Search
Search titles only
By:
Search titles only
By:
Home
Forums
New posts
Search forums
What's new
New posts
Latest activity
Members
Current visitors
Κανονισμός Λειτουργίας
Σωματείο AVClub
Log in
Register
Search
Search titles only
By:
Search titles only
By:
New posts
Search forums
Menu
Install the app
Install
Reply to thread
Home
Forums
Μουσική - Κινηματογράφος - Τηλεόραση - Πολιτισμός
Μουσική
Παρουσιάσεις δίσκων - Aφιερώματα
Ιταλικό προγκρέσιβ
JavaScript is disabled. For a better experience, please enable JavaScript in your browser before proceeding.
You are using an out of date browser. It may not display this or other websites correctly.
You should upgrade or use an
alternative browser
.
Message
<blockquote data-quote="grio" data-source="post: 1057322682" data-attributes="member: 30418"><p><h3><span style="color: Dodgerblue">Εισαγωγή</span></h3> <p style="margin-left: 20px">«<em><span style="color: Darkorange">Είναι αδιαμφισβήτητο γεγονός ότι στην Ιταλία κατά την περίοδο μεταξύ 1971-1974, υπήρξε ένα μουσικό κίνημα όπου οι μπάντες προκαλούσαν η μία την άλλη για το ποια είναι η πιο ευφάνταστη και ποια θα μπορούσε να δημιουργήσει το "αιώνιο" άλμπουμ. Ήταν όλοι τους ζωγράφοι και γλύπτες όπως ακριβώς και στην Αναγέννηση στην Ιταλία</span></em>.» - Tom Hayes/Gnosis</p><p></p><p>Η Ιταλική σχολή προγκρέσιβ, σαφώς διακρίνεται από τα γνωστά χαρακτηριστικά του είδους, έχει όμως και δικά της γνωρίσματα, αξιοσημείωτα και αντανακλώντα το μεσογειακό ταμπεραμέντο και την κουλτούρα των γειτόνων μας. Μεγάλα γκρουπ της δεκαετίας του '70 ήταν οι <strong>Alphataurus</strong>, <strong>Area</strong>, <strong>Banco Del Mutuo Soccorso</strong>, <strong>Goblin</strong>, <strong>Il Balletto di Bronzo</strong>, <strong>Maxophone</strong>, <strong>Museo Rosenbach</strong>, <strong>Osanna</strong>, <strong>Premiata Forneria Marconi</strong>, <strong>Quella Vecchia Locanda</strong> κ.α.</p><p></p><p>Τι είπαν όμως οι πρωταγωνιστές;</p><p></p><p style="margin-left: 20px">«<em><span style="color: Darkorange">Το προγκρέσιβ είναι βασικά μια ανάμειξη από τρία στοιχεία: Το τραγούδι, ο αυτοσχεδιασμός εμπνευσμένος από τη τζαζ και τη σύνθεση σε κλασικό στυλ. Αυτό το κοκτέιλ ερμηνεύεται με διαφορετικούς τρόπους σε κάθε χώρα: στην Αγγλία, για παράδειγμα, υπερισχύουν οι κέλτικες, ροκ και μπλουζ επιρροές. Στην Ιταλία, η κλασική μας παράδοση: το μελόδραμα, οι Respighi, Puccini, Mascagni, αλλά και όλοι οι σύγχρονοι κλασικοί συνθέτες. Είναι αυτή η κληρονομιά, που κατά τη γνώμη μου, κρύβει την ιδιαιτερότητα του ιταλικού προγκρέσιβ</span></em>.» - Franco Mussida, PFM</p> <p style="margin-left: 20px"></p> <p style="margin-left: 20px">«<em><span style="color: Darkorange">Κατά την περίοδο αυτή, εμείς