Search
Search titles only
By:
Search titles only
By:
Home
Forums
New posts
Search forums
What's new
New posts
Latest activity
Members
Current visitors
Κανονισμός Λειτουργίας
Σωματείο AVClub
Log in
Register
Search
Search titles only
By:
Search titles only
By:
New posts
Search forums
Menu
Install the app
Install
Reply to thread
Home
Forums
Μουσική - Κινηματογράφος - Τηλεόραση - Πολιτισμός
Μουσική
Παρουσιάσεις δίσκων - Aφιερώματα
Η σαγήνη της Τζαζ! [+22 άλμπουμ]
JavaScript is disabled. For a better experience, please enable JavaScript in your browser before proceeding.
You are using an out of date browser. It may not display this or other websites correctly.
You should upgrade or use an
alternative browser
.
Message
<blockquote data-quote="grio" data-source="post: 1058829703" data-attributes="member: 30418"><p>Το 1920 η <em>Mamie Smith</em>/Μάμι Σμιθ ηχογράφησε το πρώτο φωνητικό μπλουζ, "<em>Crazy Blues</em>", και η μόδα της τζαζ παραγκωνίστηκε σύντομα από μια μπλουζ τρέλα. Ωστόσο, η τζαζ συνέχισε να προοδεύει και οι <em>New Orleans Rhythm Kings</em> (ένα από τα πρώτα γκρουπ που παρουσίασαν σύντομα σόλο) το 1922 ακούγονταν μια δεκαετία μπροστά από την <em>ODJB</em>. Το 1923 ήταν μια χρονιά κλειδί για την τζαζ γιατί κατά τη διάρκεια εκείνης της χρονιάς έκαναν το ντεμπούτο τους η <em>Creole Jazz Band</em> του <em>King Oliver</em> (η οποία είχε μεταξύ άλλων τον κορνετίστα <em>Louis Armstrong</em> και τον κλαρινετίστα <em>Johnny Dodds</em>/Τζόνι Ντοντς), η μπλουζ τραγουδίστρια <em>Bessie Smith</em>/Μπέσι Σμιθ και ο πιανίστας-συνθέτης <em>Jelly Roll Morton</em>/Τζέλι Ρολ Μόρτον. Ενώ η μπάντα του <em>King Oliver</em> θα θεωρούνταν το οριστικό γκρουπ, προσανατολισμένο σε σύνολο, της Νέας Ορλεάνης, ο <em>Louis Armstrong</em>/Λούις Άρμστρονγκ σύντομα θα άλλαζε οριστικά την τζαζ.</p><p></p><p>Στις αρχές της δεκαετίας του 1920 το Σικάγο ήταν το κέντρο της τζαζ. Όταν ο <em>Louis Armstrong</em> μπήκε στο μεγάλο συγκρότημα του <em>Fletcher Henderson</em>/Φλέτσερ Χέντερσον στη Νέα Υόρκη το 1924, διαπίστωσε ότι οι μουσικοί του Μεγάλου Μήλου (αν και τεχνικά ανώτεροι) έπαιζαν συχνά με μια αίσθηση στακάτο και χωρίς ιδιαίτερη μπλουζ αίσθηση. Ο Άρμστρονγκ, μέσα από τα εκρηκτικά, δραματικά και κεφάτα σόλο του με τον Χέντερσον, άσκησαν εξαιρετικά μεγάλη επιρροή στην αλλαγή του τρόπου που διατύπωναν οι μουσικοί της τζαζ και στο άνοιγμα των δυνατοτήτων για αυτοσχεδιαστές. Στην πραγματικότητα, θα μπορούσε να υποστηριχθεί ότι ο Λούις Άρμστρονγκ ήταν ο κύριος υπεύθυνος (αν και πιθανότατα θα είχε συμβεί τελικά) για τη μετατόπιση της έμφασης της τζαζ από τον συλλογικό αυτοσχεδιασμό σε ατομικά σόλο, θέτοντας το σκηνικό για την εποχή του σουίνγκ.