Search
Search titles only
By:
Search titles only
By:
Home
Forums
New posts
Search forums
What's new
New posts
Latest activity
Members
Current visitors
Κανονισμός Λειτουργίας
Σωματείο AVClub
Log in
Register
Search
Search titles only
By:
Search titles only
By:
New posts
Search forums
Menu
Install the app
Install
Reply to thread
Home
Forums
Μουσική - Κινηματογράφος - Τηλεόραση - Πολιτισμός
Μουσική
Παρουσιάσεις δίσκων - Aφιερώματα
Ο κύριος 335: Larry Carlton
JavaScript is disabled. For a better experience, please enable JavaScript in your browser before proceeding.
You are using an out of date browser. It may not display this or other websites correctly.
You should upgrade or use an
alternative browser
.
Message
<blockquote data-quote="supersonic" data-source="post: 49642" data-attributes="member: 94"><p>Μετά από αυτή τη συμμετοχή, το δίδυμο κρατάει τον Larry για τους επόμενους δίσκους του και του αναθέτει επίσημα και με όλες τις τιμές τις ενορχηστρώσεις. Η συμμετοχή του στα Aja και Gaucho είναι μνημειώδης, αν και πιά εκεί χρησιμοποιούν για κάθε κομμάτι σχεδόν και άλλο κιθαρίστα ή μερικές φορές 3-4 για το ίδιο κομμάτι (αφού προηγουμένως έχουν ηχογραφήσει άλλοι 5-6 στο ίδιο – ανεπιτυχώς). </p><p>Κάπου εκεί και μετά από αρκετές περιοδείες μαζί τους, κουράζεται και τους παρατάει, άλλωστε και αυτοί το διαλύσανε μετά το Gaucho. </p><p></p><p></p><p></p><p>Πίσω στο 78 πάντως ο Larry υπογράφει στην Warner ηχογραφεί τον πρώτο του ουσιαστικά δίσκο <strong>Larry Carlton ***** </strong>(είχαν προηγηθεί άλλοι βέβαια με λιγώτερη επιτυχία και ουσιαστικά όχι τόσο ροκ όπως το with a little help from my friends*** του 1969 όπου παίζει καθαρά jazz standards και μετά το Singing/playing*** του 1973) </p><p>Το άλμπουμ Larry Carlton ξεκινάει με το Room 335 (το όνομα που εδωσε στο στούντιό του) ένα instrumental κομμάτι που η εισαγωγή του είναι δανεισμένη από το peg των Steely Dan, αλλά έως εκεί μόνο. Το κομμάτι έχει ένα πολύ βασικό θέμα που μετατρέπεται τονικά στην ακολουθία των ακόρντων και στη συνέχεια ακολουθεί δεύτερο με ιδιαίτερη έκταση και ανάλυση. Βέβαιά μετά ακολουθεί σόλο κιθάρας- τώρα καθαρά αυτοσχεδιαστικό! Τώρα πως γίνονται όλα αυτά, τόση κιθάρα και δεν είναι κουραστικό κλπ κλπ ? Και όμως όχι. Ο δίσκος περιέχει επίσης το nite crawler, παλιότερη δική του σύνθεση με τους Crusaders, το πολύ γρήγορο point it up και το «βραζιλιάνικο» Rio Samba όπου έχουμε το εξαιρετικά σπάνιο (για ροκ τουλάχιστον μουσική ) το θέμα αν ξεκινάει σε ένα τόνο να αναπτύσσεται, μετά να κατεβαίνει ένα ημιτόνιο να επαναλαμβάνεται να