Search
Search titles only
By:
Search titles only
By:
Home
Forums
New posts
Search forums
What's new
New posts
Latest activity
Members
Current visitors
Κανονισμός Λειτουργίας
Σωματείο AVClub
Log in
Register
Search
Search titles only
By:
Search titles only
By:
New posts
Search forums
Menu
Install the app
Install
Reply to thread
Home
Forums
Μουσική - Κινηματογράφος - Τηλεόραση - Πολιτισμός
Μουσική
Παρουσιάσεις δίσκων - Aφιερώματα
L.V.Beethoven:Triple Concerto op.56
JavaScript is disabled. For a better experience, please enable JavaScript in your browser before proceeding.
You are using an out of date browser. It may not display this or other websites correctly.
You should upgrade or use an
alternative browser
.
Message
<blockquote data-quote="Κώστας Γκαβάκος" data-source="post: 1177219" data-attributes="member: 16244"><p>Αγαπητοί φίλοι o δίσκος που όλοι πρώτα αγοράσαμε ήταν ο δίσκος με τον Karajan. Πώς να μην τον αγοράσεις με κλειστά μάτια αφού έπαιζε η dream team. </p><p> Τον Ιανουάριο του 1999 άκουσα στο Παλλάς για πρώτη φορά ζωντανά το έργο με την κρατική ορχήστρα Αθηνών, τον Άκη Μπαλτά μαέστρο και το «Τρίο Αθηνών» αποτελούμενο από τον Χάρη Χατζηγεωργίου βιολί, την Ντάνα Χατζηγεωργίου βιολοντσέλο και την Βίκυ Στυλιανού πιάνο. </p><p> Τότε το Παλλάς αποτελούσε ίσως την μοναδική δυνατότητα να ακούσεις κλασσική μουσική. Αν πήγαινες συχνά άρχιζες να αναγνωρίζεις τις φυσιογνωμίες των θεατών. Μου είχε κάνει μάλιστα εντύπωση ότι έλλειπαν οι μέσες ηλικίες. Έβλεπες ή συνταξιούχους ή αρκετά νέους και περισσότερες ήταν οι γυναίκες. Στο κτήριο ήταν εμφανής η φθορά του χρόνου, η κρατική ορχήστρα μέσα στο απαξιωμένο περιβάλλον προσπαθούσε παρά τις αδυναμίες της για το καλύτερο και οι σολίστ ήταν εκ των ενόντων. Παρόλα αυτά βγάζαμε ύλη, ευχαριστιόμασταν ακούγοντας ζωντανή μουσική, το φαγητό που ακολουθούσε ήταν η συνέχεια και όχι η αρχή και το τέλος της βραδιάς. Σήμερα αναπολώ με τρυφερότητα εκείνες τις παραστάσεις για την χαρά που μου προσφέρανε στο στάδιο της μουσικής μου ενηλικίωσης, που ποιος ξέρει πότε θα ολοκληρωθεί. </p><p></p><p> Μεγαλώνοντας που άρχισα να ψάχνομαι το αγόρασα με τον Friscay σε cd από το υπόγειο της οδού Καπλανών και φυσικά αμέσως μετά το αγόρασα σε βινύλιο (τσιμπημένο στην τιμή) από το διαδίκτυο. Αυτή είναι και η εκτέλεση που ακούω.</p><p> Πριν δύο χρόνια διάβασα με ευχαρίστηση ένα βιβλίο, που το συστήνω στους φίλους της κλασσικής μουσικής, του Norman Lebrecht με τίτλο Life and Death of Classical music (εννοεί δισκογραφικά). Ένα μέρος του βιβλίου ασχολείται με τις 100 καλύτερες και 20 χειρότερες εγγραφές της δισκογραφίας. Ανάμεσα στις 20 χειρότερες είναι και η εγγραφή του τριπλού κονσέρτου με τον Karajan, που επιβεβαιώνουν τα γραφόμενα του Κώστα Ζαγγογιάννη. Συγκεκριμένα γράφει.