Search
Search titles only
By:
Search titles only
By:
Home
Forums
New posts
Search forums
What's new
New posts
Latest activity
Members
Current visitors
Κανονισμός Λειτουργίας
Σωματείο AVClub
Log in
Register
Search
Search titles only
By:
Search titles only
By:
New posts
Search forums
Menu
Install the app
Install
Reply to thread
Home
Forums
Μουσική - Κινηματογράφος - Τηλεόραση - Πολιτισμός
Μουσική
Παρουσιάσεις δίσκων - Aφιερώματα
Julia Hulsman- Πριν και μετά . Μια άποψη
JavaScript is disabled. For a better experience, please enable JavaScript in your browser before proceeding.
You are using an out of date browser. It may not display this or other websites correctly.
You should upgrade or use an
alternative browser
.
Message
<blockquote data-quote="Κωστας Λυμπεροπουλος" data-source="post: 1020343" data-attributes="member: 62"><p>Eλα μωρέ Ντοκ τώρα...Εσύ μας έχεις πεί 'κοιμίση' και τον Bill Evans.</p><p>Καταλαβαίνω απόλυτα να μη σου αρέσει ο ήχος ECM: δεν σου πάει, πως να το κάνουμε...κι εμένα δεν μου πάνε οι δίσκοι της Καραϊνδρου στην ECM ούτε της Γιαννάτου. Ούτε οι περισσότεροι του Garbarek. Ούτε καν κάποιοι του Jarrett θα έλεγα και εννοώ εδώ μερικές από τις κυκλοφορίες του που είναι απροκάλυπτα market-driven όπως, για παράδειγμα, το Tokyo '96 ή, ακόμα χειρότερα, το Always Let Me Go. Από εκεί όμως μέχρι τη 'δαιμονοποίηση' του Eicher και το γενικότερο ...τσουβάλιασμα, η απόσταση είναι τεράστια.</p><p>Αυτό το περί ομοιότητας ύφους στο οποίο τα ονόματα δεν παίζουν κανένα ρόλο παραείναι αυθαίρετο. Μου θυμίζει αυτούς που λένε 'όλοι οι Κινέζοι είναι ίδιοι'. Το πίστευα κάποτε για τη ρέγγε, που δεν μου αρέσει σαν ιδίωμα και είχα μεγάλο λάθος. Ε δεν είναι ίδιοι, πως να το κάνουμε. Είναι τρομαχτική η διαφορά ανάμεσα στον Steve Swallow και στον Dave Holland, για παράδειγμα. 'Η ανάμεσα στον Paul Motian και στον Jack DeJohnette. </p><p>Αδυνατώ, επίσης, να κατανοήσω αυτή την εμμονή σου με τα 'παγωμένα αρκτικά τοπία'. Η εκφορά του πάθους ή της συγκινησιακής φόρτισης στους Βόρειους λαούς είναι πολύ διαφορετική απ ότι στα καθ ημάς και είναι λάθος να 'ζυγίζεις' έναν Νορβηγό με τα ίδια μέτρα και σταθμά που θα το έκανες για έναν Σπανιόλο. Αν θέλεις τη γνώμη μου, αυτό το συγκρατημένο συναίσθημα της ερήμωσης που βγάζουν οι Βόρειοι είναι, πολλές φορές, κυριολεκτικά εκκωφαντικό και, προσωπικά, το θεωρώ πολύ πιο αληθινό, πολύ πιο έγκυρο αν θέλεις από τη ...θέρμη και τα ουρλιαχτά τύπου 'καίγομαι...καίγομαι!'. Καταλαβαίνω να μην μπορεί κάποιος <em>να το προσλάβει </em>όταν σερβίρεται μ αυτό τον τρόπο, να μην του λέει τίποτα - αλλά όχι και 'δεν υπάρχει'. Δεν έχουν πάθος ο Μπέργκμαν ή ο Καρλ Ντράγιερ; Ή μήπως, για να το νιώσουμε, πρέπει να μας το σερβίρουν όπως οι Γάλλοι ή ο Πιερ Πάολο;</p><p>Λατρεύω τον Πιερ Πάολο, κυρίως την πρώτη περίοδο -'Χοιροστάσιο', 'Ακατόνε'...