Search
Search titles only
By:
Search titles only
By:
Home
Forums
New posts
Search forums
What's new
New posts
Latest activity
Members
Current visitors
Κανονισμός Λειτουργίας
Σωματείο AVClub
Log in
Register
Search
Search titles only
By:
Search titles only
By:
New posts
Search forums
Menu
Install the app
Install
Reply to thread
Home
Forums
Μουσική - Κινηματογράφος - Τηλεόραση - Πολιτισμός
Μουσική
Παρουσιάσεις δίσκων - Aφιερώματα
Μέρα Μαγιού..
JavaScript is disabled. For a better experience, please enable JavaScript in your browser before proceeding.
You are using an out of date browser. It may not display this or other websites correctly.
You should upgrade or use an
alternative browser
.
Message
<blockquote data-quote="Δαμιανός Δημητριάδης" data-source="post: 824000" data-attributes="member: 206"><p>Δημήτρη, ξέρεις καλά πως περίμενα την παρουσίαση σου. <img src="" class="smilie smilie--sprite smilie--sprite2" alt=";)" title="Wink ;)" loading="lazy" data-shortname=";)" /> Παρ' όλα αυτά όμως, εντυπωσιάστηκα από την ενδελέχεια και την μοναδική ευαισθησία του κειμένου σου. Αυτή τη στιγμή αλλάζω τα δισκάκια - που είχες την καλοσύνη να μου δώσεις - με τ' ακουστικά στ' αυτιά και ιχνηλατώ τις εναλλακτικές ερμηνείες με πυξίδα το γραπτό σου. :a0210:</p><p></p><p>Στους υπόλοιπους φίλους, να διευκρινίσω πως ο Δημήτρης μου πρόσφερε -ως γείτονας- τη χαρά να μοιραστεί μαζί μου ορισμένες από τις σκέψεις του γι' αυτό το μουσικό και ποιητικό αριστούργημα της ελληνικής αλλά και της παγκόσμιας Τέχνης. Ανταλλάξαμε και μερικά 'δείγματα' ερμηνειών. <img src="" class="smilie smilie--sprite smilie--sprite11" alt=":rolleyes:" title="Roll eyes :rolleyes:" loading="lazy" data-shortname=":rolleyes:" /></p><p></p><p>Την πρώτη φορά, πριν πολλά χρόνια, που επιχείρησα μια πιο συνειδητή πρόσληψη του έργου, αφού είχα ακούσει δεκάδες φορές από το ραδιόφωνο τα πιο γνωστά τραγούδια, με είχε ξενίσει αυτό που πολύ εύστοχα χαρακτηρίζει ο Δημήτρης, ως <em>η εκδοχή του θανάτου της γειτονιάς</em>, αυτή η χαρμολύπη που ακόμη και στην πιο σπαρακτική της εκδοχή δε συντρίβει το υποκείμενο αλλά μοιράζει το φορτίο της θαρρείς και σε πλήθος άλλα σώματα που στέκονται σιμά, στους συνανθρώπους με τους οποίους μας δένουν κοινοί αγώνες και στους οποίους 'μεταγγίζεται' το αίμα και η παρουσία του αδικοχαμένου παιδιού. Μολονότι πολύ οικεία, αυτή η τελολογική άποψη της Αριστεράς περί ιστορικής δικαίωσης, που δεν αφήνει κανένα θάνατο στον αγώνα να δείξει μάταιος και που εμφανίζεται τόσο παραστατικά στην έξοχη ποίηση του Ρίτσου, στη λαϊκή εκδοχή της ερμηνείας του Μπιθικώτση μου φαίνονταν κάπως ρηχή και βεβιασμένη.