Search
Search titles only
By:
Search titles only
By:
Home
Forums
New posts
Search forums
What's new
New posts
Latest activity
Members
Current visitors
Κανονισμός Λειτουργίας
Σωματείο AVClub
Log in
Register
Search
Search titles only
By:
Search titles only
By:
New posts
Search forums
Menu
Install the app
Install
Reply to thread
Home
Forums
Μουσική - Κινηματογράφος - Τηλεόραση - Πολιτισμός
Μουσική
Παρουσιάσεις δίσκων - Aφιερώματα
Μία γεύση από Wim Mertens
JavaScript is disabled. For a better experience, please enable JavaScript in your browser before proceeding.
You are using an out of date browser. It may not display this or other websites correctly.
You should upgrade or use an
alternative browser
.
Message
<blockquote data-quote="Lepton" data-source="post: 378343" data-attributes="member: 277"><p>Το Struggle for Pleasure είναι ένα ορόσημο στη σχέση μου με τη μουσική. Εκεί που η ζωή "τελείωνε" στη rock, ήρθε ξαφνικά ένα σήμα ότι συμβαίνουν και άλλα πράγματα - και κυρίως, μπορώ να τα προσεγγίσω. Το θεώρησα ό,τι καλύτερο είχα ακούσει ποτέ. Και ασχέτως αν από τότε άκουσα σημαντικότερα πράγματα, το συναίσθημα δεν έχει αλλάξει ιδιαίτερα.</p><p></p><p>Το κομμάτι του Βέλγου Wim Mertens έγινε γνωστό από το soundtrack της ταινίας "Η κοιλιά του αρχιτέκτονα", του Peter Greenaway. Τα υπόλοιπα κομμάτια του δίσκου είναι μικρότερου βεληνεκούς μεν, αλλά αρκετά ενδιαφέροντα, τουλάχιστον για μια πρώτη επαφή με τη μινιμαλιστική μουσική. Σημειωτέον ότι όλα τα κομμάτια του σε αυτό το soundtrack είναι από προηγούμενες δουλειές του.</p><p></p><p>Στη συνέχεια αγόρασα το Maximizing the Audience, από το οποίο ακούσαμε ένα δείγμα στην έκθεση Hi-End, δια χειρός Λύμπε. Τα πράγματα είναι λίγο πιο σοβαρά εδώ, αλλά και μεγαλύτερης ποικιλίας. Το Circles είναι ένα ωραίο μινιμαλιστικό παιχνίδι, το ομώνυμο (που ακούσαμε τότε) είναι μια εγκεφαλική καταιγίδα και το Whisper me ένα βασανιστικά μονότονο μοιρολόι. Από την άλλη, τα Lir και The Fosse (με κοινό θέμα) είναι πολύ πιο ρομαντικά και καθόλου εγκεφαλικά. Από όλα τα album του Mertens που έχω ακούσει, δεν ξέρω αν είναι το καλύτερο, αλλά σίγουρα είναι το πιο ενδιαφέρον.</p><p></p><p>Συνέχεια στη δική μου πορεία ήταν η μπανανόφλουδα For Amusement Only. Είναι το πρώτο του Mertens, εμπνευσμένο από τα ηλεκτρονικά παιχνίδια (τα "εικοσάρικα" που λέγαμε). Υπερβολικά avantgarde για τα γούστα μου, τότε τουλάχιστον. Δεν ξέρω αν σήμερα είχα την υπομονή να το ακούσω, τότε όμως το κατέστρεψα με μανία. Κατά πως φαίνεται, Αν ποτέ ασχοληθώ ξανά μαζί του, θα είναι επειδή ο Κώστας έγραψε ότι το έχει και του αρέσει κιόλας.</p><p></p><p>Το A Man with no fortune and with a name to come είναι από τις πιο λυρικές δουλειές του, που θα άκουγα συχνότερα αν ο συνθέτης δεν ενέτασσε την όχι ιδιαίτερα ευχάριστη φωνή του στους πειραματισμούς του. Αντίθετα, το Shot & Echo θα το χαρακτήριζα... ποπ (θεός φυλάξοι). Οι συνθέσεις έχουν έναν πιο χαρούμενο τόνο και ίσως αυτός είναι ο λόγος που βρίσκει συχνότερα το δρόμο του στο player μου. Γυναικείες φωνές επιστρατεύονται και πάλι, ενώ δείχνεται κάποια μεγαλύτερη προτίμηση στα χάλκινα.</p><p></p><p>Κατόπιν προτάσεως του Κώστα, αγόρασα πρόσφατα το Jardin Clos. Αν και περίμενα κάτι καλύτερο από την περιγραφή, δεν μπορώ να πω ότι δε μου άρεσε. Θα το τοποθετούσα ανάμεσα στο Maximizing και το Shot & Echo, τόσο ποιοτικά όσο και ηχητικά.</p><p></p><p>Το Integer Valor, η άλλη πρόταση του Κώστα, είναι πιο δυσεύρετο και δεν έχει πέσει στα χέρια μου ακόμα. Ωστόσο, τον περασμένο Αύγουστο ο Mertens υπέγραψε στην EMI, η οποία προτίθεται να επανεκδόσει όλα του τα album, αρχής γενομένης από το μήνα που διανύουμε. Το σχέδιο είναι αρκετά φιλόδοξο, αφού τα παραπάνω αποτελούν ένα πολύ μικρό δείγμα της δουλειάς του πολυγραφότατου αυτού συνθέτη. Η αλήθεια είναι πως το "ουκ εν τω πολλώ το ευ" έχει αναφερθεί στην περίπτωσή του, χαρακτηρίζοντάς το πλήθος των 51 (!) album του φλυαρία. Ίσως είναι και έτσι, δεν έχω ακούσει άλλα για να σχηματίσω γνώμη. Αλλά, για μένα τουλάχιστον, δεν μειώνεται η αξία κάποιων από τα έργα που ανέφερα.</p></blockquote><p></p>