- αυτό όμως δεν μ εμποδίζει να αγαπώ τον Μπεργκμαν και να μπορώ να τον εκτιμήσω <strong>γι αυτό που είναι</strong>. <em>Η γλώσσα</em> είναι που διαφέρει. Μόνο αυτή. Και εκεί συνήθως μπαίνει το πρόβλημα, όταν ο καλλιτέχνης προσπαθεί να πιθηκίσει ξένες γλώσσες ή να αποπειραθεί να δανεισθεί μέρος από το Κύρος μίας γλώσσας που, μπορεί να του αρέσει και στ αυτιά του να ακούγεται εντυπωσιακή, κατ ουσίαν όμως είναι πάντα ξένη γι αυτόν - γιατί δεν ξέρει τους μηχανισμούς της, τα κόλπα και τα τερτίπια της, όλα αυτά που της δίνουν ποίηση, χρώμα. Ομορφιά.</p><p>Είναι σαν να ζητάς από το Χατζηδάκι να γράψει όπως ο Πουλικάκος - ή το αντίθετο: σε κάθε περίπτωση το τελικό αποτέλεσμα θα ηχεί, το λιγότερο, κίβδηλο. Ξεπνοημένο. Νταβατζιλίκι. Αγύρτης που πούλησε την ψυχή του στο διάβολο.</p><p></p><p>Θέλω επίσης να τονίσω εδώ πως, κάθε καλλιτέχνης που αξίζει μία (1) πεντάρα, δεν δίνει την έγκρισή του να κυκλοφορήσει το τελικό αποτέλεσμα της δουλειάς του άμα δεν τον ικανοποιεί προσωπικά. Δηλαδή τί; την ...'έκλεψε' ο Eicher τη Julia; Μου θυμίζει το 'ο όφις με ηπάτησε, Κύριε...'. </p><p>Και δεν μασάω.</p><p>Και δεν αμφισβητώ το δικαίωμα ενός καλλιτέχνη να θέλει όντως να αλλάξει - ιδιαίτερα μετά από 6 χρόνια όπως στην περίπτωση που αναφέρεις. Για την ακρίβεια, το αντίθετο, το να παραμένει <em>ίδιος</em> και να δίνει στον κόσμο αυτό που περιμένουν απ αυτόν, είναι αυτό που με βάζει σε σκέψεις και, εν πολλοίς, θεωρώ περίπου ασυγχώρητο. Ο ...νοικοκύρης - που ξέρει τι θέλουν απ αυτόν, πως να το σερβίρει και πόσο να το πουλήσει. Αυτός, για μένα, είναι πια έμπορος κι όχι καλλιτέχνης. Και η παγίωση σε ένα στυλάκι, για τον καλλιτέχνη, είναι στα μάτια μου περίπου ολέθρια και έχω 'σβήσει' έτσι πολλές μεγάλες μου αγάπες του παρελθόντος. Γι αυτό σου έχω γράψει επανηλειμμένα εδώ πως εκτιμώ τους πάνκς που έβγαζαν ένα δίσκο και μετά διαλύονταν γιατί δεν είχαν κάτι καινούργιο να πούν. Ή, σε περίπτωση ανομβρίας ιδεών, προτιμούσαν να κυκλοφορήσουν ένα single παρά ένα άλμπουμ με 10 κομμάτια στο ίδιο, πάνω κάτω, 'πιασάρικο' στύλ.</p><p>Η εξέλιξη στον καλλιτέχνη είναι πολύ σημαντικό στοιχείο και, κατά τη γνώμη μου, το κατ εξοχήν ζητούμενο. 'Πέτρα που κυλάει, χορτάρι δεν πιάνει'. Και οι πιο γνωστές 'πέτρες' στο σύγχρονο μουσικό τοπίο, μόλις σταμάτησαν να κυλούν, έγιναν πια ατραξιόν. Τσίρκο. Μουσειακό έκθεμα.</p><p>Κι ένας Θεός μόνο ξέρει πόσο τους αγάπησα - και ίσως, βαθειά μέσα μου, ακόμη τους αγαπάω.</p><p></p><p>To cut a long story short: ο Gustavsen Δεν είναι McCoy Tyner.</p><p>Το ευτύχημα για κάποιον είναι να μπορεί να τον εκτιμήσει <u>γι αυτό που πραγματικά είναι</u>.</p><p>Αν αυτό 'δεν του μιλάει', δεν έγινε και τίποτα: υπάρχουν κι αλλού πορτοκαλιές. :ernaehrung004:</p></blockquote><p></p>
