Search
Search titles only
By:
Search titles only
By:
Home
Forums
New posts
Search forums
What's new
New posts
Latest activity
Members
Current visitors
Κανονισμός Λειτουργίας
Σωματείο AVClub
Log in
Register
Search
Search titles only
By:
Search titles only
By:
New posts
Search forums
Menu
Install the app
Install
Reply to thread
Home
Forums
Μουσική - Κινηματογράφος - Τηλεόραση - Πολιτισμός
Μουσική
Παρουσιάσεις δίσκων - Aφιερώματα
Φρενίτις
JavaScript is disabled. For a better experience, please enable JavaScript in your browser before proceeding.
You are using an out of date browser. It may not display this or other websites correctly.
You should upgrade or use an
alternative browser
.
Message
<blockquote data-quote="Κωστας Λυμπεροπουλος" data-source="post: 147791" data-attributes="member: 62"><p><img src="http://www.jazzvisionsphotos.com/contact/cecil.jpg" alt="" class="fr-fic fr-dii fr-draggable " style="" /></p><p></p><p><strong>Cecil Taylor: The Willisau Concert (Intakt CD - 2001)</strong></p><p></p><p>Εχω ακούσει να τον χαρακτηρίζουν Βιρτουόζο-εστέτ, κι αυτό στις καλύτερες των περιπτώσεων. </p><p>30 χρόνια τώρα, από τότε που τον πρωτογνώρισα, τον ακούω και κάθε φορά μένω έκθαμβος από την αφοσίωση και τη συνέπειά του σ αυτό το μοναδικό μονοπάτι, στις ακραίες εσχατιές της avant-garde. Ο ρόλος του Cecil Taylor, δεν έχει να κάνει με το να είναι Εύκολος. Είναι μιά απειλή, ένας αιρετικός στη μητρόπολη της Μουσικής, ένας αμφισβητίας που επανεξετάζει συνέχεια θεμελιώδεις και βασικές αρχές όπως ο αρμονικός αυτοσχεδιασμός, το swing, τα όρια της Σύνθεσης, η αντοχή – τόσο η δική του όσο και του κοινού του.</p><p>Ακούγοντάς τον να παίζει σόλο, ακούς συμπυκνωμένη ολόκληρη την ιστορία του πιάνου σε μία ώρα. Υπάρχουν αυτοί που μέσα στη μουσική του ακούν απόηχους από όλες τις μουσικές που γνωρίζουν. Αλλοι βρίσκουν ίχνη από τον Ellington, τον Monk, τον Powell, τον Horace Silver, τον Brubeck. Αλλοι μέσα στους αρμονικούς του λαβύρινθους ακούν τον Brahms, τον Stravinsky, τον Messiaen, τον Boulez. Αλλοι πάλι, την Αφρική και τις πεντατονικές κλίμακες. </p><p>Ο Cecil Taylor κυκλοφόρησε τον, κατά πολλούς, καλύτερο σόλο δίσκο της καριέρας του στα 71 (!) του χρόνια, το έτος 2000. Είναι έξοχα ηχογραφημένος live, ερωτικό θαρρείς παιχνίδι με ισορροπημένα μοτίβα σε ατέλειωτες παραλλαγές και συνεχείς κλιμακώσεις από πιανιστική φρενίτιδα γεμάτο καταρράκτες, κατακλυσμούς από νότες που βασανίζουν τους αμύητους.</p><p>Το καλύτερο του το έγραψαν στο Village Voice: “ένα εκπληκτικό tour-de-force, πιθανώς το καλύτερό του σε δίσκο μέχρι σήμερα. Δυστυχώς δεν είναι πολλοί οι ακροατές που θέλουν να παρακολουθήσουν με αμείωτη προσοχή αυτή την 50λεπτη Οδύσσεια. Δείτε το λοιπόν σαν μιά μικρή όπερα, οι παραλλαγές της συνεκτικές και απόλυτα λογικές, ρομαντική με την ευρεία έννοια και, συχνά, συνταρακτική”. </p><p>Λίγα λένε... </p><p></p><p><img src="http://efi.group.shef.ac.uk/labels/intakt/int072.jpg" alt="" class="fr-fic fr-dii fr-draggable " style="" /></p></blockquote><p></p>