</p><p></p><p>Μετά από χρόνια, κατάλαβα πόσο λάθος έκανα. Δε θα επεκταθώ περισσότερο. Τα έχει γράψει εξαιρετικά ο Δημήτρης. Απλά θα ομολογήσω και εδώ - η προηγούμενη φορά ήταν στο παλιό avforum - πως κάθε φορά που ακούω το <em>Βασίλεψες αστέρι μου</em> ξεσπά μέσα μου ένα αρτεσιανό συγκίνησης και καημού που δύσκολα μπορώ να ελέγξω, ειδικά με τη σπαρακτική δεύτερη στροφή (<em>κόσμος περνά και με σκουντά, στρατός και με πατάει και με το μάτι ουδέ γυρνά κι ουδέ σε παρατάει</em>).</p><p></p><p>Θυμάμαι σε μια ραδιοφωνική εκπομπή τον ίδιο το Μίκη να ομολογεί, πως τότε τουλάχιστον, του Ρίτσου του είχε ξενίσει η εκδοχή με το Μπιθικώτση και προτιμούσε την εκδοχή με τη Μούσχουρη. Ο Επιτάφιος όμως, όπως συμβαίνει πάντα με τα αριστουργήματα, δεν έχει μόνο μια ανάγνωση. Εγώ εξακολουθώ να έχω αδυναμία στην πρόσφατη έκδοση της Βενετσάνου, με τη δυνατή και δραματική ερμηνεία της, που τη χρωματίζει όμως με τη γυναικεία ευαισθησία και τη συρρικνώνει σε ψίθυρο όταν χρειάζεται. Η συνοδεία της με το πιάνο, όντως δημιουργεί κενό γύρω της, προσφέροντας μια ερμηνεία 'δωματίου' - όπως σωστά γράφει ο Δημήτρης - και ταυτόχρονα πιο μοναχική. Τολμώ να πω πως -εγώ τουλάχιστον- το προσλαμβάνω ως τα λίντερ της Ελλάδας του 20ου αιώνα.</p><p></p><p>Χρειάζομαι περισσότερο χρόνο για τον Ξαρχάκο, η εκδοχή του οποίου με ξάφνιασε. Επίσης στο δικό μου το cd τουλάχιστον, ο Επιτάφιος με το Μπιθικώτση συνοδεύεται μόνο από τα Επιφάνεια, χωρίς την εκδοχή της Λίντα. Δημήτρη το έλεγξα. <img src="" class="smilie smilie--sprite smilie--sprite2" alt=";)" title="Wink ;)" loading="lazy" data-shortname=";)" /></p><p></p><p>ΥΓ. Εμείς ευχαριστούμε! :smileJap: Συνέχισε! :smile:</p></blockquote><p></p>
[QUOTE="Δαμιανός Δημητριάδης, post: 824000, member: 206"] Δημήτρη, ξέρεις καλά πως περίμενα την παρουσίαση σου. ;) Παρ' όλα αυτά όμως, εντυπωσιάστηκα από την ενδελέχεια και την μοναδική ευαισθησία του κειμένου σου. Αυτή τη στιγμή αλλάζω τα δισκάκια - που είχες την καλοσύνη να μου δώσεις - με τ' ακουστικά στ' αυτιά και ιχνηλατώ τις εναλλακτικές ερμηνείες με πυξίδα το γραπτό σου. :a0210: Στους υπόλοιπους φίλους, να διευκρινίσω πως ο Δημήτρης μου πρόσφερε -ως γείτονας- τη χαρά να μοιραστεί μαζί μου ορισμένες από τις σκέψεις του γι' αυτό το μουσικό και ποιητικό αριστούργημα της ελληνικής αλλά και της παγκόσμιας Τέχνης. Ανταλλάξαμε και μερικά 'δείγματα' ερμηνειών. :rolleyes: Την πρώτη φορά, πριν πολλά χρόνια, που επιχείρησα μια πιο συνειδητή πρόσληψη του έργου, αφού είχα ακούσει δεκάδες φορές από το ραδιόφωνο τα πιο γνωστά τραγούδια, με είχε