin-left: 20px"><em>Λευκό ραβδί πεταμένο στο αυλάκι του δρόμου,</em></p> <p style="margin-left: 20px"><em>όταν περπατάς μόνος για το σπίτι</em> - Don’t let It Bring You Down</p><p></p><p>Το τρυφερό "<strong>Birds</strong>", που χρονολογείται από τις ημέρες των <em>Buffalo Springfield</em>, είναι σαν ύμνος, μια αργή όμορφη μπαλάντα με πιάνο. Πρόκειται για ένα παρατημένο εραστή, ελεύθερο να πετάξει στα ύψη σαν ένα μοναχικό πουλί σ' ένα γκρίζο ορίζοντα και να μην επιστρέψει ποτέ. Μπαλάντα με πιάνο είναι και το κάντρι, "<strong>I Believe in You</strong>", με τις πολύπλοκες αρμονίες, που η χαρακτηριστική υψηλότονη φωνή του Γιανγκ δένει με τη μουσική, μ' ένα εκπληκτικό τρόπο.</p><p></p><p style="text-align: center">[ATTACH]129707[/ATTACH]</p><p></p><p>Ο <em>Neil</em> παρεμβάλει δύο δυνατές ροκ συνθέσεις ανάμεσα στις μπαλάντες και τα κομμάτια μεσαίου τέμπο. Το πρώτο, "<strong>When You Dance I Can Really Love</strong>", δεν προσφέρεται για ποιητικούς στίχους, αλλά είναι το μόνο κομμάτι που διαθέτει το συγκρότημα <em>Crazy Horse</em> σε πλήρη ισχύ. Δυστυχώς, αυτό θα αποτελέσει την τελευταία συνεργασία του <em>Danny Whitten</em> με τον <em>Neil</em> σε δίσκο. Ο διασκευαστής <a href="http://www.avclub.gr/forum/showthread.php?t=120345" target="_blank"><em>Jack Nitzsche</em></a> με ενθουσιασμό χτυπάει τα πλήκτρα του, προσθέτοντας ζωηρές πινελιές χρώματος.</p><p></p><p>Το δεύτερο υψηλής ενέργειας τραγούδι, το αγαπημένο μου "<strong>Southern Man</strong>", είναι εξεγερτικό, το πιο διάσημο και σχολιασμένο κομμάτι του άλμπουμ. Ο <em>Neil</em> επιθετικός, δεν μασάει τα λόγια του, προτρέποντας τον Νότο να στηρίξει το κίνημα των πολιτικών δικαιωμάτων, ενώ καταδικάζει τη δουλεία του παρελθόντος. Το περιεχόμενό του ήταν αμφιλεγόμενο για κάποιους εκείνη την εποχή, αλλά ήταν αδερφικό με τον ωμό και θρασύ του ήχο, στα έπη "<em>Down By The River</em>" και "<em>Cowgirl in the Sand</em>" από το προηγούμενο άλμπουμ του. Η πολυσυζητημένη ιστορία των <em>Lynyrd Skynyrd</em> που έγραψαν ένα τραγούδι σε απάντηση στο "<em>Southern Man</em>" είναι ως επί το πλείστον αληθινή, αν και είναι περισσότερο σχετική μ' ένα άλλο τραγούδι του Neil - το "<em>Alabama</em>" - που θα ξεπηδούσε στο επόμενο άλμπουμ του.