Search
Search titles only
By:
Search titles only
By:
Home
Forums
New posts
Search forums
What's new
New posts
Latest activity
Members
Current visitors
Κανονισμός Λειτουργίας
Σωματείο AVClub
Log in
Register
Search
Search titles only
By:
Search titles only
By:
New posts
Search forums
Menu
Install the app
Install
Reply to thread
Home
Forums
Μουσική - Κινηματογράφος - Τηλεόραση - Πολιτισμός
Μουσική
Παρουσιάσεις δίσκων - Aφιερώματα
Κηδεία
JavaScript is disabled. For a better experience, please enable JavaScript in your browser before proceeding.
You are using an out of date browser. It may not display this or other websites correctly.
You should upgrade or use an
alternative browser
.
Message
<blockquote data-quote="Κωστας Λυμπεροπουλος" data-source="post: 588795" data-attributes="member: 62"><p><img src="http://ecx.images-amazon.com/images/I/51EA08B3R6L._SS500_.jpg" alt="" class="fr-fic fr-dii fr-draggable " style="" /></p><p></p><p><strong>Gary Burton - Carla Bley: A Genuine Tong Funeral (RCA CD)</strong></p><p></p><p>Χαρακτηρίσθηκε free jazz-rock και οι πιο ρηξικέλευθοι έσπευσαν να δηλώσουν -σωστά- πως στέκει επάξια δίπλα στους δίσκους του Miles Davis εκείνης της περιόδου. Η συνθέτρια το ονομάτισε “Μια Σκοτεινή Οπερα Χωρίς Λόγια”. Κυκλοφόρησε το 1968 και προηγείται του “Escalator Over The Hill”, της ίδιας, το οποίο είναι Σκοτεινή Οπερα <em>Με</em> Λόγια -κάπου εδώ τριγύρω υπάρχει και μια παρουσίαση αυτού του φιλόδοξου, μισοτελειωμένου, χαοτικού Αριστουργήματος/Μνημείου της Σύγχρονης Μουσικής.</p><p>Το “A Genuine Tong Funeral” είναι όλα όσα δεν μπόρεσε να γίνει το “Escalator…”: το ίδιο φιλόδοξο αλλά πολύ πιο σεμνό και πολύ πιο καλά εστιασμένο, Συμφωνική αρχιτεκτονική δουλεμένη με μεγάλη μαστοριά, ένα έργο σουρεαλιστικό, περίπλοκο που αμφιταλαντεύεται ανάμεσα στο καμπαρέ, την free jazz και τον Bela Bartok. Ο εμπρηστής Gato Barbieri είναι εδώ σε μεγάλες πιένες. Συνεπικουρείται, από τον μεγάλο Steve Lacy στο σοπράνο σαξόφωνο και τον Michael Mantler στην τρομπέτα. Στο “Escalator…” η Carla Bley προσέλαβε τον McLaughlin. Εδώ, όμως, είναι ο Larry Coryell, 25άρης τότε και παίζει “τις κάλτσες του”: ένα σφυροκόπημα γεμάτο από αναφορές παντού και πουθενά, με ψυχεδελικούς απόηχους, αρμονικούς μαίανδρους, μισοαρθρωμένες νότες-φαντάσματα, αιχμηρά obbligati, αστραπιαία tremolos που σου κόβουν την ανάσα. Ο μαίτρ Gary Burton είναι στα high του. Παίζει το βιμπράφωνό του -vibes- ένα από τα πιο παρεξηγημένα όργανα, κατεξοχήν Αφρικάνικης προέλευσης σαν σύλληψη, με την έννοια ότι αποτελεί υβρίδιο πιάνου και κρουστών: τα μεταλλικά ελάσματα προσομοιάζουν το πληκτρολόγιο του πιάνου αλλά παίζονται με μπαγκέτες σαν σφυριά. Παράγει έναν ήχο αλλόκοτο και απόκοσμο, μεταλλικό και τρεμουλιάρη που κάνει την ψυχή σου να αναπηδά.</p><p>Στο γιαπωνέζικο remaster oι μηχανικοί έχουν κάνει θαύματα αλλά το ακουστικό αποτέλεσμα παραμένει Σκοτεινό. Ηταν πολύ μπροστά από την εποχή του τότε και παραμένει απίστευτα φρέσκο και μοντέρνο σήμερα, 40 χρόνια μετά.</p></blockquote><p></p>
