Search
Search titles only
By:
Search titles only
By:
Home
Forums
New posts
Search forums
What's new
New posts
Latest activity
Members
Current visitors
Κανονισμός Λειτουργίας
Σωματείο AVClub
Log in
Register
Search
Search titles only
By:
Search titles only
By:
New posts
Search forums
Menu
Install the app
Install
Reply to thread
Home
Forums
Μουσική - Κινηματογράφος - Τηλεόραση - Πολιτισμός
Μουσική
Παρουσιάσεις δίσκων - Aφιερώματα
"Μαύρη τρύπα" στα 70ς....
JavaScript is disabled. For a better experience, please enable JavaScript in your browser before proceeding.
You are using an out of date browser. It may not display this or other websites correctly.
You should upgrade or use an
alternative browser
.
Message
<blockquote data-quote="ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΠΑΙΡΑΧΤΑΡΗΣ" data-source="post: 569675" data-attributes="member: 1876"><p><img src="http://www.italiansoundtracks.com/images/400/potfleurkaitee.gif" alt="" class="fr-fic fr-dii fr-draggable " style="" /></p><p></p><p><strong>Lust for revenge ost – Γιώργος Θεοδοσιάδης (1976) </strong></p><p></p><p>To 2001 η Ελληνική εταιρεία δίσκων <strong>potfleur</strong> έχοντας, ως βασικό της στόχο την επίσημη κυκλοφορία σε βινύλια κυρίως, άγνωστου θαμμένου ξεχασμένο υλικού από τις δεκαετίες 60 και 70, αρχικά επικεντρώθηκε στον Γιώργο Θεοδοσιάδη και στη μουσική που είχε γράψει για πολλές Ελληνικές ταινίες, και που ως τότε δεν είχε ούτε δει ποτέ το “φως της ημέρας”, αλλά ούτε γενικότερα τύχει κάποιας αναγνώρισης. Μετά την επίσημη κυκλοφορία των συμπαθητικών soundtracks των ταινιών <strong>Άνθρωπος για όλες τις δουλειές, ‘Υιέ μου Υιέ μου” “O τρελός τα έχει 400”, </strong>και το επιεικώς μέτριο <strong>“Αεροσυνοδός</strong>”, η εταιρεία αποφάσισε την κυκλοφορία της μουσικής που είχε γράψει για ένα παντελώς άγνωστο Ελληνικό <strong>action/soft erotic b-movie του 1976.(Καυτές Διακοπές/Lust for revenge), </strong>το οποίο αποτελεί την κορυφαία στιγμή του, τουλάχιστον από αυτές που είδαν ή πρόλαβαν να δουν τα φώτα της δημοσιότητας.</p><p></p><p>Οι Γιώργος Θεοδοσιάδης (πιάνο, τσέμπαλο), Κίμων Βασιλάς (βιμπράφωνο), Ρενάτο Φαβίλη (Hammond), Τούλης Μαγκαφάς (κιθάρα, φυσαρμόνικα), Ανδρέας Μεταλλίδης (μπάσο) και Γιώργος Λαβράνος (ντράμς) αποτελούν την ορχήστρα που μουσικά ντύνει την ταινία.</p><p>Το soundtrack κινείται σε τρία βασικά επίπεδα.Το βασικό μουσικό θέμα της ταινίας και οι παραλλαγές του,<strong> “Hors D euvres</strong>” και <strong>“Καυτός Ήλιος”, </strong>αποτελούν δείγματα τυπικής 70ς κοσμοπολίτικης/ερωτικής Ελληνικής κινηματογραφικής μουσικής, ανάλογης με αυτήν που ευρέως είχε αναγνωρισθεί στα soundtrack των Γιάννη Σπανού και Γιώργου Χατζηνάσιου για τις ταινίες <strong>“Αναζήτησις”</strong> και<strong> “Εσύ και Εγώ” </strong>αντίστοιχα.</p><p>Σε δεύτερο πλάνο έρχονται <strong>τα superlative fascination, promenade part I, promenade part ΙΙ </strong>κλασικά <strong>bossa</strong> themes , που θεωρείται και το είδος που τον έκανε ευρύτερα γνωστό.