</p><p></p><p style="text-align: center">[ATTACH=full]207855[/ATTACH]</p> <p style="text-align: center">ο <em>Louis Armstrong</em> (πρώτο πλάνο), γύρω στα 1920, παίζει τρομπέτα στην πρόβα ηχογράφησης με τους <em>Dukes of Dixieland</em>:</p> <p style="text-align: center">[Α->Δ] <em>Fred Assunto</em> (τρομπόνι), <em>Jerry Fuller</em> (κλαρίνο), <em>Stanley Mendelson</em> (πιάνο), <em>Papa Jac Assunto</em> (τρομπόνι),</p> <p style="text-align: center"><em>Gene Krupa</em> (ντραμς), <em>Owen Mahoney</em> (ντραμς), <em>Frank Assunto</em> (τρομπέτα), και <em>Richmond Matteson</em> (μπάσο)</p><p></p><p>Η δεκαετία του 1920 έγινε γνωστή ως Εποχή της Τζαζ (ωστόσο το ίδιο και για τις φιλελεύθερες κοινωνικές της τάσεις όσο και για τη μουσική της). Η τζαζ άρχισε να επηρεάζει σε μεγάλο βαθμό τις χορευτικές μπάντες και ακόμη και τα πιο εμπορικά σύνολα άρχισαν να έχουν σύντομα σόλο και ένα συγχρονισμένο τμήμα ρυθμού. Η αξιοσημείωτη σειρά ηχογραφήσεων του Λούις Άρμστρονγκ με τους <em>Hot Five</em> και <em>Hot Seven</em> ενέπνευσε άλλους μουσικούς να προσπαθήσουν, ενώ η αύξηση της δημοτικότητας της μίμηση μουσικών οργάνων με τη φωνή/<em>scat</em> και η χαλαρή φωνητική φράση επηρέασαν τον <em>Bing Crosby</em>/Μπινγκ Κρόσμπι (ο οποίος με τη σειρά του επηρέασε όλους τους άλλους!). Τέτοιοι παίκτες όπως ο κορνετίστας <em>Bix Beiderbecke</em>/Μπιξ Μπάιντερμπεκ (που είχε πιο κουλ ήχο από τον <em>Armstrong</em>), ο πιανίστας <em>Jelly Roll Morton</em> (τόσο σε σόλο όσο και με τους <em>Red Hot Peppers</em>), ο πιανίστας <em>James P</em>. <em>Johnson</em>/Τζέιμς Πράις Τζόνσον (ο βασιλιάς των ρυθμικών/<em>stride</em> πιανιστών), ο ενορχηστρωτής-συνθέστης <em>Duke Ellington</em>/Ντιουκ Έλινγκτον και ο ανερχόμενος τενόρος σαξοφωνίστας <em>Coleman Hawkins</em>/Κόλμαν Χόκινς έγιναν σημαντικές δυνάμεις στον κόσμο της τζαζ.</p><p></p><p>Στο δεύτερο μισό της δεκαετίας, οι μεγαλύτερες ορχήστρες με βάση την τζαζ είχαν γίνει δημοφιλείς και ο συλλογικός αυτοσχεδιασμός που συναντούσε κανείς στο Ντίξιλαντ είχε φύγει από τη μόδα και περιοριζόταν σε μικρότερα γκρουπ. Όταν χτύπησε η (οικονομική) Ύφεση, ώθησε το Ντίξιλαντ σχεδόν εντελώς υπόγεια για μια δεκαετία. Το ευρύ κοινό δεν ήθελε να θυμάται τις ανέμελες μέρες της δεκαετίας του 1920 και αντ' αυτού για μερικά χρόνια προτιμούσε τις μπαλάντες και τη χορευτική μουσική. Ωστόσο, όταν ο <em>Benny Goodman</em>/Μπένι Γκούντμαν έγινε ξαφνικά δημοφιλής το 1935, η νεότερη γενιά έδειξε ότι ενδιαφέρεται να κάνει ό,τι μπορούσε για να παραβλέψει την Ύφεση περνώντας καλά και χορεύοντας με ορχήστρες δυνατού-σουίνγκ. Η περίοδος του 1935-46 ήταν επακριβώς γνωστή ως η εποχή με τις μεγάλες μπάντες, καθώς οι μεγάλες ορχήστρες κυριαρχούσαν στα τσαρτ της ποπ μουσικής. Κατά τη διάρκεια αυτής της δεκαετίας η τζαζ ήταν ένα μεγάλο μέρος της πόπιουλαρ μουσικής, όχι απλώς μια επιρροή όπως ήταν παλαιότερα. Ο <em>Glenn Miller</em>/Γκλεν Μίλερ και ο <em>Artie Shaw</em>/Άρτι Σο είχαν εκατομμύρια πωλήσεις και ο <em>Benny Goodman</em>, ο <em>Count Basie</em>/Κάουντ Μπέιζι και ο <em>Duke Ellington</em> ήταν γνωστά ονόματα και διασημότητες.</p></blockquote><p></p>
