Search
Search titles only
By:
Search titles only
By:
Home
Forums
New posts
Search forums
What's new
New posts
Latest activity
Members
Current visitors
Κανονισμός Λειτουργίας
Σωματείο AVClub
Log in
Register
Search
Search titles only
By:
Search titles only
By:
New posts
Search forums
Menu
Install the app
Install
Reply to thread
Home
Forums
Μουσική - Κινηματογράφος - Τηλεόραση - Πολιτισμός
Μουσική
Παρουσιάσεις δίσκων - Aφιερώματα
Η σαγήνη της Τζαζ! [+22 άλμπουμ]
JavaScript is disabled. For a better experience, please enable JavaScript in your browser before proceeding.
You are using an out of date browser. It may not display this or other websites correctly.
You should upgrade or use an
alternative browser
.
Message
<blockquote data-quote="grio" data-source="post: 1058829705" data-attributes="member: 30418"><p>Εκείνα τα χρόνια η τζαζ αναπτύχθηκε με διάφορους τρόπους. Νέοι σολίστ (όπως οι πιανίστες <em>Art Tatum</em>/Αρτ Τέιτουμ και <em>Teddy Wilson</em>/Τέντι Γουίλσον, ο τενόρος σαξοφωνίστας <em>Lester Young</em>/Λέστερ Γιανγκ και οι τρομπετίστες <em>Roy Eldridge</em>/Ρόυ Έλντριτζ και <em>Bunny Berigan</em>/Μπάνι Μπέριγκαν) επινόησαν εναλλακτικά στυλ, η ενορχήστρωση στις μεγάλες μπάντες έγινε πιο εκλεπτυσμένη, το Ντίξιλαντ αναζωογονήθηκε και ανακαλύφθηκε εκ νέου (η <em>Yerba Buena Jazz Band</em> του <em>Lu Watters</em>/Λου Ουάτερς ήταν μεγάλη δύναμη) και η τζαζ γιορτάστηκε για πρώτη φορά ως σημαντικό μέρος της Αμερικής. Ωστόσο, αυτή η χρυσή εποχή της δημοτικότητας δεν θα διαρκούσε.</p><p></p><p>Λόγω της συνεχούς εξέλιξης της τζαζ, ήταν ίσως αναπόφευκτο να προχωρήσει τελικά πολύ πιο μπροστά από αυτό που προτιμούσε το ευρύ κοινό στη δημοφιλή μουσική του. Στις αρχές της δεκαετίας του 1940, πολλοί από τους νεότερους μουσικούς προσπάθησαν να προχωρήσουν πέρα από τη μουσική σουίνγκ (η οποία βυθιζόταν σε κλισέ διασκευές και νεωτερισμούς) και να αναπτύξουν τη δική τους αντίληψη για το παίξιμο. Ο άλτο σαξοφωνίστας <em>Charlie Parker</em>/Τσάρλι Πάρκερ και ο τρομπετίστας <em>Dizzy Gillespie</em>/Ντίζι Γκιλέσπι ήταν οι κύριοι ιδρυτές της νέας μουσικής που ονομαζόταν μπίμποπ ή μποπ, αλλά δεν ήταν μόνοι τους και σύντομα ενώθηκαν μαζί τους δεκάδες άλλοι μουσικοί. Τα μοτίβα συχνά απορρίπτονταν γρήγορα καθώς οι σολίστ επιδίδονταν σε πιο προχωρημένους συγχορδιακούς αυτοσχεδιασμούς (κάνοντας μερικούς κριτικούς να ρωτήσουν «Πού είναι η μελωδία;»), αρμονίες και οι ρυθμοί έγιναν πολύ πιο περίπλοκοι και, το πιο σοβαρό από όλα, η μουσική παιζόταν όλο και λιγότερο για χορευτές. Μια απεργία ηχογραφήσεων κατά τη διάρκεια του 1942-44, ένας απαγορευτικός φόρος ψυχαγωγίας (που έκλεισε πολλές αίθουσες χορού) και η αυξανόμενη δημοτικότητα των ποπ τραγουδιστών καταδίκασαν τις μεγάλες μπάντες και η κατάργηση των πιστών σε πολλά κλαμπ έκανε τη τζαζ μουσική αυστηρά για ακρόαση. Με την ανύψωση στο επίπεδο μιας έντεχνης μουσικής, η τζαζ απομονώθηκε από τον κόσμο της ποπ μουσικής και είδε το κοινό της να συρρικνώνεται δραστικά καθώς άλλα πιο απλά στυλ έσπευσαν να καλύψουν το κενό.