Search
Search titles only
By:
Search titles only
By:
Home
Forums
New posts
Search forums
What's new
New posts
Latest activity
Members
Current visitors
Κανονισμός Λειτουργίας
Σωματείο AVClub
Log in
Register
Search
Search titles only
By:
Search titles only
By:
New posts
Search forums
Menu
Install the app
Install
Reply to thread
Home
Forums
Μουσική - Κινηματογράφος - Τηλεόραση - Πολιτισμός
Μουσική
Παρουσιάσεις δίσκων - Aφιερώματα
Free - Tons Of Sobs
JavaScript is disabled. For a better experience, please enable JavaScript in your browser before proceeding.
You are using an out of date browser. It may not display this or other websites correctly.
You should upgrade or use an
alternative browser
.
Message
<blockquote data-quote="grio" data-source="post: 1058799053" data-attributes="member: 30418"><p><h3>Πένθιμο θλιβερό πρωινό</h3> <p style="text-align: center">[ATTACH=full]202169[/ATTACH]</p> <p style="text-align: center"><em>Paul Rodgers, Andy Fraser, Paul Kossoff</em> και <em>Simon Kirke</em></p><p></p><p>Η κύρια τάση στο <em>Free</em>, ήταν να διατηρήσουν τον χαρακτηριστικό ήχο του <em>Tons Of Sobs</em>, αλλά η διάθεση περιελάμβανε λιγότερο μάτσο βηματισμό. Κάποιο κομπασμό είχαν μόνο, το εναρκτήριο "<strong>I'll Be Creepin'</strong>", με τις δυσοίωνες ουά-ουα νότες και το διάσημο μπάσο του <em>Fraser</em>, και τα τραχιά "<strong>Trouble On Double Time</strong>" και "<strong>Woman</strong>", βασισμένα σε μικρά πιασάρικα ριφ παιγμένα από τον <em>Kossoff</em> και τραγουδισμένα με τον χαρακτηριστικό τρόπο του <em>Rodgers</em>. Το τελευταίο, μάλιστα ασυνήθιστα για αυτόν, διαθέτει μια χιουμοριστική άποψη για την έλξη που παλεύει με τη διστακτικότητα: «<em><span style="color: Darkorange">Παντρέψου με σήμερα, μωρό μου / θα σου δώσω τα πάντα / Την κιθάρα μου / Την κιθάρα και το αυτοκίνητό μου</span></em>». Πιο επικρατούσα από οποιαδήποτε αρρενωπή τάση ήταν μάλλον η συγκρατημένη μελαγχολία.</p><p></p><p>Η χαμένη αγάπη ήταν το παραδοσιακό σημείο εκκίνησης για πολλά τραγούδια των <em>Fraser/Rodgers</em> και ενέπνευσε δύο από τις καλύτερες στιγμές αυτού του άλμπουμ. Το υπνωτικό ατμοσφαιρικό αριστούργημα "<strong>Mourning Sad Morning</strong>", με τον <strong>Chris Wood</strong> στο φλάουτο, μια βαθιά τραγική μπαλάντα που είναι αργή και τρομακτική, αλλά όταν ο Ρότζερς ψάλλει αυτή τη μαγική γραμμή «<em><span style="color: Darkorange">Πρωί πρωί, θλιβερή μέρα / Α, αχ, αχ, αχ, αχ, αχ, αχ</span></em>», πετυχαίνει να συλλάβει λίγη από αυτή τη γνήσια αυθεντική φολκ τραγωδία, κάτι πολύ δύσκολο. Και μετά το ένδοξο "<strong>Free Me</strong>", που έχει μια δική του γοητεία με τις παραπονιάρικες αρμονίες και το συγκρατημένο σόλο του <em>Kossoff</em>.