Search
Search titles only
By:
Search titles only
By:
Home
Forums
New posts
Search forums
What's new
New posts
Latest activity
Members
Current visitors
Κανονισμός Λειτουργίας
Σωματείο AVClub
Log in
Register
Search
Search titles only
By:
Search titles only
By:
New posts
Search forums
Menu
Install the app
Install
Reply to thread
Home
Forums
Μουσική - Κινηματογράφος - Τηλεόραση - Πολιτισμός
Μουσική
Παρουσιάσεις δίσκων - Aφιερώματα
Η Τέχνη της αναβίωσης: Το Τραγούδι της Γης
JavaScript is disabled. For a better experience, please enable JavaScript in your browser before proceeding.
You are using an out of date browser. It may not display this or other websites correctly.
You should upgrade or use an
alternative browser
.
Message
<blockquote data-quote="Δημοκηδής" data-source="post: 1056049726" data-attributes="member: 522"><p>Πιστεύω ότι δεν μπορούμε να διακρίνουμε/ αποδώσουμε στον Μάλερ μία σταθερή φιλοσοφία και προσέγγιση ζωής, καθώς ως είναι λογικό για όλους μας, αυτή μεταβαλλόταν σε συνάρτηση με το πάρε -δώσε της ζωής καθ' εαυτής, τις απαντήσεις της μοίρας στις φανερές και κρυφές του ερωτήσεις /επιθυμίες, κλπ. Πέραν, λοιπόν, των κωδικών ηθικής που προσπαθεί να σφυρηλατήσει, πρέπει να εξετάσουμε και το εφαρμοστέο των κωδικών αυτών. </p><p></p><p>Ο Μάλερ, όπως άλλωστε και όλοι οι άνθρωποι των χρόνων εκείνων από μικρό παιδί ζυμώνεται με την απώλεια, τόσο σε φυσικό (ούτε θυμάμαι πλέον πόσα μικρά αδέλφια έχασε) όσο και σε συναισθηματικό επίπεδο ( θυμικές μεταστροφές της μητέρας που λάτρευε, ανάλογα με την πορεία της σχέσης της με τον πατέρα του με αποτέλεσμα την διαρκή παλινδρόμηση μεταξύ του είμαι /δεν είμαι & την χάνω /την έχω). Πέραν της απώλειας όμως per se, μεγαλύτερος είναι και ο <strong>φόβος </strong>της επικείμενης απώλειας κάθε μορφής, πλέον και σε επαγγελματικό επίπεδο, τον οποίο φόβο θεωρώ ότι έκτοτε αγωνιωδώς μάχεται να εξορκίσει, χρησιμοποιώντας το σύνολο της φαρέτρας του, που λογικό είναι σταδιακά να δυναμώνει από την αλυσίδα επιτυχιών από τα 30 χρόνια του και έπειτα... Όλα αυτά μετουσιώνονται στο έργο του σε πράγματα που έχουμε πολλάκις συζητήσει, (πχ. στο δίπολο θείου/ποταπού, στην παρηγορία που και η τελευταία νότα του αποπνέει, στην συμφιλίωση με την οδύνη, στις χειραψίες με την έννοια του θεριστή, στην ανακούφιση που οι μεταφυσικές παραδοχές μπορούν να επιφέρουν) ... </p><p></p><p>Προσωπική μου θεώρηση όμως είναι ότι μετά το καλοκαίρι του 1907, μιλάμε για έναν διαφορετικό Μάλερ, που χάνει την γη κάτω από τα πόδια του, καθώς τα πάντα μοιάζουν να του εναντιώνονται και όλα αυτά που χρόνια εξόρκιζε επιστρέφουν για μία λυσσώδη εκδίκηση ...</p><p></p><p>Για να μην μακρηγορώ, θεωρώ ότι τόσο το 'αντίο' όσο και όλη η 9η συμφωνία είναι μία προσπάθεια επανασύνταξης των εφεδρειών του, ώστε πρώτα από όλα ο ίδιος του να κατορθώσει να παραμείνει πιστός στους κώδικες που με μάχη σμίλευσε για 40 χρόνια, μην μπορώντας όμως να αντισταθεί στο κεφαλαιώδες ''γιατί'' κάθε πονεμένου ανθρώπου ... <em>Γιατί θεέ μου έλαχε σε μένα, γιατί πρέπει να είναι έτσι </em>... αυτή την φράση που όπως επεσήμανα και παραπάνω ενθέτει μέσα στο τελικό κείμενο του das abschied, είναι για μένα το κλειδί για να ερμηνευθεί αυτό το μέρος ...</p><p></p><p>Σε αυτά τα πλαίσια λοιπόν ισχύουν για μένα στο ακέραιο ότι έγραψα στο #8 του παρόντος νήματος και θεωρώ ότι η ερμηνεία της Φέρριερ είναι η απόλυτη δυνατή ... ακούς και νοιώθεις τις φλέβες στα μηνίγγια της αλλά και στα δικά σου διευρυμένα σαν λαγούμια καταφυγίου του Α' παγκοσμίου πολέμου... μετά από σχεδόν εκατοντάδες φορές, αδυνατώ κάθε νέα φορά, στο άκουσμα της, να παραμείνω νηφάλιος, να μην νοιώσω χιλιάδες ραδιενεργά άγκιστρα να μου αρπάζουν δίκην ξεσχίσματος το δέρμα στον σβέρκο μου, να μην κάνω τιτάνιες πλην πάντοτε αποτυχημένες προσπάθειες να συγκρατήσω τα δάκρυα μου ...</p></blockquote><p></p>