[QUOTE="grio, post: 1058829703, member: 30418"] Το 1920 η [I]Mamie Smith[/I]/Μάμι Σμιθ ηχογράφησε το πρώτο φωνητικό μπλουζ, "[I]Crazy Blues[/I]", και η μόδα της τζαζ παραγκωνίστηκε σύντομα από μια μπλουζ τρέλα. Ωστόσο, η τζαζ συνέχισε να προοδεύει και οι [I]New Orleans Rhythm Kings[/I] (ένα από τα πρώτα γκρουπ που παρουσίασαν σύντομα σόλο) το 1922 ακούγονταν μια δεκαετία μπροστά από την [I]ODJB[/I]. Το 1923 ήταν μια χρονιά κλειδί για την τζαζ γιατί κατά τη διάρκεια εκείνης της χρονιάς έκαναν το ντεμπούτο τους η [I]Creole Jazz Band[/I] του [I]King Oliver[/I] (η οποία είχε μεταξύ άλλων τον κορνετίστα [I]Louis Armstrong[/I] και τον κλαρινετίστα [I]Johnny Dodds[/I]/Τζόνι Ντοντς), η μπλουζ τραγουδίστρια [I]Bessie Smith[/I]/Μπέσι Σμιθ και ο πιανίστας-συνθέτης [I]Jelly Roll Morton[/I]/Τζέλι Ρολ Μόρτον. Ενώ η μπάντα του [I]King Oliver[/I] θα θεωρούνταν το οριστικό γκρουπ, προσανατολισμένο σε σύνολο, της Νέας Ορλεάνης, ο [I]Louis Armstrong[/I]/Λούις Άρμστρονγκ σύντομα θα άλλαζε οριστικά την τζαζ. Στις αρχές της δεκαετίας του 1920 το Σικάγο ήταν το κέντρο της τζαζ. Όταν ο [I]Louis Armstrong[/I] μπήκε στο μεγάλο συγκρότημα του [I]Fletcher Henderson[/I]/Φλέτσερ Χέντερσον στη Νέα Υόρκη το 1924, διαπίστωσε ότι οι μουσικοί του Μεγάλου Μήλου (αν και τεχνικά ανώτεροι) έπαιζαν συχνά με μια αίσθηση στακάτο και χωρίς ιδιαίτερη μπλουζ αίσθηση. Ο Άρμστρονγκ, μέσα από τα εκρηκτικά, δραματικά και κεφάτα σόλο του με τον Χέντερσον, άσκησαν εξαιρετικά μεγάλη επιρροή στην αλλαγή του τρόπου που διατύπωναν οι μουσικοί της τζαζ και στο άνοιγμα των δυνατοτήτων για αυτοσχεδιαστές. Στην πραγματικότητα, θα μπορούσε να υποστηριχθεί ότι ο Λούις Άρμστρονγκ ήταν ο κύριος υπεύθυνος (αν και πιθανότατα θα είχε συμβεί τελικά) για τη μετατόπιση της έμφασης της τζαζ από τον συλλογικό αυτοσχεδιασμό σε ατομικά σόλο, θέτοντας το σκηνικό για την εποχή του σουίνγκ. [CENTER][ATTACH type="full" alt="04.LouisArmstrongDukesOfDixieland1920.jpg"]207855[/ATTACH] ο [I]Louis Armstrong[/I] (πρώτο πλάνο), γύρω στα 1920, παίζει τρομπέτα στην πρόβα ηχογράφησης με τους [I]Dukes of Dixieland[/I]: [Α->Δ] [I]Fred Assunto[/I] (τρομπόνι), [I]Jerry Fuller[/I] (κλαρίνο), [I]Stanley Mendelson[/I] (πιάνο), [I]Papa Jac Assunto[/I] (τρομπόνι), [I]Gene Krupa[/I] (ντραμς), [I]Owen Mahoney[/I] (ντραμς), [I]Frank Assunto[/I] (τρομπέτα), και [I]Richmond Matteson[/I] (μπάσο)[/CENTER] Η δεκαετία του 1920 έγινε γνωστή ως Εποχή της Τζαζ (ωστόσο το ίδιο και για τις