Search
Search titles only
By:
Search titles only
By:
Home
Forums
New posts
Search forums
What's new
New posts
Latest activity
Members
Current visitors
Κανονισμός Λειτουργίας
Σωματείο AVClub
Log in
Register
Search
Search titles only
By:
Search titles only
By:
New posts
Search forums
Menu
Install the app
Install
Reply to thread
Home
Forums
Μουσική - Κινηματογράφος - Τηλεόραση - Πολιτισμός
Μουσική
Παρουσιάσεις δίσκων - Aφιερώματα
Johannes Brahms – The Cello Sonatas
JavaScript is disabled. For a better experience, please enable JavaScript in your browser before proceeding.
You are using an out of date browser. It may not display this or other websites correctly.
You should upgrade or use an
alternative browser
.
Message
<blockquote data-quote="Busoni" data-source="post: 467356" data-attributes="member: 757"><p><strong>Tι κάνατε στις διακοπές σας κύριε Brahms;</strong></p><p></p><p><strong>Σονάτα για βιολοντσέλο και πιάνο αρ.2 σε Φα μείζονα, έργο 99.</strong></p><p></p><p></p><p><em>"...χαίρομαι για την απόφασή μου. Είναι καταπληκτικά εδω! Παρεμπιπτόντως, να αναφέρω οτι έχει ενα σωρό μπυραρίες..."</em></p><p></p><p>Αυτά έγραφε ο Johannes Brahms στον μετέπειτα βογράφο του Max Kalbeck από το Τhun της Ελβετίας όπου περνούσε τις διακοπές του το καλοκαίρι του 1886. Περνώντας τον περισσότερο χρόνο του στο τοπικό καζίνο πίνοντας μπύρες και παίζοντας χαρτιά με τους μουσικούς της ορχήστρας, αυτό το καλοκαίρι θα ολοκληρώσει την Σονάτα για βιολί,έργο 100 και το Τρίο για πιάνο, έργο 101 καθώς και την εν λόγω σονάτα για τσέλο και πιάνο.</p><p></p><p>Η δεύτερη σονάτα για βιολοντσέλο και πιάνο γράφεται εικοσιπέντε χρόνια μετά την πρώτη κι έχει ολοδικό της υφός. Η πρώτη θεωρείται απο πολλούς φόρος τιμής στον Schumann, προσωπικό φίλο του συνθέτη.</p><p> </p><p>Το πρώτο μερος ξεκινά με το βιολοντσέλο να ηχεί αυθόρμητα και νεανικά πάνω στο tremolando του πιάνου. Το πιάνο εδω θυμίζει ορχήστρα εγχόρδων. Μετά την έκθεση του θεματικού υλικού από το τσέλο, κι εναν ήσυχο διάλογο</p><p>των δυο οργάνων, σειρά παίρνει το πιάνο που εξελισσει τις μελωδίες του τσέλου με ασυγκράτητη ενέργεια. Αυτή η ενέργεια, η συσσωρευμένη στους βρυχηθμούς του εγχόρδου, εκτονώνεται σε εκρήξεις που επαναλαμβάνουν το αρχικό θέμα. Η νεανικότητα είναι έκδηλη σε όλο το έργο, παρότι ο συνθέτης το έγραψε στα πενηντατρία του χρόνια.</p><p></p><p>Η τρυφερότητα του affetuoso κρύβεται αρχικά στις συγχορδίες του πιάνου και το pizzicato του τσέλου. Και οι δυο μελωδίες ειναι θεματικές, καμια δεν ειναι συνοδεία της άλλης. Η αντιστικτική αυτή σχέση θα συνεχιστεί στα ήρεμα περάσματα του δεύτερου μέρους, το οποίο, γενικά δεν έχει ρέοντα ρυθμό. Μου θυμίζει το ακανόνιστο των εκφράσεων του προσώπου, τις κινήσεις του σώματος σε μια ήσυχη, προσωπική συζήτηση δυο ανθρώπων. Το κλειδί για την απόδοση αυτής της "ασυνέχειας", για το ζωντάνεμα της τρυφερότητας, βρίσκεται στην σωστή ερμηνεία της ένδειξης του adagio, μια και ο Brahms, όπως δήλωνε, δεν μπορούσε να συμβιβάσει τη διάθεσή του με μετρονόμους. Γι αυτόν, οι ποσοτικές ενδείξεις του tempo ισχύουν μονο για το πρώτο μέτρο...</p><p></p><p>Το passionato κρύβει πραγματικό πάθος. Ξεκινά με μια εκτεταμένη κυκλοθυμία... Τσέλο και πιάνο εκθέτουν το μελωδικό υλικό ορμώντας το ένα στις φράσεις του άλλου συνθέτοντας εναν δεξιοτεχνικό καυγά διάρκειας ενος μουσικού λεπτού. Εκτοτε το κομμάτι εξελισσεται ομαλότερα αν κι όχι με λιγότερη ένταση. Το δεύτερο θέμα του passionato δρα καθησυχαστικά στο πρωτο, σαν μια σειρά απο εκλογικεύσεις κι επιχειρήματα που προσπαθούν να δαμάσουν τις ορμές των δυο οργάνων, τις διαθέσεις τους για καυγά. Η χρήση των τριήχων και οι σχεδόν διαβατικές μελωδίες(μελωδίες με νοτες γειτονικές ανα δυο), αυτό το ασταμάτητο "τα-τι-τα", "τα-τι-τα", τονισμένο άλλοτε στην πρώτη ή την δεύτερη νότα, διοχετεύουν όλη την διάθεση της σύνθεσης στον ακροατή.</p><p></p><p>To τελικό allegro molto μοιάζει περισσότερο με λυρική επιτομή, καθώς διαφέρει ριζικά σε ύφος από τα προηγούμενα τρια μέρη. Ίσως είναι η ώριμη ματιά του συνθέτη πάνω στις προηγούμενες εκρήξεις του, ή η αυτοκριτική του.</p></blockquote><p></p>