οι Ιταλοί, έπρεπε να αγωνιστούμε ενάντια στον "τοίχο" της ιταλικής μελωδίας. Εμείς, οι Il Balletto di Bronzo, ζούσαμε στη Νάπολη και έπρεπε να φέρουμε στους ώμους μας ένα ακόμη μεγαλύτερο φορτίο, τον ναπολιτάνικο πολιτισμό και μουσική. Είχαμε να αντιμετωπίσουμε αυτή την παράδοση, έπρεπε να πολεμήσουμε εναντίον των συμβάσεων και να αρνηθούμε την ενσωμάτωση. Ο νέος ήχος δεν είχε φτάσει ακόμα, δεν υπήρχε μουσική για τους νέους ανθρώπους, δεν υπήρχε τίποτα, έπρεπε να εφεύρεις και να δημιουργήσεις το χώρο σου. Ίσως αυτή ήταν η κινητήρια ώθηση που απελευθέρωνε μια τέτοια δημιουργική δύναμη</span></em>.» - Gianni Leone</p> <p style="margin-left: 20px"></p> <p style="margin-left: 20px">«<em><span style="color: Darkorange">Το Προγκ ήταν ουσιαστικά ένα είδος μουσικής που ήρθε, χρησιμοποιώντας τις φόρμες της "σοβαρής" μουσικής και παιζόταν από μουσικούς με κλασικό υπόβαθρο και δίπλωμα ωδείου στις τσέπες τους, αλλά με μακριά μαλλιά, τύμπανα, ηλεκτρονικά όργανα και ενισχυτές. Εκείνη την εποχή προτίμησαν να την αποκαλούν "Ποπ" που είναι η συντομευμένη ονομασία για την "Ποπιουλαρ" με την έννοια της διάδοσης και δημοφιλίας, διαφορετική από την έννοια της "Ποπ" που έχει σήμερα (συνώνυμη με κάτι, μεταξύ χορευτικής μουσικής και μελωδικών τραγουδιών)</span></em>.» - Aldo Tagliapietra, Le Orme</p> <p style="margin-left: 20px"></p> <p style="margin-left: 20px">«<em><span style="color: Darkorange">Θέλαμε να βάλουμε κάποιους αυτοσχεδιασμούς μεταξύ των ερμηνειών και έπρεπε να αποφασίσουμε για το στυλ που θα ακολουθούσε... Μετά τη παρεύρεσή μας στο φεστιβάλ της Νήσου Γουάιτ, ήταν σαφές σε όλους μας ότι δεν μπορούσαμε να συνεχίσουμε να παίζουμε τα συνηθισμένα τραγούδια με στίχους και ρεφρέν</span></em>.» - Toni Pagliuca, Le Orme</p> <p style="margin-left: 20px"></p> <p style="margin-left: 20px">«<em><span style="color: Darkorange">Εκείνη την εποχή το νέο όργανο που ξεκίνησε την προοδευτική μουσική ήταν το τυπικό πιάνο που είχε γίνει όμως κάτι περισσότερο. Με το μέλοτρον αυξήθηκε η πιθανότητα δημιουργίας του ήχου ορχήστρας. Οι ταινίες δημιουργούσαν νέα εφέ και οι ζωντανές εμφανίσεις απογειώθηκαν. Το μουγκ, πάλι, έδωσε ένα νέο ήχο, ήχο που προκαλεί τα συναισθήματα και παράγει μια δόνηση που σε ταρακουνάει. Όσο τροποποιούνταν τα όργανα, έπρεπε να είμαστε πάντα ενήμεροι</span></em>.» - Franz Di Ciocco</p> <p style="margin-left: 20px"></p> <p style="margin-left: 20px">«<em><span style="color: Darkorange">Ήταν η τάση αυτών των χρόνων, να περιπλέκει όλα αυτά που ήταν απλά και αυτό μπορούσε να είναι ακόμη πολύ απλό. Τα άλμπουμ εκείνης της περιόδου ήταν περίεργα, παραμορφωμένα και πολύπλοκα, ακολουθούσαν το αγγλικό μοντέλο, τους King Crimson πάνω από όλους. Μέσα στα κομμάτια των