φιλελεύθερες κοινωνικές της τάσεις όσο και για τη μουσική της). Η τζαζ άρχισε να επηρεάζει σε μεγάλο βαθμό τις χορευτικές μπάντες και ακόμη και τα πιο εμπορικά σύνολα άρχισαν να έχουν σύντομα σόλο και ένα συγχρονισμένο τμήμα ρυθμού. Η αξιοσημείωτη σειρά ηχογραφήσεων του Λούις Άρμστρονγκ με τους [I]Hot Five[/I] και [I]Hot Seven[/I] ενέπνευσε άλλους μουσικούς να προσπαθήσουν, ενώ η αύξηση της δημοτικότητας της μίμηση μουσικών οργάνων με τη φωνή/[I]scat[/I] και η χαλαρή φωνητική φράση επηρέασαν τον [I]Bing Crosby[/I]/Μπινγκ Κρόσμπι (ο οποίος με τη σειρά του επηρέασε όλους τους άλλους!). Τέτοιοι παίκτες όπως ο κορνετίστας [I]Bix Beiderbecke[/I]/Μπιξ Μπάιντερμπεκ (που είχε πιο κουλ ήχο από τον [I]Armstrong[/I]), ο πιανίστας [I]Jelly Roll Morton[/I] (τόσο σε σόλο όσο και με τους [I]Red Hot Peppers[/I]), ο πιανίστας [I]James P[/I]. [I]Johnson[/I]/Τζέιμς Πράις Τζόνσον (ο βασιλιάς των ρυθμικών/[I]stride[/I] πιανιστών), ο ενορχηστρωτής-συνθέστης [I]Duke Ellington[/I]/Ντιουκ Έλινγκτον και ο ανερχόμενος τενόρος σαξοφωνίστας [I]Coleman Hawkins[/I]/Κόλμαν Χόκινς έγιναν σημαντικές δυνάμεις στον κόσμο της τζαζ. Στο δεύτερο μισό της δεκαετίας, οι μεγαλύτερες ορχήστρες με βάση την τζαζ είχαν γίνει δημοφιλείς και ο συλλογικός αυτοσχεδιασμός που συναντούσε κανείς στο Ντίξιλαντ είχε φύγει από τη μόδα και περιοριζόταν σε μικρότερα γκρουπ. Όταν χτύπησε η (οικονομική) Ύφεση, ώθησε το Ντίξιλαντ σχεδόν εντελώς υπόγεια για μια δεκαετία. Το ευρύ κοινό δεν ήθελε να θυμάται τις ανέμελες μέρες της δεκαετίας του 1920 και αντ' αυτού για μερικά χρόνια προτιμούσε τις μπαλάντες και τη χορευτική μουσική. Ωστόσο, όταν ο [I]Benny Goodman[/I]/Μπένι Γκούντμαν έγινε ξαφνικά δημοφιλής το 1935, η νεότερη γενιά έδειξε ότι ενδιαφέρεται να κάνει ό,τι μπορούσε για να παραβλέψει την Ύφεση περνώντας καλά και χορεύοντας με ορχήστρες δυνατού-σουίνγκ. Η περίοδος του 1935-46 ήταν επακριβώς γνωστή ως η εποχή με τις μεγάλες μπάντες, καθώς οι μεγάλες ορχήστρες κυριαρχούσαν στα τσαρτ της ποπ μουσικής. Κατά τη διάρκεια αυτής της δεκαετίας η τζαζ ήταν ένα μεγάλο μέρος της πόπιουλαρ μουσικής, όχι απλώς μια επιρροή όπως ήταν παλαιότερα. Ο [I]Glenn Miller[/I]/Γκλεν Μίλερ και ο [I]Artie Shaw[/I]/Άρτι Σο είχαν εκατομμύρια πωλήσεις και ο [I]Benny Goodman[/I], ο [I]Count Basie[/I]/Κάουντ Μπέιζι και ο [I]Duke Ellington[/I] ήταν γνωστά ονόματα και διασημότητες. [/QUOTE]
Verification
Post reply
Home
Forums
Μουσική - Κινηματογράφος - Τηλεόραση - Πολιτισμός
Μουσική
Παρουσιάσεις δίσκων - Aφιερώματα
Η σαγήνη της Τζαζ! [+22 άλμπουμ]
Top
Bottom
This site uses cookies to help personalise content, tailor your experience and to keep you logged in if you register.
By continuing to use this site, you are consenting to our use of cookies.
Accept
Learn more…