[QUOTE="Κωστας Λυμπεροπουλος, post: 588795, member: 62"] [IMG]http://ecx.images-amazon.com/images/I/51EA08B3R6L._SS500_.jpg[/IMG] [B]Gary Burton - Carla Bley: A Genuine Tong Funeral (RCA CD)[/B] Χαρακτηρίσθηκε free jazz-rock και οι πιο ρηξικέλευθοι έσπευσαν να δηλώσουν -σωστά- πως στέκει επάξια δίπλα στους δίσκους του Miles Davis εκείνης της περιόδου. Η συνθέτρια το ονομάτισε “Μια Σκοτεινή Οπερα Χωρίς Λόγια”. Κυκλοφόρησε το 1968 και προηγείται του “Escalator Over The Hill”, της ίδιας, το οποίο είναι Σκοτεινή Οπερα [I]Με[/I] Λόγια -κάπου εδώ τριγύρω υπάρχει και μια παρουσίαση αυτού του φιλόδοξου, μισοτελειωμένου, χαοτικού Αριστουργήματος/Μνημείου της Σύγχρονης Μουσικής. Το “A Genuine Tong Funeral” είναι όλα όσα δεν μπόρεσε να γίνει το “Escalator…”: το ίδιο φιλόδοξο αλλά πολύ πιο σεμνό και πολύ πιο καλά εστιασμένο, Συμφωνική αρχιτεκτονική δουλεμένη με μεγάλη μαστοριά, ένα έργο σουρεαλιστικό, περίπλοκο που αμφιταλαντεύεται ανάμεσα στο καμπαρέ, την free jazz και τον Bela Bartok. Ο εμπρηστής Gato Barbieri είναι εδώ σε μεγάλες πιένες. Συνεπικουρείται, από τον μεγάλο Steve Lacy στο σοπράνο σαξόφωνο και τον Michael Mantler στην τρομπέτα. Στο “Escalator…” η Carla Bley προσέλαβε τον McLaughlin. Εδώ, όμως, είναι ο Larry Coryell, 25άρης τότε και παίζει “τις κάλτσες του”: ένα σφυροκόπημα γεμάτο από αναφορές παντού και πουθενά, με ψυχεδελικούς απόηχους, αρμονικούς μαίανδρους, μισοαρθρωμένες νότες-φαντάσματα, αιχμηρά obbligati, αστραπιαία tremolos που σου κόβουν την ανάσα. Ο μαίτρ Gary Burton είναι στα high του. Παίζει το βιμπράφωνό του -vibes- ένα από τα πιο παρεξηγημένα όργανα, κατεξοχήν Αφρικάνικης προέλευσης σαν σύλληψη, με την έννοια ότι αποτελεί υβρίδιο πιάνου και κρουστών: τα μεταλλικά ελάσματα προσομοιάζουν το πληκτρολόγιο του πιάνου αλλά παίζονται με μπαγκέτες σαν σφυριά. Παράγει έναν ήχο αλλόκοτο και απόκοσμο, μεταλλικό και τρεμουλιάρη που κάνει την ψυχή σου να αναπηδά. Στο γιαπωνέζικο remaster oι μηχανικοί έχουν κάνει θαύματα αλλά το ακουστικό αποτέλεσμα παραμένει Σκοτεινό. Ηταν πολύ μπροστά από την εποχή του τότε και παραμένει απίστευτα φρέσκο και μοντέρνο σήμερα, 40 χρόνια μετά. [/QUOTE]
Verification
Post reply
Home
Forums
Μουσική - Κινηματογράφος - Τηλεόραση - Πολιτισμός
Μουσική
Παρουσιάσεις δίσκων - Aφιερώματα
Κηδεία
Top
Bottom
This site uses cookies to help personalise content, tailor your experience and to keep you logged in if you register.
By continuing to use this site, you are consenting to our use of cookies.
Accept
Learn more…