</p><p></p><p style="margin-left: 20px"><em>Νότιε, καλύτερα να λογικευτείς</em></p> <p style="margin-left: 20px"><em>Μην ξεχνάς τι λέει το καλό σου το βιβλίο [Βίβλος]</em></p> <p style="margin-left: 20px"><em>Η αλλαγή στο Νότο έρχεται επιτέλους</em></p> <p style="margin-left: 20px"><em>Τώρα οι σταυροί σας καίγονται γρήγορα</em></p> <p style="margin-left: 20px"><em></em></p> <p style="margin-left: 20px"><em>Είδα το βαμβάκι και είδα τον μαύρο</em></p> <p style="margin-left: 20px"><em>Ψηλά λευκά αρχοντικά και μικρές καλύβες</em></p> <p style="margin-left: 20px"><em>Νότιε, πότε θα τους ξοφλήσεις;</em></p> <p style="margin-left: 20px"><em>Άκουσα κραυγές και το κροτάλισμα του βούρδουλα</em></p> <p style="margin-left: 20px"><em>Για πόσο ακόμα; για πόσο ακόμα;</em></p> <p style="margin-left: 20px"><em></em></p> <p style="margin-left: 20px"><em>Λίλη Μπελ, τα μαλλιά σου είναι χρυσοκαφέ</em></p> <p style="margin-left: 20px"><em>Είδα τον μαύρο άντρα σου να συνέρχεται</em></p> <p style="margin-left: 20px"><em>"Ορκίζομαι στον Θεό, ότι θα τον καθαρίσω!"</em></p> <p style="margin-left: 20px"><em>Άκουσα κραυγές και το κροτάλισμα του βούρδουλα</em></p> <p style="margin-left: 20px"><em>Για πόσο ακόμα; για πόσο ακόμα;</em> - Southern Man</p><p></p><p>Ο <em>Neil</em> ακούγεται σοφότερος από την ηλικία του σ' αυτό το άλμπουμ. Η ιδιόρρυθμη φωνή του τραγουδά την απελπισία, την επιθυμία, τη λύπη, την τιμωρία. Ζωγραφίζει ένα κατακλυσμικό αμερικανικό τοπίο, αλλά πάντα με την ελπίδα άσβηστη για κάτι καινούργιο. Κατά ειρωνικό τρόπο, οι χλιαρές κριτικές που έλαβε αρχικά οφείλονταν σε μεγάλο μέρος στη μινιμαλιστική προσέγγιση της παραγωγής, αλλά οι λιτές συνθέσεις στην πραγματικότητα λειτούργησαν υπέρ του και εν μέρει είναι ο λόγος που αντέχει στο χρόνο.</p><p></p><p style="text-align: center">[ATTACH]129708[/ATTACH]</p><p></p><p>Η <a href="https://avclub.gr/index.php?threads/116457/post-1057065407" target="_blank">φωτογραφία</a> του <em>Joel Bernstein</em>, αποτυπώνει τον <em>Neil</em> στο Γκρίνουιτς Βίλατζ, πηγαίνοντας σε μια συναυλία των <em>CSN&Y</em>. Ο <em>Graham Nash</em> τον συνοδεύει, αλλά κόπηκε από τη φωτογραφία για το επίσημο εξώφυλλο, στο οποίο και η εικόνα του <em>Neil</em> είναι επεξεργασμένη (εκτεθειμένη σε φως) και δείχνει περίεργη. Εκείνο όμως που λίγο παρατηρείται είναι ότι, διασταυρώνεται με μια ηλικιωμένη γυναίκα στο πεζοδρόμιο, σαν να είναι το πέρασμα της παλιάς γενιάς σε μια νέα.</p><p></p><p>Ένα άλμπουμ, απαλό, σκληρό, ήσυχο, δυνατό, ακουστικό, ηλεκτρικό. Είναι σχεδόν σαν ο <em>Young</em> να κουβαλούσε πάρα πολλές ιδέες και αποφάσισε να τις σερβίρει όλες τους σ' ένα τριανταπεντάλεπτο δίσκο που χρησίμευσε ταυτόχρονα, κυριολεκτικά και μεταφορικά, σαν σύνδεσμος μεταξύ του σκληρού <em>Everybody Knows This Is Nowhere</em> και του θρηνητικού <em>Harvest</em>. Αλλά περισσότερο από οποιοδήποτε απ' αυτά, το <strong>After the Gold Rush</strong> βάζει ένα τέλος στον ιδεαλισμό των '60ς και παραμένει ένα από τα μεγαλύτερα έργα του <em>Young</em>. Ένα άθροισμα της καριέρας του μέχρι εκείνο το σημείο και ένα σημάδι των πραγμάτων που έρχονταν. Μια απότιση φόρου τιμής στην εποχή που τον βοήθησε να καθορίσει.