</p><p> Η πολύ μεγάλη έκπληξη όμως έρχεται στα <strong>fusion/jazz funk </strong>μουσικά θέματα <strong>spiral turns, καταδίωξη part I, καταδίωξη part II,</strong> όπου η ορχήστρα στην λογική μιας απόλυτα δεμένης κουρδισμένης μπάντας, αποδεικνύει τις δυνατότητες της, σε ένα αγώνα δρόμου υψηλών ταχυτήτων, απαιτήσεων, πειραματισμών, με κόντρα μπάσο και ντράμς να δίνουν τα ρέστα τους κυριολεκτικά πλαισιωμένα από fuzz κιθάρα και τον ίδιο τον Θεοδοσιάδη στο πιάνο. Συμβάλουν δε στην δημιουργία μια μουντής άλλοτε βίαιης άλλοτε δραματικής ατμόσφαιρας. </p><p>Μια δεύτερη προσεκτικότερη ακρόαση του soundtrack στο σύνολο του, είναι αρκετή για να αντιληφθεί κανείς πως ακόμα και τα bossa ή τα ερωτικά μουσικά θέματα αποπνέουν επίσης μία μουντή διάθεση.</p><p>Απλούστατα μιλάμε για ένα από τα καλύτερα απείρως υποτιμημένα και παντελώς μη αναμενόμενα Ελληνικά soundtracks.</p><p></p><p></p><p>Εκτός του ότι το θεωρώ καλύτερο από οποιοδήποτε ανάλογου ύφους soundtrack του Γιάννη Σπανού και του Γιώργου Χατζηνάσιου, και με άνεση συγκρίνεται και με τα αντίστοιχα διεθνή, είναι και από τις λίγες εκείνες περιπτώσεις που τουλάχιστον έχουν πέσει στην αντίληψη μου, όπου ένα τυπικότατο soundtrack της δεκαετίας του 70 με όλα τα βασικά στοιχεία της εποχής του διακατέχεται από μια <strong>noir</strong> αισθητική που θυμίζει 50ς και ΝΑΙ τσαντίζομαι αφενός στην ιδέα ότι δεν είδε το φως της δημοσιότητας και παρέμεινε για χρόνια σκονισμένο σε αποθήκες, αφετέρου όταν τελικώς το 2004 εκδόθηκε για πρώτη φορά σε limited edition αριθμημένα βινύλια από την Potfleur, οι συμπτώσεις και πάλι δεν ήταν υπέρ του αφού είχαν αρχίσει ήδη τα προβλήματα για την εταιρεία ,η οποία αφού πραγματοποίησε ένα πολύ φιλόδοξο promotion σε Ελλάδα αλλά κυρίως στο εξωτερικό για το πολύ κατώτερο του <strong>she knew no other way (Τα παιδιά των λουλουδιών,) </strong>του<strong> Mike Rozaki</strong>, βρέθηκε σε δύσκολη φάση και δεν μπόρεσε έτσι να το υποστηρίξει όπως ίσως θα του άξιζε , με αποτέλεσμα να θαφτεί για δεύτερη φορά.</p><p></p><p>Πηγές</p><p>Κείμενο που υπάρχει στο εσώφυλλο του δίσκου</p><p><a href="http://www.italiansoundtracks.com/" target="_blank">http://www.italiansoundtracks.com/</a></p></blockquote><p></p>
[QUOTE="ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΠΑΙΡΑΧΤΑΡΗΣ, post: 569675, member: 1876"] [IMG]http://www.italiansoundtracks.com/images/400/potfleurkaitee.gif[/IMG] [B]Lust for revenge ost – Γιώργος Θεοδοσιάδης (1976) [/B] To 2001 η Ελληνική εταιρεία δίσκων [B]potfleur[/B] έχοντας, ως βασικό της στόχο την επίσημη κυκλοφορία σε βινύλια κυρίως, άγνωστου θαμμένου ξεχασμένο υλικού από τις δεκαετίες 60 και 70, αρχικά επικεντρώθηκε στον Γιώργο Θεοδοσιάδη και στη μουσική που είχε γράψει για πολλές Ελληνικές ταινίες, και που ως τότε δεν είχε ούτε δει ποτέ το “φως της ημέρας”, αλλά ούτε γενικότερα τύχει κάποιας αναγνώρισης. Μετά την επίσημη κυκλοφορία των συμπαθητικών soundtracks των ταινιών [B]Άνθρωπος για όλες τις δουλειές, ‘Υιέ μου Υιέ μου” “O τρελός τα έχει 400”, [/B]και το επιεικώς μέτριο [B]“Αεροσυνοδός[/B]”, η εταιρεία αποφάσισε την κυκλοφορία της μουσικής που είχε γράψει για ένα παντελώς άγνωστο Ελληνικό [B]action/soft erotic b-movie του 1976.(Καυτές Διακοπές/Lust for revenge), [/B]το οποίο αποτελεί την κορυφαία στιγμή του, τουλάχιστον από αυτές που είδαν ή πρόλαβαν να δουν τα φώτα της δημοσιότητας. Οι Γιώργος Θεοδοσιάδης (πιάνο, τσέμπαλο), Κίμων Βασιλάς (βιμπράφωνο), Ρενάτο Φαβίλη (Hammond), Τούλης Μαγκαφάς (κιθάρα, φυσαρμόνικα), Ανδρέας Μεταλλίδης (μπάσο) και Γιώργος Λαβράνος (ντράμς) αποτελούν την ορχήστρα που μουσικά ντύνει την ταινία. Το soundtrack κινείται σε τρία βασικά επίπεδα.