Search
Search titles only
By:
Search titles only
By:
Home
Forums
New posts
Search forums
What's new
New posts
Latest activity
Members
Current visitors
Κανονισμός Λειτουργίας
Σωματείο AVClub
Log in
Register
Search
Search titles only
By:
Search titles only
By:
New posts
Search forums
Menu
Install the app
Install
Reply to thread
Home
Forums
Μουσική - Κινηματογράφος - Τηλεόραση - Πολιτισμός
Μουσική
Παρουσιάσεις δίσκων - Aφιερώματα
Γραφειοκρατική μουσική σε σχήμα αχλαδιού για έναν σκύλο.
JavaScript is disabled. For a better experience, please enable JavaScript in your browser before proceeding.
You are using an out of date browser. It may not display this or other websites correctly.
You should upgrade or use an
alternative browser
.
Message
<blockquote data-quote="Black Jack" data-source="post: 1058511910" data-attributes="member: 29200"><p>Μιας και οι ετεροχρονισμένες αναστάσιμες τελετές είναι της μόδας στις μέρες μας, θα αδράξω την ευκαιρία να αναστήσω το παρόν νήμα και την καθόλα ενδιαφέρουσα συζήτηση που άνοιξε εδώ πριν καμιά δεκαετία... :rip:</p><p>Η αλήθεια είναι ότι μου κάνει εντύπωση η γενική προτίμηση που βλέπω στα σχόλια υπέρ της εκτέλεσης του Άλντο Τσικολίνι, και το λέω αυτό έχοντας υπόψιν τόσο τη συγκεκριμένη εκδοχή (υποθέτω ο λόγος γίνεται για την πιανιστική ανθολογία του '86 και τις μεταγενέστερες επανεκδόσεις της στην EMI), όσο και αυτές του Ντε Λέεβ (τριλογία '75-'80 στη Philips που αναφέρθηκε παραπάνω), του Πασκάλ Ροζέ (Decca 1984) και της Κλάρα Κορμέντι (Naxos 1990). </p><p>Η συγκυρία της καραντίνας με διευκόλυνε αρκετά να επανέλθω στην εργογραφία του ιδιόρρυθμου συνθέτη με έναν μίνι μαραθώνιο ακροάσεων για λίγες εβδομάδες ώστε να εντοπίσω αυτό το ιδιαίτερο στοιχείο που κομίζει η δημοφιλής δουλειά του Ιταλού σε σχέση με τις υπόλοιπες τρεις, αλλά φευ, είμαι στη δυσάρεστη θέση να παραδεχτώ ότι απέτυχα παταγωδώς... (Ου)δεν αντελήφθην που έλεγε κι ο Καραβανέας... :laugh:</p><p></p><p></p><p>Πέρα από την πλάκα, η προσέγγιση του Ολλανδού είναι ότι πιο ενδιαφέρον έχω ακούσει σε Σατί. Εντελώς φευγάτος, ατμοσφαιρικός και άκρως εντυπωσιακός. Το μάλλον αργό στυλ που υιοθετεί στο παίξιμό του -το οποίο απ' ότι ακούγεται στην πιάτσα, υποτίθεται ότι αντιβαίνει τη λογική του συνθέτη- θεωρητικά, είναι ικανό να βγάλει στη φόρα όλες τις αδυναμίες του ερμηνευτή. Θεωρητικά πάντα, γιατί στην πράξη μιλάμε για ερμηνεία αναφοράς (και για ηχογράφηση από την Harlekijn Records, ενώ και η Philips/Decca έχει κάνει εξαιρετική δουλειά στη μεταφορά του έργου σε cd).</p><p></p><p>Για μια πιο ευρεία οπτική στο φαινόμενο Σατί, κατά τη γνώμη μου η ερμηνεία του Ροζέ είναι το τέλειο συμπλήρωμα. Επίσης εντυπωσιακή με τον δικό της τρόπο. Έρχεται επίσης από μια εποχή (80ς) στην οποία η Decca φημιζόταν ακόμη για τις ηχογραφήσεις της στο κλασικό ρεπερτόριο.</p><p></p><p>Κορμέντι/Naxos, κάτι παραπάνω από τίμια επιλογή, αλλά σαφώς υποδεέστερη των δύο παραπάνω.</p><p>Τσικολίνι/EMI/Warner Classics υπερτιμημένη εκδοχή. Μέτρια ερμηνεία και αντίστοιχη ηχογράφηση.</p></blockquote><p></p>
