Search
Search titles only
By:
Search titles only
By:
Home
Forums
New posts
Search forums
What's new
New posts
Latest activity
Members
Current visitors
Κανονισμός Λειτουργίας
Σωματείο AVClub
Log in
Register
Search
Search titles only
By:
Search titles only
By:
New posts
Search forums
Menu
Install the app
Install
Reply to thread
Home
Forums
Μουσική - Κινηματογράφος - Τηλεόραση - Πολιτισμός
Μουσική
Παρουσιάσεις δίσκων - Aφιερώματα
"Καρδιά μου, καϋμένη..."
JavaScript is disabled. For a better experience, please enable JavaScript in your browser before proceeding.
You are using an out of date browser. It may not display this or other websites correctly.
You should upgrade or use an
alternative browser
.
Message
<blockquote data-quote="Κωστας Λυμπεροπουλος" data-source="post: 291915" data-attributes="member: 62"><p><img src="http://www.musicweb-international.com/jazz/2008/Jarrett_ECM1737326.gif" alt="" class="fr-fic fr-dii fr-draggable " style="" /></p><p></p><p><strong>Keith Jarrett, Gary Peacock, Jack DeJohnette: My Foolish Heart – Live at Montreux, 2001 (ECM 2XCD 2007).</strong></p><p></p><p>Ηχογραφήθηκε το 2001, “ζωντανά” στο Montreux. Δεν είναι καθόλου τυχαίο που ο <strong>Jarrett</strong> φύλαξε τις ταινίες στο ψυγείο για κάποια ειδική περίσταση. Κυκλοφορούν τώρα που το τρίο γιορτάζει, όπου νάναι, τα 25χρονά του.</p><p>Ο πρώτος δίσκος κινείται στο γνωστό υψηλότατο επίπεδο που μας έχουν συνηθίσει: πρόκειται ίσως για το καλύτερο σύγχρονο πιάνο-τρίο και, στη συγκεκριμένη εμφάνιση, ήταν σε μιά πολύ καλή βραδυά, βλέπε σε εκτυφλωτική φόρμα. Παίζουν γνωστά standards από το τζάζ ρεπερτόριο αλλά δεν παίρνουν τίποτα σαν δεδομένο: τα επανεκτιμούν, τα ξαναπλάθουν με τη φαντασία τους, τα ξανα-ανακαλύπτουν από την αρχή. </p><p>Και κάπου εκεί, προς τη μέση της συναυλίας, συμβαίνει το αναπάντεχο, που την απογειώνει κυριολεκτικά: το τρίο παραδίδεται στη φρενίτιδα του ragtime. <strong>“Ain’t Misbehavin”</strong>, <strong>“Honeysuckle Rose”</strong>, <strong>“You Took Advantage Of Me”</strong>. Τα 2 πρώτα είναι του <strong>Fats Waller</strong>, το τρίτο των <strong>Hart</strong> και <strong>Rodgers</strong>. H μουσική ξαφνικά φορτίζεται με τη σιγουριά μετρονόμου και τη φροντίδα προσευχής, με έναν αχτύπητο συνδυασμό νοσταλγικής νοστιμιάς και καυχησιάρικης αδημονίας. Την ακούς να κυοφορεί, σε ισόποσες δόσεις, την ευλαβικότητα μαζί με την ασέβεια. Να παραπέμπει εκστατική στους εκκλησιαστικούς ύμνους του γκόσπελ, στις πανηγυριώτικες μπάντες, στο stride του Χάρλεμ, στο μοντερνισμό. Με αλγεβρική ακρίβεια και υπέροχα αρχιτεκτονικά σχέδια από τη rhythm section, καθώς μοιάζει να δίνει ζωή και να επεξηγεί κάθε μία πλευρά από τις πολυεδρικές αρμονίες των τραγουδιών, την ώρα που διατυπώνει τη μελωδία. Είναι υψηλή καλλιτεχνία με τα όλα της, επιθετική και ταυτόχρονα απίστευτα τρωτή, με τρομαχτικά αποθέματα αμεσότητας και συγκινησιακής δύναμης. </p><p>Η ηχογράφηση είναι απλά ασύλληπτη.</p><p>Ενα Διαμάντι.</p></blockquote><p></p>