</p><p></p><p>Ένα επιδραστικός δίσκος, για όσους τον άκουσαν και τον ένιωσαν...</p><p></p><p>(*****, πηγές: The Archives Vol. 1 1963–1972, neilyoung.com, fromacrossthefield.com)</p><p></p><hr /> <p style="margin-left: 20px"><em>...Τώρα που πείστηκες να μ' αγαπήσεις</em></p> <p style="margin-left: 20px"><em>Νομίζεις ότι μπορώ να το αλλάξω σε μια μέρα;</em></p> <p style="margin-left: 20px"><em>Πώς μπορώ να σε τοποθετήσω πάνω από μένα;</em></p> <p style="margin-left: 20px"><em>Ψεύδομαι όταν λέω, ότι πιστεύω σε εσένα</em></p> <p style="margin-left: 20px"><em>Πιστεύω σε εσένα...</em></p><p></p><p style="text-align: center">[ATTACH]129709[/ATTACH]</p></blockquote><p></p>
[QUOTE="grio, post: 1057702008, member: 30418"] [HEADING=2]Μην τ' αφήνεις να σε ρίξει[/HEADING] [CENTER][ATTACH=CONFIG]129706._xfImport[/ATTACH][/CENTER] Μετά το μικρό, απλό τραγουδάκι "[B]Till The Morning Comes[/B]" που ολοκλήρωνε την πρώτη πλευρά, η δεύτερη πλευρά ξεκινούσε με την ερμηνεία του [I]Neil[/I] στο "[B]Oh, Lonesome Me[/B]" του [I]Don Gibson[/I]. Εάν έχετε ακούσει ποτέ το πρωτότυπο, ο [I]Neil[/I] κάνει μια φανταστική διασκευή στο θέμα του ερωτοχτυπημένου καουμπόη μέσα σ' ένα συναισθηματικό και στενάχωρο κλίμα. Αλλά, δεν ακούγεται μόνο μελαγχολικός, σε σημεία είναι ελπιδοφόρος και αλλού επιφυλακτικός και θαρραλέος. Το "[B]Don’t let It Bring You Down[/B]" είναι σχεδόν ένα οδυνηρό κομμάτι στο πρώτο άκουσμα, αλλά στο τέλος, υπάρχει ένα φτερούγισμα ελπίδας. [INDENT][I]Ο γέρος ξαπλωμένος στην πλευρά του δρόμου με τα φορτηγά να τον προσπερνούν Το μπλε φεγγάρι βυθίζεται από το βάρος του φορτίου και το κτίριο ξύνει τον ουρανό Ο κρύος αέρας κάτω στο δρομάκι την αυγή και η πρωινή εφημερίδα πετά Ο νεκρός ξαπλωμένος στην πλευρά του δρόμου με το φως της ημέρας στα μάτια του Μην τ' αφήνεις να σε ρίξει είναι μόνο κάστρα που καίγονται Βρες κάποιον που αλλάζει και θα συνέρθεις Ο τυφλός κινείται στο φως της νύχτας με μια απάντηση στο χέρι του "Έλα κάτω στο ποτάμι του θεάματος και μπορείς πραγματικά να καταλάβεις" Κόκκινα φώτα αναβοσβήνουν μέσα από το παράθυρο στη βροχή, μπορείς να ακούσεις τις σειρήνες να ουρλιάζουν; Λευκό ραβδί πεταμένο στο αυλάκι του δρόμου, όταν περπατάς μόνος για το σπίτι[/I] - Don’t let It Bring You Down[/INDENT] Το τρυφερό "[B]Birds[/B]", που