</p><p> </p><p> <em>Ήταν η πιο θαυμαστή τρόικα, η αφρόκρεμα των σοβιετικών δεξιοτεχνών που θα μπορούσε ποτέ να συγκεντρωθεί για την ερμηνεία αυτού του κονσέρτου. Το σχέδιο κόστισε στην ΕΜΙ πολλά χρήματα -μόνο </em><em>o Κ</em><em>arajan ζήτησε 10.000 λίρες προκαταβολή- αλλά μια τέτοια παραγωγή δεν φείδονταν χρημάτων. Όλοι ήταν ενθουσιασμένοι για την προγραμματισμένη ηχογράφηση αλλά όλα πήγαν λάθος. Ο </em><em>Oistrakh και ο </em><em>Richter θεωρούσαν ότι τα </em><em>tempi του </em><em>Karajan και ο λουστραρισμένος και υπέρ το δέον λουσάτος ήχος της ορχήστρας παρωδεί την μουσική. Ο </em><em>Richter έλεγε ότι ο </em><em>Rostropovich υπακούει στις θελήσεις του </em><em>Karajan. </em><em>O </em><em>Karajan παραπονιόταν γιατί δεν μπορούσε να ακούσει το πιάνο. Ο </em><em>Richter απαντούσε ότι αυτό οφείλεται στην υπέρ του δέοντος προβολή του τσέλου και ο χρόνος περνούσε. Οι άνθρωποι της </em><em>EMI διαμαρτύρονταν ότι ο </em><em>Karajan προσπαθούσε να τα κάνει όλα με την μια για να μην βγει από το χρονοδιάγραμμα του. Σε αυτό το κλίμα έλλειψης κατανόησης κανείς από τους ερμηνευτές δεν μπόρεσε να εκφρασθεί μέσω του έργου. Ο </em><em>Oistrakh είναι αφύσικα βραχνός, ο </em><em>Richter αφηρημένος και ο </em><em>Rostropocich κοινότυπος. Ο παραγωγός </em><em>Peter </em><em>Andry δήλωσε ότι φτάνει με αυτή την κατάσταση. Οι </em><em>Oistrakh και </em><em>Richter φανερά δυσαρεστημένοι από το παίξιμό τους ζήτησαν από τον </em><em>Karajan να το ξαναπάνε. Αυτός δήλωσε ότι δεν έχουν άλλο χρόνο και πρέπει να πάνε για την φωτογράφηση του εξωφύλλου.</em></p><p> <em>Ο </em><em>Richter αναφώνησε «Είναι μια νεκρή ηχογράφηση και την αποκηρύσσω πλήρως». Έτσι και είναι τα πράγματα. Η ηχογράφηση αυτή αποτελεί παράδειγμα της μη επικοινωνίας των μουσικών. Όλες οι νότες είναι στη θέση τους αλλά δεν σημαίνουν τίποτα. Η ευχαρίστηση του να παίζεις μουσική απουσιάζει παντελώς.</em></p><p> <em>Αυτό δεν σημειώθηκε από κανέναν μουσικοκριτικό για χρόνια. Θαμπωμένοι από τους συντελεστές και με την επιθυμία μιας καλής εγγραφής οι κριτικές ήταν διθυραμβικές. Ο δίσκος πούλησε μισό εκατομμύριο αντίτυπα και πέρασαν αρκετά χρόνια μέχρι να ηχογραφηθεί ξανά από το την </em><em>Philips με τον </em><em>Kurt </em><em>Mazur και την </em><em>Leizig </em><em>Gawandhaus με το </em><em>Beaux </em><em>Arts </em><em>Trio.</em></p></blockquote><p></p>
[QUOTE="Κώστας Γκαβάκος, post: 1177219, member: 16244"] Αγαπητοί φίλοι o δίσκος που όλοι πρώτα αγοράσαμε ήταν ο δίσκος με τον Karajan. Πώς να μην τον αγοράσεις με κλειστά μάτια αφού έπαιζε η dream team. Τον Ιανουάριο του 1999 άκουσα στο Παλλάς για πρώτη φορά ζωντανά το έργο με την κρατική ορχήστρα Αθηνών, τον Άκη Μπαλτά μαέστρο και το «Τρίο Αθηνών» αποτελούμενο από τον Χάρη Χατζηγεωργίου βιολί, την Ντάνα Χατζηγεωργίου βιολοντσέλο και την Βίκυ Στυλιανού πιάνο. Τότε το Παλλάς αποτελούσε ίσως την μοναδική δυνατότητα να ακούσεις κλασσική μουσική. Αν πήγαινες συχνά άρχιζες να αναγνωρίζεις τις φυσιογνωμίες των θεατών. Μου είχε κάνει μάλιστα εντύπωση ότι έλλειπαν οι μέσες ηλικίες. Έβλεπες ή συνταξιούχους ή αρκετά νέους και περισσότερες ήταν οι γυναίκες. Στο κτήριο ήταν εμφανής η φθορά του χρόνου, η κρατική ορχήστρα μέσα στο απαξιωμένο περιβάλλον προσπαθούσε παρά τις αδυναμίες της για το καλύτερο και οι σολίστ ήταν εκ των ενόντων. Παρόλα αυτά βγάζαμε ύλη, ευχαριστιόμασταν ακούγοντας ζωντανή μουσική, το φαγητό που ακολουθούσε ήταν η συνέχεια και όχι η αρχή και το τέλος της βραδιάς. Σήμερα αναπολώ με τρυφερότητα εκείνες τις παραστάσεις για την χαρά που μου προσφέρανε στο στάδιο της μουσικής μου ενηλικίωσης, που ποιος ξέρει πότε θα ολοκληρωθεί. Μεγαλώνοντας που άρχισα να ψάχνομαι το αγόρασα με τον Friscay σε cd από το