Search
Search titles only
By:
Search titles only
By:
Home
Forums
New posts
Search forums
What's new
New posts
Latest activity
Members
Current visitors
Κανονισμός Λειτουργίας
Σωματείο AVClub
Log in
Register
Search
Search titles only
By:
Search titles only
By:
New posts
Search forums
Menu
Install the app
Install
Reply to thread
Home
Forums
Μουσική - Κινηματογράφος - Τηλεόραση - Πολιτισμός
Μουσική
Παρουσιάσεις δίσκων - Aφιερώματα
Παρθενογένεση! [Canned Heat]
JavaScript is disabled. For a better experience, please enable JavaScript in your browser before proceeding.
You are using an out of date browser. It may not display this or other websites correctly.
You should upgrade or use an
alternative browser
.
Message
<blockquote data-quote="grio" data-source="post: 1057364945" data-attributes="member: 30418"><p><h3>Διασχίζοντας την ύπαιθρο</h3> <p style="text-align: center">[ATTACH]115081[/ATTACH]</p><p></p><p>Η δεύτερη πλευρά ξεκινά με τo, "<strong>One Kind Favor</strong>", επίσης του <em>Tatman</em>. Πρόκειται για διασκευή/προσαρμογή του παλιού μπλουζ, "<strong>See That My Grave Is Kept Clean</strong>", από το 1927 του <strong>Blind Lemon Jefferson</strong>, με θέμα την "καθαριότητα" της ταφόπετρας! Ένα εξαιρετικό μπλουζ τραγούδι.</p><p></p><p>Για την υπόλοιπη πλευρά, το άκρως πειραματικό και ψυχεδελικό "<strong>Parthenogenesis</strong>", διαρκεί για είκοσι ολόκληρα ξεσηκωτικά λεπτά. Είναι ένα καταπληκτικό ποτ-πουρί από εννέα διαφορετικά τμήματα και το κομμάτι αυτό, ήταν το πνευματικό παιδί του παραγωγού <em>Skip Taylor</em>. Τη σύνθεση, μοιράζεται όλη η μπάντα και πολλοί από τους τίτλους παραπέμπουν στα παρατσούκλια των μελών. Τα δύο αρχικά εντυπωσιακά τμήματα ("<strong>Nebulosity</strong>", "<strong>Rollin' and Tumblin'</strong>"), με την άρπα στόματος/γκιμπάρντα του <em>Wilson</em> και την κιθάρα του <strong>John Fahey</strong>, είναι σκοτεινά και λυπημένα, για να περάσει στη συνέχεια πάλι μπροστά ο <em>Wilson</em> με τις φυσαρμόνικες και την κιθάρα του ("<strong>Five Owls</strong>"). Ακολουθεί ο <em>Hite</em> με την πειστική ερμηνεία του συνοδευόμενος από τον <strong>John Mayall</strong> στο πιάνο ("<strong>Bear Wires</strong>") και σειρά παίρνει ο <em>Fito</em> με το ντραμ σόλο του και ο <em>Taylor</em> στα κόνγκας ("<strong>Snooky Flowers</strong>") για να προετοιμάσουν τη ληντ κιθάρα του <em>Henry Vestine</em> σε ένα καταιγισμό από φιντμπάκ και παραμόρφωση ("<strong>Sunflower Power</strong>"). Συνεχίζει η εκφραστική χρωματική φυσαρμόνικα του <em>Wilson</em>, με την μελαγχολική της διάθεση ("<strong>Raga Kafi</strong>") και αμέσως μετά το εκρηκτικό ξέσπασμα του <em>Vestine</em>, με όλη τη μπάντα να παίζει από πίσω του ("<strong>Icebag</strong>"). Το κομμάτι τελειώνει εκεί που ξεκίνησε με την άρπα στόματος του <em>Alan Wilson</em> ("<strong>Childhood's End</strong>"). Εκπληκτικό...</p><p></p><p>Το μεγαλύτερης διάρκειας κομμάτι, "<strong>Refried Boogie Part I</strong>" και "<strong>Part II</strong>", καταλαμβάνει και τις δύο πλευρές του δεύτερου δίσκου, ηχογραφημένο ζωντανά στο νάιτ κλαμπ <strong>Kaleidoscope</strong> του Χόλιγουντ. Είναι ένα τερατώδες τζαμάρισμα σαράντα και πλέον λεπτών, που παρουσιάζεται στην ολότητά του και αναγκαστικά χωρίστηκε σε δύο κομμάτια. Τα εκτεταμένα ψυχεδελικά σόλο, μπλουζ κιθάρας, υπογραμμισμένα από τα εξαιρετικά παιξίματα όλων, δημιούργησαν ένα σύγχρονο ήχο μπλουζ, που δυστυχώς δεν έτυχε μεγάλης αναγνώρισης στην ακμή του.