Search
Search titles only
By:
Search titles only
By:
Home
Forums
New posts
Search forums
What's new
New posts
Latest activity
Members
Current visitors
Κανονισμός Λειτουργίας
Σωματείο AVClub
Log in
Register
Search
Search titles only
By:
Search titles only
By:
New posts
Search forums
Menu
Install the app
Install
Reply to thread
Home
Forums
Μουσική - Κινηματογράφος - Τηλεόραση - Πολιτισμός
Μουσική
Παρουσιάσεις δίσκων - Aφιερώματα
Ο Αφέντης της Πραγματικότητας
JavaScript is disabled. For a better experience, please enable JavaScript in your browser before proceeding.
You are using an out of date browser. It may not display this or other websites correctly.
You should upgrade or use an
alternative browser
.
Message
<blockquote data-quote="Κωστας Λυμπεροπουλος" data-source="post: 887105" data-attributes="member: 62"><p>Η δική μου ένσταση δεν αφορά τη …διαμάχη Παλιό εναντίον Καινούργιου.</p><p>Στο κάτω κάτω, ηλικιακά, ανήκω στους πάληουρες: όταν έσκασε το πανκ (1977) ήμουν 23. </p><p>Εγώ αρνούμαι να πιστέψω πως από ένα σημείο και μετά, οι άνθρωποι έγιναν ανίκανοι να παράγουν σπουδαίους δίσκους. Θεωρώ πως η αύξουσα αδυναμία συντονισμού με τα εκάστοτε μουσικά δρώμενα στο χώρο της ποπ είναι καθαρά δικό μου πρόβλημα: μεγαλώνω. Και μου είναι όλο και πιο δύσκολο να καταλάβω τι τρέχει μέσα στο κεφάλι ενός νέου που έχει τα μισά μου -ή και λιγότερα από τα μισά…- χρόνια.</p><p>Αρνούμαι επίσης να δεχθώ ότι οι δίσκοι είναι βασικά Προϊόν και ως εκ τούτου να τους αξιολογώ με βάση καθαρά τη μουσική τους αξία. Οι δίσκοι για μένα είναι ένα ολόκληρο μαγικό σύστημα Σημείων που υπερβαίνει κατά πολύ το σύνολο των επί μέρους συνιστωσών. Πολλές φορές το συγκινησιακό φορτίο που κουβαλάνε ή οι αξίες που επένδυσαν πάνω τους οι αποδέκτες τους είναι πολύ πιο σημαντικά από το αμιγώς μουσικό τους βάρος. Αν το κριτήριό μου ήταν καθαρά μουσικό θα απέρριπτα όλους αυτούς που αγαπώ: τι είναι ο Κηθ ή ο Λού μπροστά στον Σεγκόβια;</p><p>Με το heavy metal γενικώς, έχω σοβαρό Θέμα. Θεωρώ πως είναι η εποχή των παγετώνων, η τελειωτική αποπτώχευση, η απόλυτη αποψίλωση της ποπ από ένα σωρό κρυπτικά υπονοούμενα, υπόγεια ρεύματα, πολύχρωμα μηνύματα κάθε λογής, εκεί που όλα ισοπεδώνονται στον κατώτατο κοινό παρονομαστή και η τεχνική δεξιοσύνη παίρνει πλέον τα πάνω της και 'καθαρίζει' για όλα. Δεν υπάρχουν ποιητές πιά ούτε τρελοί προφήτες, όλα ζυγίζονται με βάση την τεχνική κατάρτιση και τους μηχανικούς ήχου, την εντυπωσιακή παραγωγή και το <em>βροντώδες</em> του όλου πράγματος.</p><p>Μου πήραν τους Velvet Underground και τους Incredible String Band και στη θέση τους μου έδωσαν τους Zeppelin και τους Black Sabbath. Οποία έκπτωση. Είναι σαν να πέθανε ο Γουσταύος Φλωμπέρ και να πρέπει πλέον να αρκεστώ στον Τζον Λε Καρρέ. Καλός ο τελευταίος, δε λέω, καλοκαίρι και παραλία ο τύπος δεν παίζεται. Ελα όμως που εγώ είχα …καλομάθει.</p><p></p><p>Μακαρίζω λοιπόν την έκρηξη κάπου εκεί γύρω στα μέσα της δεκαετίας του '70. Την προσπάθεια επαναπροσδιορισμού των βασικών στοιχείων που με τράβηξαν σε αυτή τη μουσική in the first place. Βγήκαν και κάποια εξαιρετικά γκρούπ στο μεταξύ. Οι Residents, οι Birthday Party, οι Gun Club, οι Clash κατ εμέ δεν έχουν τίποτα να ζηλέψουν απ τους παλιούς.</p><p></p><p>Ακρως προσωπική άποψη πάντα.</p></blockquote><p></p>
