Search
Search titles only
By:
Search titles only
By:
Home
Forums
New posts
Search forums
What's new
New posts
Latest activity
Members
Current visitors
Κανονισμός Λειτουργίας
Σωματείο AVClub
Log in
Register
Search
Search titles only
By:
Search titles only
By:
New posts
Search forums
Menu
Install the app
Install
Reply to thread
Home
Forums
Μουσική - Κινηματογράφος - Τηλεόραση - Πολιτισμός
Μουσική
Παρουσιάσεις δίσκων - Aφιερώματα
Gorecki, Symphony No. 3, Op. 36, Symphony of Sorrowful Songs
JavaScript is disabled. For a better experience, please enable JavaScript in your browser before proceeding.
You are using an out of date browser. It may not display this or other websites correctly.
You should upgrade or use an
alternative browser
.
Message
<blockquote data-quote="Κωστας Λυμπεροπουλος" data-source="post: 513226" data-attributes="member: 62"><p>Οσον αφορά το καθαρά μουσικό μέρος της Συμφωνίας, η εικόνα είναι πολύ απατηλή. Δεν βοηθά καθόλου επίσης το γεγονός πως το έργο έπιασε κορυφή στα Τοπ των πωλήσεων (1993) εκθρονίζοντας “αστέρια” όπως οι REM ή οι U2.</p><p>To έργο δεν είναι απλό. Και ούτε το κοινό γούστο αναβαθμίστηκε τόσο δραματικά και τόσο ξαφνικά. Ολοι αυτοί που αγόρασαν την 3η Συμφωνία για την ...Υπερβατικότητά της δεν πήραν την παραμικρή μυρωδιά Τι ακριβώς συμβαίνει σε αυτό το έργο.</p><p>O Brian Morton, στο εξαιρετικό βιβλίο του <strong>The Blackwell Guide To Recorded Contemporary Music </strong>(Blackwell Publishers 1996), παρατηρεί πως μόνο το περίβλημά του είναι εύκολο. Κάτω από αυτό, ο προσεκτικός ακροατής θα ακούσει δύο κόσμους να συγκρούονται μεταξύ τους σαν τεκτονικές πλάκες. Από τη μία η προσήλωση του συνθέτη στους παραδοσιακούς, “αρχαίους” τρόπους σύνθεσης κι από την άλλη η τέλεια ενημερότητα και εξοικίωσή του με τη μουσική γλώσσα και τις αναζητήσεις των συγχρόνων ομοτέχνων του –και εδώ ο συγγραφέας εννοεί κάποια από τα πιο ακραία τέκνα της avant-garde, όπως τον Messiaen (μαθητής του οποίου χρημάτισε ο Gorecki) και τον Luigi Nono. Αυτές οι συγκρούσεις του παληού (μελωδία, παραδοσιακά folk στοιχεία, βαθειά πνευματικότητα) με το καινούργιο (κακοφωνία, περίπλοκοι κανόνες, μεγιστοποιημένη μουσική δραστηριότητα μέσα στα όρια μιάς πολύ στενής σε έκταση αρμονικής περιοχής) είναι περισσότερο προφανείς στο 3ο μέρος του έργου αλλά σε ολόκληρη τη διάρκεια της Συμφωνίας ο Morton παρατηρεί πως ο συνθέτης δεν χάνει ποτέ από τα μάτια του το λεξιλόγιο της σύγχρονής του μουσικής γλώσσας: η αρχιτεκτονική του έργου είναι πάρα πολύ στιβαρή. Χτίζεται κύρια στο 1ο μέρος ενώ ταυτόχρονα γύρω της γίνεται ένα τρελλό παιχνίδι με αντιπαραθέσεις. Αλλοτε οι στίχοι -από τη μιά η θρησκευτική προσευχή, αμέσως μετά το ποίημα της φυλακισμένης, έπειτα ένα δημώδες μοιρολόϊ- άλλοτε οι συνθετικές τεχνοτροπίες που είναι πολύ πιό ριζοσπαστικές, επιδέξιες και φευγαλέες από αυτές των Αμερικάνων μινιμαλιστών για παράδειγμα και διαθέτουν μιά μοναδική ικανότητα να συμπιέζουν και να μεγεθύνουν διαρκώς το πνευματικό δράμα του έργου. </p><p>Οχι: το κοινό δεν έγινε πιό εκλεκτικό. Το κοινό ακολούθησε μιά μόδα, έναν συρμό της εποχής, υιοθέτησε για λίγο αυτές τις τάχα μυστικιστικές, υπερβατικές “δόσεις” παρηγοριάς που του φαίνονταν εύκολες και εξωτικές, τον Gorecki, τον Tavener, τον Arvo Part - αλλά ανάθεμα αν πήρε μυρωδιά τι πραγματικά συμβαίνει με το έργο τους. Και οι τρείς είναι δύσκολοι και απαιτητικοί, και οι τρείς απαιτούν προσεκτική ακρόαση σε βάθος και μεγάλη συναισθηματική εμπλοκή και είναι πολύ ανταποδοτικοί σε βάθος χρόνου. Είναι εδώ ακριβώς που τα χαλάνε με το μεγάλο κοινό γι αυτό και δεν συνέχισαν να πουλάνε: φταίει αυτό το άτιμο το ...βάθος χρόνου. Το κοινό έχει εθιστεί στην 3λεπτη ποπ φόρμα και οτιδήποτε πέραν αυτής του φαίνεται “δύσκολο” και “εχθρικό”. Αφού οι βάρβαροι τουρίστες παθών και ιδεών ήρθαν και πήραν μιά μικρή δόση, λέρωσαν ό τι μπορούσαν με τα βρώμικα δάχτυλά τους κι έπειτα έφυγαν, το ίδιο ξαφνικά όσο είχαν έρθει.</p><p>Καλύτερα, αν θέλετε τη γνώμη μου. Καλύτερα και γι αυτούς αλλά, κυρίως, και γιά εμάς.</p></blockquote><p></p>
