Search
Search titles only
By:
Search titles only
By:
Home
Forums
New posts
Search forums
What's new
New posts
Latest activity
Members
Current visitors
Κανονισμός Λειτουργίας
Σωματείο AVClub
Log in
Register
Search
Search titles only
By:
Search titles only
By:
New posts
Search forums
Menu
Install the app
Install
Reply to thread
Home
Forums
Μουσική - Κινηματογράφος - Τηλεόραση - Πολιτισμός
Μουσική
Παρουσιάσεις δίσκων - Aφιερώματα
H Μartha στίς Φλόγες.
JavaScript is disabled. For a better experience, please enable JavaScript in your browser before proceeding.
You are using an out of date browser. It may not display this or other websites correctly.
You should upgrade or use an
alternative browser
.
Message
<blockquote data-quote="Δημοκηδής" data-source="post: 482802" data-attributes="member: 522"><p>....το έργο γνώρισα χάριν του Λύμπε στα πλαίσια των γνωστών πολιτιστικών συνδιαλλαγών ...</p><p></p><p>...πρόκειται για απίστευτο πόνημα της ανθρώπινης ψυχής ....</p><p></p><p>...στο πρώτο μέρος τα πάντα κινούνται στο όριο, στα υπέρτατα άκρα, ..... σαν ένας άχαρος και τριχωτός μπαλαρίνος να προσπαθεί να ισορροπήσει σε δοκό γυμναστικής, όπου όμως υπάρχουν και σπασμένα γυαλιά... και τα ακροδάκτυλα στα πόδια του ματώνουν, αλλά συνεχίζει .....γιατί πρόκειται για ζήτημα ζωής και θανάτου.... να χορεύει τον τρισάθλιο χορό του .... </p><p>Η ένταση είναι αφόρητη και πραγματικά η Μάρτα, σαν επιληπτική, κτυπάει λυσσαλέα τα πλήκτρα, σαν να μην υπάρχει αύριο, σαν να είναι ο ήρωας στο ''old boy'' σε κείνη την αλησμόνητη αμοντάριστη σκηνή, όπου παίρνει φόρα και κοπάναει όποιον βλέπει μπροστά του, ενώ παράλληλα, δεκάδες τύποι τον σαπίζουν στο ξύλο ...</p><p></p><p>... έτσι νοιώθω και γω στο άκουσμα του πρώτου μέρους .....λες και δέχομαι ατελείωτες μπουνιές κλωτσιές και χτυπήματα με κάθε είδους λωστούς, που όμως αντί μόνον να με συντρίψουν, μου δίνουν και κάποια παράξενη εσωτερική δύναμη να συνεχίσω.....</p><p></p><p>.....στο δεύτερο μέρος... πάνω που ο χτυπημένος έχει μείνει μόνος του με τις πληγές του, αναλογιζόμενος τι θα είναι διαφορετικό αύριο, μετά τόσο πετσόκωμα, προσπαθώντας με τα ματωμένα μάτια να ατενίσει το ιλαρό φως που φέρνει το ήρεμο μελαγχολικό θέμα στα έγχορδα, ..... τότε ανοίγει η πόρτα και το μαρτύριο ξαναρχίζει ..... ο Προκόφιεφ ξαναστέλνει τους μπρατσαράδες για ένα νέο γύρο ξύλου ...., μας κάνει πλάκα, μας περιλούζει με κυνικό αναίσθητο χιούμορ......</p><p></p><p>...στο τρίτο μέρος, πλέον ένα κουρελιασμένο χέρι, προσπαθεί να καθαρίσει την υγρή θαμπάδα από το τζάμι, να κοιτάξει πίσω, να ανακαλέσει από ένα τεράστιο απόθεμα.... πρόσωπα και χειρονομίες, βλέμματα και αγκαλιές, που όλο και θολώνουν ... όλο και ξεθωριάζουν , να θυμηθεί πια ήταν τα πιο σημαντικά, εάν άξιζε όλο αυτό το ξύλο, όλος αυτός ο αγώνας .....</p><p></p><p>Μόνον που ως συνήθως δεν θα μάθουμε ποτέ ......</p><p></p><p></p><p>Υπέροχο, αλλά όχι της παρούσης είναι και το συνοδευτικό κονσέρτο του Ραβέλ .....</p></blockquote><p></p>