</p><p></p><p>Το <strong>Living the Blues</strong> ανήκει στα πιο αξιόλογα, συνεκτικά και αντιπροσωπευτικά έργα της αναβίωσης και εκσυγχρονισμού του μπλουζ, που επιχειρήθηκε τη δεκαετία του '60 από λευκούς καλλιτέχνες στις δύο πλευρές του Ατλαντικού.</p><p></p><p>Τι απέγινε, όμως, η παρέα;</p><p>Ο <strong>Henry Vestine</strong> ήταν ο πρώτος που εγκατέλειψε το συγκρότημα για πιο αβάν-γκαρντ δουλειές και ανέπτυξε στενή σχέση με τους Άγγελους της Κολάσεως. Ο <strong>Larry Taylor</strong>, το 1970, εντάχθηκε στους <strong>Blues Breakers</strong> του <strong>John Mayall</strong>. Ο μανιοκαταθλιπτικός <strong>Alan Wilson</strong> πέθανε στα 27, από υπερβολική δόση το 1970, σε ένα λόφο πίσω από το σπίτι του <em>Bob Hite</em>, στο <em>Topanga Canyon</em>. Με την εξισορροπιστική επίδρασή του, ο εξαιρετικά ταλαντούχος <em>Wilson</em>, πρόσθεσε το φως και τη σκιά και μια ποικιλία από στυλ, που χωρίς αυτόν οι <em>Canned Heat</em> απλά δεν ήταν πια <em>Canned Heat</em>. Το 1981, ο πάντα υπέρβαρος, <strong>Bob Hite</strong> λιποθύμησε στην σκηνή του <em>Palomino Club</em> στο Λος Άντζελες από υπερβολική δόση ηρωίνης και αργότερα εκείνο το βράδυ απέπνευσε. Ο <strong>Henry Vastine</strong> πέθανε στο Παρίσι από καρκίνο του πνεύμονα το 1997.</p><p></p><p>Οι δύο εναπομείναντες, <strong>Larry Taylor</strong> και <strong>Adolfo de la Parra</strong>, με την πλαισίωση του άλλου μεγάλου, <strong>Harvey Mandel</strong> (πέρασε πρόσφατα οδυνηρή περιπέτεια υγείας) συνεχίζουν να περιοδεύουν με μια μπάντα, με όνομα <strong>Canned Heat</strong>, για να μας θυμίζουν τις ημέρες της δόξας...</p><p></p><p>(*****, πηγές: εξώφυλλο, wikipedia, cannedheatmusic.com, fdrmx.com)</p><p></p><p style="text-align: center">[ATTACH]115082[/ATTACH]</p> <p style="text-align: center">(από αριστερά) <em>Alan Wilson, Bob Hite, Henry Vestine, Adolfo de la Parra, Larry Taylor</em></p></blockquote><p></p>
[QUOTE="grio, post: 1057364945, member: 30418"] [HEADING=2]Διασχίζοντας την ύπαιθρο[/HEADING] [CENTER][ATTACH alt="LTBAd-2.jpg"]115081[/ATTACH][/CENTER] Η δεύτερη πλευρά ξεκινά με τo, "[B]One Kind Favor[/B]", επίσης του [I]Tatman[/I]. Πρόκειται για διασκευή/προσαρμογή του παλιού μπλουζ, "[B]See That My Grave Is Kept Clean[/B]", από το 1927 του [B]Blind Lemon Jefferson[/B], με θέμα την "καθαριότητα" της ταφόπετρας! Ένα εξαιρετικό μπλουζ τραγούδι. Για την υπόλοιπη πλευρά, το άκρως πειραματικό και ψυχεδελικό "[B]Parthenogenesis[/B]", διαρκεί για είκοσι ολόκληρα ξεσηκωτικά λεπτά. Είναι ένα καταπληκτικό ποτ-πουρί από εννέα διαφορετικά τμήματα και το κομμάτι αυτό, ήταν το πνευματικό παιδί του παραγωγού [I]Skip Taylor[/I]. Τη σύνθεση, μοιράζεται όλη η μπάντα και πολλοί από τους τίτλους παραπέμπουν στα παρατσούκλια των μελών. Τα δύο αρχικά εντυπωσιακά τμήματα ("[B]Nebulosity[/B]", "[B]Rollin' and Tumblin'[/B]"), με την άρπα στόματος/γκιμπάρντα του [I]Wilson[/I] και την κιθάρα του [B]John Fahey[/B], είναι σκοτεινά και λυπημένα, για να περάσει στη συνέχεια πάλι μπροστά ο [I]Wilson[/I] με τις φυσαρμόνικες και την κιθάρα του ("[B]Five Owls[/B]"). Ακολουθεί ο [I]Hite[/I] με την πειστική ερμηνεία