</p><p></p><p>Ωστόσο, οι <em>Free</em> ήταν πράγματι τόσο εμποτισμένοι με μπλουζ και ρυθμ εντ μπλουζ που ένιωθαν ικανοί να παίζουν σκοτεινά συναισθήματα χωρίς να τα εκλογικεύουν. Από αυτή την άποψη, το "<strong>Broad Daylight</strong>" είναι το ισοδύναμο του "<em>Worry</em>" στο <em>Tons Of Sobs</em> που όλα είναι ζοφερά, αν και στην εξέλιξή του διαφαίνεται λίγη αισιοδοξία: «<em><span style="color: Darkorange">Δες τον καπνό να γεμίζει το δωμάτιό μου / Κουλούριασε και ψιθύρισε στη σκοτεινιά / Τότε λαχταράω τη μέρα / Όταν ο ήλιος βγαίνει</span></em>...».</p><p></p><p>Ένα δεύτερο έξοχο άλμπουμ, με υπέροχο εξώφυλλο[*] που έμεινε κλασικό, το <strong>Free</strong> κατά την κυκλοφορία του τον Οκτώβριο του 1969, εμπορικά πήγε παρόμοια με το προκάτοχό του πουλώντας περίπου 20.000 κόπιες στους θαυμαστές που κερδίσαν στις περιοδείες. Αλλά για την μπάντα αυτό πέρασε σχεδόν απαρατήρητο γιατί εκείνο το καλοκαίρι έκαναν μερικά τεράστια βήματα προς τα πάνω. Υποστηρίζοντας τους <em>Blind Faith</em>, περιόδευσαν για πρώτη φορά στην Αμερική, παίζοντας μια ταραχώδη νύχτα στο <em>Madison Square Garden</em>. Μετά γύρισαν σπίτι για να εμφανιστούν μπροστά σε εκατοντάδες χιλιάδες στο πρώτο φεστιβάλ της νήσου Γουάιτ.</p><p></p><p>Ευτυχώς, το αμερικανικό ταξίδι έφερε μεγάλη παρηγοριά στον <em>Kossoff</em>, το πιο ευάλωτο μέλος της μπάντας. Στα παρασκήνια σε ένα κλαμπ της Νέας Υόρκης συστήθηκε στον Έρικ Κλάπτον, που μετά ηγήθηκε των <em>Blind Faith</em>. Προς έκπληξη του <em>Kossoff</em>, ο σπουδαίος κιθαρίστας, ο άνθρωπος που λάτρευε από μια επιδραστική συναυλία του 1965 των <em>Bluesbreakers</em> του <em>John Mayall</em>, ζήτησε τη συμβουλή του για τη βιμπράτο τεχνική και μετά πρότεινε μια ανταλλαγή κιθάρας, τη <em>Les Paul Sunburst</em> του, για τη <em>Les Paul Custom</em> του <em>Kossoff</em>.</p><p></p><p>Αυτή η αναγνώριση τον εμψύχωσε, τουλάχιστον προσωρινά, και όταν έδωσε συνεντεύξεις εκείνο το φθινόπωρο για να προωθήσει το άλμπουμ <em>Free</em>, σκεφτόταν για άλλη μια φορά θετικά για τις δύσκολες στιγμές της μπάντας στο στούντιο: «<em><span style="color: Darkorange">Είμαστε πολύ επικριτικοί με τον τρόπο που παίζουμε, μάλλον λίγο υπερβολικά δυσανεκτικοί. Απλώς έτσι είμαστε. Προκαλεί πολύ πόνο και απογοήτευση, αλλά είναι επίσης πολύ εποικοδομητικό</span></em>».</p><p></p><p>Προσωπικά, προτιμώ τα δύο πρώτα τους άλμπουμ, χωρίς να ξεχωρίζω κάποιο μεταξύ τους, από το τρίτο <em>Fire and Water</em>, και πιο γνωστό λόγω της επιτυχίας του "<em>All Right Now</em>". Οι <em>Free</em> ευτύχησαν να διαθέτουν τέσσερις μουσικά χαρισματικές προσωπικότητες, με την υπέροχη τραχιά φωνή του <strong>Paul Rodgers</strong>, την οικονομία των γραμμών της εξαίσιας κιθάρας του <strong>Paul Kossoff</strong>, τα πρωτοποριακά τύμπανα του <strong>Simon Kirke</strong> και την κύρια –αλλά απαρατήρητη– δημιουργική ιδιοφυΐα του <strong>Andy Fraser</strong>, συνθέτη των περισσότερων επιτυχιών της μπάντας, και βιρτουόζο του μπάσου. Μάλιστα, το μπάσο του εδώ είναι πολύ πιο κυρίαρχο από ό,τι στο προηγούμενο άλμπουμ, καθώς χρησιμοποιείται ως ρυθμική κιθάρα που οδηγεί τα κομμάτια, ενώ η κιθάρα του <em>Kossoff</em> αναπτύσσεται από αυτό.