[QUOTE="Lepton, post: 378343, member: 277"] Το Struggle for Pleasure είναι ένα ορόσημο στη σχέση μου με τη μουσική. Εκεί που η ζωή "τελείωνε" στη rock, ήρθε ξαφνικά ένα σήμα ότι συμβαίνουν και άλλα πράγματα - και κυρίως, μπορώ να τα προσεγγίσω. Το θεώρησα ό,τι καλύτερο είχα ακούσει ποτέ. Και ασχέτως αν από τότε άκουσα σημαντικότερα πράγματα, το συναίσθημα δεν έχει αλλάξει ιδιαίτερα. Το κομμάτι του Βέλγου Wim Mertens έγινε γνωστό από το soundtrack της ταινίας "Η κοιλιά του αρχιτέκτονα", του Peter Greenaway. Τα υπόλοιπα κομμάτια του δίσκου είναι μικρότερου βεληνεκούς μεν, αλλά αρκετά ενδιαφέροντα, τουλάχιστον για μια πρώτη επαφή με τη μινιμαλιστική μουσική. Σημειωτέον ότι όλα τα κομμάτια του σε αυτό το soundtrack είναι από προηγούμενες δουλειές του. Στη συνέχεια αγόρασα το Maximizing the Audience, από το οποίο ακούσαμε ένα δείγμα στην έκθεση Hi-End, δια χειρός Λύμπε. Τα πράγματα είναι λίγο πιο σοβαρά εδώ, αλλά και μεγαλύτερης ποικιλίας. Το Circles είναι ένα ωραίο μινιμαλιστικό παιχνίδι, το ομώνυμο (που ακούσαμε τότε) είναι μια εγκεφαλική καταιγίδα και το Whisper me ένα βασανιστικά μονότονο μοιρολόι. Από την άλλη, τα Lir και The Fosse (με κοινό θέμα) είναι πολύ πιο ρομαντικά και καθόλου εγκεφαλικά. Από όλα τα album του Mertens που έχω ακούσει, δεν ξέρω αν είναι το καλύτερο, αλλά σίγουρα είναι το πιο ενδιαφέρον. Συνέχεια στη δική μου πορεία ήταν η μπανανόφλουδα For Amusement Only. Είναι το πρώτο του Mertens, εμπνευσμένο από τα ηλεκτρονικά παιχνίδια (τα "εικοσάρικα" που λέγαμε). Υπερβολικά avantgarde για τα γούστα μου, τότε τουλάχιστον. Δεν ξέρω αν σήμερα είχα την υπομονή να το ακούσω, τότε όμως το κατέστρεψα με μανία. Κατά πως φαίνεται, Αν ποτέ ασχοληθώ ξανά μαζί του, θα είναι επειδή ο Κώστας έγραψε ότι το έχει και του αρέσει κιόλας. Το A Man with no fortune and with a name to come είναι από τις πιο λυρικές δουλειές του, που θα άκουγα συχνότερα αν ο συνθέτης δεν ενέτασσε την όχι ιδιαίτερα ευχάριστη φωνή του στους πειραματισμούς του. Αντίθετα, το Shot & Echo θα το χαρακτήριζα... ποπ (θεός φυλάξοι). Οι συνθέσεις έχουν έναν πιο χαρούμενο τόνο και ίσως αυτός είναι ο λόγος που βρίσκει συχνότερα το δρόμο του στο player μου. Γυναικείες φωνές επιστρατεύονται και πάλι, ενώ δείχνεται κάποια μεγαλύτερη προτίμηση στα χάλκινα. Κατόπιν προτάσεως του Κώστα, αγόρασα πρόσφατα το Jardin Clos. Αν και περίμενα κάτι καλύτερο από την περιγραφή, δεν μπορώ να πω ότι δε μου άρεσε. Θα το τοποθετούσα ανάμεσα στο Maximizing και το Shot & Echo, τόσο ποιοτικά όσο και ηχητικά. Το Integer Valor, η άλλη πρόταση του Κώστα, είναι πιο δυσεύρετο και δεν έχει πέσει στα χέρια μου ακόμα. Ωστόσο, τον περασμένο Αύγουστο ο Mertens υπέγραψε στην EMI, η οποία προτίθεται να επανεκδόσει όλα του τα album, αρχής γενομένης από το μήνα που διανύουμε. Το σχέδιο είναι αρκετά φιλόδοξο, αφού τα παραπάνω αποτελούν ένα πολύ μικρό δείγμα της δουλειάς του πολυγραφότατου αυτού συνθέτη. Η αλήθεια είναι πως το "ουκ εν τω πολλώ το ευ" έχει αναφερθεί στην περίπτωσή του, χαρακτηρίζοντάς το πλήθος των 51 (!) album του φλυαρία. Ίσως είναι και έτσι, δεν έχω ακούσει άλλα για να σχηματίσω γνώμη. Αλλά, για μένα τουλάχιστον, δεν μειώνεται η αξία κάποιων από τα έργα που ανέφερα. [/QUOTE]
Verification
Post reply
Home
Forums
Μουσική - Κινηματογράφος - Τηλεόραση - Πολιτισμός
Μουσική
Παρουσιάσεις δίσκων - Aφιερώματα
Μία γεύση από Wim Mertens
Top
Bottom
This site uses cookies to help personalise content, tailor your experience and to keep you logged in if you register.
By continuing to use this site, you are consenting to our use of cookies.
Accept
Learn more…