[QUOTE="Κωστας Λυμπεροπουλος, post: 1020343, member: 62"] Eλα μωρέ Ντοκ τώρα...Εσύ μας έχεις πεί 'κοιμίση' και τον Bill Evans. Καταλαβαίνω απόλυτα να μη σου αρέσει ο ήχος ECM: δεν σου πάει, πως να το κάνουμε...κι εμένα δεν μου πάνε οι δίσκοι της Καραϊνδρου στην ECM ούτε της Γιαννάτου. Ούτε οι περισσότεροι του Garbarek. Ούτε καν κάποιοι του Jarrett θα έλεγα και εννοώ εδώ μερικές από τις κυκλοφορίες του που είναι απροκάλυπτα market-driven όπως, για παράδειγμα, το Tokyo '96 ή, ακόμα χειρότερα, το Always Let Me Go. Από εκεί όμως μέχρι τη 'δαιμονοποίηση' του Eicher και το γενικότερο ...τσουβάλιασμα, η απόσταση είναι τεράστια. Αυτό το περί ομοιότητας ύφους στο οποίο τα ονόματα δεν παίζουν κανένα ρόλο παραείναι αυθαίρετο. Μου θυμίζει αυτούς που λένε 'όλοι οι Κινέζοι είναι ίδιοι'. Το πίστευα κάποτε για τη ρέγγε, που δεν μου αρέσει σαν ιδίωμα και είχα μεγάλο λάθος. Ε δεν είναι ίδιοι, πως να το κάνουμε. Είναι τρομαχτική η διαφορά ανάμεσα στον Steve Swallow και στον Dave Holland, για παράδειγμα. 'Η ανάμεσα στον Paul Motian και στον Jack DeJohnette. Αδυνατώ, επίσης, να κατανοήσω αυτή την εμμονή σου με τα 'παγωμένα αρκτικά τοπία'. Η εκφορά του πάθους ή της συγκινησιακής φόρτισης στους Βόρειους λαούς είναι πολύ διαφορετική απ ότι στα καθ ημάς και είναι λάθος να 'ζυγίζεις' έναν Νορβηγό με τα ίδια μέτρα και σταθμά που θα το έκανες για έναν Σπανιόλο. Αν θέλεις τη γνώμη μου, αυτό το συγκρατημένο συναίσθημα της ερήμωσης που βγάζουν οι Βόρειοι είναι, πολλές φορές, κυριολεκτικά εκκωφαντικό και, προσωπικά, το θεωρώ πολύ πιο αληθινό, πολύ πιο έγκυρο αν θέλεις από τη ...θέρμη και τα ουρλιαχτά τύπου 'καίγομαι...καίγομαι!'. Καταλαβαίνω να μην μπορεί κάποιος [I]να το προσλάβει [/I]όταν σερβίρεται μ αυτό τον τρόπο, να μην του λέει τίποτα - αλλά όχι και 'δεν υπάρχει'. Δεν έχουν πάθος ο Μπέργκμαν ή ο Καρλ Ντράγιερ; Ή μήπως, για να το νιώσουμε, πρέπει να μας το σερβίρουν όπως οι Γάλλοι ή ο Πιερ Πάολο; Λατρεύω τον Πιερ Πάολο, κυρίως την πρώτη περίοδο -'Χοιροστάσιο', 'Ακατόνε'...