[QUOTE="Κωστας Λυμπεροπουλος, post: 291915, member: 62"] [IMG]http://www.musicweb-international.com/jazz/2008/Jarrett_ECM1737326.gif[/IMG] [B]Keith Jarrett, Gary Peacock, Jack DeJohnette: My Foolish Heart – Live at Montreux, 2001 (ECM 2XCD 2007).[/B] Ηχογραφήθηκε το 2001, “ζωντανά” στο Montreux. Δεν είναι καθόλου τυχαίο που ο [B]Jarrett[/B] φύλαξε τις ταινίες στο ψυγείο για κάποια ειδική περίσταση. Κυκλοφορούν τώρα που το τρίο γιορτάζει, όπου νάναι, τα 25χρονά του. Ο πρώτος δίσκος κινείται στο γνωστό υψηλότατο επίπεδο που μας έχουν συνηθίσει: πρόκειται ίσως για το καλύτερο σύγχρονο πιάνο-τρίο και, στη συγκεκριμένη εμφάνιση, ήταν σε μιά πολύ καλή βραδυά, βλέπε σε εκτυφλωτική φόρμα. Παίζουν γνωστά standards από το τζάζ ρεπερτόριο αλλά δεν παίρνουν τίποτα σαν δεδομένο: τα επανεκτιμούν, τα ξαναπλάθουν με τη φαντασία τους, τα ξανα-ανακαλύπτουν από την αρχή. Και κάπου εκεί, προς τη μέση της συναυλίας, συμβαίνει το αναπάντεχο, που την απογειώνει κυριολεκτικά: το τρίο παραδίδεται στη φρενίτιδα του ragtime. [B]“Ain’t Misbehavin”[/B], [B]“Honeysuckle Rose”[/B], [B]“You Took Advantage Of Me”[/B]. Τα 2 πρώτα είναι του [B]Fats Waller[/B], το τρίτο των [B]Hart[/B] και [B]Rodgers[/B]. H μουσική ξαφνικά φορτίζεται με τη σιγουριά μετρονόμου και τη φροντίδα προσευχής, με έναν αχτύπητο συνδυασμό νοσταλγικής νοστιμιάς και καυχησιάρικης αδημονίας. Την ακούς να κυοφορεί, σε ισόποσες δόσεις, την ευλαβικότητα μαζί με την ασέβεια. Να παραπέμπει εκστατική στους εκκλησιαστικούς ύμνους του γκόσπελ, στις πανηγυριώτικες μπάντες, στο stride του Χάρλεμ, στο μοντερνισμό. Με αλγεβρική ακρίβεια και υπέροχα αρχιτεκτονικά σχέδια από τη rhythm section, καθώς μοιάζει να δίνει ζωή και να επεξηγεί κάθε μία πλευρά από τις πολυεδρικές αρμονίες των τραγουδιών, την ώρα που διατυπώνει τη μελωδία. Είναι υψηλή καλλιτεχνία με τα όλα της, επιθετική και ταυτόχρονα απίστευτα τρωτή, με τρομαχτικά αποθέματα αμεσότητας και συγκινησιακής δύναμης. Η ηχογράφηση είναι απλά ασύλληπτη. Ενα Διαμάντι. [/QUOTE]
Verification
Post reply
Home
Forums
Μουσική - Κινηματογράφος - Τηλεόραση - Πολιτισμός
Μουσική
Παρουσιάσεις δίσκων - Aφιερώματα
"Καρδιά μου, καϋμένη..."
Top
Bottom
This site uses cookies to help personalise content, tailor your experience and to keep you logged in if you register.
By continuing to use this site, you are consenting to our use of cookies.
Accept
Learn more…