του συνοδευόμενος από τον [B]John Mayall[/B] στο πιάνο ("[B]Bear Wires[/B]") και σειρά παίρνει ο [I]Fito[/I] με το ντραμ σόλο του και ο [I]Taylor[/I] στα κόνγκας ("[B]Snooky Flowers[/B]") για να προετοιμάσουν τη ληντ κιθάρα του [I]Henry Vestine[/I] σε ένα καταιγισμό από φιντμπάκ και παραμόρφωση ("[B]Sunflower Power[/B]"). Συνεχίζει η εκφραστική χρωματική φυσαρμόνικα του [I]Wilson[/I], με την μελαγχολική της διάθεση ("[B]Raga Kafi[/B]") και αμέσως μετά το εκρηκτικό ξέσπασμα του [I]Vestine[/I], με όλη τη μπάντα να παίζει από πίσω του ("[B]Icebag[/B]"). Το κομμάτι τελειώνει εκεί που ξεκίνησε με την άρπα στόματος του [I]Alan Wilson[/I] ("[B]Childhood's End[/B]"). Εκπληκτικό... Το μεγαλύτερης διάρκειας κομμάτι, "[B]Refried Boogie Part I[/B]" και "[B]Part II[/B]", καταλαμβάνει και τις δύο πλευρές του δεύτερου δίσκου, ηχογραφημένο ζωντανά στο νάιτ κλαμπ [B]Kaleidoscope[/B] του Χόλιγουντ. Είναι ένα τερατώδες τζαμάρισμα σαράντα και πλέον λεπτών, που παρουσιάζεται στην ολότητά του και αναγκαστικά χωρίστηκε σε δύο κομμάτια. Τα εκτεταμένα ψυχεδελικά σόλο, μπλουζ κιθάρας, υπογραμμισμένα από τα εξαιρετικά παιξίματα όλων, δημιούργησαν ένα σύγχρονο ήχο μπλουζ, που δυστυχώς δεν έτυχε μεγάλης αναγνώρισης στην ακμή του. Το [B]Living the Blues[/B] ανήκει στα πιο αξιόλογα, συνεκτικά και αντιπροσωπευτικά έργα της αναβίωσης και εκσυγχρονισμού του μπλουζ, που επιχειρήθηκε τη δεκαετία του '60 από λευκούς καλλιτέχνες στις δύο πλευρές του Ατλαντικού. Τι απέγινε, όμως, η παρέα; Ο [B]Henry Vestine[/B] ήταν ο πρώτος που εγκατέλειψε το συγκρότημα για πιο αβάν-γκαρντ δουλειές και ανέπτυξε στενή σχέση με τους Άγγελους της Κολάσεως. Ο [B]Larry Taylor[/B], το 1970, εντάχθηκε στους [B]Blues Breakers[/B] του [B]John Mayall[/B]. Ο μανιοκαταθλιπτικός [B]Alan Wilson[/B] πέθανε στα 27, από υπερβολική δόση το 1970, σε ένα λόφο πίσω από το σπίτι του [I]Bob Hite[/I], στο [I]Topanga Canyon[/I]. Με την εξισορροπιστική επίδρασή του, ο εξαιρετικά ταλαντούχος [I]Wilson[/I], πρόσθεσε το φως και τη σκιά και μια ποικιλία από στυλ, που χωρίς αυτόν οι [I]Canned Heat[/I] απλά δεν ήταν πια [I]Canned Heat[/I]. Το 1981, ο πάντα υπέρβαρος, [B]Bob Hite[/B] λιποθύμησε στην σκηνή του [I]Palomino Club[/I] στο Λος Άντζελες από υπερβολική δόση ηρωίνης και αργότερα εκείνο το βράδυ απέπνευσε. Ο [B]Henry Vastine[/B] πέθανε στο Παρίσι από καρκίνο του πνεύμονα το 1997. Οι δύο εναπομείναντες, [B]Larry Taylor[/B] και [B]Adolfo de la Parra[/B], με την πλαισίωση του άλλου μεγάλου, [B]Harvey Mandel[/B] (πέρασε πρόσφατα οδυνηρή περιπέτεια υγείας) συνεχίζουν να περιοδεύουν με μια μπάντα, με όνομα [B]Canned Heat[/B], για να μας θυμίζουν τις ημέρες της δόξας... (*****, πηγές: εξώφυλλο, wikipedia, cannedheatmusic.com, fdrmx.com) [CENTER][ATTACH alt="TheCannedHeat-2.jpg"]115082[/ATTACH] (από αριστερά) [I]Alan Wilson, Bob Hite, Henry Vestine, Adolfo de la Parra, Larry Taylor[/I][/CENTER] [/QUOTE]
Verification
Post reply
Home
Forums
Μουσική - Κινηματογράφος - Τηλεόραση - Πολιτισμός
Μουσική
Παρουσιάσεις δίσκων - Aφιερώματα
Παρθενογένεση! [Canned Heat]
Top
Bottom
This site uses cookies to help personalise content, tailor your experience and to keep you logged in if you register.
By continuing to use this site, you are consenting to our use of cookies.
Accept
Learn more…