ξαναεπιστρέφει πάλι ένα ημιτόνιο πάνω κλπ. Και όμως μέσα στην όλη του ενορχήστρωση όλα ακούγονται αρμονικότατα. </p><p>Στο δίσκο συμμετέχουν μια ομάδα μουσικών ιδιαίτερα γνωστών όπως Gregg Mathieson keyboards (μετά σχεδόν σε όλους τους δίσκους του), ο ευτραφής Abe Laboriel bass, Jeff Porcaro drums, Paulinho Da Costa Percussion. </p><p>Ο δίσκος γίνεται «ανάρπαστος» στις μουσικές κοινότητες ενώ διακρίνεται με βραβεία από περιοδικά όπως το Guitar Player και παραμένει μέχρι σήμερα ως κιθαριστικός δίσκος αναφοράς.</p><p></p><p>Το 1979 έχουμε το <strong>Mr 335 Live in Japan***1/2</strong>. Από τον πρώτο του δίσκο αποκτάει ήδη ένα φανατικό κοινό στην Ιαπωνία. Ο δίσκος αυτός φανερώνει τι μπορεί να κάνει στη σκηνή. Υπάρχουν και τραγούδια που δείχνουν ότι η φωνή του είναι πολύ καλή επίσης, κάπως low profile όμως και σίγουρα όχι για καριέρα. Πολύ καλή ηχογράφηση για την εποχή.</p><p></p><p>Το 1980 κυκλοφορεί το <strong>strikes twice ***1/2</strong>. Ο δίσκος έχει περισσότερο ροκ φιλοσοφία, πάλι ουσιαστικά είναι instrumental και δίνει την εντύπωση ότι φτιάχτηκε για να δείξει τις ικανότητές του (κάτι που βέβαια δεν ήταν απαραίτητο). Οι μουσικοί είναι οι ίδιοι, με αλλαγή στο μπάσο τον Pops Popwell από τους Crusaders και άλλους τρεις επι πλέον οργανίστες (Don Freeman, Brian Mann, Terry Trotter) που τόνισαν το ρόλο που δίνει στους δίσκους του για μια δεύτερη δυνατή και άξια εναλλακτική φωνή στην κιθάρα του – (αργότερα ήρθε το σαξόφωνο και τα πνευστά). Το master όπως σε όλους τους δίσκους του είναι του Bernie Grundman, ενώ πάντα όλοι ηχογραφούνται στο προσωπικό του στούντιο με ηχολήπτη τον ίδιο τον Larry. Στο δίσκο ξεχωρίζουν ίσως τα πολύ «δυνατά» κομμάτια the magician και το Mulberry road με γρήγορα σόλο και όχι τόσο καθαρό ήχο. Ιδίως στο δεύτερο υπάρχουν δύο διαφορετικά σόλο. Το πρώτο πάντα μου ακουγόταν ιδιαίτερα παράξενο στον ήχο. Θύμιζε guitar synthesizer ή έστω κάποιο άλλο synthesizer ή κάποιο fuzz ή overdrive αλλά με ιδιαίτερα καθαρή και στακάτη άρθρωση καθώς οι νότες αν και γρήγορες ξεχωρίζουν, ενώ η αρμονία τους και πάλι δήλωνε ότι το όλο εγχείρημα είναι ουσιαστικά αδύνατον για χέρι κιθαρίστα! Πως έγινε? Την απάντηση τη δίνει ο ίδιος ο Larry σε συνέντευξή του. Για να δώσει ένα διαφορετικό ύφος, ένα βράδυ έβαλε την ταινία των 30 ιντσών στις 15 και σόλαρε εξαιρετικά αργά επάνω στο θέμα!