Search
Search titles only
By:
Search titles only
By:
Home
Forums
New posts
Search forums
What's new
New posts
Latest activity
Members
Current visitors
Κανονισμός Λειτουργίας
Σωματείο AVClub
Log in
Register
Search
Search titles only
By:
Search titles only
By:
New posts
Search forums
Menu
Install the app
Install
Reply to thread
Home
Forums
Μουσική - Κινηματογράφος - Τηλεόραση - Πολιτισμός
Μουσική
Παρουσιάσεις δίσκων - Aφιερώματα
Μια Λυρική Αυτοβιογραφία
JavaScript is disabled. For a better experience, please enable JavaScript in your browser before proceeding.
You are using an out of date browser. It may not display this or other websites correctly.
You should upgrade or use an
alternative browser
.
Message
<blockquote data-quote="Brucknerian" data-source="post: 1141805" data-attributes="member: 18005"><p>Προσωπικές απόψεις τα παρακάτω.</p><p></p><p>Ο λυρισμός είναι κάτι που χαρακτηρίζει τον συνθέτη. Δεν μπορώ να πω ότι λείπει παντελώς από το κονσέρτο για βιολί αλλά όχι και ότι είναι το πιο αντιπροσωπευτικό.</p><p></p><p>Το κονσέρτο είναι γραμμένο σε μείζονα. Προκαλεί τον σολιστ να παλέψει με την τέχνη του και την δεξιοτεχνία του. Είναι το πιο ανατρεπτικό και αναρχικό έργο του Tchaikovsky. To πιο brutal έργο του Tchaikovsky (για τα δεδομένα Tchaikovsky πάντα). Δεν εξάγει για μένα οδύνη ή τίποτα άλλο. Αυτό το αντιλαμβάνομαι ξεκάθαρα στις συμφωνίες του (Παθητική, 5η κ.λπ) και τα μπαλέτα του που περιγράφουν μουσικά αντίστοιχες ιστορίες. Δεν αποτελεί προέκταση της 5ης και της 6ης συμφωνίας του. Κοντράστ συναισθημάτων υπάρχει πάντα. Το κονσέρτο για βιολί του Tchaikovsky για μένα είναι "αναρχοαυτόνομο". Επίσης δεν βρίσκω ελκυστικές καθόλου τις ερμηνείες, όπου αντιλαμβάνονται το έργο με το ίδιο πνεύμα που αντιλαμβάνονται π.χ. την Παθητική. Παράδειγμα: Το πρώτο στην ουσία ορχηστρικό πέρασμα στο πρώτο μέρος (που επαναπαρουσιάζει το θέμα που έπαιζε το βιολί). Είναι εμβατηριακό μέρος, ένα μάρς, όπου πολλοί μαέστροι, το απαλύνουν και λειάνουν (με λίγα λόγια το κάνουν κλαψιάρικο) με την ισοπεδωτική αντίληψη της γενικότερης αισθητικής Tchaikovsky. Όχι! Ο Tchaikovsky είναι τεράστιος συνθέτης για να τον εντάξουμε σε νόρμες. Στο συγκεκριμένο μέρος ακούστε τον Fritz Reiner με την Συμφωνική ορχήστρα του Σικάγου και τον Heifetz πως πραγματικά το ερμηνεύει. Τραχύ, υπέροχος ήχος στις τρομπέτες, κοφτό παίξιμο από την ορχήστρα, καταπληκτική αντίληψη. Επίσης ο Yakov Kreizberg με την Julia Fischer φαίνεται ξεκάθαρα ότι το αντιλήφθηκαν αυτό, που αναφέρθηκε ως ερμηνεία.</p><p>Ισορροπημένη, σύγχρονη επίσης ερμηνεία, του Valery Gergiev με την ορχήστρα του Θεάτρου Mariinsky και στο βιολί ο Vadim Repin.</p><p></p><p>Ελπίζω να μην σας ενοχλώ αν δεν συμφωνώ απόλυτα με τις αντιλήψεις σας. (η οποία σε πολλές περιπτώσεις είναι προσωπική, υποκειμενική και όχι κατ' ανάγκη ταυτόσημη).</p></blockquote><p></p>