άλμπουμ μπορούσαν συχνά να βρεθούν τμήματα από κλασικούς συνθέτες όπως Scarlatti, Bach, Vivaldi ή Corelli. Τα άλμπουμ συνήθιζαν να έχουν πολύπλοκες δομές και συνήθως ήταν πολύ μακριά από το "εύκολο άκουσμα". Η ιταλική μελωδία συχνά απομακρυνόταν από την ερμηνεία, ενώ στους στίχους μπορούσε να βρεθεί λίγο από όλα, από τη μελοποίηση του Βολφ Μπίρμαν στα περάσματα των Γκόσπελ και από τη φιλοσοφία του Νίτσε στην ποίηση του Ludovico Ariosto</span></em>...»</p> <p style="margin-left: 20px"></p> <p style="margin-left: 20px">«<em><span style="color: Darkorange">Μας άρεσε να δίνουμε κρυφά νοήματα στα πάντα και συνηθίζαμε να το κάνουμε με πλήρη ειλικρίνεια, όχι για να "κλέψουμε" άλλες μπάντες. Τα άλμπουμ των αρχών του '70 ήταν πολύ πλούσια σε ιδέες, αν και δεν ήταν όλες καλές, διότι τα "γκρουπ" θεωρούνταν σαν σχολεία, όπου ο καθένας είχε το δικαίωμα να εκπαιδεύεται. Το πολιτικό κλίμα αυτών των ετών συνέβαλε πολύ στην ενίσχυση αυτής της έννοιας. Το γκρουπ ήταν ένας δημοκρατικός θεσμός, όπου κάθε μέλος μπορούσε να φέρει μια ιδέα και να ζητήσει από τους άλλους να την αναπτύξουν. Υπήρχε πολλή απειρία και εφευρετικότητα, αλλά και ένα μικρό κομμάτι αλαζονείας, λόγω του ενθουσιασμού που προερχόταν από την ευκαιρία να ηχογραφηθεί και να κυκλοφορήσει ένα άλμπουμ. Δεν υπήρχαν σχέδια, αυτό ήταν όλο. Είναι διαφορετικά από σήμερα, που επιδεικνύεις τις γνώσεις σου ακριβώς για να επιβληθείς στο κοινό. Τα ντεμπούτο άλμπουμ της περιόδου ήταν σαν μαγαζιά, συνηθιζόταν να περιέχουν ότι είχες ακούσει και ότι είχες διαβάσει. Πράγματι, όλα αυτά που εσύ μπορούσες</span></em>!» - Ivano Fossati</p> <p style="margin-left: 20px"></p> <p style="margin-left: 20px">«<em><span style="color: Darkorange">Ήταν μια εξυψωτική περίοδος. Υπήρχε πολλή δημιουργικότητα, μοιραζόμασταν νέες ιδέες, διαδίδαμε τους σπόρους ενός νέου είδους μουσικής. Κατά τις πιο σημαντικές συναυλίες όλα τα συγκροτήματα ήταν μαζί, δεν υπήρχε ανταγωνισμός, αλλά μια αίσθηση συνεργασίας</span></em>.» - Donald Lax, Quella Vecchia Locanda</p> <p style="margin-left: 20px"></p> <p style="margin-left: 20px">«<em><span style="color: Darkorange">Σε εκείνα τα χρόνια δεν υπήρχε μόνο προοδευτική μουσική, αλλά υπήρχε επίσης προοδευτική τάση της ζωής, της κοινωνίας, του συστήματος, των σχέσεων, ήταν μια εποχή που χιλιάδες αγόρια και κορίτσια ακολουθούσαν τα ποπ φεστιβάλ... Στα χρόνια αυτά τα σήματα από το αντεργκράουντ εκπέμπονταν όχι σαν πολιτιστική ή μουσική μόδα, αλλά σαν ένας νέος τρόπος ζωής, σαν σύστημα αναφοράς, σαν υπαρξιακό παράδειγμα</span></em>.» - Claudio Rocchi, Stormy Six</p> <p style="margin-left: 20px"></p> <p style="margin-left: 20px">«<em><span style="color: Darkorange">Ήταν τόσο περίεργη δεκαετία, τόσο πλούσια που ήταν