ξενίσει αυτό που πολύ εύστοχα χαρακτηρίζει ο Δημήτρης, ως [I]η εκδοχή του θανάτου της γειτονιάς[/I], αυτή η χαρμολύπη που ακόμη και στην πιο σπαρακτική της εκδοχή δε συντρίβει το υποκείμενο αλλά μοιράζει το φορτίο της θαρρείς και σε πλήθος άλλα σώματα που στέκονται σιμά, στους συνανθρώπους με τους οποίους μας δένουν κοινοί αγώνες και στους οποίους 'μεταγγίζεται' το αίμα και η παρουσία του αδικοχαμένου παιδιού. Μολονότι πολύ οικεία, αυτή η τελολογική άποψη της Αριστεράς περί ιστορικής δικαίωσης, που δεν αφήνει κανένα θάνατο στον αγώνα να δείξει μάταιος και που εμφανίζεται τόσο παραστατικά στην έξοχη ποίηση του Ρίτσου, στη λαϊκή εκδοχή της ερμηνείας του Μπιθικώτση μου φαίνονταν κάπως ρηχή και βεβιασμένη. Μετά από χρόνια, κατάλαβα πόσο λάθος έκανα. Δε θα επεκταθώ περισσότερο. Τα έχει γράψει εξαιρετικά ο Δημήτρης. Απλά θα ομολογήσω και εδώ - η προηγούμενη φορά ήταν στο παλιό avforum - πως κάθε φορά που ακούω το [I]Βασίλεψες αστέρι μου[/I] ξεσπά μέσα μου ένα αρτεσιανό συγκίνησης και καημού που δύσκολα μπορώ να ελέγξω, ειδικά με τη σπαρακτική δεύτερη στροφή ([I]κόσμος περνά και με σκουντά, στρατός και με πατάει και με το μάτι ουδέ γυρνά κι ουδέ σε παρατάει[/I]). Θυμάμαι σε μια ραδιοφωνική εκπομπή τον ίδιο το Μίκη να ομολογεί, πως τότε τουλάχιστον, του Ρίτσου του είχε ξενίσει η εκδοχή με το Μπιθικώτση και προτιμούσε την εκδοχή με τη Μούσχουρη. Ο Επιτάφιος όμως, όπως συμβαίνει πάντα με τα αριστουργήματα, δεν έχει μόνο μια ανάγνωση. Εγώ εξακολουθώ να έχω αδυναμία στην πρόσφατη έκδοση της Βενετσάνου, με τη δυνατή και δραματική ερμηνεία της, που τη χρωματίζει όμως με τη γυναικεία ευαισθησία και τη συρρικνώνει σε ψίθυρο όταν χρειάζεται. Η συνοδεία της με το πιάνο, όντως δημιουργεί κενό γύρω της, προσφέροντας μια ερμηνεία 'δωματίου' - όπως σωστά γράφει ο Δημήτρης - και ταυτόχρονα πιο μοναχική. Τολμώ να πω πως -εγώ τουλάχιστον- το προσλαμβάνω ως τα λίντερ της Ελλάδας του 20ου αιώνα. Χρειάζομαι περισσότερο χρόνο για τον Ξαρχάκο, η εκδοχή του οποίου με ξάφνιασε. Επίσης στο δικό μου το cd τουλάχιστον, ο Επιτάφιος με το Μπιθικώτση συνοδεύεται μόνο από τα Επιφάνεια, χωρίς την εκδοχή της Λίντα. Δημήτρη το έλεγξα. ;) ΥΓ. Εμείς ευχαριστούμε! :smileJap: Συνέχισε! :smile: [/QUOTE]
Verification
Post reply
Home
Forums
Μουσική - Κινηματογράφος - Τηλεόραση - Πολιτισμός
Μουσική
Παρουσιάσεις δίσκων - Aφιερώματα
Μέρα Μαγιού..
Top
Bottom
This site uses cookies to help personalise content, tailor your experience and to keep you logged in if you register.
By continuing to use this site, you are consenting to our use of cookies.
Accept
Learn more…