[QUOTE="Κωστας Λυμπεροπουλος, post: 887105, member: 62"] Η δική μου ένσταση δεν αφορά τη …διαμάχη Παλιό εναντίον Καινούργιου. Στο κάτω κάτω, ηλικιακά, ανήκω στους πάληουρες: όταν έσκασε το πανκ (1977) ήμουν 23. Εγώ αρνούμαι να πιστέψω πως από ένα σημείο και μετά, οι άνθρωποι έγιναν ανίκανοι να παράγουν σπουδαίους δίσκους. Θεωρώ πως η αύξουσα αδυναμία συντονισμού με τα εκάστοτε μουσικά δρώμενα στο χώρο της ποπ είναι καθαρά δικό μου πρόβλημα: μεγαλώνω. Και μου είναι όλο και πιο δύσκολο να καταλάβω τι τρέχει μέσα στο κεφάλι ενός νέου που έχει τα μισά μου -ή και λιγότερα από τα μισά…- χρόνια. Αρνούμαι επίσης να δεχθώ ότι οι δίσκοι είναι βασικά Προϊόν και ως εκ τούτου να τους αξιολογώ με βάση καθαρά τη μουσική τους αξία. Οι δίσκοι για μένα είναι ένα ολόκληρο μαγικό σύστημα Σημείων που υπερβαίνει κατά πολύ το σύνολο των επί μέρους συνιστωσών. Πολλές φορές το συγκινησιακό φορτίο που κουβαλάνε ή οι αξίες που επένδυσαν πάνω τους οι αποδέκτες τους είναι πολύ πιο σημαντικά από το αμιγώς μουσικό τους βάρος. Αν το κριτήριό μου ήταν καθαρά μουσικό θα απέρριπτα όλους αυτούς που αγαπώ: τι είναι ο Κηθ ή ο Λού μπροστά στον Σεγκόβια; Με το heavy metal γενικώς, έχω σοβαρό Θέμα. Θεωρώ πως είναι η εποχή των παγετώνων, η τελειωτική αποπτώχευση, η απόλυτη αποψίλωση της ποπ από ένα σωρό κρυπτικά υπονοούμενα, υπόγεια ρεύματα, πολύχρωμα μηνύματα κάθε λογής, εκεί που όλα ισοπεδώνονται στον κατώτατο κοινό παρονομαστή και η τεχνική δεξιοσύνη παίρνει πλέον τα πάνω της και 'καθαρίζει' για όλα. Δεν υπάρχουν ποιητές πιά ούτε τρελοί προφήτες, όλα ζυγίζονται με βάση την τεχνική κατάρτιση και τους μηχανικούς ήχου, την εντυπωσιακή παραγωγή και το [I]βροντώδες[/I] του όλου πράγματος. Μου πήραν τους Velvet Underground και τους Incredible String Band και στη θέση τους μου έδωσαν τους Zeppelin και τους Black Sabbath. Οποία έκπτωση. Είναι σαν να πέθανε ο Γουσταύος Φλωμπέρ και να πρέπει πλέον να αρκεστώ στον Τζον Λε Καρρέ. Καλός ο τελευταίος, δε λέω, καλοκαίρι και παραλία ο τύπος δεν παίζεται. Ελα όμως που εγώ είχα …καλομάθει. Μακαρίζω λοιπόν την έκρηξη κάπου εκεί γύρω στα μέσα της δεκαετίας του '70. Την προσπάθεια επαναπροσδιορισμού των βασικών στοιχείων που με τράβηξαν σε αυτή τη μουσική in the first place. Βγήκαν και κάποια εξαιρετικά γκρούπ στο μεταξύ. Οι Residents, οι Birthday Party, οι Gun Club, οι Clash κατ εμέ δεν έχουν τίποτα να ζηλέψουν απ τους παλιούς. Ακρως προσωπική άποψη πάντα. [/QUOTE]
Verification
Post reply
Home
Forums
Μουσική - Κινηματογράφος - Τηλεόραση - Πολιτισμός
Μουσική
Παρουσιάσεις δίσκων - Aφιερώματα
Ο Αφέντης της Πραγματικότητας
Top
Bottom
This site uses cookies to help personalise content, tailor your experience and to keep you logged in if you register.
By continuing to use this site, you are consenting to our use of cookies.
Accept
Learn more…