χρονολογείται από τις ημέρες των [I]Buffalo Springfield[/I], είναι σαν ύμνος, μια αργή όμορφη μπαλάντα με πιάνο. Πρόκειται για ένα παρατημένο εραστή, ελεύθερο να πετάξει στα ύψη σαν ένα μοναχικό πουλί σ' ένα γκρίζο ορίζοντα και να μην επιστρέψει ποτέ. Μπαλάντα με πιάνο είναι και το κάντρι, "[B]I Believe in You[/B]", με τις πολύπλοκες αρμονίες, που η χαρακτηριστική υψηλότονη φωνή του Γιανγκ δένει με τη μουσική, μ' ένα εκπληκτικό τρόπο. [CENTER][ATTACH=CONFIG]129707._xfImport[/ATTACH][/CENTER] Ο [I]Neil[/I] παρεμβάλει δύο δυνατές ροκ συνθέσεις ανάμεσα στις μπαλάντες και τα κομμάτια μεσαίου τέμπο. Το πρώτο, "[B]When You Dance I Can Really Love[/B]", δεν προσφέρεται για ποιητικούς στίχους, αλλά είναι το μόνο κομμάτι που διαθέτει το συγκρότημα [I]Crazy Horse[/I] σε πλήρη ισχύ. Δυστυχώς, αυτό θα αποτελέσει την τελευταία συνεργασία του [I]Danny Whitten[/I] με τον [I]Neil[/I] σε δίσκο. Ο διασκευαστής [URL="http://www.avclub.gr/forum/showthread.php?t=120345"][I]Jack Nitzsche[/I][/URL] με ενθουσιασμό χτυπάει τα πλήκτρα του, προσθέτοντας ζωηρές πινελιές χρώματος. Το δεύτερο υψηλής ενέργειας τραγούδι, το αγαπημένο μου "[B]Southern Man[/B]", είναι εξεγερτικό, το πιο διάσημο και σχολιασμένο κομμάτι του άλμπουμ. Ο [I]Neil[/I] επιθετικός, δεν μασάει τα λόγια του, προτρέποντας τον Νότο να στηρίξει το κίνημα των πολιτικών δικαιωμάτων, ενώ καταδικάζει τη δουλεία του παρελθόντος. Το περιεχόμενό του ήταν αμφιλεγόμενο για κάποιους εκείνη την εποχή, αλλά ήταν αδερφικό με τον ωμό και θρασύ του ήχο, στα έπη "[I]Down By The River[/I]" και "[I]Cowgirl in the Sand[/I]" από το προηγούμενο άλμπουμ του. Η πολυσυζητημένη ιστορία των [I]Lynyrd Skynyrd[/I] που έγραψαν ένα τραγούδι σε απάντηση στο "[I]Southern Man[/I]" είναι ως επί το πλείστον αληθινή, αν και είναι περισσότερο σχετική μ' ένα άλλο τραγούδι του Neil - το "[I]Alabama[/I]" - που θα ξεπηδούσε στο επόμενο άλμπουμ του. [INDENT][I]Νότιε, καλύτερα να λογικευτείς Μην ξεχνάς τι λέει το καλό σου το βιβλίο [Βίβλος] Η αλλαγή στο Νότο έρχεται επιτέλους Τώρα οι σταυροί σας καίγονται γρήγορα Είδα το βαμβάκι και είδα τον μαύρο Ψηλά λευκά αρχοντικά και μικρές καλύβες Νότιε, πότε θα τους ξοφλήσεις; Άκουσα κραυγές και το κροτάλισμα του βούρδουλα Για πόσο ακόμα; για πόσο ακόμα; Λίλη Μπελ, τα μαλλιά σου είναι χρυσοκαφέ Είδα τον μαύρο άντρα σου να συνέρχεται "Ορκίζομαι στον Θεό, ότι θα τον καθαρίσω!" Άκουσα κραυγές και το κροτάλισμα του βούρδουλα Για πόσο ακόμα; για πόσο ακόμα;[/I] - Southern Man[/INDENT] Ο [I]Neil[/I] ακούγεται σοφότερος από την ηλικία του σ' αυτό το άλμπουμ. Η ιδιόρρυθμη