Μέρος πρώτο.
Ανήκω στους τύπους εκείνους που θεωρούν ότι το post rock πλην ελαχίστων εξαιρέσεων δεν έχει να προσφέρει και πολλά στην θεραπεία της καθημερινής βαρεμάρας.
Σε αντίθεση βέβαια με το post punk που συμβαίνει ακριβως το αντίθετο.
Αυτό σαφώς και δεν αφορά την ισχνή μειοψηφία που δημιουργεί παρθενογενέσεις μέσα από βιωματικές παραστάσεις αλλά τους πολλούς που έχουν την τάση να αντιγράφουν την ολότητα των ινδαλμάτων τους και να την παρουσιάζουν σαν άποψη αλλάζοντας επιφανειακές πινελιές , όπως την υφή της παραγωγής , τις στιλιστικές επιλογές κ.α.
Το Spiderland ξεπήδησε κυριολεκτικά από το πουθενά..Ξεκίνησε κυρίως από τις παραστάσεις τεσσάρων πιτσιρικάδων τοτε, που ήθελαν να ταξινομήσουν και να εξωτερικεύσουν τις αγωνίες και τις φοβίες τους .
Σε ολες τις μπάντες υπάρχει κάποιος frontman. Στη συγκεκριμένη περίπτωση ο άτυπος frontman και ο άνθρωπος που είχε ίσως το μεγαλύτερο μερίδιο ευθύνης για την επιδραστικοτητα του ήχου των Slint ήταν ο Brian McMahan , ενας καταθλιπτικός άσημος νέος (μέχρι εκείνη την εποχή) ο οποίος πάλευε μέσα του με ένα σωρο δυσαρμονίες που ξεπηδούσαν από βιωματικά περιστατικά (κατά τη διάρκεια της ηχογράφησης , ένα αυτοκίνητο χτύπησε τον McMahan).
Όπως αποδείχτηκε αργότερα δεν ήταν μόνο η ''πετριά'' που έφαγε ο McMahan..Και τα υπόλοιπα μέλη είχαν τα θεματάκια τους με ''πρωτεργάτη'' τον κιθαρίστα
David Pajo ο οποίος υστερα από χρόνια μάχη με την κατάθλιψη , επιχείρησε μια απόπειρα αυτοκτονίας αλλά ευτυχώς επέζησε.
Βέβαια ακολούθησε ένα ατύχημα με μοτοσυκλέτα όπου βρέθηκε να παλεύει πιάνω σε αναπηρικό καροτσάκι για κάποιο διάστημα.
O David Pajo για το συγκεκριμένο άλμπουμ , απαρνήθηκε τις τεχνικές του αρετές για να εισχωρήσει στην ατμόσφαιρα που απαιτούσε η κατάσταση , η οποία έμοιαζε περισσότερο με diy μανιφέστο παρα με συνειδητοποιημένη ηχογράφηση που αποσκοπούσε στο κυνήγι της διασημότητας και κατ΄επεκταση στην εισχώρηση στη βιομηχανία της διασκέδασης.
Οι παραπονιάρικες κραυγές και οι ψίθυροι του McMahan άλλωστε δεν περίμεναν τέτοια κατάληξη και δεν επιζητούσαν την γραφειοκρατικοποίηση των οραμάτων τους.
Λέτε να είναι τυχαίες οι απαγγελίες του Henry Rollins στο Liar και στο Bottom των Tool μια χρονιά νωρίτερα;
Λέτε να είναι τυχαία τα σκαμπανεβάσματα των Today Is The Day στα πιο extreme μονοπάτια που διάλεξαν ή η μουντίλα των Godspeed You! Black Emperor και τα απέραντα ορχηστρικά βοσκοτόπια των Mogwai ;
Αν το πάρουμε κατά γράμμα , ίσως έχουμε να κάνουμε με ένα από τα ουσιαστικότερα αλλά ατσούμπαλα progressive rock άλμπουμ (αλήθεια,πως ορίζουμε το progressive ; ) που βγήκαν ποτέ..To math rock κανει συχνά πυκνά την εμφάνισή του και όλα δείχνουν να λειτουργούν σαν μια αέναη νηνεμία πριν την καταιγίδα.
Ναι, σίγουρα υπάρχουν δραματοποιημένες εξάρσεις , όμως , η αίσθηση της αναμονής είναι αισθητά σε κάθε μέτρο.
Αν ψάξουμε σε βάθος για επιδραστικές μπάντες που τους οδήγησαν στο εν λόγω εγχείρημα , μάλλον θα πέσουμε στο απόλυτο κενό.
Και ποιον ενδιαφέρουν όλα αυτά..Για την ιστορία να αναφέρουμε ότι η ταμπέλα στην αφετηρία έγραφε Hardcore και ο τερματισμός τους βρήκε κάπου ανάμεσα στο Slowcore και το Post Rock, λέξεις άγνωστες μέχρι εκείνη τη στιγμή. (Δεν αναφέρομαι στο Hardcore βεβαίως)
Σημαντικότερη είναι πιστεύω η ατμόσφαιρα που γυρόφερνε το άλμπουμ , η οποία είχε κατι από την καταχνιά των Velvet Underground , αλλά στο πιο ηλεκτρισμένο.
O Steve Albini ήταν αυτός που διέκρινε πρώτος το ζόρικο της υπόθεσης και εκατοντάδες μουσικοί εκ των υστέρων ακολούθησαν τον δρόμο τους αλλάζοντας όπως είπαμε πιο πάνω βασικές πινελιές για να φανούν πιστευτοί.
Το δεύτερο μέρος έχει να κάνει με τον άνθρωπο που ευθύνεται σε βάθος για τον ήχο του συγκεκριμένου άλμπουμ.. Έπειτα από πολλές αναγνώσεις ανακαλύψαμε την απολυτη (θέλω να πιστεύω) αλήθεια...
ΥΓ..Μπορείτε να προσθέσετε ότι θέλετε.. Το παραπάνω κείμενο δεν αποτελεί σε καμία περίπτωση παρουσίαση μιας και δεν τα έχω καλά με τις παρουσιάσεις.