</p><p></p><p>To 1980 συμμετέχει στον πολύ καλό ποπ δίσκο του διάτοντα αστέρα της εποχής <strong>Christopher Cross***1/2</strong>. Ο τραγουδιστής αυτός που εμφανίστηκε από το πουθενά το 1979, ηχογραφεί το 1980 τον ομώνυμο δίσκο του, σε μια παράξενα ακριβή παραγωγή για νέο καλλιτέχνη και μια ομάδα γνωστότατων μουσικών (και ακριβών) στούντιο (προσπαθώντας σαφώς να μιμηθεί το something anything του Todd Rundgren). Ο δίσκος τσακίζει τα charts με τουλάχιστον 2 top 10 το ένα #2, και άλλα 2 top 20, παίρνει 5 grammy και πουλάει σαν ζεστό ψωμάκι για όλο το 1980 και 81. Μετά βέβαια ο Cross δεν καταφέρνει να κάνει τίποτα άλλο. Πάντως ο ένας δίσκος μένει! Στο δίσκο αυτό λοιπόν ο Carlton δίνει δύο πολύ καλά σόλο (μόνο σόλο – υπάρχει και άλλος κιθαρίστας εξ ίσου καλός!) στα κομμάτια Really don’t know any more, και The light is on. Στο πρώτο ξεκινάει μια φράση που ανεβαίνει ψηλά στην κλίμακα με εξαιρετικό sustain κρατιέται δύο φορές σε επανάληψη και στη συνέχεια κατεβαίνει πάλι χαμηλά, για να ξαναρχίσει ένας διάλογος, με τη μία φωνή να παίζει ψηλά και την άλλη να απαντάει πολύ πιο χαμηλά, σε αρμονικές δομές, μεγάλα διαστήματα και ανεξάρτητο από τη βασική μελωδία θέμα. Από τα καλύτερά του σε ξένες συμμετοχές. Στο δεύτερο ο ήχος του είναι πιο λεπτός, με εξαιρετική διάρκεια σε κάθε νότα και καθαρή άρθρωση. Ο δίσκος αυτός του Cross (αν και είναι πάρα πολύ ποπ και κλισσαρισμένος γενικότερα,) έχει επίσης (για κιθαρίστες) πολύ ενδιαφέροντα πράγματα από κάθε άποψη, όπως σόλα (βασικά) του Jay Graydon (του κιθαρίστα που το σόλο του κρατήθηκε ανάμεσα από 13 για το Peg των Steely Dan!) και του Eric Johnson.</p><p></p><p></p><p>Το 1982 έρχεται το <strong>SleepWalk****. </strong>Στο δίσκό αυτό με ουσιαστικά τους ίδιους μουσικούς με μικρές εναλλαγές μεταξύ τους, έχουμε το εξής παράδοξο. Ο Carlton παίζει μια Stratocaster. Όχι βέβαια μια fender αλλά αυτή της Valley Arts Guitar Center, μια μικρή αμερικάνικη εταιρεία που έγινε γνωστή από τις περίφημες ρέπλικές της. Ο Larry που μέχρι τότε εμφανιζόταν και είχε ταυτιστεί με την 335 περνάει σε μια solid κιθάρα με τόσο ιδαίτερα και διαφορετικά χαρακτηριστικά. Ιεροσυλία! Και όμως στα τρία κομμάτια του δίσκου Last nite, Sleepwalk, 10:00 pm ο ήχος stratocaster σχεδόν επαναπροσδιορίζεται! Καθαρός, απαραμόρφωτος, με διάρκεια, γλυκός και ίσως παλιομοδίτικος αλλά πάντα jazz και rock! </p><p>Ο δίσκος ξεφεύγει από το σχεδόν ναρκισσιστικό ύφος του strikes twice και δηλώνει αυτό που πρέπει: «Κύριοι, εδώ είμαι και δεν χρειάζεται να αποδείξω και τίποτα». Κάτι που πλέον από το σημείο αυτό και μετά χαρακτηρίζει όλη τη δισκογραφία του.</p><p></p><p>Προσέξτε τα τρία κομμάτια που ανέφερα (αν και τα άλλα αξίζουν πολύ – με την 335) αλλά δώστε βάση στο παίξιμο των drums από τον Steve Gadd στο Last nite! Ο μεγάλος drummer παίζει ουσιαστικά το θέμα που έπαιζε στο 50 ways to leave your lover του Paul Simon. Κάπου 5.30 λεπτά χωρίς να χτυπήσει το ταμπούρο (snare) παρά μια δυό φορές στο fade out! (λεπτομέρειες θα πείτε, κι όμως αυτές είναι που κάνουν τη διαφορά και τους μεγάλους μουσικούς)</p></blockquote><p></p>