[QUOTE="Busoni, post: 467356, member: 757"] [b]Tι κάνατε στις διακοπές σας κύριε Brahms;[/b] [B]Σονάτα για βιολοντσέλο και πιάνο αρ.2 σε Φα μείζονα, έργο 99.[/B] [I]"...χαίρομαι για την απόφασή μου. Είναι καταπληκτικά εδω! Παρεμπιπτόντως, να αναφέρω οτι έχει ενα σωρό μπυραρίες..."[/I] Αυτά έγραφε ο Johannes Brahms στον μετέπειτα βογράφο του Max Kalbeck από το Τhun της Ελβετίας όπου περνούσε τις διακοπές του το καλοκαίρι του 1886. Περνώντας τον περισσότερο χρόνο του στο τοπικό καζίνο πίνοντας μπύρες και παίζοντας χαρτιά με τους μουσικούς της ορχήστρας, αυτό το καλοκαίρι θα ολοκληρώσει την Σονάτα για βιολί,έργο 100 και το Τρίο για πιάνο, έργο 101 καθώς και την εν λόγω σονάτα για τσέλο και πιάνο. Η δεύτερη σονάτα για βιολοντσέλο και πιάνο γράφεται εικοσιπέντε χρόνια μετά την πρώτη κι έχει ολοδικό της υφός. Η πρώτη θεωρείται απο πολλούς φόρος τιμής στον Schumann, προσωπικό φίλο του συνθέτη. Το πρώτο μερος ξεκινά με το βιολοντσέλο να ηχεί αυθόρμητα και νεανικά πάνω στο tremolando του πιάνου. Το πιάνο εδω θυμίζει ορχήστρα εγχόρδων. Μετά την έκθεση του θεματικού υλικού από το τσέλο, κι εναν ήσυχο διάλογο των δυο οργάνων, σειρά παίρνει το πιάνο που εξελισσει τις μελωδίες του τσέλου με ασυγκράτητη ενέργεια. Αυτή η ενέργεια, η συσσωρευμένη στους βρυχηθμούς του εγχόρδου, εκτονώνεται σε εκρήξεις που επαναλαμβάνουν το αρχικό θέμα. Η νεανικότητα είναι έκδηλη σε όλο το έργο, παρότι ο συνθέτης το έγραψε στα πενηντατρία του χρόνια. Η τρυφερότητα του affetuoso κρύβεται αρχικά στις συγχορδίες του πιάνου και το pizzicato του τσέλου. Και οι δυο μελωδίες ειναι θεματικές, καμια δεν ειναι συνοδεία της άλλης. Η αντιστικτική αυτή σχέση θα συνεχιστεί στα ήρεμα περάσματα του δεύτερου μέρους, το οποίο, γενικά δεν έχει ρέοντα ρυθμό. Μου θυμίζει το ακανόνιστο των εκφράσεων του προσώπου, τις κινήσεις του σώματος σε μια ήσυχη, προσωπική συζήτηση δυο ανθρώπων. Το κλειδί για την απόδοση αυτής της "ασυνέχειας", για το ζωντάνεμα της τρυφερότητας, βρίσκεται στην σωστή ερμηνεία της ένδειξης του adagio, μια και ο Brahms, όπως δήλωνε, δεν μπορούσε να συμβιβάσει τη διάθεσή του με μετρονόμους. Γι αυτόν, οι ποσοτικές ενδείξεις του tempo ισχύουν μονο για το πρώτο μέτρο... Το passionato κρύβει πραγματικό πάθος. Ξεκινά με μια εκτεταμένη κυκλοθυμία... Τσέλο και πιάνο εκθέτουν το μελωδικό υλικό ορμώντας το ένα στις φράσεις του άλλου συνθέτοντας εναν δεξιοτεχνικό καυγά διάρκειας ενος μουσικού λεπτού. Εκτοτε το κομμάτι εξελισσεται ομαλότερα αν κι όχι με λιγότερη ένταση. Το δεύτερο θέμα του passionato δρα καθησυχαστικά στο πρωτο, σαν μια σειρά απο εκλογικεύσεις κι επιχειρήματα που προσπαθούν να δαμάσουν τις ορμές των δυο οργάνων, τις διαθέσεις τους για καυγά. Η χρήση των τριήχων και οι σχεδόν διαβατικές μελωδίες(μελωδίες με νοτες γειτονικές ανα δυο), αυτό το ασταμάτητο "τα-τι-τα", "τα-τι-τα", τονισμένο άλλοτε στην πρώτη ή την δεύτερη νότα, διοχετεύουν όλη την διάθεση της σύνθεσης στον ακροατή. To τελικό allegro molto μοιάζει περισσότερο με λυρική επιτομή, καθώς διαφέρει ριζικά σε ύφος από τα προηγούμενα τρια μέρη. Ίσως είναι η ώριμη ματιά του συνθέτη πάνω στις προηγούμενες εκρήξεις του, ή η αυτοκριτική του. [/QUOTE]
Verification
Post reply
Home
Forums
Μουσική - Κινηματογράφος - Τηλεόραση - Πολιτισμός
Μουσική
Παρουσιάσεις δίσκων - Aφιερώματα
Johannes Brahms – The Cello Sonatas
Top
Bottom
This site uses cookies to help personalise content, tailor your experience and to keep you logged in if you register.
By continuing to use this site, you are consenting to our use of cookies.
Accept
Learn more…