Search
Search titles only
By:
Search titles only
By:
Home
Forums
New posts
Search forums
What's new
New posts
Latest activity
Members
Current visitors
Κανονισμός Λειτουργίας
Σωματείο AVClub
Log in
Register
Search
Search titles only
By:
Search titles only
By:
New posts
Search forums
Menu
Install the app
Install
Reply to thread
Home
Forums
Μουσική - Κινηματογράφος - Τηλεόραση - Πολιτισμός
Μουσική
Παρουσιάσεις δίσκων - Aφιερώματα
Λουλούδια στα μαλλιά! [Ο ήχος του Σαν Φρανσίσκο]
JavaScript is disabled. For a better experience, please enable JavaScript in your browser before proceeding.
You are using an out of date browser. It may not display this or other websites correctly.
You should upgrade or use an
alternative browser
.
Message
<blockquote data-quote="grio" data-source="post: 1057326814" data-attributes="member: 30418"><p><strong>Ο Θάνατος του Χίπη</strong></p><p></p><p>Μια τελετή, παρωδία κηδείας, με τίτλο "<strong>Ο Θάνατος του Χίπη</strong>" οργανώθηκε στις 6 Οκτωβρίου του 1967, με το εξής μήνυμα:</p><p></p><p style="margin-left: 20px">«<em><span style="color: Darkorange">Θέλαμε να επισημάνουμε ότι αυτό ήταν το τέλος, να μείνετε εκεί που είστε, μεταφέρετε την επανάσταση στον τόπο κατοικίας σας και μην έρχεστε εδώ, γιατί τελείωσε και ολοκληρώθηκε</span></em>».</p><p></p><p></p><p style="text-align: center">[ATTACH]113521[/ATTACH]</p><p></p><p>Μέσα σε δύο χρόνια, η "μετάλλαξη" πραγματοποιήθηκε και η ταξιδιάρικη χίπικη σκηνή του Σαν Φρανσίσκο μαράζωσε και εκφυλίστηκε. «<em><span style="color: Darkorange">Από τη στιγμή που ο Τύπος βρήκε το Σαν Φρανσίσκο και κήρυξε το Καλοκαίρι της Αγάπης, η σκηνή τελείωσε</span></em>», λέει ο <strong>Bob Weir</strong>. «<em><span style="color: Darkorange">Όσοι από εμάς είχαν ενηλικιωθεί σε αυτό, έφυγαν. Ένας από τους λόγους ήταν η μεθεδρίνη. Πολλοί στραπατσαρίστηκαν, έχασαν τα δόντια και το χιούμορ τους. Η κατάπτωση ήταν άσχημη και πολλοί χρήστες στράφηκαν στην ηρωίνη</span></em>».</p><p></p><p>Μια άλλη προαναγγελία θανάτου χτύπησε όταν οι μουσικοί άρχισαν να θεωρούνται προφήτες και πνευματικοί. «<em><span style="color: Darkorange">Όταν τα μέσα ενημέρωσης έψαχναν να συσκευάζουν το φαινόμενο, οι μουσικοί έτυχαν ιδιαίτερης μεταχείρισης</span></em>», αναστενάζει ο <strong>Melton</strong>. «<em><span style="color: Darkorange">Οι καλλιτέχνες αφισών, οι ζογκλέρ και επαγγελματίες χορευτές και οι τύποι των λάιτ σόου συνεθλίβησαν, ενώ οι μουσικοί πακεταρίστηκαν</span></em>».</p><p></p><p>Όταν αυτό άρχισε να συμβαίνει, εξηγεί ο <strong>Weir</strong>, το κοινό στα <strong>Fillmore</strong>, <strong>Avalon</strong> και <strong>Carousel</strong> σταμάτησε το χορό και άρχισε να κοιτάζει επίμονα τη σκηνή. «<em><span style="color: Darkorange">Έγιναν συναυλίες, και σε εκείνο το σημείο, άρχισαν να αναδύονται προσωπικότητες. Φυσικά ο μηχανισμός κατασκευής σταρ ήταν περισσότερο από ευτυχής να προσδώσει βαρύτητα εκεί. Για παράδειγμα, ο τύπος ήταν περισσότερο από ευτυχής να μεταμορφώσει το Jerry Garcia σε ημίθεο. Και ο Γκαρσία αρχικά ήταν περισσότερο από ευτυχής να μιλάει. Ήταν φλύαρος, αλλά δεν άργησε να το συνειδητοποιήσει, 'Έι, αυτό βγαίνει εκτός ελέγχου' και έμεινε ο ίδιος εκτός, στο μέτρο που τον αφορούσε</span></em>».