Το βασικό μουσικό θέμα της ταινίας και οι παραλλαγές του,[B] “Hors D euvres[/B]” και [B]“Καυτός Ήλιος”, [/B]αποτελούν δείγματα τυπικής 70ς κοσμοπολίτικης/ερωτικής Ελληνικής κινηματογραφικής μουσικής, ανάλογης με αυτήν που ευρέως είχε αναγνωρισθεί στα soundtrack των Γιάννη Σπανού και Γιώργου Χατζηνάσιου για τις ταινίες [B]“Αναζήτησις”[/B] και[B] “Εσύ και Εγώ” [/B]αντίστοιχα. Σε δεύτερο πλάνο έρχονται [B]τα superlative fascination, promenade part I, promenade part ΙΙ [/B]κλασικά [B]bossa[/B] themes , που θεωρείται και το είδος που τον έκανε ευρύτερα γνωστό. Η πολύ μεγάλη έκπληξη όμως έρχεται στα [B]fusion/jazz funk [/B]μουσικά θέματα [B]spiral turns, καταδίωξη part I, καταδίωξη part II,[/B] όπου η ορχήστρα στην λογική μιας απόλυτα δεμένης κουρδισμένης μπάντας, αποδεικνύει τις δυνατότητες της, σε ένα αγώνα δρόμου υψηλών ταχυτήτων, απαιτήσεων, πειραματισμών, με κόντρα μπάσο και ντράμς να δίνουν τα ρέστα τους κυριολεκτικά πλαισιωμένα από fuzz κιθάρα και τον ίδιο τον Θεοδοσιάδη στο πιάνο. Συμβάλουν δε στην δημιουργία μια μουντής άλλοτε βίαιης άλλοτε δραματικής ατμόσφαιρας. Μια δεύτερη προσεκτικότερη ακρόαση του soundtrack στο σύνολο του, είναι αρκετή για να αντιληφθεί κανείς πως ακόμα και τα bossa ή τα ερωτικά μουσικά θέματα αποπνέουν επίσης μία μουντή διάθεση. Απλούστατα μιλάμε για ένα από τα καλύτερα απείρως υποτιμημένα και παντελώς μη αναμενόμενα Ελληνικά soundtracks. Εκτός του ότι το θεωρώ καλύτερο από οποιοδήποτε ανάλογου ύφους soundtrack του Γιάννη Σπανού και του Γιώργου Χατζηνάσιου, και με άνεση συγκρίνεται και με τα αντίστοιχα διεθνή, είναι και από τις λίγες εκείνες περιπτώσεις που τουλάχιστον έχουν πέσει στην αντίληψη μου, όπου ένα τυπικότατο soundtrack της δεκαετίας του 70 με όλα τα βασικά στοιχεία της εποχής του διακατέχεται από μια [B]noir[/B] αισθητική που θυμίζει 50ς και ΝΑΙ τσαντίζομαι αφενός στην ιδέα ότι δεν είδε το φως της δημοσιότητας και παρέμεινε για χρόνια σκονισμένο σε αποθήκες, αφετέρου όταν τελικώς το 2004 εκδόθηκε για πρώτη φορά σε limited edition αριθμημένα βινύλια από την Potfleur, οι συμπτώσεις και πάλι δεν ήταν υπέρ του αφού είχαν αρχίσει ήδη τα προβλήματα για την εταιρεία ,η οποία αφού πραγματοποίησε ένα πολύ φιλόδοξο promotion σε Ελλάδα αλλά κυρίως στο εξωτερικό για το πολύ κατώτερο του [B]she knew no other way (Τα παιδιά των λουλουδιών,) [/B]του[B] Mike Rozaki[/B], βρέθηκε σε δύσκολη φάση και δεν μπόρεσε έτσι να το υποστηρίξει όπως ίσως θα του άξιζε , με αποτέλεσμα να θαφτεί για δεύτερη φορά. Πηγές Κείμενο που υπάρχει στο εσώφυλλο του δίσκου [URL="http://www.italiansoundtracks.com/"]http://www.italiansoundtracks.com/[/URL] [/QUOTE]
Verification
Post reply
Home
Forums
Μουσική - Κινηματογράφος - Τηλεόραση - Πολιτισμός
Μουσική
Παρουσιάσεις δίσκων - Aφιερώματα
"Μαύρη τρύπα" στα 70ς....
Top
Bottom
This site uses cookies to help personalise content, tailor your experience and to keep you logged in if you register.
By continuing to use this site, you are consenting to our use of cookies.
Accept
Learn more…