Search
Search titles only
By:
Search titles only
By:
Home
Forums
New posts
Search forums
What's new
New posts
Latest activity
Members
Current visitors
Κανονισμός Λειτουργίας
Σωματείο AVClub
Log in
Register
Search
Search titles only
By:
Search titles only
By:
New posts
Search forums
Menu
Install the app
Install
Reply to thread
Home
Forums
Μουσική - Κινηματογράφος - Τηλεόραση - Πολιτισμός
Μουσική
Παρουσιάσεις δίσκων - Aφιερώματα
Κάτω από το νερό.
JavaScript is disabled. For a better experience, please enable JavaScript in your browser before proceeding.
You are using an out of date browser. It may not display this or other websites correctly.
You should upgrade or use an
alternative browser
.
Message
<blockquote data-quote="Haagenti" data-source="post: 1058691968" data-attributes="member: 1656"><p>Μέρος δεύτερο.</p><p></p><p><strong>Papa M - Whatever,Mortal</strong></p><p></p><p>Ο David Pajo δεν το έχει με το τραγούδι..Στην πραγματικότητα είναι από τα πιο απαίσια πράγματα που μπορείς να ακούσεις live. Για μια ζωή τραβιόταν με τις κιθάρες και ζούσε από αυτές..</p><p>Μέχρι που ήρθε μια μέρα ο Will Oldham (Bonnie ''Prince'' Billy,Palace Music, Palace Brothers) ο παλιός του φίλος και του είπε να βγει μπροστά.</p><p>Έτσι κι έγινε..Το peak πιστεύω στην καριέρα του δεν ήταν ο δεύτερος δίσκος των Slint που αναφέραμε πιο πάνω , αλλά το <strong>Whatever,Mortal</strong> το οποίο ήρθε μια δεκαετία αργότερα.</p><p>O Will Oldham ειχε ενεργότερο ρόλο εδώ (στους Slint είχε τραβήξει τη φωτογραφία του εξωφύλλου) , βοηθώντας τον σε αρκετά όργανα καθώς και στην ενορχήστρωση.</p><p>Το αποτέλεσμα δεν ήταν απλά ένα οργανικό όνειρο που οριοθετήθηκε με νότες , αλλά <u>ένα ενδοφλέβιο soundtrack μιας αλλοπρόσαλλης εσωτερικά προσωπικότητας που έδειχνε να παλεύει μερα με τη ημέρα με ζόρικες κακοτοπιές.</u></p><p></p><p>Αυτοί οι καταραμένοι καλλιτέχνες δεν έχουν τελειωμό...</p><p></p><p>Και ενώ δείχνει να ξεκινάει το άλμπουμ με μια στοιχειωμένη όσο και τριπαρισμένη στιχουργικά διασκευή του φολκλορίζον The Wayfaring Stranger (Over Jordan) , που τραγούδησε και ο Johnny Cash , στο καπάκι ηλεκτρίζει την ατμόσφαιρα προσφέροντάς μας μια επική όσο και αυτοκαταστροφική στιγμή με το Beloved Woman , κομμάτι που μοιάζει να δανείζεται την ''περιφερική' οξυδέρκεια των ΄90΄s .</p><p>Τα πνεύματα των Chris Cacavas , Steve Wynn , Jack Logan , Terry Lee Hale , Phil Shoenfelt κ.α. , ενώνουν το υπαρξιακό τους ουρλιαχτό και ζώνονται με μερικές από τις ουσιαστικότερες επαναληπτικές κιθάρες και στίχους που έχουν γραφτεί ποτέ κατά την ταπεινή μου γνώμη.</p><p>To Banjo δίνει και παίρνει εδώ και εκεί μέσα στο άλμπουμ πάντα σε συνεννόηση με τις κιθάρες όλων των λογιών .</p><p>Τα ethnic και τα tribal στοιχεία ξεπετάγονται από εκεί που δεν το περιμένει κανείς , προσδίδοντας μια άλλου είδους δυναμική.</p><p>Οι αναφορές στην ιδιοσυγκρασία του Dylan έρχονται με τον ίδιο σχεδόν τρόπο.. Α<strong>πλοϊκά</strong>.</p><p>Το freak folk κάνει αισθητή την παρουσία του όπως και συνθέσεις που παραπέμπουν σε ανέμελο σάουντρακ .</p><p>Όσες φωτογραφίες και αν βάλω, όσα λόγια και να γράψω , δεν φτάνουν να περιγράψω τι νιώθω κάθε φορά που ακούω το συγκεκριμένο άλμπουμ.</p><p>Και αν ήταν να συγκρίνω τα δυο άλμπουμ που περιγράφω σε τούτη τη σελίδα , το δεκάρι θα πήγαινε μόνο στο Whatever , Mortal.</p><p>To διπλό βινύλιο της Drag City είναι κάτι παραπάνω από χορταστικό.</p><p>Μπορεί να σταθεί με άνεση δίπλα στις καλύτερες στιγμές των τραγουδοποιών που μας όρισαν τη μοίρα των συναισθημάτων.</p><p></p><p>ΥΓ..Υπάρχει άλλος ένας λόγος που αγαπώ τόσο πολύ το συγκεκριμένο άλμπουμ, αλλά θα τον κρατήσω για τον εαυτό μου. <img src="" class="smilie smilie--sprite smilie--sprite1" alt=":)" title="Smile :)" loading="lazy" data-shortname=":)" /></p><p></p><p>[ATTACH=full]185128[/ATTACH]</p></blockquote><p></p>
