- 26 January 2011
- 615
Αρχικά σχηματισμένη ως Jeff Ballard Trio κάπου εκεί γύρω στο γύρισμα του μιλένιουμ, η "pianoless" τζαζ κολεκτίβα με την πρωτότυπη ονομασία Fly απαρτίζεται από τη μακροχρόνια καθιερωμένη rhythm section των Jeff Ballard και Larry Grenadier σε ντραμς και κοντραμπάσο αντίστοιχα (μια συνεργασία που ανάγεται ήδη στις αρχές της δεκαετίας του '90), συν τον αναγνωρισμένο από τους κριτικούς αυτοσχεδιαστή Mark Turner στο τενόρο/σοπράνο σαξόφωνο. Οι Ballard και Grenadier είναι ίσως περισσότερο γνωστοί στους παροικούντες την Ιερουσαλήμ σαν το «μηχανοστάσιο» του εξαιρετικά δημοφιλούς τρίο του πιανίστα Brad Mehldau, όμως είναι ο Turner που αποτελεί το πιο χαρακτηριστικό γρανάζι μέσα στη Νεοϋορκέζικη αυτή κολεκτίβα, μια ήρεμη δύναμη με το επιμελώς συγκρατημένο αλλά καινοτόμο στυλ του στο τενόρο. Ένα στυλ που φαίνεται έντονα επηρεασμένο από τον Warne Marsh (προστατευόμενο του μεγάλου Lennie Tristano εκεί πίσω στα 50ς), ο οποίος ως επιφανές μέλος των Supersax κέρδισε μια και καλή την προσοχή τη δεκαετία του '70 ως ο μεγαλύτερος κάθετος αυτοσχεδιαστής "ever" δίνοντας έμφαση στον αυτοσχεδιασμό πάνω στην αρμονία και στις συγχορδίες παρά στη μελωδία αυτή καθαυτή.
Μουσικά το Fly τρίο δεν έχει να κάνει σε τίποτα με την αέναη παραγωγή εντυπωσιακών σόλο στην παράδοση σαξόφωνου της τεχνοτροπίας του Sonny Rollins ή της διάχυτης επιρροής του πανταχού παρόντα και τα πάντα πληρόντα (sic) John Coltrane από την τελική και ακραία free jazz περίοδό του. Προσανατολίζεται κυρίως στη λογική που θα αναδείξει περισσότερο τη λεπτομέρεια στο χρώμα, στις αποχρώσεις και στην υφή ενός ισότιμα παραγόμενου ήχου που δανείζεται αφειδώς ιδέες από τη Blue Note και την avant-bop του Wayne Shorter. Μια στάση που αδιαφορεί επιδεικτικά για την υπέρβαση μέσω της προσωπικής έκφρασης, αντιθέτως, στοχεύει στην εσωστρεφή και αυστηρή δέσμευση της κοινή μουσικής μεταξύ των τριών η οποία διατηρεί ένα διακριτό αν και ντροπαλό μελωδικό περιεχόμενο, μια εκλεπτυσμένη κομψότητα που την καθιστά ιδανική ακόμη και για την ιδιαίτερη, ευρωπαϊκή ή κλασικίζουσα αισθητική της ECM. Οι δύο δίσκοι του τρίο στη γερμανική ετικέτα είναι εξαιρετικά ηχογραφημένοι.
Τα Sky & Country (2009) και Year of the Snake (2012) στέκονται εκεί αυτόνομα μα και αλληλοσυμπληρούμενα, δύο σύγχρονα έργα ως μια συνολική πρόταση στην οποία τίποτα δεν φαίνεται περιττό και τίποτα δεν υπερεκτιμάται. Η τέλεια ιδιωματική τζαζ, η φωνή κάθε μέλους αδιάλυτα δεμένη σε μια δημοκρατική αλληλεπίδραση αμφίδρομων κατευθύνσεων και έντεχνα θεμελιωμένη στη γοητευτική βάση της αυτοσχεδιαστικής μαγείας.