</p><p></p><p>Μαζί με τους <em>Cream</em> και τους <em>Led Zeppelin</em>, οι <strong>Free</strong> με τη μοναδική μουσική χημεία υπήρξαν σημαντικοί και επιδραστικοί, αφού έβαλαν τη σφραγίδα τους, εμπλουτίζοντας το μουσικό ιδίωμα που υπηρετούσαν, μακριά από απλή μίμηση και επανάληψη, αλλά όχι (τόσο) επιτυχημένοι, όσο άλλοι ομότεχνοί τους. Η ταμπέλα του χάρντ ροκ που τους ακολουθούσε τους περιόριζε, αφού δεν τους αντιπροσώπευε απόλυτα και πολλές φορές ούτε μερικώς. Οι δίσκοι τους, σε πρώτο άκουσμα πιθανόν να φαντάζουν κοινότυποι, αλλά εάν τους δώσετε μια δεύτερη ευκαιρία θα σας αποκαλύψουν κάτι πιο εσωτερικό και ιδιαίτερο, που εγώ τουλάχιστον στην εφηβεία μου, επηρεασμένος και από τις απόψεις των εγχώριων 'επαϊόντων', το διέγνωσα λίγο αργότερα (ευτυχώς) και με καθήλωσε.</p><p></p><p>Οπότε, ακούστε προσεκτικά ή προσπεράστε...</p><p>________________</p><p>[*] το εντυπωσιακό εξώφυλλο φιλοτεχνήθηκε από τον αμερικάνο φωτογράφο <em>Ron Raffaelli</em>, με τον οποίο ήρθαν σε επαφή όταν βρίσκονταν στο Λος Άντζελες. Η εικόνα μιας γυμνής γυναίκας που δρασκελίζει, ιδωμένη από κάτω, με το περίγραμμα του σώματός της γεμάτο αστέρια τοποθετημένο σε φόντο γαλάζιου ουρανού, τράβηξε πολλή προσοχή από τους θιασώτες της εμπορικής τέχνης και έγινε βασικό στοιχείο των ανθολογιών με εξώφυλλα άλμπουμ.</p><p></p><p>(*****, πηγές: εξώφυλλο, freebandofficial.com, σημειώσεις επανέκδοσης, Phil Sutcliffe, Mojo, Free: Heavy Load by David Clayton & Todd K. Smith)</p><p></p><p style="text-align: center">[ATTACH=full]202170[/ATTACH]</p> <p style="text-align: center"><em>Steve Winwood, Andy Fraser, Paul Rodgers, Simon Kirke</em> και <em>Paul Kossoff</em></p></blockquote><p></p>
[QUOTE="grio, post: 1058799053, member: 30418"] [HEADING=2]Πένθιμο θλιβερό πρωινό[/HEADING] [CENTER][ATTACH type="full" alt="RodgersFraserKossoffKirke.jpg"]202169[/ATTACH] [I]Paul Rodgers, Andy Fraser, Paul Kossoff[/I] και [I]Simon Kirke[/I][/CENTER] Η κύρια τάση στο [I]Free[/I], ήταν να διατηρήσουν τον χαρακτηριστικό ήχο του [I]Tons Of Sobs[/I], αλλά η διάθεση περιελάμβανε λιγότερο μάτσο βηματισμό. Κάποιο κομπασμό είχαν μόνο, το εναρκτήριο "[B]I'll Be Creepin'[/B]", με τις δυσοίωνες ουά-ουα νότες και το διάσημο μπάσο του [I]Fraser[/I], και τα τραχιά "[B]Trouble On Double Time[/B]" και "[B]Woman[/B]", βασισμένα σε μικρά πιασάρικα ριφ παιγμένα από τον [I]Kossoff[/I] και τραγουδισμένα με τον χαρακτηριστικό τρόπο του [I]Rodgers[/I]. Το τελευταίο, μάλιστα ασυνήθιστα για αυτόν, διαθέτει μια χιουμοριστική άποψη για την έλξη που παλεύει με τη διστακτικότητα: «[I][COLOR=Darkorange]Παντρέψου με σήμερα, μωρό μου / θα σου δώσω τα πάντα / Την κιθάρα μου / Την κιθάρα και το αυτοκίνητό μου[/COLOR][/I]». Πιο