περιορισμός να μιλάμε για ένα μόνο πράγμα. Θα μιλούσα πιο σωστά για ένα μωσαϊκό, ένα παζλ, ένα μεγάλο λαβύρινθο κατασκευασμένο από μεγάλες λεωφόρους και στενά σοκάκια, ορίζοντες που έφτανες τρέχοντας, που φαίνονταν τόσο κοντά και ξαφνικά κρύβονταν από φράκτες που έρχονταν από το πουθενά. Ήταν μια περίοδος μεγάλης και γενικής ουτοπίας, εκπληκτική, αλλά όχι για να γιορτάζεις με ένα νοσταλγικό τρόπο, διότι το μέλλον είναι πιο πολύτιμο από το παρελθόν, αν το δει κανείς με μάτια γεμάτα επιθυμία. Άλλο πράγμα είναι το παρελθόν, είναι σαν μάθημα που πρέπει να γνωρίζεις και έτσι πρέπει να το κρατήσετε στο μυαλό σας</span></em>.» - Vittorio Nocenzi</p></blockquote><p></p>
[QUOTE="grio, post: 1057322682, member: 30418"] [HEADING=2][COLOR=Dodgerblue]Εισαγωγή[/COLOR][/HEADING] [INDENT]«[I][COLOR=Darkorange]Είναι αδιαμφισβήτητο γεγονός ότι στην Ιταλία κατά την περίοδο μεταξύ 1971-1974, υπήρξε ένα μουσικό κίνημα όπου οι μπάντες προκαλούσαν η μία την άλλη για το ποια είναι η πιο ευφάνταστη και ποια θα μπορούσε να δημιουργήσει το "αιώνιο" άλμπουμ. Ήταν όλοι τους ζωγράφοι και γλύπτες όπως ακριβώς και στην Αναγέννηση στην Ιταλία[/COLOR][/I].» - Tom Hayes/Gnosis[/INDENT] Η Ιταλική σχολή προγκρέσιβ, σαφώς διακρίνεται από τα γνωστά χαρακτηριστικά του είδους, έχει όμως και δικά της γνωρίσματα, αξιοσημείωτα και αντανακλώντα το μεσογειακό ταμπεραμέντο και την κουλτούρα των γειτόνων μας. Μεγάλα γκρουπ της δεκαετίας του '70 ήταν οι [B]Alphataurus[/B], [B]Area[/B], [B]Banco Del Mutuo Soccorso[/B], [B]Goblin[/B], [B]Il Balletto di Bronzo[/B], [B]Maxophone[/B], [B]Museo Rosenbach[/B], [B]Osanna[/B], [B]Premiata Forneria Marconi[/B], [B]Quella Vecchia Locanda[/B] κ.α. Τι είπαν όμως οι πρωταγωνιστές; [INDENT]«[I][COLOR=Darkorange]Το προγκρέσιβ είναι βασικά μια ανάμειξη από τρία στοιχεία: Το τραγούδι, ο αυτοσχεδιασμός εμπνευσμένος από τη τζαζ και τη σύνθεση σε κλασικό στυλ. Αυτό το κοκτέιλ ερμηνεύεται με διαφορετικούς τρόπους σε κάθε χώρα: στην Αγγλία, για παράδειγμα, υπερισχύουν οι κέλτικες, ροκ και μπλουζ επιρροές. Στην Ιταλία, η κλασική μας παράδοση: το μελόδραμα, οι Respighi, Puccini, Mascagni, αλλά και όλοι οι σύγχρονοι κλασικοί συνθέτες. Είναι αυτή η κληρονομιά, που κατά τη γνώμη μου, κρύβει την ιδιαιτερότητα του ιταλικού προγκρέσιβ[/COLOR][/I].» - Franco Mussida, PFM «[I][COLOR=Darkorange]Κατά την περίοδο αυτή, εμείς οι Ιταλοί, έπρεπε να αγωνιστούμε ενάντια στον "τοίχο" της ιταλικής μελωδίας. Εμείς, οι Il Balletto di Bronzo, ζούσαμε στη Νάπολη και έπρεπε να φέρουμε στους ώμους μας ένα ακόμη μεγαλύτερο φορτίο, τον ναπολιτάνικο πολιτισμό και μουσική. Είχαμε να αντιμετωπίσουμε αυτή την παράδοση, έπρεπε να πολεμήσουμε εναντίον των συμβάσεων και να αρνηθούμε την ενσωμάτωση. Ο νέος ήχος