[QUOTE="Black Jack, post: 1058511910, member: 29200"] Μιας και οι ετεροχρονισμένες αναστάσιμες τελετές είναι της μόδας στις μέρες μας, θα αδράξω την ευκαιρία να αναστήσω το παρόν νήμα και την καθόλα ενδιαφέρουσα συζήτηση που άνοιξε εδώ πριν καμιά δεκαετία... :rip: Η αλήθεια είναι ότι μου κάνει εντύπωση η γενική προτίμηση που βλέπω στα σχόλια υπέρ της εκτέλεσης του Άλντο Τσικολίνι, και το λέω αυτό έχοντας υπόψιν τόσο τη συγκεκριμένη εκδοχή (υποθέτω ο λόγος γίνεται για την πιανιστική ανθολογία του '86 και τις μεταγενέστερες επανεκδόσεις της στην EMI), όσο και αυτές του Ντε Λέεβ (τριλογία '75-'80 στη Philips που αναφέρθηκε παραπάνω), του Πασκάλ Ροζέ (Decca 1984) και της Κλάρα Κορμέντι (Naxos 1990). Η συγκυρία της καραντίνας με διευκόλυνε αρκετά να επανέλθω στην εργογραφία του ιδιόρρυθμου συνθέτη με έναν μίνι μαραθώνιο ακροάσεων για λίγες εβδομάδες ώστε να εντοπίσω αυτό το ιδιαίτερο στοιχείο που κομίζει η δημοφιλής δουλειά του Ιταλού σε σχέση με τις υπόλοιπες τρεις, αλλά φευ, είμαι στη δυσάρεστη θέση να παραδεχτώ ότι απέτυχα παταγωδώς... (Ου)δεν αντελήφθην που έλεγε κι ο Καραβανέας... :laugh: Πέρα από την πλάκα, η προσέγγιση του Ολλανδού είναι ότι πιο ενδιαφέρον έχω ακούσει σε Σατί. Εντελώς φευγάτος, ατμοσφαιρικός και άκρως εντυπωσιακός. Το μάλλον αργό στυλ που υιοθετεί στο παίξιμό του -το οποίο απ' ότι ακούγεται στην πιάτσα, υποτίθεται ότι αντιβαίνει τη λογική του συνθέτη- θεωρητικά, είναι ικανό να βγάλει στη φόρα όλες τις αδυναμίες του ερμηνευτή. Θεωρητικά πάντα, γιατί στην πράξη μιλάμε για ερμηνεία αναφοράς (και για ηχογράφηση από την Harlekijn Records, ενώ και η Philips/Decca έχει κάνει εξαιρετική δουλειά στη μεταφορά του έργου σε cd). Για μια πιο ευρεία οπτική στο φαινόμενο Σατί, κατά τη γνώμη μου η ερμηνεία του Ροζέ είναι το τέλειο συμπλήρωμα. Επίσης εντυπωσιακή με τον δικό της τρόπο. Έρχεται επίσης από μια εποχή (80ς) στην οποία η Decca φημιζόταν ακόμη για τις ηχογραφήσεις της στο κλασικό ρεπερτόριο. Κορμέντι/Naxos, κάτι παραπάνω από τίμια επιλογή, αλλά σαφώς υποδεέστερη των δύο παραπάνω. Τσικολίνι/EMI/Warner Classics υπερτιμημένη εκδοχή. Μέτρια ερμηνεία και αντίστοιχη ηχογράφηση. [/QUOTE]
Verification
Post reply
Home
Forums
Μουσική - Κινηματογράφος - Τηλεόραση - Πολιτισμός
Μουσική
Παρουσιάσεις δίσκων - Aφιερώματα
Γραφειοκρατική μουσική σε σχήμα αχλαδιού για έναν σκύλο.
Top
Bottom
This site uses cookies to help personalise content, tailor your experience and to keep you logged in if you register.
By continuing to use this site, you are consenting to our use of cookies.
Accept
Learn more…