Search
Search titles only
By:
Search titles only
By:
Home
Forums
New posts
Search forums
What's new
New posts
Latest activity
Members
Current visitors
Κανονισμός Λειτουργίας
Σωματείο AVClub
Log in
Register
Search
Search titles only
By:
Search titles only
By:
New posts
Search forums
Menu
Install the app
Install
Reply to thread
Home
Forums
Μουσική - Κινηματογράφος - Τηλεόραση - Πολιτισμός
Μουσική
Παρουσιάσεις δίσκων - Aφιερώματα
Λουλούδια στα μαλλιά! [Ο ήχος του Σαν Φρανσίσκο]
JavaScript is disabled. For a better experience, please enable JavaScript in your browser before proceeding.
You are using an out of date browser. It may not display this or other websites correctly.
You should upgrade or use an
alternative browser
.
Message
<blockquote data-quote="grio" data-source="post: 1057326790" data-attributes="member: 30418"><p><strong>Η άνοδος και πτώση της ψυχεδέλειας του Σαν Φρανσίσκο</strong></p><p></p><p>Η τελευταία χίπικη μπάντα του πρώτου κύματος του Σαν Φρανσίσκο που ηχογράφησε, οι <strong>Quicksilver Messenger Service</strong> έκαναν το ντεμπούτο τους, το Δεκέμβριο του '65. «<em><span style="color: Darkorange">Δεν είχαμε καμία φιλοδοξία, να κάνουμε δίσκους</span></em>», ανέφερε ο <strong>Gary Duncan</strong>. «<em><span style="color: Darkorange">Θέλαμε απλά να διασκεδάσουμε, να παίξουμε κάποια μουσική και να βγάλουμε χρήματα</span></em>». Το ομότιτλο πρώτο άλμπουμ, που κυκλοφόρησε το '68, υπογραμμίστηκε από την συγκλονιστική αλληλεπίδραση των Duncan και <strong>John Cipollina</strong> στα μεγάλα τζαμαρίσματα όπως το "<strong>Gold and Silver</strong>", που επαναδιατύπωσε το "<strong>Take Five</strong>".</p><p></p><p style="text-align: center">[ATTACH]113519[/ATTACH]</p> <p style="text-align: center"><em>John Cipollina</em></p><p></p><p>Ο ληντ κιθαρίστας <strong>Cipollina</strong> ήταν ξεχωριστός, με την <em>Gibson SG</em> του ’59 και τα διάφορα εφέ. «<em><span style="color: Darkorange">Η αγάπη μου για τα ηλεκτρονικά παιχνίδια είχαν επιρροή στο παίξιμό μου</span></em>», εξομολογήθηκε. «<em><span style="color: Darkorange">Το κόλπο, όμως, είναι να μάθουμε να τα χρησιμοποιούμε πολύ λίγο</span></em>». Σε αντίθεση με τους φόλκι συνομηλίκους του, έπαιζε ηλεκτρική κιθάρα από την αρχή: «<em><span style="color: Darkorange">Άκουσα τον Mickey Baker να παίζει το 'Love Is Strange' και κόλλησα. Έμεινα εντελως κατάπληκτος από την φαντασίωση που περιέβαλλε την ηλεκτρική κιθάρα</span></em>».</p><p></p><p>Μια άλλη σημαντική μπάντα του Σαν Φρανσίσκο, οι <strong>Moby Grape</strong>, άρχισαν να κάνουν δίσκους στις αρχές του 1967. Η άνευ προηγουμένου δημοσιότητα γύρω από το ντεμπούτο <em>LP</em> τους στην <em>Columbia</em> αμέσως τους ξεχώρισε, όπως έκανε και η σύνθεσή τους με τις τρεις κιθάρες. Ο <strong>Jerry Miller</strong> έπαιζε τζαζ γραμμές σε ένα ροκ πλαίσιο, ενώ οι <strong>Skip Spence</strong> και ο <strong>Bob Mosley</strong> στροβιλίζονταν ψυχεδελικά. Ο «<em><span style="color: Darkorange">Jerry Μίλερ δεν ήταν μεταξύ του πρώτου κύματος</span></em>», λέει ο <strong>Bob Weir</strong>, «<em><span style="color: Darkorange">αλλά ήταν πολύ καλός. Σε μια καλή βραδιά οι Moby Grape μπορούσαν να ξεχειλώσουν ένα τραγούδι με αρκετούς τρόπους και ακούγονταν υπέροχα. Υπήρχε μια πολύ καλή αλληλεπίδραση</span></em>».