- αυτό όμως δεν μ εμποδίζει να αγαπώ τον Μπεργκμαν και να μπορώ να τον εκτιμήσω [B]γι αυτό που είναι[/B]. [I]Η γλώσσα[/I] είναι που διαφέρει. Μόνο αυτή. Και εκεί συνήθως μπαίνει το πρόβλημα, όταν ο καλλιτέχνης προσπαθεί να πιθηκίσει ξένες γλώσσες ή να αποπειραθεί να δανεισθεί μέρος από το Κύρος μίας γλώσσας που, μπορεί να του αρέσει και στ αυτιά του να ακούγεται εντυπωσιακή, κατ ουσίαν όμως είναι πάντα ξένη γι αυτόν - γιατί δεν ξέρει τους μηχανισμούς της, τα κόλπα και τα τερτίπια της, όλα αυτά που της δίνουν ποίηση, χρώμα. Ομορφιά. Είναι σαν να ζητάς από το Χατζηδάκι να γράψει όπως ο Πουλικάκος - ή το αντίθετο: σε κάθε περίπτωση το τελικό αποτέλεσμα θα ηχεί, το λιγότερο, κίβδηλο. Ξεπνοημένο. Νταβατζιλίκι. Αγύρτης που πούλησε την ψυχή του στο διάβολο. Θέλω επίσης να τονίσω εδώ πως, κάθε καλλιτέχνης που αξίζει μία (1) πεντάρα, δεν δίνει την έγκρισή του να κυκλοφορήσει το τελικό αποτέλεσμα της δουλειάς του άμα δεν τον ικανοποιεί προσωπικά. Δηλαδή τί; την ...'έκλεψε' ο Eicher τη Julia; Μου θυμίζει το 'ο όφις με ηπάτησε, Κύριε...'. Και δεν μασάω. Και δεν αμφισβητώ το δικαίωμα ενός καλλιτέχνη να θέλει όντως να αλλάξει - ιδιαίτερα μετά από 6 χρόνια όπως στην περίπτωση που αναφέρεις. Για την ακρίβεια, το αντίθετο, το να παραμένει [I]ίδιος[/I] και να δίνει στον κόσμο αυτό που περιμένουν απ αυτόν, είναι αυτό που με βάζει σε σκέψεις και, εν πολλοίς, θεωρώ περίπου ασυγχώρητο. Ο ...νοικοκύρης - που ξέρει τι θέλουν απ αυτόν, πως να το σερβίρει και πόσο να το πουλήσει. Αυτός, για μένα, είναι πια έμπορος κι όχι καλλιτέχνης. Και η παγίωση σε ένα στυλάκι, για τον καλλιτέχνη, είναι στα μάτια μου περίπου ολέθρια και έχω 'σβήσει' έτσι πολλές μεγάλες μου αγάπες του παρελθόντος. Γι αυτό σου έχω γράψει επανηλειμμένα εδώ πως εκτιμώ τους πάνκς που έβγαζαν ένα δίσκο και μετά διαλύονταν γιατί δεν είχαν κάτι καινούργιο να πούν. Ή, σε περίπτωση ανομβρίας ιδεών, προτιμούσαν να κυκλοφορήσουν ένα single παρά ένα άλμπουμ με 10 κομμάτια στο ίδιο, πάνω κάτω, 'πιασάρικο' στύλ. Η εξέλιξη στον καλλιτέχνη είναι πολύ σημαντικό στοιχείο και, κατά τη γνώμη μου, το κατ εξοχήν ζητούμενο. 'Πέτρα που κυλάει, χορτάρι δεν πιάνει'. Και οι πιο γνωστές 'πέτρες' στο σύγχρονο μουσικό τοπίο, μόλις σταμάτησαν να κυλούν, έγιναν πια ατραξιόν. Τσίρκο. Μουσειακό έκθεμα. Κι ένας Θεός μόνο ξέρει πόσο τους αγάπησα - και ίσως, βαθειά μέσα μου, ακόμη τους αγαπάω. To cut a long story short: ο Gustavsen Δεν είναι McCoy Tyner. Το ευτύχημα για κάποιον είναι να μπορεί να τον εκτιμήσει [U]γι αυτό που πραγματικά είναι[/U]. Αν αυτό 'δεν του μιλάει', δεν έγινε και τίποτα: υπάρχουν κι αλλού πορτοκαλιές. :ernaehrung004: [/QUOTE]
Verification
Post reply
Home
Forums
Μουσική - Κινηματογράφος - Τηλεόραση - Πολιτισμός
Μουσική
Παρουσιάσεις δίσκων - Aφιερώματα
Julia Hulsman- Πριν και μετά . Μια άποψη
Top
Bottom
This site uses cookies to help personalise content, tailor your experience and to keep you logged in if you register.
By continuing to use this site, you are consenting to our use of cookies.
Accept
Learn more…