[QUOTE="supersonic, post: 49642, member: 94"] Μετά από αυτή τη συμμετοχή, το δίδυμο κρατάει τον Larry για τους επόμενους δίσκους του και του αναθέτει επίσημα και με όλες τις τιμές τις ενορχηστρώσεις. Η συμμετοχή του στα Aja και Gaucho είναι μνημειώδης, αν και πιά εκεί χρησιμοποιούν για κάθε κομμάτι σχεδόν και άλλο κιθαρίστα ή μερικές φορές 3-4 για το ίδιο κομμάτι (αφού προηγουμένως έχουν ηχογραφήσει άλλοι 5-6 στο ίδιο – ανεπιτυχώς). Κάπου εκεί και μετά από αρκετές περιοδείες μαζί τους, κουράζεται και τους παρατάει, άλλωστε και αυτοί το διαλύσανε μετά το Gaucho. Πίσω στο 78 πάντως ο Larry υπογράφει στην Warner ηχογραφεί τον πρώτο του ουσιαστικά δίσκο [B]Larry Carlton ***** [/B](είχαν προηγηθεί άλλοι βέβαια με λιγώτερη επιτυχία και ουσιαστικά όχι τόσο ροκ όπως το with a little help from my friends*** του 1969 όπου παίζει καθαρά jazz standards και μετά το Singing/playing*** του 1973) Το άλμπουμ Larry Carlton ξεκινάει με το Room 335 (το όνομα που εδωσε στο στούντιό του) ένα instrumental κομμάτι που η εισαγωγή του είναι δανεισμένη από το peg των Steely Dan, αλλά έως εκεί μόνο. Το κομμάτι έχει ένα πολύ βασικό θέμα που μετατρέπεται τονικά στην ακολουθία των ακόρντων και στη συνέχεια ακολουθεί δεύτερο με ιδιαίτερη έκταση και ανάλυση. Βέβαιά μετά ακολουθεί σόλο κιθάρας- τώρα καθαρά αυτοσχεδιαστικό! Τώρα πως γίνονται όλα αυτά, τόση κιθάρα και δεν είναι κουραστικό κλπ κλπ ? Και όμως όχι. Ο δίσκος περιέχει επίσης το nite crawler, παλιότερη δική του σύνθεση με τους Crusaders, το πολύ γρήγορο point it up και το «βραζιλιάνικο» Rio Samba όπου έχουμε το εξαιρετικά σπάνιο (για ροκ τουλάχιστον μουσική ) το θέμα αν ξεκινάει σε ένα τόνο να αναπτύσσεται, μετά να κατεβαίνει ένα ημιτόνιο να επαναλαμβάνεται να ξαναεπιστρέφει πάλι ένα ημιτόνιο πάνω κλπ. Και όμως μέσα στην όλη του ενορχήστρωση όλα ακούγονται αρμονικότατα. Στο δίσκο συμμετέχουν μια ομάδα μουσικών ιδιαίτερα γνωστών όπως Gregg Mathieson keyboards (μετά σχεδόν σε όλους τους δίσκους του), ο ευτραφής Abe Laboriel bass, Jeff Porcaro drums, Paulinho Da Costa Percussion. Ο δίσκος γίνεται «ανάρπαστος» στις μουσικές κοινότητες ενώ διακρίνεται με βραβεία από περιοδικά όπως το Guitar Player και παραμένει μέχρι σήμερα ως κιθαριστικός δίσκος αναφοράς. Το 1979 έχουμε το [B]Mr 