φωνή του τραγουδά την απελπισία, την επιθυμία, τη λύπη, την τιμωρία. Ζωγραφίζει ένα κατακλυσμικό αμερικανικό τοπίο, αλλά πάντα με την ελπίδα άσβηστη για κάτι καινούργιο. Κατά ειρωνικό τρόπο, οι χλιαρές κριτικές που έλαβε αρχικά οφείλονταν σε μεγάλο μέρος στη μινιμαλιστική προσέγγιση της παραγωγής, αλλά οι λιτές συνθέσεις στην πραγματικότητα λειτούργησαν υπέρ του και εν μέρει είναι ο λόγος που αντέχει στο χρόνο. [CENTER][ATTACH=CONFIG]129708._xfImport[/ATTACH][/CENTER] Η [URL="https://avclub.gr/index.php?threads/116457/post-1057065407"]φωτογραφία[/URL] του [I]Joel Bernstein[/I], αποτυπώνει τον [I]Neil[/I] στο Γκρίνουιτς Βίλατζ, πηγαίνοντας σε μια συναυλία των [I]CSN&Y[/I]. Ο [I]Graham Nash[/I] τον συνοδεύει, αλλά κόπηκε από τη φωτογραφία για το επίσημο εξώφυλλο, στο οποίο και η εικόνα του [I]Neil[/I] είναι επεξεργασμένη (εκτεθειμένη σε φως) και δείχνει περίεργη. Εκείνο όμως που λίγο παρατηρείται είναι ότι, διασταυρώνεται με μια ηλικιωμένη γυναίκα στο πεζοδρόμιο, σαν να είναι το πέρασμα της παλιάς γενιάς σε μια νέα. Ένα άλμπουμ, απαλό, σκληρό, ήσυχο, δυνατό, ακουστικό, ηλεκτρικό. Είναι σχεδόν σαν ο [I]Young[/I] να κουβαλούσε πάρα πολλές ιδέες και αποφάσισε να τις σερβίρει όλες τους σ' ένα τριανταπεντάλεπτο δίσκο που χρησίμευσε ταυτόχρονα, κυριολεκτικά και μεταφορικά, σαν σύνδεσμος μεταξύ του σκληρού [I]Everybody Knows This Is Nowhere[/I] και του θρηνητικού [I]Harvest[/I]. Αλλά περισσότερο από οποιοδήποτε απ' αυτά, το [B]After the Gold Rush[/B] βάζει ένα τέλος στον ιδεαλισμό των '60ς και παραμένει ένα από τα μεγαλύτερα έργα του [I]Young[/I]. Ένα άθροισμα της καριέρας του μέχρι εκείνο το σημείο και ένα σημάδι των πραγμάτων που έρχονταν. Μια απότιση φόρου τιμής στην εποχή που τον βοήθησε να καθορίσει. Ένα επιδραστικός δίσκος, για όσους τον άκουσαν και τον ένιωσαν... (*****, πηγές: The Archives Vol. 1 1963–1972, neilyoung.com, fromacrossthefield.com) [HR][/HR][INDENT][I]...Τώρα που πείστηκες να μ' αγαπήσεις Νομίζεις ότι μπορώ να το αλλάξω σε μια μέρα; Πώς μπορώ να σε τοποθετήσω πάνω από μένα; Ψεύδομαι όταν λέω, ότι πιστεύω σε εσένα Πιστεύω σε εσένα...[/I][/INDENT] [CENTER][ATTACH=CONFIG]129709._xfImport[/ATTACH][/CENTER] [/QUOTE]
Verification
Post reply
Home
Forums
Μουσική - Κινηματογράφος - Τηλεόραση - Πολιτισμός
Μουσική
Παρουσιάσεις δίσκων - Aφιερώματα
Πες μου γιατί [Neil Young]
Top
Bottom
This site uses cookies to help personalise content, tailor your experience and to keep you logged in if you register.
By continuing to use this site, you are consenting to our use of cookies.
Accept
Learn more…