[QUOTE="Δημοκηδής, post: 1056049726, member: 522"] Πιστεύω ότι δεν μπορούμε να διακρίνουμε/ αποδώσουμε στον Μάλερ μία σταθερή φιλοσοφία και προσέγγιση ζωής, καθώς ως είναι λογικό για όλους μας, αυτή μεταβαλλόταν σε συνάρτηση με το πάρε -δώσε της ζωής καθ' εαυτής, τις απαντήσεις της μοίρας στις φανερές και κρυφές του ερωτήσεις /επιθυμίες, κλπ. Πέραν, λοιπόν, των κωδικών ηθικής που προσπαθεί να σφυρηλατήσει, πρέπει να εξετάσουμε και το εφαρμοστέο των κωδικών αυτών. Ο Μάλερ, όπως άλλωστε και όλοι οι άνθρωποι των χρόνων εκείνων από μικρό παιδί ζυμώνεται με την απώλεια, τόσο σε φυσικό (ούτε θυμάμαι πλέον πόσα μικρά αδέλφια έχασε) όσο και σε συναισθηματικό επίπεδο ( θυμικές μεταστροφές της μητέρας που λάτρευε, ανάλογα με την πορεία της σχέσης της με τον πατέρα του με αποτέλεσμα την διαρκή παλινδρόμηση μεταξύ του είμαι /δεν είμαι & την χάνω /την έχω). Πέραν της απώλειας όμως per se, μεγαλύτερος είναι και ο [B]φόβος [/B]της επικείμενης απώλειας κάθε μορφής, πλέον και σε επαγγελματικό επίπεδο, τον οποίο φόβο θεωρώ ότι έκτοτε αγωνιωδώς μάχεται να εξορκίσει, χρησιμοποιώντας το σύνολο της φαρέτρας του, που λογικό είναι σταδιακά να δυναμώνει από την αλυσίδα επιτυχιών από τα 30 χρόνια του και έπειτα... Όλα αυτά μετουσιώνονται στο έργο του σε πράγματα που έχουμε πολλάκις συζητήσει, (πχ. στο δίπολο θείου/ποταπού, στην παρηγορία που και η τελευταία νότα του αποπνέει, στην συμφιλίωση με την οδύνη, στις χειραψίες με την έννοια του θεριστή, στην ανακούφιση που οι μεταφυσικές παραδοχές μπορούν να επιφέρουν) ... Προσωπική μου θεώρηση όμως είναι ότι μετά το καλοκαίρι του 1907, μιλάμε για έναν διαφορετικό Μάλερ, που χάνει την γη κάτω από τα πόδια του, καθώς τα πάντα μοιάζουν να του εναντιώνονται και όλα αυτά που χρόνια εξόρκιζε επιστρέφουν για μία λυσσώδη εκδίκηση ... Για να μην μακρηγορώ, θεωρώ ότι τόσο το 'αντίο' όσο και όλη η 9η συμφωνία είναι μία προσπάθεια επανασύνταξης των εφεδρειών του, ώστε πρώτα από όλα ο ίδιος του να κατορθώσει να παραμείνει πιστός στους κώδικες που με μάχη σμίλευσε για 40 χρόνια, μην μπορώντας όμως να αντισταθεί στο κεφαλαιώδες ''γιατί'' κάθε πονεμένου ανθρώπου ... [I]Γιατί θεέ μου έλαχε σε μένα, γιατί πρέπει να είναι έτσι [/I]... αυτή την φράση που όπως επεσήμανα και παραπάνω ενθέτει μέσα στο τελικό κείμενο του das abschied, είναι για μένα το κλειδί για να ερμηνευθεί αυτό το μέρος ... Σε αυτά τα πλαίσια λοιπόν ισχύουν για μένα στο ακέραιο ότι έγραψα στο #8 του παρόντος νήματος και θεωρώ ότι η ερμηνεία της Φέρριερ είναι η απόλυτη δυνατή ... ακούς και νοιώθεις τις φλέβες στα μηνίγγια της αλλά και στα δικά σου διευρυμένα σαν λαγούμια καταφυγίου του Α' παγκοσμίου πολέμου... μετά από σχεδόν εκατοντάδες φορές, αδυνατώ κάθε νέα φορά, στο άκουσμα της, να παραμείνω νηφάλιος, να μην νοιώσω χιλιάδες ραδιενεργά άγκιστρα να μου αρπάζουν δίκην ξεσχίσματος το δέρμα στον σβέρκο μου, να μην κάνω τιτάνιες πλην πάντοτε αποτυχημένες προσπάθειες να συγκρατήσω τα δάκρυα μου ... [/QUOTE]
Verification
Post reply
Home
Forums
Μουσική - Κινηματογράφος - Τηλεόραση - Πολιτισμός
Μουσική
Παρουσιάσεις δίσκων - Aφιερώματα
Η Τέχνη της αναβίωσης: Το Τραγούδι της Γης
Top
Bottom
This site uses cookies to help personalise content, tailor your experience and to keep you logged in if you register.
By continuing to use this site, you are consenting to our use of cookies.
Accept
Learn more…