</p><p></p><p style="text-align: center">[ATTACH=full]207857[/ATTACH]</p> <p style="text-align: center"><em>Charlie Parker, Miles Davis, Kai Winding</em> και <em>Allan Eager</em>, Νέα Υόρκη, 1948 (φωτογραφία <em>Herman Leonard</em>)</p><p></p><p>Ωστόσο, η εμπορική της παρακμή δεν επιβράδυνε την καλλιτεχνική ανάπτυξη της τζαζ. Το μποπ, που κάποτε θεωρούνταν ριζοσπαστική μουσική (η απεργία των ηχογραφήσεων εμπόδισε πολλούς ακροατές να ακούσουν τη σταδιακή ανάπτυξή του), έγινε ένα μεγάλο μέρος του κυρίαρχου ρεύματος της τζαζ από τη δεκαετία του 1950. Η κουλ τζαζ (ή τζαζ της Δυτικής Ακτής), που έδωσε μεγαλύτερη έμφαση σε πιο απαλούς τόνους και ενορχηστρώσεις και βρισκόταν στο απόγειο της δημοτικότητάς της στα μέσα της δεκαετίας του '50, και το χαρντ μποπ (που αναδείκνυε πιο εκφραστικά στοιχεία της τζαζ που μερικές φορές απορρίπτονταν στο μποπ) ήταν παρακλάδια του μπίμποπ και είχαν τους θαυμαστές τους. Αλλά ήταν με την άνοδο της αβάν-γκάρντ (μερικές φορές αποκαλούμενη φρι τζαζ) που η αυτοσχέδια μουσική έκανε ένα τεράστιο βήμα μπροστά, αφήνοντας πίσω ακόμα περισσότερους ακροατές!</p><p></p><p> Όταν ο <em>Ornette Coleman</em>/Ορνέτ Κόλμαν και το κουαρτέτο του εμφανίστηκαν στο <em>Five Spot</em> της Νέας Υόρκης το 1959, πολλοί ακροατές που μόλις άρχιζαν να αποδέχονται τη μουσική του <em>Thelonious Monk</em>/Τελόνιους Μονκ ήταν σαστισμένοι. Ο <em>Ornette</em> και οι συνοδοί του δήλωναν γρήγορα ένα θέμα από κοινού και στη συνέχεια αυτοσχεδίαζαν πολύ ελεύθερα χωρίς να χρησιμοποιήσουν καθόλου συγχορδίες! Την ίδια περίοδο ο <em>John Coltrane</em>/Τζον Κολτρέιν, ο οποίος είχε φτάσει το μποπ στα άκρα με τον ατελείωτο αριθμό συγχορδιών που χρησιμοποίησε στο "<em>Giant Steps</em>", άρχισε να τζαμάρει με πάθος πάνω από απλά επαναλαμβανόμενα βαμπ. Η κρουστική ατονικότητα του πιανίστα <em>Cecil Taylor</em>/Σέσιλ Τέιλορ όφειλε τόσο στη σύγχρονη κλασική μουσική όσο και σε παλαιότερους τζαζ στυλίστες και τα μεγάλα άλματα μεσοδιαστήματος του <em>Eric Dolphy</em>/Έρικ Ντόλφι ήταν εντελώς απρόβλεπτα. Η αβάν-γκάρντ τζαζ είχε φτάσει!</p></blockquote><p></p>
[QUOTE="grio, post: 1058829705, member: 30418"] Εκείνα τα χρόνια η τζαζ αναπτύχθηκε με διάφορους τρόπους. Νέοι σολίστ (όπως οι πιανίστες [I]Art Tatum[/I]/Αρτ Τέιτουμ και [I]Teddy Wilson[/I]/Τέντι Γουίλσον, ο τενόρος σαξοφωνίστας [I]Lester Young[/I]/Λέστερ Γιανγκ και οι τρομπετίστες [I]Roy Eldridge[/I]/Ρόυ Έλντριτζ και [I]Bunny Berigan[/I]/Μπάνι Μπέριγκαν) επινόησαν εναλλακτικά στυλ, η ενορχήστρωση στις μεγάλες μπάντες έγινε πιο εκλεπτυσμένη, το Ντίξιλαντ αναζωογονήθηκε και ανακαλύφθηκε εκ νέου (η [I]Yerba Buena Jazz Band[/I] του [I]Lu Watters[/I]/Λου Ουάτερς ήταν μεγάλη δύναμη) και η τζαζ γιορτάστηκε για πρώτη φορά ως σημαντικό μέρος της Αμερικής. Ωστόσο, αυτή η χρυσή εποχή της δημοτικότητας δεν θα διαρκούσε. Λόγω της συνεχούς εξέλιξης της τζαζ, ήταν ίσως αναπόφευκτο να προχωρήσει τελικά πολύ πιο μπροστά από αυτό που προτιμούσε το ευρύ κοινό στη δημοφιλή μουσική του. Στις αρχές της δεκαετίας του 1940, πολλοί από τους νεότερους μουσικούς προσπάθησαν να προχωρήσουν πέρα από τη μουσική σουίνγκ (η οποία βυθιζόταν σε κλισέ διασκευές και νεωτερισμούς) και να αναπτύξουν τη δική τους αντίληψη για το παίξιμο. Ο άλτο σαξοφωνίστας [I]Charlie Parker[/I]/Τσάρλι Πάρκερ και ο τρομπετίστας [I]Dizzy Gillespie[/I]/Ντίζι Γκιλέσπι ήταν οι κύριοι ιδρυτές της νέας μουσικής που ονομαζόταν μπίμποπ ή μποπ, αλλά δεν ήταν μόνοι τους και σύντομα ενώθηκαν μαζί τους