</p><p></p><p style="text-align: center">[ATTACH]113522[/ATTACH]</p> <p style="text-align: center"><em>Bob Weir / Jerry Garcia</em> (στο βάθος)</p><p></p><p>Ο <strong>Country Joe</strong> περιγράφει τις αλλαγές σαν «<em><span style="color: Darkorange">τέλος της παιδικής ηλικίας</span></em>»: «<em><span style="color: Darkorange">Μέχρι το 1968, όλοι είχαν εγκαταλείψει την περιοχή του Κόλπου και ανακάλυψαν τη φρίκη του δρόμου. Αυτό που συνέβη ήταν, δουλειά -δουλειά και δουλειά και δουλειά και δουλειά. Πήρε τη δημιουργικότητα και την κομμάτιασε. Εκεί ήρθαν τα συμβόλαια -ένας δίσκος κάθε έξι μήνες- και στη συνέχεια οι σύντροφοι της μιας βραδιάς και τα αεροπλάνα. Νομίζαμε ότι ο κόσμος ήταν τόσο μεγάλος όσο η Περιοχή του Κόλπου, αλλά ανακαλύψαμε ότι ήταν γιγαντιαίος</span></em>».</p><p></p><p>«<em><span style="color: Darkorange">Από μια άποψη, αυτή ήταν απλά η φύση του κτήνους</span></em>», προσθέτει ο <strong>Jorma Kaukonen</strong>. «<em><span style="color: Darkorange">Όσο όλοι μεγαλώναμε, αυτό που κάναμε και ήταν διασκεδαστικό -που παίζαμε Μουσική- έγινε καριέρα. Τότε δεν είχαμε πια πολύ χρόνο για να τζαμάρουμε με άλλους μουσικούς και άρχισαν να εμπλέκονται τα εγώ. Από το πλεονεκτικό σημείο των 30 χρόνων αργότερα, η εντύπωσή μου είναι, ότι τα πράγματα είναι έτσι ακριβώς. Είναι πολύ δύσκολο να διατηρηθεί μια κοινότητα καλλιτεχνών μαζί, ειδικά όταν από τη ζωή στο διαμέρισμα του ενός δωματίου είσαι σε θέση να αγοράσεις σχεδόν τα πάντα που θέλεις. Είναι δύσκολο να εστιάζεις σε αυτό που σου έφερε αυτή την ευκαιρία. Θεωρώ τον εαυτό μου τυχερό που επιβίωσε σε ορισμένες από αυτές τις υπερβολές. Πολλά από αυτά είχαν να κάνουν με την ανώριμη στάση και δεν επικεντρώνονται στο πόσο φίνα ήταν η σκηνή πραγματικά</span></em>...».</p><p></p><p style="text-align: center">[ATTACH]113523[/ATTACH]</p></blockquote><p></p>
[QUOTE="grio, post: 1057326814, member: 30418"] [b]Ο Θάνατος του Χίπη[/b] Μια τελετή, παρωδία κηδείας, με τίτλο "[B]Ο Θάνατος του Χίπη[/B]" οργανώθηκε στις 6 Οκτωβρίου του 1967, με το εξής μήνυμα: [INDENT]«[I][COLOR=Darkorange]Θέλαμε να επισημάνουμε ότι αυτό ήταν το τέλος, να μείνετε εκεί που είστε, μεταφέρετε την επανάσταση στον τόπο κατοικίας σας και μην έρχεστε εδώ, γιατί τελείωσε και ολοκληρώθηκε[/COLOR][/I]».[/INDENT] [CENTER][ATTACH=CONFIG]113521._xfImport[/ATTACH][/CENTER] Μέσα σε δύο χρόνια, η "μετάλλαξη" πραγματοποιήθηκε και η ταξιδιάρικη χίπικη σκηνή του Σαν Φρανσίσκο μαράζωσε και εκφυλίστηκε. «[I][COLOR=Darkorange]Από τη στιγμή που ο Τύπος βρήκε το Σαν Φρανσίσκο και κήρυξε το Καλοκαίρι της Αγάπης, η σκηνή τελείωσε[/COLOR][/I]», λέει ο [B]Bob Weir[/B]. «[I][COLOR=Darkorange]Όσοι από εμάς είχαν ενηλικιωθεί σε αυτό, έφυγαν. Ένας από τους λόγους ήταν η μεθεδρίνη. Πολλοί στραπατσαρίστηκαν, έχασαν τα δόντια και το χιούμορ τους. Η κατάπτωση ήταν άσχημη και πολλοί χρήστες στράφηκαν στην ηρωίνη[/COLOR][/I]». Μια άλλη προαναγγελία θανάτου χτύπησε όταν οι μουσικοί άρχισαν να θεωρούνται προφήτες και