[QUOTE="Brucknerian, post: 1141805, member: 18005"] Προσωπικές απόψεις τα παρακάτω. Ο λυρισμός είναι κάτι που χαρακτηρίζει τον συνθέτη. Δεν μπορώ να πω ότι λείπει παντελώς από το κονσέρτο για βιολί αλλά όχι και ότι είναι το πιο αντιπροσωπευτικό. Το κονσέρτο είναι γραμμένο σε μείζονα. Προκαλεί τον σολιστ να παλέψει με την τέχνη του και την δεξιοτεχνία του. Είναι το πιο ανατρεπτικό και αναρχικό έργο του Tchaikovsky. To πιο brutal έργο του Tchaikovsky (για τα δεδομένα Tchaikovsky πάντα). Δεν εξάγει για μένα οδύνη ή τίποτα άλλο. Αυτό το αντιλαμβάνομαι ξεκάθαρα στις συμφωνίες του (Παθητική, 5η κ.λπ) και τα μπαλέτα του που περιγράφουν μουσικά αντίστοιχες ιστορίες. Δεν αποτελεί προέκταση της 5ης και της 6ης συμφωνίας του. Κοντράστ συναισθημάτων υπάρχει πάντα. Το κονσέρτο για βιολί του Tchaikovsky για μένα είναι "αναρχοαυτόνομο". Επίσης δεν βρίσκω ελκυστικές καθόλου τις ερμηνείες, όπου αντιλαμβάνονται το έργο με το ίδιο πνεύμα που αντιλαμβάνονται π.χ. την Παθητική. Παράδειγμα: Το πρώτο στην ουσία ορχηστρικό πέρασμα στο πρώτο μέρος (που επαναπαρουσιάζει το θέμα που έπαιζε το βιολί). Είναι εμβατηριακό μέρος, ένα μάρς, όπου πολλοί μαέστροι, το απαλύνουν και λειάνουν (με λίγα λόγια το κάνουν κλαψιάρικο) με την ισοπεδωτική αντίληψη της γενικότερης αισθητικής Tchaikovsky. Όχι! Ο Tchaikovsky είναι τεράστιος συνθέτης για να τον εντάξουμε σε νόρμες. Στο συγκεκριμένο μέρος ακούστε τον Fritz Reiner με την Συμφωνική ορχήστρα του Σικάγου και τον Heifetz πως πραγματικά το ερμηνεύει. Τραχύ, υπέροχος ήχος στις τρομπέτες, κοφτό παίξιμο από την ορχήστρα, καταπληκτική αντίληψη. Επίσης ο Yakov Kreizberg με την Julia Fischer φαίνεται ξεκάθαρα ότι το αντιλήφθηκαν αυτό, που αναφέρθηκε ως ερμηνεία. Ισορροπημένη, σύγχρονη επίσης ερμηνεία, του Valery Gergiev με την ορχήστρα του Θεάτρου Mariinsky και στο βιολί ο Vadim Repin. Ελπίζω να μην σας ενοχλώ αν δεν συμφωνώ απόλυτα με τις αντιλήψεις σας. (η οποία σε πολλές περιπτώσεις είναι προσωπική, υποκειμενική και όχι κατ' ανάγκη ταυτόσημη). [/QUOTE]
Verification
Post reply
Home
Forums
Μουσική - Κινηματογράφος - Τηλεόραση - Πολιτισμός
Μουσική
Παρουσιάσεις δίσκων - Aφιερώματα
Μια Λυρική Αυτοβιογραφία
Top
Bottom
This site uses cookies to help personalise content, tailor your experience and to keep you logged in if you register.
By continuing to use this site, you are consenting to our use of cookies.
Accept
Learn more…