δεν είχε φτάσει ακόμα, δεν υπήρχε μουσική για τους νέους ανθρώπους, δεν υπήρχε τίποτα, έπρεπε να εφεύρεις και να δημιουργήσεις το χώρο σου. Ίσως αυτή ήταν η κινητήρια ώθηση που απελευθέρωνε μια τέτοια δημιουργική δύναμη[/COLOR][/I].» - Gianni Leone «[I][COLOR=Darkorange]Το Προγκ ήταν ουσιαστικά ένα είδος μουσικής που ήρθε, χρησιμοποιώντας τις φόρμες της "σοβαρής" μουσικής και παιζόταν από μουσικούς με κλασικό υπόβαθρο και δίπλωμα ωδείου στις τσέπες τους, αλλά με μακριά μαλλιά, τύμπανα, ηλεκτρονικά όργανα και ενισχυτές. Εκείνη την εποχή προτίμησαν να την αποκαλούν "Ποπ" που είναι η συντομευμένη ονομασία για την "Ποπιουλαρ" με την έννοια της διάδοσης και δημοφιλίας, διαφορετική από την έννοια της "Ποπ" που έχει σήμερα (συνώνυμη με κάτι, μεταξύ χορευτικής μουσικής και μελωδικών τραγουδιών)[/COLOR][/I].» - Aldo Tagliapietra, Le Orme «[I][COLOR=Darkorange]Θέλαμε να βάλουμε κάποιους αυτοσχεδιασμούς μεταξύ των ερμηνειών και έπρεπε να αποφασίσουμε για το στυλ που θα ακολουθούσε... Μετά τη παρεύρεσή μας στο φεστιβάλ της Νήσου Γουάιτ, ήταν σαφές σε όλους μας ότι δεν μπορούσαμε να συνεχίσουμε να παίζουμε τα συνηθισμένα τραγούδια με στίχους και ρεφρέν[/COLOR][/I].» - Toni Pagliuca, Le Orme «[I][COLOR=Darkorange]Εκείνη την εποχή το νέο όργανο που ξεκίνησε την προοδευτική μουσική ήταν το τυπικό πιάνο που είχε γίνει όμως κάτι περισσότερο. Με το μέλοτρον αυξήθηκε η πιθανότητα δημιουργίας του ήχου ορχήστρας. Οι ταινίες δημιουργούσαν νέα εφέ και οι ζωντανές εμφανίσεις απογειώθηκαν. Το μουγκ, πάλι, έδωσε ένα νέο ήχο, ήχο που προκαλεί τα συναισθήματα και παράγει μια δόνηση που σε ταρακουνάει. Όσο τροποποιούνταν τα όργανα, έπρεπε να είμαστε πάντα ενήμεροι[/COLOR][/I].» - Franz Di Ciocco «[I][COLOR=Darkorange]Ήταν η τάση αυτών των χρόνων, να περιπλέκει όλα αυτά που ήταν απλά και αυτό μπορούσε να είναι ακόμη πολύ απλό. Τα άλμπουμ εκείνης της περιόδου ήταν περίεργα, παραμορφωμένα και πολύπλοκα, ακολουθούσαν το αγγλικό μοντέλο, τους King Crimson πάνω από όλους. Μέσα στα κομμάτια των άλμπουμ μπορούσαν συχνά να βρεθούν τμήματα από κλασικούς συνθέτες όπως Scarlatti, Bach, Vivaldi ή Corelli. Τα άλμπουμ συνήθιζαν να έχουν πολύπλοκες δομές και συνήθως ήταν πολύ μακριά από το "εύκολο άκουσμα". Η ιταλική μελωδία συχνά απομακρυνόταν από την ερμηνεία, ενώ στους στίχους μπορούσε να βρεθεί λίγο από όλα, από τη μελοποίηση του Βολφ Μπίρμαν στα περάσματα των Γκόσπελ και από τη φιλοσοφία του Νίτσε στην ποίηση του Ludovico Ariosto[/COLOR][/I]...» «[I][COLOR=Darkorange]Μας άρεσε να δίνουμε κρυφά νοήματα στα πάντα και συνηθίζαμε να το κάνουμε με πλήρη ειλικρίνεια, όχι για να "κλέψουμε" άλλες μπάντες. Τα άλμπουμ των αρχών του '70 ήταν πολύ πλούσια σε ιδέες, αν και δεν ήταν όλες καλές, διότι τα "γκρουπ" θεωρούνταν σαν σχολεία, όπου ο καθένας είχε το δικαίωμα να εκπαιδεύεται. Το πολιτικό κλίμα αυτών των ετών συνέβαλε πολύ στην ενίσχυση αυτής της έννοιας. Το γκρουπ ήταν ένας δημοκρατικός θεσμός, όπου κάθε μέλος μπορούσε να φέρει μια ιδέα και να ζητήσει από τους άλλους να την αναπτύξουν. Υπήρχε πολλή απειρία και εφευρετικότητα, αλλά και ένα μικρό κομμάτι αλαζονείας, λόγω του ενθουσιασμού που προερχόταν από την ευκαιρία να ηχογραφηθεί και να κυκλοφορήσει ένα άλμπουμ. Δεν υπήρχαν σχέδια, αυτό ήταν όλο. Είναι διαφορετικά από σήμερα, που επιδεικνύεις τις γνώσεις σου ακριβώς για να επιβληθείς στο κοινό. Τα ντεμπούτο άλμπουμ της περιόδου ήταν σαν μαγαζιά, συνηθιζόταν να περιέχουν ότι είχες ακούσει και ότι είχες διαβάσει. Πράγματι, όλα αυτά που εσύ μπορούσες[/COLOR][/I]!» - Ivano Fossati «[I][COLOR=Darkorange]Ήταν μια εξυψωτική περίοδος. Υπήρχε πολλή δημιουργικότητα, μοιραζόμασταν νέες ιδέες, διαδίδαμε τους σπόρους ενός νέου είδους μουσικής. Κατά τις πιο σημαντικές συναυλίες όλα τα συγκροτήματα ήταν μαζί, δεν υπήρχε ανταγωνισμός, αλλά μια αίσθηση συνεργασίας[/COLOR][/I].» - Donald Lax, Quella Vecchia Locanda «[I][COLOR=Darkorange]Σε εκείνα τα χρόνια δεν υπήρχε μόνο προοδευτική μουσική, αλλά υπήρχε επίσης προοδευτική τάση της ζωής, της κοινωνίας, του συστήματος, των σχέσεων, ήταν μια εποχή που χιλιάδες αγόρια και κορίτσια ακολουθούσαν τα ποπ φεστιβάλ... Στα χρόνια αυτά τα σήματα από το αντεργκράουντ εκπέμπονταν όχι σαν πολιτιστική ή μουσική μόδα, αλλά σαν ένας νέος τρόπος ζωής, σαν σύστημα αναφοράς, σαν υπαρξιακό παράδειγμα[/COLOR][/I].» - Claudio Rocchi, Stormy Six «[I][COLOR=Darkorange]Ήταν τόσο περίεργη δεκαετία, τόσο πλούσια που ήταν περιορισμός να μιλάμε για ένα μόνο πράγμα. Θα μιλούσα πιο σωστά για ένα μωσαϊκό, ένα παζλ, ένα μεγάλο λαβύρινθο κατασκευασμένο από μεγάλες λεωφόρους και στενά σοκάκια, ορίζοντες που έφτανες τρέχοντας, που φαίνονταν τόσο κοντά και ξαφνικά κρύβονταν από φράκτες που έρχονταν από το πουθενά. Ήταν μια περίοδος μεγάλης και γενικής ουτοπίας, εκπληκτική, αλλά όχι για να γιορτάζεις με ένα νοσταλγικό τρόπο, διότι το μέλλον είναι πιο πολύτιμο από το παρελθόν, αν το δει κανείς με μάτια γεμάτα επιθυμία. Άλλο πράγμα είναι το παρελθόν, είναι σαν μάθημα που πρέπει να γνωρίζεις και έτσι πρέπει να το κρατήσετε στο μυαλό σας[/COLOR][/I].» - Vittorio Nocenzi[/INDENT] [/QUOTE]
Verification
Post reply
Home
Forums
Μουσική - Κινηματογράφος - Τηλεόραση - Πολιτισμός
Μουσική
Παρουσιάσεις δίσκων - Aφιερώματα
Ιταλικό προγκρέσιβ
Top
Bottom
This site uses cookies to help personalise content, tailor your experience and to keep you logged in if you register.
By continuing to use this site, you are consenting to our use of cookies.
Accept
Learn more…