υπόγειο της οδού Καπλανών και φυσικά αμέσως μετά το αγόρασα σε βινύλιο (τσιμπημένο στην τιμή) από το διαδίκτυο. Αυτή είναι και η εκτέλεση που ακούω. Πριν δύο χρόνια διάβασα με ευχαρίστηση ένα βιβλίο, που το συστήνω στους φίλους της κλασσικής μουσικής, του Norman Lebrecht με τίτλο Life and Death of Classical music (εννοεί δισκογραφικά). Ένα μέρος του βιβλίου ασχολείται με τις 100 καλύτερες και 20 χειρότερες εγγραφές της δισκογραφίας. Ανάμεσα στις 20 χειρότερες είναι και η εγγραφή του τριπλού κονσέρτου με τον Karajan, που επιβεβαιώνουν τα γραφόμενα του Κώστα Ζαγγογιάννη. Συγκεκριμένα γράφει. [I]Ήταν η πιο θαυμαστή τρόικα, η αφρόκρεμα των σοβιετικών δεξιοτεχνών που θα μπορούσε ποτέ να συγκεντρωθεί για την ερμηνεία αυτού του κονσέρτου. Το σχέδιο κόστισε στην ΕΜΙ πολλά χρήματα -μόνο [/I][I]o Κ[/I][I]arajan ζήτησε 10.000 λίρες προκαταβολή- αλλά μια τέτοια παραγωγή δεν φείδονταν χρημάτων. Όλοι ήταν ενθουσιασμένοι για την προγραμματισμένη ηχογράφηση αλλά όλα πήγαν λάθος. Ο [/I][I]Oistrakh και ο [/I][I]Richter θεωρούσαν ότι τα [/I][I]tempi του [/I][I]Karajan και ο λουστραρισμένος και υπέρ το δέον λουσάτος ήχος της ορχήστρας παρωδεί την μουσική. Ο [/I][I]Richter έλεγε ότι ο [/I][I]Rostropovich υπακούει στις θελήσεις του [/I][I]Karajan. [/I][I]O [/I][I]Karajan παραπονιόταν γιατί δεν μπορούσε να ακούσει το πιάνο. Ο [/I][I]Richter απαντούσε ότι αυτό οφείλεται στην υπέρ του δέοντος προβολή του τσέλου και ο χρόνος περνούσε. Οι άνθρωποι της [/I][I]EMI διαμαρτύρονταν ότι ο [/I][I]Karajan προσπαθούσε να τα κάνει όλα με την μια για να μην βγει από το χρονοδιάγραμμα του. Σε αυτό το κλίμα έλλειψης κατανόησης κανείς από τους ερμηνευτές δεν μπόρεσε να εκφρασθεί μέσω του έργου. Ο [/I][I]Oistrakh είναι αφύσικα βραχνός, ο [/I][I]Richter αφηρημένος και ο [/I][I]Rostropocich κοινότυπος. Ο παραγωγός [/I][I]Peter [/I][I]Andry δήλωσε ότι φτάνει με αυτή την κατάσταση. Οι [/I][I]Oistrakh και [/I][I]Richter φανερά δυσαρεστημένοι από το παίξιμό τους ζήτησαν από τον [/I][I]Karajan να το ξαναπάνε. Αυτός δήλωσε ότι δεν έχουν άλλο χρόνο και πρέπει να πάνε για την φωτογράφηση του εξωφύλλου.[/I] [I]Ο [/I][I]Richter αναφώνησε «Είναι μια νεκρή ηχογράφηση και την αποκηρύσσω πλήρως». Έτσι και είναι τα πράγματα. Η ηχογράφηση αυτή αποτελεί παράδειγμα της μη επικοινωνίας των μουσικών. Όλες οι νότες είναι στη θέση τους αλλά δεν σημαίνουν τίποτα. Η ευχαρίστηση του να παίζεις μουσική απουσιάζει παντελώς.[/I] [I]Αυτό δεν σημειώθηκε από κανέναν μουσικοκριτικό για χρόνια. Θαμπωμένοι από τους συντελεστές και με την επιθυμία μιας καλής εγγραφής οι κριτικές ήταν διθυραμβικές. Ο δίσκος πούλησε μισό εκατομμύριο αντίτυπα και πέρασαν αρκετά χρόνια μέχρι να ηχογραφηθεί ξανά από το την [/I][I]Philips με τον [/I][I]Kurt [/I][I]Mazur και την [/I][I]Leizig [/I][I]Gawandhaus με το [/I][I]Beaux [/I][I]Arts [/I][I]Trio.[/I] [/QUOTE]
Verification
Post reply
Home
Forums
Μουσική - Κινηματογράφος - Τηλεόραση - Πολιτισμός
Μουσική
Παρουσιάσεις δίσκων - Aφιερώματα
L.V.Beethoven:Triple Concerto op.56
Top
Bottom
This site uses cookies to help personalise content, tailor your experience and to keep you logged in if you register.
By continuing to use this site, you are consenting to our use of cookies.
Accept
Learn more…