335 Live in Japan***1/2[/B]. Από τον πρώτο του δίσκο αποκτάει ήδη ένα φανατικό κοινό στην Ιαπωνία. Ο δίσκος αυτός φανερώνει τι μπορεί να κάνει στη σκηνή. Υπάρχουν και τραγούδια που δείχνουν ότι η φωνή του είναι πολύ καλή επίσης, κάπως low profile όμως και σίγουρα όχι για καριέρα. Πολύ καλή ηχογράφηση για την εποχή. Το 1980 κυκλοφορεί το [B]strikes twice ***1/2[/B]. Ο δίσκος έχει περισσότερο ροκ φιλοσοφία, πάλι ουσιαστικά είναι instrumental και δίνει την εντύπωση ότι φτιάχτηκε για να δείξει τις ικανότητές του (κάτι που βέβαια δεν ήταν απαραίτητο). Οι μουσικοί είναι οι ίδιοι, με αλλαγή στο μπάσο τον Pops Popwell από τους Crusaders και άλλους τρεις επι πλέον οργανίστες (Don Freeman, Brian Mann, Terry Trotter) που τόνισαν το ρόλο που δίνει στους δίσκους του για μια δεύτερη δυνατή και άξια εναλλακτική φωνή στην κιθάρα του – (αργότερα ήρθε το σαξόφωνο και τα πνευστά). Το master όπως σε όλους τους δίσκους του είναι του Bernie Grundman, ενώ πάντα όλοι ηχογραφούνται στο προσωπικό του στούντιο με ηχολήπτη τον ίδιο τον Larry. Στο δίσκο ξεχωρίζουν ίσως τα πολύ «δυνατά» κομμάτια the magician και το Mulberry road με γρήγορα σόλο και όχι τόσο καθαρό ήχο. Ιδίως στο δεύτερο υπάρχουν δύο διαφορετικά σόλο. Το πρώτο πάντα μου ακουγόταν ιδιαίτερα παράξενο στον ήχο. Θύμιζε guitar synthesizer ή έστω κάποιο άλλο synthesizer ή κάποιο fuzz ή overdrive αλλά με ιδιαίτερα καθαρή και στακάτη άρθρωση καθώς οι νότες αν και γρήγορες ξεχωρίζουν, ενώ η αρμονία τους και πάλι δήλωνε ότι το όλο εγχείρημα είναι ουσιαστικά αδύνατον για χέρι κιθαρίστα! Πως έγινε? Την απάντηση τη δίνει ο ίδιος ο Larry σε συνέντευξή του. Για να δώσει ένα διαφορετικό ύφος, ένα βράδυ έβαλε την ταινία των 30 ιντσών στις 15 και σόλαρε εξαιρετικά αργά επάνω στο θέμα! To 1980 συμμετέχει στον πολύ καλό ποπ δίσκο του διάτοντα αστέρα της εποχής [B]Christopher Cross***1/2[/B]. Ο τραγουδιστής αυτός που εμφανίστηκε από το πουθενά το 1979, ηχογραφεί το 1980 τον ομώνυμο δίσκο του, σε μια παράξενα ακριβή παραγωγή για νέο καλλιτέχνη και μια ομάδα γνωστότατων μουσικών (και ακριβών) στούντιο (προσπαθώντας σαφώς να μιμηθεί το something anything του Todd Rundgren). Ο δίσκος τσακίζει τα charts με τουλάχιστον 2 top 10 το ένα #2, και άλλα 2 top 20, παίρνει 5 grammy και πουλάει σαν ζεστό ψωμάκι για όλο το 1980 και 81. Μετά βέβαια ο Cross δεν καταφέρνει να κάνει τίποτα άλλο. Πάντως ο ένας δίσκος μένει! Στο δίσκο αυτό λοιπόν ο Carlton δίνει δύο πολύ καλά σόλο (μόνο σόλο – υπάρχει και άλλος κιθαρίστας εξ ίσου καλός!) στα κομμάτια Really don’t know any more, και The light is on. Στο πρώτο ξεκινάει μια φράση που ανεβαίνει ψηλά στην κλίμακα με εξαιρετικό sustain κρατιέται δύο φορές σε επανάληψη και στη συνέχεια κατεβαίνει πάλι χαμηλά, για να ξαναρχίσει ένας διάλογος, με τη μία φωνή να παίζει ψηλά και την άλλη να απαντάει πολύ πιο χαμηλά, σε αρμονικές δομές, μεγάλα διαστήματα και ανεξάρτητο από τη βασική μελωδία θέμα. Από τα καλύτερά του σε ξένες συμμετοχές. Στο δεύτερο ο ήχος του είναι πιο λεπτός, με εξαιρετική διάρκεια σε κάθε νότα και καθαρή άρθρωση. Ο δίσκος αυτός του Cross (αν και είναι πάρα πολύ ποπ και κλισσαρισμένος γενικότερα,) έχει επίσης (για κιθαρίστες) πολύ ενδιαφέροντα πράγματα από κάθε άποψη, όπως σόλα (βασικά) του Jay Graydon (του κιθαρίστα που το σόλο του κρατήθηκε ανάμεσα από 13 για το Peg των Steely Dan!) και του Eric Johnson. Το 1982 έρχεται το [B]SleepWalk****. [/B]Στο δίσκό αυτό με ουσιαστικά τους ίδιους μουσικούς με μικρές εναλλαγές μεταξύ τους, έχουμε το εξής παράδοξο. Ο Carlton παίζει μια Stratocaster. Όχι βέβαια μια fender αλλά αυτή της Valley Arts Guitar Center, μια μικρή αμερικάνικη εταιρεία που έγινε γνωστή από τις περίφημες ρέπλικές της. Ο Larry που μέχρι τότε εμφανιζόταν και είχε ταυτιστεί με την 335 περνάει σε μια solid κιθάρα με τόσο ιδαίτερα και διαφορετικά χαρακτηριστικά. Ιεροσυλία! Και όμως στα τρία κομμάτια του δίσκου Last nite, Sleepwalk, 10:00 pm ο ήχος stratocaster σχεδόν επαναπροσδιορίζεται! Καθαρός, απαραμόρφωτος, με διάρκεια, γλυκός και ίσως παλιομοδίτικος αλλά πάντα jazz και rock! Ο δίσκος ξεφεύγει από το σχεδόν ναρκισσιστικό ύφος του strikes twice και δηλώνει αυτό που πρέπει: «Κύριοι, εδώ είμαι και δεν χρειάζεται να αποδείξω και τίποτα». Κάτι που πλέον από το σημείο αυτό και μετά χαρακτηρίζει όλη τη δισκογραφία του. Προσέξτε τα τρία κομμάτια που ανέφερα (αν και τα άλλα αξίζουν πολύ – με την 335) αλλά δώστε βάση στο παίξιμο των drums από τον Steve Gadd στο Last nite! Ο μεγάλος drummer παίζει ουσιαστικά το θέμα που έπαιζε στο 50 ways to leave your lover του Paul Simon. Κάπου 5.30 λεπτά χωρίς να χτυπήσει το ταμπούρο (snare) παρά μια δυό φορές στο fade out! (λεπτομέρειες θα πείτε, κι όμως αυτές είναι που κάνουν τη διαφορά και τους μεγάλους μουσικούς) [/QUOTE]
Verification
Post reply
Home
Forums
Μουσική - Κινηματογράφος - Τηλεόραση - Πολιτισμός
Μουσική
Παρουσιάσεις δίσκων - Aφιερώματα
Ο κύριος 335: Larry Carlton
Top
Bottom
This site uses cookies to help personalise content, tailor your experience and to keep you logged in if you register.
By continuing to use this site, you are consenting to our use of cookies.
Accept
Learn more…