επικρατούσα από οποιαδήποτε αρρενωπή τάση ήταν μάλλον η συγκρατημένη μελαγχολία. Η χαμένη αγάπη ήταν το παραδοσιακό σημείο εκκίνησης για πολλά τραγούδια των [I]Fraser/Rodgers[/I] και ενέπνευσε δύο από τις καλύτερες στιγμές αυτού του άλμπουμ. Το υπνωτικό ατμοσφαιρικό αριστούργημα "[B]Mourning Sad Morning[/B]", με τον [B]Chris Wood[/B] στο φλάουτο, μια βαθιά τραγική μπαλάντα που είναι αργή και τρομακτική, αλλά όταν ο Ρότζερς ψάλλει αυτή τη μαγική γραμμή «[I][COLOR=Darkorange]Πρωί πρωί, θλιβερή μέρα / Α, αχ, αχ, αχ, αχ, αχ, αχ[/COLOR][/I]», πετυχαίνει να συλλάβει λίγη από αυτή τη γνήσια αυθεντική φολκ τραγωδία, κάτι πολύ δύσκολο. Και μετά το ένδοξο "[B]Free Me[/B]", που έχει μια δική του γοητεία με τις παραπονιάρικες αρμονίες και το συγκρατημένο σόλο του [I]Kossoff[/I]. Ωστόσο, οι [I]Free[/I] ήταν πράγματι τόσο εμποτισμένοι με μπλουζ και ρυθμ εντ μπλουζ που ένιωθαν ικανοί να παίζουν σκοτεινά συναισθήματα χωρίς να τα εκλογικεύουν. Από αυτή την άποψη, το "[B]Broad Daylight[/B]" είναι το ισοδύναμο του "[I]Worry[/I]" στο [I]Tons Of Sobs[/I] που όλα είναι ζοφερά, αν και στην εξέλιξή του διαφαίνεται λίγη αισιοδοξία: «[I][COLOR=Darkorange]Δες τον καπνό να γεμίζει το δωμάτιό μου / Κουλούριασε και ψιθύρισε στη σκοτεινιά / Τότε λαχταράω τη μέρα / Όταν ο ήλιος βγαίνει[/COLOR][/I]...». Ένα δεύτερο έξοχο άλμπουμ, με υπέροχο εξώφυλλο[*] που έμεινε κλασικό, το [B]Free[/B] κατά την κυκλοφορία του τον Οκτώβριο του 1969, εμπορικά πήγε παρόμοια με το προκάτοχό του πουλώντας περίπου 20.000 κόπιες στους θαυμαστές που κερδίσαν στις περιοδείες. Αλλά για την μπάντα αυτό πέρασε σχεδόν απαρατήρητο γιατί εκείνο το καλοκαίρι έκαναν μερικά τεράστια βήματα προς τα πάνω. Υποστηρίζοντας τους [I]Blind Faith[/I], περιόδευσαν για πρώτη φορά στην Αμερική, παίζοντας μια ταραχώδη νύχτα στο [I]Madison Square Garden[/I]. Μετά γύρισαν σπίτι για να εμφανιστούν μπροστά σε εκατοντάδες χιλιάδες στο πρώτο φεστιβάλ της νήσου Γουάιτ. Ευτυχώς, το αμερικανικό ταξίδι έφερε μεγάλη παρηγοριά στον [I]Kossoff[/I], το πιο ευάλωτο μέλος της μπάντας. Στα παρασκήνια σε ένα κλαμπ της Νέας Υόρκης συστήθηκε στον Έρικ Κλάπτον, που μετά ηγήθηκε των [I]Blind Faith[/I]. Προς έκπληξη του [I]Kossoff[/I], ο σπουδαίος κιθαρίστας, ο άνθρωπος που λάτρευε από μια επιδραστική συναυλία του 1965 των [I]Bluesbreakers[/I] του [I]John Mayall[/I], ζήτησε τη συμβουλή του για τη βιμπράτο τεχνική και μετά πρότεινε μια ανταλλαγή κιθάρας, τη [I]Les Paul Sunburst[/I] του, για τη [I]Les Paul Custom[/I] του [I]Kossoff[/I]. Αυτή η αναγνώριση τον εμψύχωσε, τουλάχιστον προσωρινά, και όταν έδωσε συνεντεύξεις εκείνο το φθινόπωρο για να προωθήσει το άλμπουμ [I]Free[/I], σκεφτόταν για άλλη μια φορά θετικά για τις δύσκολες στιγμές της μπάντας στο στούντιο: «[I][COLOR=Darkorange]Είμαστε πολύ επικριτικοί με τον τρόπο που παίζουμε, μάλλον λίγο υπερβολικά δυσανεκτικοί. Απλώς