</p><p></p><p>«<em><span style="color: Darkorange">Δεν μπορούσα να το πιστέψω, όταν τους άκουσα για πρώτη φορά</span></em>», σχολιάζει ο <strong>Sam Andrew</strong>. «<em><span style="color: Darkorange">Ήταν τύποι που έπαιζαν προφανώς σε κλαμπ κάθε βράδυ από τα μέσα της δεκαετίας του '50. Ο Jerry Miller ήξερε κάθε νότα του ‛Honky Tonk’. Είναι καταπληκτικό αυτό που προέκυψε. Οι Bob Mosley και Skip Spence έφεραν τη ψυχεδελική αιχμή στην μπάντα και είχαν πετυχημένη συνέχεια</span></em>».</p><p></p><p style="text-align: center">[ATTACH]113520[/ATTACH]</p> <p style="text-align: center"><em>Moby Grape / Steve Miller Band</em></p><p></p><p>Μετά τον απόηχο του πρώτου κύματος των ψυχεδελικών γκρουπ ήρθαν οι <strong>Creedence Clearwater Revival</strong>, που ξεκίνησαν σαν <em>Golliwogs</em> και ξέσπασαν κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού του '68 με το ομότιτλο ντεμπούτο άλμπουμ τους. Ο ληντ κιθαρίστας <strong>John Fogerty</strong>, συμπλήρωνε την τραχιά φωνή του με την μπλουζ κιθάρα του. Άλλοι "αγωνιζόμενοι" ήταν οι <strong>Sons of Champlin</strong>, με τον <strong>Terry Haggerty</strong> στην κιθάρα. «<em><span style="color: Darkorange">Ο Haggerty ήταν σίγουρα ο καλύτερα εκπαιδευμένος κιθαρίστας εκείνης της εποχής</span></em>», παρατήρησε ο <strong>Barry Melton</strong>. «<em><span style="color: Darkorange">Ο πατέρας του ήταν κιθαρίστας και ο Terry ήταν ένας τζαζ μουσικός. Έπαιζε πολύ καλά. Οι Blue Cheer ήταν επίσης σύγχρονοι, αλλά ήταν περισσότερο μια χέβι μέταλ μπάντα</span></em>». Ο μπλουζ λάτρης, <strong>Steve Miller</strong> εξερεύνησε τη ψυχεδελική μουσική τα τέλη της δεκαετίας του '60 στα άλμπουμ του, <strong><span style="color: Dodgerblue">Children of the Future</span></strong>, <strong><span style="color: Dodgerblue">Sailor</span></strong> και <strong><span style="color: Dodgerblue">Brave New World</span></strong>. Οι <strong>Santana</strong>, κυκλοφόρησαν άλμπουμ μετά από το <em>Woodstock</em> το '69 και βρήκαν την επιτυχία ανακατεύοντας τις ψυχεδελικές τάσεις με τις τζαζ και Λατινικές επιρροές.</p><p></p><p style="text-align: center">[ATTACH]113604[/ATTACH]</p> <p style="text-align: center"><em>The Sons Of Champlin / It's A Beautiful Day / Santana</em></p></blockquote><p></p>
[QUOTE="grio, post: 1057326790, member: 30418"] [b]Η άνοδος και πτώση της ψυχεδέλειας του Σαν Φρανσίσκο[/b] Η τελευταία χίπικη μπάντα του πρώτου κύματος του Σαν Φρανσίσκο που ηχογράφησε, οι [B]Quicksilver Messenger Service[/B] έκαναν το ντεμπούτο τους, το Δεκέμβριο του '65. «[I][COLOR=Darkorange]Δεν είχαμε καμία φιλοδοξία, να κάνουμε δίσκους[/COLOR][/I]», ανέφερε ο [B]Gary Duncan[/B]. «[I][COLOR=Darkorange]Θέλαμε απλά να διασκεδάσουμε, να παίξουμε κάποια μουσική και να βγάλουμε χρήματα[/COLOR][/I]». Το ομότιτλο πρώτο άλμπουμ, που κυκλοφόρησε το '68, υπογραμμίστηκε από την συγκλονιστική αλληλεπίδραση των Duncan και [B]John Cipollina[/B] στα μεγάλα τζαμαρίσματα όπως το "[B]Gold and Silver[/B]", που επαναδιατύπωσε το "[B]Take Five[/B]". [CENTER][ATTACH=CONFIG]113519._xfImport[/ATTACH] [I]John Cipollina[/I][/CENTER] Ο ληντ κιθαρίστας [B]Cipollina[/B] ήταν ξεχωριστός, με την [I]Gibson SG[/I] του ’59 και τα διάφορα εφέ. «[I][COLOR=Darkorange]Η αγάπη μου για τα ηλεκτρονικά παιχνίδια είχαν επιρροή στο παίξιμό μου[/COLOR][/I]», εξομολογήθηκε. «[I][COLOR=Darkorange]Το κόλπο, όμως, είναι να μάθουμε να τα χρησιμοποιούμε πολύ λίγο[/COLOR][/I]». Σε αντίθεση με τους φόλκι συνομηλίκους του, έπαιζε ηλεκτρική κιθάρα από την αρχή: «[I][COLOR=Darkorange]Άκουσα τον Mickey Baker να παίζει το 'Love Is Strange' και κόλλησα. Έμεινα εντελως κατάπληκτος από την φαντασίωση που περιέβαλλε την ηλεκτρική κιθάρα[/COLOR][/I]». Μια άλλη σημαντική μπάντα του Σαν Φρανσίσκο, οι [B]Moby Grape[/B], άρχισαν να κάνουν δίσκους στις αρχές του 1967. Η άνευ προηγουμένου δημοσιότητα γύρω από το ντεμπούτο [I]LP[/I] τους στην [I]Columbia[/I] αμέσως τους ξεχώρισε, όπως έκανε και η σύνθεσή τους με τις τρεις κιθάρες. Ο [B]Jerry Miller[/B] έπαιζε τζαζ γραμμές σε ένα ροκ πλαίσιο, ενώ οι [B]Skip Spence[/B] και ο [B]Bob Mosley[/B] στροβιλίζονταν ψυχεδελικά. Ο «[I][COLOR=Darkorange]Jerry Μίλερ δεν ήταν μεταξύ του πρώτου κύματος[/COLOR][/I]», λέει ο [B]Bob Weir[/B], «[I][COLOR=Darkorange]αλλά ήταν πολύ καλός. Σε μια καλή βραδιά οι Moby Grape μπορούσαν να ξεχειλώσουν ένα τραγούδι με αρκετούς τρόπους και ακούγονταν υπέροχα. Υπήρχε μια πολύ καλή αλληλεπίδραση[/COLOR][/I]». «[I][COLOR=Darkorange]Δεν μπορούσα να το πιστέψω, όταν τους άκουσα για πρώτη φορά[/COLOR][/I]», σχολιάζει ο [B]Sam Andrew[/B]. «[I][COLOR=Darkorange]Ήταν τύποι που έπαιζαν προφανώς σε κλαμπ κάθε βράδυ από τα μέσα της δεκαετίας του '50. Ο Jerry Miller ήξερε κάθε νότα του ‛Honky Tonk’. Είναι καταπληκτικό αυτό που προέκυψε. Οι Bob Mosley και Skip Spence έφεραν τη ψυχεδελική αιχμή στην μπάντα και είχαν πετυχημένη συνέχεια[/COLOR][/I]». [CENTER][ATTACH=CONFIG]113520._xfImport[/ATTACH] [I]Moby Grape / Steve Miller Band[/I][/CENTER] Μετά τον απόηχο του πρώτου κύματος των ψυχεδελικών γκρουπ ήρθαν οι [B]Creedence Clearwater Revival[/B], που ξεκίνησαν σαν [I]Golliwogs[/I] και ξέσπασαν κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού του '68 με το ομότιτλο ντεμπούτο άλμπουμ τους. Ο ληντ κιθαρίστας [B]John Fogerty[/B], συμπλήρωνε την τραχιά φωνή του με την μπλουζ κιθάρα του. Άλλοι "αγωνιζόμενοι" ήταν οι [B]Sons of Champlin[/B], με τον [B]Terry Haggerty[/B] στην κιθάρα. «[I][COLOR=Darkorange]Ο Haggerty ήταν σίγουρα ο καλύτερα εκπαιδευμένος κιθαρίστας εκείνης της εποχής[/COLOR][/I]», παρατήρησε ο [B]Barry Melton[/B]. «[I][COLOR=Darkorange]Ο πατέρας του ήταν κιθαρίστας και ο Terry ήταν ένας τζαζ μουσικός. Έπαιζε πολύ καλά. Οι Blue Cheer ήταν επίσης σύγχρονοι, αλλά ήταν περισσότερο μια χέβι μέταλ μπάντα[/COLOR][/I]». Ο μπλουζ λάτρης, [B]Steve Miller[/B] εξερεύνησε τη ψυχεδελική μουσική τα τέλη της δεκαετίας του '60 στα άλμπουμ του, [B][COLOR=Dodgerblue]Children of the Future[/COLOR][/B], [B][COLOR=Dodgerblue]Sailor[/COLOR][/B] και [B][COLOR=Dodgerblue]Brave New World[/COLOR][/B]. Οι [B]Santana[/B], κυκλοφόρησαν άλμπουμ μετά από το [I]Woodstock[/I] το '69 και βρήκαν την επιτυχία ανακατεύοντας τις ψυχεδελικές τάσεις με τις τζαζ και Λατινικές επιρροές. [CENTER][ATTACH=CONFIG]113604._xfImport[/ATTACH] [I]The Sons Of Champlin / It's A Beautiful Day / Santana[/I][/CENTER] [/QUOTE]
Verification
Post reply
Home
Forums
Μουσική - Κινηματογράφος - Τηλεόραση - Πολιτισμός
Μουσική
Παρουσιάσεις δίσκων - Aφιερώματα
Λουλούδια στα μαλλιά! [Ο ήχος του Σαν Φρανσίσκο]
Top
Bottom
This site uses cookies to help personalise content, tailor your experience and to keep you logged in if you register.
By continuing to use this site, you are consenting to our use of cookies.
Accept
Learn more…