Search
Search titles only
By:
Search titles only
By:
Home
Forums
New posts
Search forums
What's new
New posts
Latest activity
Members
Current visitors
Κανονισμός Λειτουργίας
Σωματείο AVClub
Log in
Register
Search
Search titles only
By:
Search titles only
By:
New posts
Search forums
Menu
Install the app
Install
Reply to thread
Home
Forums
Μουσική - Κινηματογράφος - Τηλεόραση - Πολιτισμός
Μουσική
Παρουσιάσεις δίσκων - Aφιερώματα
Η Υψηλή καλλιτεχνία
JavaScript is disabled. For a better experience, please enable JavaScript in your browser before proceeding.
You are using an out of date browser. It may not display this or other websites correctly.
You should upgrade or use an
alternative browser
.
Message
<blockquote data-quote="Δαμιανός Δημητριάδης" data-source="post: 196990" data-attributes="member: 206"><p>Καλημέρα παιδιά</p><p></p><p>Με αφορμή το εξαιρετικό πείραμα της Ουάσιγκτον Ποστ - που αναφέρθηκε και εδώ μέσα - προβληματίστηκα για τις προαπαιτούμενες συνθήκες λειτουργίας του έργου Τέχνης και το συζήτησα σχετικά με τον Κώστα και το Σπύρο, το γιατρό. </p><p></p><p>Κατέληξα πως το πλαίσιο είναι απαραίτητο για την επαφή με το <em>άγνωστο</em> έργο Τέχνης. Για τα έργα που ήδη γνωρίζω και που τουλάχιστον για μια φορά μ' έχουν συνεπάρει και λειτούργησαν επάνω μου ως Μεγάλη Τέχνη, υποστηρίζω την ιδέα του <em>διπλού</em> κόσμου. Υπάρχει δηλαδή ένας εσωτερικός κόσμος που συντηρείται και εξελίσσεται παράλληλα με τον εξωτερικό. Η αναπάντεχη επαφή με ένα γνωστό έργο της Μεγάλης Τέχνης μπορεί να δημιουργήσει μια διόδευση και φέρει στην επιφάνεια τον εσωτερικό κόσμο, παραχωρώντας του τον έλεγχο έστω και για λίγα λεπτά. </p><p></p><p>Πιστεύω σε στιγμιότυπα σαν αυτό από την <em>Τελευταία Έξοδο</em>, όπου ο Τιμ Ρόμπινς έβαλε Μότσαρτ από την μικροφωνική της φυλακής, ή σαν τον <em>Πιανίστα</em>, με το γερμανό αξιωματικό που ζητούσε από το φυγάδα να του παίξει Σοπέν στην ερειπωμένη Βαρσοβία.</p></blockquote><p></p>
[QUOTE="Δαμιανός Δημητριάδης, post: 196990, member: 206"] Καλημέρα παιδιά Με αφορμή το εξαιρετικό πείραμα της Ουάσιγκτον Ποστ - που αναφέρθηκε και εδώ μέσα - προβληματίστηκα για τις προαπαιτούμενες συνθήκες λειτουργίας του έργου Τέχνης και το συζήτησα σχετικά με τον Κώστα και το Σπύρο, το γιατρό. Κατέληξα πως το πλαίσιο είναι απαραίτητο για την επαφή με το [I]άγνωστο[/I] έργο Τέχνης. Για τα έργα που ήδη γνωρίζω και που τουλάχιστον για μια φορά μ' έχουν συνεπάρει και λειτούργησαν επάνω μου ως Μεγάλη Τέχνη, υποστηρίζω την ιδέα του [I]διπλού[/I] κόσμου. Υπάρχει δηλαδή ένας εσωτερικός κόσμος που συντηρείται και εξελίσσεται παράλληλα με τον εξωτερικό. Η αναπάντεχη επαφή με ένα γνωστό έργο της Μεγάλης Τέχνης μπορεί να δημιουργήσει μια διόδευση και φέρει στην επιφάνεια τον εσωτερικό κόσμο, παραχωρώντας του τον έλεγχο έστω και για λίγα λεπτά. Πιστεύω σε στιγμιότυπα σαν αυτό από την [I]Τελευταία Έξοδο[/I], όπου ο Τιμ Ρόμπινς έβαλε Μότσαρτ από την μικροφωνική της φυλακής, ή σαν τον [I]Πιανίστα[/I], με το γερμανό αξιωματικό που ζητούσε από το φυγάδα να του παίξει Σοπέν στην ερειπωμένη Βαρσοβία. [/QUOTE]
Verification
Post reply
Home
Forums
Μουσική - Κινηματογράφος - Τηλεόραση - Πολιτισμός
Μουσική
Παρουσιάσεις δίσκων - Aφιερώματα
Η Υψηλή καλλιτεχνία
Top
Bottom
This site uses cookies to help personalise content, tailor your experience and to keep you logged in if you register.
By continuing to use this site, you are consenting to our use of cookies.
Accept
Learn more…