[QUOTE="Κωστας Λυμπεροπουλος, post: 513226, member: 62"] Οσον αφορά το καθαρά μουσικό μέρος της Συμφωνίας, η εικόνα είναι πολύ απατηλή. Δεν βοηθά καθόλου επίσης το γεγονός πως το έργο έπιασε κορυφή στα Τοπ των πωλήσεων (1993) εκθρονίζοντας “αστέρια” όπως οι REM ή οι U2. To έργο δεν είναι απλό. Και ούτε το κοινό γούστο αναβαθμίστηκε τόσο δραματικά και τόσο ξαφνικά. Ολοι αυτοί που αγόρασαν την 3η Συμφωνία για την ...Υπερβατικότητά της δεν πήραν την παραμικρή μυρωδιά Τι ακριβώς συμβαίνει σε αυτό το έργο. O Brian Morton, στο εξαιρετικό βιβλίο του [B]The Blackwell Guide To Recorded Contemporary Music [/B](Blackwell Publishers 1996), παρατηρεί πως μόνο το περίβλημά του είναι εύκολο. Κάτω από αυτό, ο προσεκτικός ακροατής θα ακούσει δύο κόσμους να συγκρούονται μεταξύ τους σαν τεκτονικές πλάκες. Από τη μία η προσήλωση του συνθέτη στους παραδοσιακούς, “αρχαίους” τρόπους σύνθεσης κι από την άλλη η τέλεια ενημερότητα και εξοικίωσή του με τη μουσική γλώσσα και τις αναζητήσεις των συγχρόνων ομοτέχνων του –και εδώ ο συγγραφέας εννοεί κάποια από τα πιο ακραία τέκνα της avant-garde, όπως τον Messiaen (μαθητής του οποίου χρημάτισε ο Gorecki) και τον Luigi Nono. Αυτές οι συγκρούσεις του παληού (μελωδία, παραδοσιακά folk στοιχεία, βαθειά πνευματικότητα) με το καινούργιο (κακοφωνία, περίπλοκοι κανόνες, μεγιστοποιημένη μουσική δραστηριότητα μέσα στα όρια μιάς πολύ στενής σε έκταση αρμονικής περιοχής) είναι περισσότερο προφανείς στο 3ο μέρος του έργου αλλά σε ολόκληρη τη διάρκεια της Συμφωνίας ο Morton παρατηρεί πως ο συνθέτης δεν χάνει ποτέ από τα μάτια του το λεξιλόγιο της σύγχρονής του μουσικής γλώσσας: η αρχιτεκτονική του έργου είναι πάρα πολύ στιβαρή. Χτίζεται κύρια στο 1ο μέρος ενώ ταυτόχρονα γύρω της γίνεται ένα τρελλό παιχνίδι με αντιπαραθέσεις. Αλλοτε οι στίχοι -από τη μιά η θρησκευτική προσευχή, αμέσως μετά το ποίημα της φυλακισμένης, έπειτα ένα δημώδες μοιρολόϊ- άλλοτε οι συνθετικές τεχνοτροπίες που είναι πολύ πιό ριζοσπαστικές, επιδέξιες και φευγαλέες από αυτές των Αμερικάνων μινιμαλιστών για παράδειγμα και διαθέτουν μιά μοναδική ικανότητα να συμπιέζουν και να μεγεθύνουν διαρκώς το πνευματικό δράμα του έργου. Οχι: το κοινό δεν έγινε πιό εκλεκτικό. Το κοινό ακολούθησε μιά μόδα, έναν συρμό της εποχής, υιοθέτησε για λίγο αυτές τις τάχα μυστικιστικές, υπερβατικές “δόσεις” παρηγοριάς που του φαίνονταν εύκολες και εξωτικές, τον Gorecki, τον Tavener, τον Arvo Part - αλλά ανάθεμα αν πήρε μυρωδιά τι πραγματικά συμβαίνει με το έργο τους. Και οι τρείς είναι δύσκολοι και απαιτητικοί, και οι τρείς απαιτούν προσεκτική ακρόαση σε βάθος και μεγάλη συναισθηματική εμπλοκή και είναι πολύ ανταποδοτικοί σε βάθος χρόνου. Είναι εδώ ακριβώς που τα χαλάνε με το μεγάλο κοινό γι αυτό και δεν συνέχισαν να πουλάνε: φταίει αυτό το άτιμο το ...βάθος χρόνου. Το κοινό έχει εθιστεί στην 3λεπτη ποπ φόρμα και οτιδήποτε πέραν αυτής του φαίνεται “δύσκολο” και “εχθρικό”. Αφού οι βάρβαροι τουρίστες παθών και ιδεών ήρθαν και πήραν μιά μικρή δόση, λέρωσαν ό τι μπορούσαν με τα βρώμικα δάχτυλά τους κι έπειτα έφυγαν, το ίδιο ξαφνικά όσο είχαν έρθει. Καλύτερα, αν θέλετε τη γνώμη μου. Καλύτερα και γι αυτούς αλλά, κυρίως, και γιά εμάς. [/QUOTE]
Verification
Post reply
Home
Forums
Μουσική - Κινηματογράφος - Τηλεόραση - Πολιτισμός
Μουσική
Παρουσιάσεις δίσκων - Aφιερώματα
Gorecki, Symphony No. 3, Op. 36, Symphony of Sorrowful Songs
Top
Bottom
This site uses cookies to help personalise content, tailor your experience and to keep you logged in if you register.
By continuing to use this site, you are consenting to our use of cookies.
Accept
Learn more…