έτσι είμαστε. Προκαλεί πολύ πόνο και απογοήτευση, αλλά είναι επίσης πολύ εποικοδομητικό[/COLOR][/I]». Προσωπικά, προτιμώ τα δύο πρώτα τους άλμπουμ, χωρίς να ξεχωρίζω κάποιο μεταξύ τους, από το τρίτο [I]Fire and Water[/I], και πιο γνωστό λόγω της επιτυχίας του "[I]All Right Now[/I]". Οι [I]Free[/I] ευτύχησαν να διαθέτουν τέσσερις μουσικά χαρισματικές προσωπικότητες, με την υπέροχη τραχιά φωνή του [B]Paul Rodgers[/B], την οικονομία των γραμμών της εξαίσιας κιθάρας του [B]Paul Kossoff[/B], τα πρωτοποριακά τύμπανα του [B]Simon Kirke[/B] και την κύρια –αλλά απαρατήρητη– δημιουργική ιδιοφυΐα του [B]Andy Fraser[/B], συνθέτη των περισσότερων επιτυχιών της μπάντας, και βιρτουόζο του μπάσου. Μάλιστα, το μπάσο του εδώ είναι πολύ πιο κυρίαρχο από ό,τι στο προηγούμενο άλμπουμ, καθώς χρησιμοποιείται ως ρυθμική κιθάρα που οδηγεί τα κομμάτια, ενώ η κιθάρα του [I]Kossoff[/I] αναπτύσσεται από αυτό. Μαζί με τους [I]Cream[/I] και τους [I]Led Zeppelin[/I], οι [B]Free[/B] με τη μοναδική μουσική χημεία υπήρξαν σημαντικοί και επιδραστικοί, αφού έβαλαν τη σφραγίδα τους, εμπλουτίζοντας το μουσικό ιδίωμα που υπηρετούσαν, μακριά από απλή μίμηση και επανάληψη, αλλά όχι (τόσο) επιτυχημένοι, όσο άλλοι ομότεχνοί τους. Η ταμπέλα του χάρντ ροκ που τους ακολουθούσε τους περιόριζε, αφού δεν τους αντιπροσώπευε απόλυτα και πολλές φορές ούτε μερικώς. Οι δίσκοι τους, σε πρώτο άκουσμα πιθανόν να φαντάζουν κοινότυποι, αλλά εάν τους δώσετε μια δεύτερη ευκαιρία θα σας αποκαλύψουν κάτι πιο εσωτερικό και ιδιαίτερο, που εγώ τουλάχιστον στην εφηβεία μου, επηρεασμένος και από τις απόψεις των εγχώριων 'επαϊόντων', το διέγνωσα λίγο αργότερα (ευτυχώς) και με καθήλωσε. Οπότε, ακούστε προσεκτικά ή προσπεράστε... ________________ [*] το εντυπωσιακό εξώφυλλο φιλοτεχνήθηκε από τον αμερικάνο φωτογράφο [I]Ron Raffaelli[/I], με τον οποίο ήρθαν σε επαφή όταν βρίσκονταν στο Λος Άντζελες. Η εικόνα μιας γυμνής γυναίκας που δρασκελίζει, ιδωμένη από κάτω, με το περίγραμμα του σώματός της γεμάτο αστέρια τοποθετημένο σε φόντο γαλάζιου ουρανού, τράβηξε πολλή προσοχή από τους θιασώτες της εμπορικής τέχνης και έγινε βασικό στοιχείο των ανθολογιών με εξώφυλλα άλμπουμ. (*****, πηγές: εξώφυλλο, freebandofficial.com, σημειώσεις επανέκδοσης, Phil Sutcliffe, Mojo, Free: Heavy Load by David Clayton & Todd K. Smith) [CENTER][ATTACH type="full" alt="FreeWinwood1970.jpg"]202170[/ATTACH] [I]Steve Winwood, Andy Fraser, Paul Rodgers, Simon Kirke[/I] και [I]Paul Kossoff[/I][/CENTER] [/QUOTE]
Verification
Post reply
Home
Forums
Μουσική - Κινηματογράφος - Τηλεόραση - Πολιτισμός
Μουσική
Παρουσιάσεις δίσκων - Aφιερώματα
Free - Tons Of Sobs
Top
Bottom
This site uses cookies to help personalise content, tailor your experience and to keep you logged in if you register.
By continuing to use this site, you are consenting to our use of cookies.
Accept
Learn more…