πνευματικοί. «[I][COLOR=Darkorange]Όταν τα μέσα ενημέρωσης έψαχναν να συσκευάζουν το φαινόμενο, οι μουσικοί έτυχαν ιδιαίτερης μεταχείρισης[/COLOR][/I]», αναστενάζει ο [B]Melton[/B]. «[I][COLOR=Darkorange]Οι καλλιτέχνες αφισών, οι ζογκλέρ και επαγγελματίες χορευτές και οι τύποι των λάιτ σόου συνεθλίβησαν, ενώ οι μουσικοί πακεταρίστηκαν[/COLOR][/I]». Όταν αυτό άρχισε να συμβαίνει, εξηγεί ο [B]Weir[/B], το κοινό στα [B]Fillmore[/B], [B]Avalon[/B] και [B]Carousel[/B] σταμάτησε το χορό και άρχισε να κοιτάζει επίμονα τη σκηνή. «[I][COLOR=Darkorange]Έγιναν συναυλίες, και σε εκείνο το σημείο, άρχισαν να αναδύονται προσωπικότητες. Φυσικά ο μηχανισμός κατασκευής σταρ ήταν περισσότερο από ευτυχής να προσδώσει βαρύτητα εκεί. Για παράδειγμα, ο τύπος ήταν περισσότερο από ευτυχής να μεταμορφώσει το Jerry Garcia σε ημίθεο. Και ο Γκαρσία αρχικά ήταν περισσότερο από ευτυχής να μιλάει. Ήταν φλύαρος, αλλά δεν άργησε να το συνειδητοποιήσει, 'Έι, αυτό βγαίνει εκτός ελέγχου' και έμεινε ο ίδιος εκτός, στο μέτρο που τον αφορούσε[/COLOR][/I]». [CENTER][ATTACH=CONFIG]113522._xfImport[/ATTACH] [I]Bob Weir / Jerry Garcia[/I] (στο βάθος)[/CENTER] Ο [B]Country Joe[/B] περιγράφει τις αλλαγές σαν «[I][COLOR=Darkorange]τέλος της παιδικής ηλικίας[/COLOR][/I]»: «[I][COLOR=Darkorange]Μέχρι το 1968, όλοι είχαν εγκαταλείψει την περιοχή του Κόλπου και ανακάλυψαν τη φρίκη του δρόμου. Αυτό που συνέβη ήταν, δουλειά -δουλειά και δουλειά και δουλειά και δουλειά. Πήρε τη δημιουργικότητα και την κομμάτιασε. Εκεί ήρθαν τα συμβόλαια -ένας δίσκος κάθε έξι μήνες- και στη συνέχεια οι σύντροφοι της μιας βραδιάς και τα αεροπλάνα. Νομίζαμε ότι ο κόσμος ήταν τόσο μεγάλος όσο η Περιοχή του Κόλπου, αλλά ανακαλύψαμε ότι ήταν γιγαντιαίος[/COLOR][/I]». «[I][COLOR=Darkorange]Από μια άποψη, αυτή ήταν απλά η φύση του κτήνους[/COLOR][/I]», προσθέτει ο [B]Jorma Kaukonen[/B]. «[I][COLOR=Darkorange]Όσο όλοι μεγαλώναμε, αυτό που κάναμε και ήταν διασκεδαστικό -που παίζαμε Μουσική- έγινε καριέρα. Τότε δεν είχαμε πια πολύ χρόνο για να τζαμάρουμε με άλλους μουσικούς και άρχισαν να εμπλέκονται τα εγώ. Από το πλεονεκτικό σημείο των 30 χρόνων αργότερα, η εντύπωσή μου είναι, ότι τα πράγματα είναι έτσι ακριβώς. Είναι πολύ δύσκολο να διατηρηθεί μια κοινότητα καλλιτεχνών μαζί, ειδικά όταν από τη ζωή στο διαμέρισμα του ενός δωματίου είσαι σε θέση να αγοράσεις σχεδόν τα πάντα που θέλεις. Είναι δύσκολο να εστιάζεις σε αυτό που σου έφερε αυτή την ευκαιρία. Θεωρώ τον εαυτό μου τυχερό που επιβίωσε σε ορισμένες από αυτές τις υπερβολές. Πολλά από αυτά είχαν να κάνουν με την ανώριμη στάση και δεν επικεντρώνονται στο πόσο φίνα ήταν η σκηνή πραγματικά[/COLOR][/I]...». [CENTER][ATTACH=CONFIG]113523._xfImport[/ATTACH][/CENTER] [/QUOTE]
Verification
Post reply
Home
Forums
Μουσική - Κινηματογράφος - Τηλεόραση - Πολιτισμός
Μουσική
Παρουσιάσεις δίσκων - Aφιερώματα
Λουλούδια στα μαλλιά! [Ο ήχος του Σαν Φρανσίσκο]
Top
Bottom
This site uses cookies to help personalise content, tailor your experience and to keep you logged in if you register.
By continuing to use this site, you are consenting to our use of cookies.
Accept
Learn more…