[QUOTE="Haagenti, post: 1058691968, member: 1656"] Μέρος δεύτερο. [B]Papa M - Whatever,Mortal[/B] Ο David Pajo δεν το έχει με το τραγούδι..Στην πραγματικότητα είναι από τα πιο απαίσια πράγματα που μπορείς να ακούσεις live. Για μια ζωή τραβιόταν με τις κιθάρες και ζούσε από αυτές.. Μέχρι που ήρθε μια μέρα ο Will Oldham (Bonnie ''Prince'' Billy,Palace Music, Palace Brothers) ο παλιός του φίλος και του είπε να βγει μπροστά. Έτσι κι έγινε..Το peak πιστεύω στην καριέρα του δεν ήταν ο δεύτερος δίσκος των Slint που αναφέραμε πιο πάνω , αλλά το [B]Whatever,Mortal[/B] το οποίο ήρθε μια δεκαετία αργότερα. O Will Oldham ειχε ενεργότερο ρόλο εδώ (στους Slint είχε τραβήξει τη φωτογραφία του εξωφύλλου) , βοηθώντας τον σε αρκετά όργανα καθώς και στην ενορχήστρωση. Το αποτέλεσμα δεν ήταν απλά ένα οργανικό όνειρο που οριοθετήθηκε με νότες , αλλά [U]ένα ενδοφλέβιο soundtrack μιας αλλοπρόσαλλης εσωτερικά προσωπικότητας που έδειχνε να παλεύει μερα με τη ημέρα με ζόρικες κακοτοπιές.[/U] Αυτοί οι καταραμένοι καλλιτέχνες δεν έχουν τελειωμό... Και ενώ δείχνει να ξεκινάει το άλμπουμ με μια στοιχειωμένη όσο και τριπαρισμένη στιχουργικά διασκευή του φολκλορίζον The Wayfaring Stranger (Over Jordan) , που τραγούδησε και ο Johnny Cash , στο καπάκι ηλεκτρίζει την ατμόσφαιρα προσφέροντάς μας μια επική όσο και αυτοκαταστροφική στιγμή με το Beloved Woman , κομμάτι που μοιάζει να δανείζεται την ''περιφερική' οξυδέρκεια των ΄90΄s . Τα πνεύματα των Chris Cacavas , Steve Wynn , Jack Logan , Terry Lee Hale , Phil Shoenfelt κ.α. , ενώνουν το υπαρξιακό τους ουρλιαχτό και ζώνονται με μερικές από τις ουσιαστικότερες επαναληπτικές κιθάρες και στίχους που έχουν γραφτεί ποτέ κατά την ταπεινή μου γνώμη. To Banjo δίνει και παίρνει εδώ και εκεί μέσα στο άλμπουμ πάντα σε συνεννόηση με τις κιθάρες όλων των λογιών . Τα ethnic και τα tribal στοιχεία ξεπετάγονται από εκεί που δεν το περιμένει κανείς , προσδίδοντας μια άλλου είδους δυναμική. Οι αναφορές στην ιδιοσυγκρασία του Dylan έρχονται με τον ίδιο σχεδόν τρόπο.. Α[B]πλοϊκά[/B]. Το freak folk κάνει αισθητή την παρουσία του όπως και συνθέσεις που παραπέμπουν σε ανέμελο σάουντρακ . Όσες φωτογραφίες και αν βάλω, όσα λόγια και να γράψω , δεν φτάνουν να περιγράψω τι νιώθω κάθε φορά που ακούω το συγκεκριμένο άλμπουμ. Και αν ήταν να συγκρίνω τα δυο άλμπουμ που περιγράφω σε τούτη τη σελίδα , το δεκάρι θα πήγαινε μόνο στο Whatever , Mortal. To διπλό βινύλιο της Drag City είναι κάτι παραπάνω από χορταστικό. Μπορεί να σταθεί με άνεση δίπλα στις καλύτερες στιγμές των τραγουδοποιών που μας όρισαν τη μοίρα των συναισθημάτων. ΥΓ..Υπάρχει άλλος ένας λόγος που αγαπώ τόσο πολύ το συγκεκριμένο άλμπουμ, αλλά θα τον κρατήσω για τον εαυτό μου. :) [ATTACH type="full" alt="3268d9cb.jpg"]185128[/ATTACH] [/QUOTE]
Verification
Post reply
Home
Forums
Μουσική - Κινηματογράφος - Τηλεόραση - Πολιτισμός
Μουσική
Παρουσιάσεις δίσκων - Aφιερώματα
Κάτω από το νερό.
Top
Bottom
This site uses cookies to help personalise content, tailor your experience and to keep you logged in if you register.
By continuing to use this site, you are consenting to our use of cookies.
Accept
Learn more…