δεκάδες άλλοι μουσικοί. Τα μοτίβα συχνά απορρίπτονταν γρήγορα καθώς οι σολίστ επιδίδονταν σε πιο προχωρημένους συγχορδιακούς αυτοσχεδιασμούς (κάνοντας μερικούς κριτικούς να ρωτήσουν «Πού είναι η μελωδία;»), αρμονίες και οι ρυθμοί έγιναν πολύ πιο περίπλοκοι και, το πιο σοβαρό από όλα, η μουσική παιζόταν όλο και λιγότερο για χορευτές. Μια απεργία ηχογραφήσεων κατά τη διάρκεια του 1942-44, ένας απαγορευτικός φόρος ψυχαγωγίας (που έκλεισε πολλές αίθουσες χορού) και η αυξανόμενη δημοτικότητα των ποπ τραγουδιστών καταδίκασαν τις μεγάλες μπάντες και η κατάργηση των πιστών σε πολλά κλαμπ έκανε τη τζαζ μουσική αυστηρά για ακρόαση. Με την ανύψωση στο επίπεδο μιας έντεχνης μουσικής, η τζαζ απομονώθηκε από τον κόσμο της ποπ μουσικής και είδε το κοινό της να συρρικνώνεται δραστικά καθώς άλλα πιο απλά στυλ έσπευσαν να καλύψουν το κενό. [CENTER][ATTACH type="full" alt="06.ParkerDavisWindingEagerNYC1948.jpg"]207857[/ATTACH] [I]Charlie Parker, Miles Davis, Kai Winding[/I] και [I]Allan Eager[/I], Νέα Υόρκη, 1948 (φωτογραφία [I]Herman Leonard[/I])[/CENTER] Ωστόσο, η εμπορική της παρακμή δεν επιβράδυνε την καλλιτεχνική ανάπτυξη της τζαζ. Το μποπ, που κάποτε θεωρούνταν ριζοσπαστική μουσική (η απεργία των ηχογραφήσεων εμπόδισε πολλούς ακροατές να ακούσουν τη σταδιακή ανάπτυξή του), έγινε ένα μεγάλο μέρος του κυρίαρχου ρεύματος της τζαζ από τη δεκαετία του 1950. Η κουλ τζαζ (ή τζαζ της Δυτικής Ακτής), που έδωσε μεγαλύτερη έμφαση σε πιο απαλούς τόνους και ενορχηστρώσεις και βρισκόταν στο απόγειο της δημοτικότητάς της στα μέσα της δεκαετίας του '50, και το χαρντ μποπ (που αναδείκνυε πιο εκφραστικά στοιχεία της τζαζ που μερικές φορές απορρίπτονταν στο μποπ) ήταν παρακλάδια του μπίμποπ και είχαν τους θαυμαστές τους. Αλλά ήταν με την άνοδο της αβάν-γκάρντ (μερικές φορές αποκαλούμενη φρι τζαζ) που η αυτοσχέδια μουσική έκανε ένα τεράστιο βήμα μπροστά, αφήνοντας πίσω ακόμα περισσότερους ακροατές! Όταν ο [I]Ornette Coleman[/I]/Ορνέτ Κόλμαν και το κουαρτέτο του εμφανίστηκαν στο [I]Five Spot[/I] της Νέας Υόρκης το 1959, πολλοί ακροατές που μόλις άρχιζαν να αποδέχονται τη μουσική του [I]Thelonious Monk[/I]/Τελόνιους Μονκ ήταν σαστισμένοι. Ο [I]Ornette[/I] και οι συνοδοί του δήλωναν γρήγορα ένα θέμα από κοινού και στη συνέχεια αυτοσχεδίαζαν πολύ ελεύθερα χωρίς να χρησιμοποιήσουν καθόλου συγχορδίες! Την ίδια περίοδο ο [I]John Coltrane[/I]/Τζον Κολτρέιν, ο οποίος είχε φτάσει το μποπ στα άκρα με τον ατελείωτο αριθμό συγχορδιών που χρησιμοποίησε στο "[I]Giant Steps[/I]", άρχισε να τζαμάρει με πάθος πάνω από απλά επαναλαμβανόμενα βαμπ. Η κρουστική ατονικότητα του πιανίστα [I]Cecil Taylor[/I]/Σέσιλ Τέιλορ όφειλε τόσο στη σύγχρονη κλασική μουσική όσο και σε παλαιότερους τζαζ στυλίστες και τα μεγάλα άλματα μεσοδιαστήματος του [I]Eric Dolphy[/I]/Έρικ Ντόλφι ήταν εντελώς απρόβλεπτα. Η αβάν-γκάρντ τζαζ είχε φτάσει! [/QUOTE]
Verification
Post reply
Home
Forums
Μουσική - Κινηματογράφος - Τηλεόραση - Πολιτισμός
Μουσική
Παρουσιάσεις δίσκων - Aφιερώματα
Η σαγήνη της Τζαζ! [+22 άλμπουμ]
Top
Bottom
This site uses cookies to help personalise content, tailor your experience and to keep you logged in if you register.
By continuing to use this site, you are consenting to our use of cookies.
Accept
Learn more…