[QUOTE="Δημοκηδής, post: 482802, member: 522"] ....το έργο γνώρισα χάριν του Λύμπε στα πλαίσια των γνωστών πολιτιστικών συνδιαλλαγών ... ...πρόκειται για απίστευτο πόνημα της ανθρώπινης ψυχής .... ...στο πρώτο μέρος τα πάντα κινούνται στο όριο, στα υπέρτατα άκρα, ..... σαν ένας άχαρος και τριχωτός μπαλαρίνος να προσπαθεί να ισορροπήσει σε δοκό γυμναστικής, όπου όμως υπάρχουν και σπασμένα γυαλιά... και τα ακροδάκτυλα στα πόδια του ματώνουν, αλλά συνεχίζει .....γιατί πρόκειται για ζήτημα ζωής και θανάτου.... να χορεύει τον τρισάθλιο χορό του .... Η ένταση είναι αφόρητη και πραγματικά η Μάρτα, σαν επιληπτική, κτυπάει λυσσαλέα τα πλήκτρα, σαν να μην υπάρχει αύριο, σαν να είναι ο ήρωας στο ''old boy'' σε κείνη την αλησμόνητη αμοντάριστη σκηνή, όπου παίρνει φόρα και κοπάναει όποιον βλέπει μπροστά του, ενώ παράλληλα, δεκάδες τύποι τον σαπίζουν στο ξύλο ... ... έτσι νοιώθω και γω στο άκουσμα του πρώτου μέρους .....λες και δέχομαι ατελείωτες μπουνιές κλωτσιές και χτυπήματα με κάθε είδους λωστούς, που όμως αντί μόνον να με συντρίψουν, μου δίνουν και κάποια παράξενη εσωτερική δύναμη να συνεχίσω..... .....στο δεύτερο μέρος... πάνω που ο χτυπημένος έχει μείνει μόνος του με τις πληγές του, αναλογιζόμενος τι θα είναι διαφορετικό αύριο, μετά τόσο πετσόκωμα, προσπαθώντας με τα ματωμένα μάτια να ατενίσει το ιλαρό φως που φέρνει το ήρεμο μελαγχολικό θέμα στα έγχορδα, ..... τότε ανοίγει η πόρτα και το μαρτύριο ξαναρχίζει ..... ο Προκόφιεφ ξαναστέλνει τους μπρατσαράδες για ένα νέο γύρο ξύλου ...., μας κάνει πλάκα, μας περιλούζει με κυνικό αναίσθητο χιούμορ...... ...στο τρίτο μέρος, πλέον ένα κουρελιασμένο χέρι, προσπαθεί να καθαρίσει την υγρή θαμπάδα από το τζάμι, να κοιτάξει πίσω, να ανακαλέσει από ένα τεράστιο απόθεμα.... πρόσωπα και χειρονομίες, βλέμματα και αγκαλιές, που όλο και θολώνουν ... όλο και ξεθωριάζουν , να θυμηθεί πια ήταν τα πιο σημαντικά, εάν άξιζε όλο αυτό το ξύλο, όλος αυτός ο αγώνας ..... Μόνον που ως συνήθως δεν θα μάθουμε ποτέ ...... Υπέροχο, αλλά όχι της παρούσης είναι και το συνοδευτικό κονσέρτο του Ραβέλ ..... [/QUOTE]
Verification
Post reply
Home
Forums
Μουσική - Κινηματογράφος - Τηλεόραση - Πολιτισμός
Μουσική
Παρουσιάσεις δίσκων - Aφιερώματα
H Μartha στίς Φλόγες.
Top
Bottom
This site uses cookies to help personalise content, tailor your experience and to keep you logged in if you register.
By continuing to use this site, you are consenting to our use of cookies.
Accept
Learn more…