[QUOTE="Κωστας Λυμπεροπουλος, post: 147791, member: 62"] [IMG]http://www.jazzvisionsphotos.com/contact/cecil.jpg[/IMG] [B]Cecil Taylor: The Willisau Concert (Intakt CD - 2001)[/B] Εχω ακούσει να τον χαρακτηρίζουν Βιρτουόζο-εστέτ, κι αυτό στις καλύτερες των περιπτώσεων. 30 χρόνια τώρα, από τότε που τον πρωτογνώρισα, τον ακούω και κάθε φορά μένω έκθαμβος από την αφοσίωση και τη συνέπειά του σ αυτό το μοναδικό μονοπάτι, στις ακραίες εσχατιές της avant-garde. Ο ρόλος του Cecil Taylor, δεν έχει να κάνει με το να είναι Εύκολος. Είναι μιά απειλή, ένας αιρετικός στη μητρόπολη της Μουσικής, ένας αμφισβητίας που επανεξετάζει συνέχεια θεμελιώδεις και βασικές αρχές όπως ο αρμονικός αυτοσχεδιασμός, το swing, τα όρια της Σύνθεσης, η αντοχή – τόσο η δική του όσο και του κοινού του. Ακούγοντάς τον να παίζει σόλο, ακούς συμπυκνωμένη ολόκληρη την ιστορία του πιάνου σε μία ώρα. Υπάρχουν αυτοί που μέσα στη μουσική του ακούν απόηχους από όλες τις μουσικές που γνωρίζουν. Αλλοι βρίσκουν ίχνη από τον Ellington, τον Monk, τον Powell, τον Horace Silver, τον Brubeck. Αλλοι μέσα στους αρμονικούς του λαβύρινθους ακούν τον Brahms, τον Stravinsky, τον Messiaen, τον Boulez. Αλλοι πάλι, την Αφρική και τις πεντατονικές κλίμακες. Ο Cecil Taylor κυκλοφόρησε τον, κατά πολλούς, καλύτερο σόλο δίσκο της καριέρας του στα 71 (!) του χρόνια, το έτος 2000. Είναι έξοχα ηχογραφημένος live, ερωτικό θαρρείς παιχνίδι με ισορροπημένα μοτίβα σε ατέλειωτες παραλλαγές και συνεχείς κλιμακώσεις από πιανιστική φρενίτιδα γεμάτο καταρράκτες, κατακλυσμούς από νότες που βασανίζουν τους αμύητους. Το καλύτερο του το έγραψαν στο Village Voice: “ένα εκπληκτικό tour-de-force, πιθανώς το καλύτερό του σε δίσκο μέχρι σήμερα. Δυστυχώς δεν είναι πολλοί οι ακροατές που θέλουν να παρακολουθήσουν με αμείωτη προσοχή αυτή την 50λεπτη Οδύσσεια. Δείτε το λοιπόν σαν μιά μικρή όπερα, οι παραλλαγές της συνεκτικές και απόλυτα λογικές, ρομαντική με την ευρεία έννοια και, συχνά, συνταρακτική”. Λίγα λένε... [IMG]http://efi.group.shef.ac.uk/labels/intakt/int072.jpg[/IMG] [/QUOTE]
Verification
Post reply
Home
Forums
Μουσική - Κινηματογράφος - Τηλεόραση - Πολιτισμός
Μουσική
Παρουσιάσεις δίσκων - Aφιερώματα
Φρενίτις
Top
Bottom
This site uses cookies to help personalise content, tailor your experience and to keep you logged in if you register.
By continuing to use this site, you are consenting to our use of cookies.
Accept
Learn more…