Search
Search titles only
By:
Search titles only
By:
Home
Forums
New posts
Search forums
What's new
New posts
Latest activity
Members
Current visitors
Κανονισμός Λειτουργίας
Σωματείο AVClub
Log in
Register
Search
Search titles only
By:
Search titles only
By:
New posts
Search forums
Menu
Install the app
Install
Reply to thread
Home
Forums
Μουσική - Κινηματογράφος - Τηλεόραση - Πολιτισμός
Μουσική
Παρουσιάσεις δίσκων - Aφιερώματα
Faust - Ο Μύθος
JavaScript is disabled. For a better experience, please enable JavaScript in your browser before proceeding.
You are using an out of date browser. It may not display this or other websites correctly.
You should upgrade or use an
alternative browser
.
Message
<blockquote data-quote="Δημήτρης Ν." data-source="post: 4834" data-attributes="member: 79"><p><span style="font-family: 'Times New Roman'"><span style="font-size: 12px">Από τις πρώτες νότες καταλαβαίνει ο ακροατής ότι τα πράγματα έχουν αλλάξει ριζικά . Εδώ δεν υπάρχουν τα ηχητικά κολλάζ , δεν υπάρχουν οι χαοτικές δομές του πρώτου lp , εδώ υπάρχουν πιο συμβατικές φόρμες και τραγούδια , αλλά εδώ υπάρχει και η ωμή ενέργεια του ροκ των Velvets εκφρασμένη μέσα από τους πρωτόγονους και επαναληπτικούς ρυθμούς των κρουστών , ειδικά στο εναρκτήριο “<strong>It’s a rainy day , sunshine girl”</strong> . Ηχος τραχύς , μετρονομικά χτυπήματα στα ντραμς , κι ένα σόλο σαξόφωνο στο τέλος , κάτι μεταξύ free jazz και τώρα -μαθαίνω –να- παίζω . Το αμέσως επόμενο “<strong>On the way to Abamae</strong>” είναι ένα γλυκό κιθαριστικό κομμάτι που οδηγεί ήρεμα στο δεκάλεπτο “<strong>No Harm”</strong> , που ξεγελά με το αλά επική μπαλάντα των 60’ς θέμα των πρώτων τριών λεπτών . Αλλά οι Faust είναι πάντα faust . Εκεί μετά το 3:00 ξεσπάνε ασυγκράτητοι , λυσσαλέοι , με τις κιθάρες να πουσάρουν ασφυκτικά και με μανία τα επαναληπτικά ριφ τους , το απίστευτο μπάσο να ανεβοκατεβαίνει κλίμακες και τον peron να ουρλιάζει τους στίχους « <strong><em>Daddy , take a banana , tomorrow’s Sunday</em></strong>» . Dada ιδεολογία με ροκ ρυθμολογία και avant garde , όλα ενωμένα σε ένα απίστευτο κομμάτι , rock , post rock , non – rock . Χάος . </span></span></p><p><span style="font-family: 'Times New Roman'"><span style="font-size: 12px"></span></span></p><p><span style="font-family: 'Times New Roman'"><span style="font-size: 12px">Η β´ πλευρά ανοίγει με το ομότιτλο κομμάτι , έναν επαναληπτικό ρυθμό , μια space μάντρα , υπνωτική , με τα πνευστά να παίζουν δυο νότες στο τέλος κάθε φράσης . Γερμανική μονολιθικότητα σε όλο της το μεγαλείο , Τεύτονες που παρελαύνουν με σκοπό να καταστρέψουν την κυριαρχία των Αμερικανοεγγλέζων και να αφανίσουν το mainstream. Αμέσως μετά το “<strong>Mummie is blue</strong>” . Κάπου εδώ βρίσκει και τις απαρχές του ο όρος πριόνια , αφού εδώ οι κιθάρες και τα ηλεκτρονικά , ακούγονται σαν τόρνοι και πριονοκορδέλες που δουλεύουν ασταμάτητα στο διπλανό εργοτάξιο , οικοδομώντας το μέλλον της γερμανίας . Full blown επίθεση . Το «<strong>I ‘ve got my car and my tv»</strong> που ακουλουθεί είναι συμβατικό ροκ , με σόλο σαξόφωνο που το διαδέχεται σόλο κιθάρας , το οποίο όμως υπονομεύεται διαρκώς από το θέμα των σύνθις ( που ακούγεται χαρούμενο και και απλοϊκό , σχεδόν παιδικό ) . Το “<strong>picnιc</strong>” και το «<strong>Me lack space</strong>» που ακολουθούν είναι μικρά κολλάζ ήχων και ο δίσκος κλείνει με το “ <strong>. . .in the spirit</strong>” μια απρόβλεπτη , τζαζέ σύνθεση σε στυλ γαλλικού καμπαρέ , ενδιαφέρουσα αλλά αταίριαστη με το όλο κλίμα .</span></span></p><p><span style="font-family: 'Times New Roman'"><span style="font-size: 12px"></span></span></p><p><span style="font-family: 'Times New Roman'"><span style="font-size: 12px">Ο δίσκος έτυχε θετικής υποδοχής από τα μέσα , τόσο εντός όσο και εκτός ( θετικός ο Ian McDonald του NME ) , αλλά φυσικά δεν πούλησε . Το αφεντικό της Polydor , ο Herr Vogelsang κάνει τους λογαριασμούς του με τον συνήθη τρόπο των μεγάλων μάνατζερ : « τρείς το λάδι , τρείς το ξύδι . . .» , ήτοι έχουμε ένα γκρούπ που πιστεύαμε ότι θα πάει καλά κι έτσι επενδύσαμε χρήμα , έπρεπε να πουλήσουμε τόσους δίσκους , δεν πουλήσαμε , δεν δουλεύει … τέλος» Και έτσι λήγει η συνεργασία με την Polydor. </span></span></p></blockquote><p></p>
[QUOTE="Δημήτρης Ν., post: 4834, member: 79"] [FONT="Times New Roman"][SIZE="3"]Από τις πρώτες νότες καταλαβαίνει ο ακροατής ότι τα πράγματα έχουν αλλάξει ριζικά . Εδώ δεν υπάρχουν τα ηχητικά κολλάζ , δεν υπάρχουν οι χαοτικές δομές του πρώτου lp , εδώ υπάρχουν πιο συμβατικές φόρμες και τραγούδια , αλλά εδώ υπάρχει και η ωμή ενέργεια του ροκ των Velvets εκφρασμένη μέσα από τους πρωτόγονους και επαναληπτικούς ρυθμούς των κρουστών , ειδικά στο εναρκτήριο “[B]It’s a rainy day , sunshine girl”[/B] . Ηχος τραχύς , μετρονομικά χτυπήματα στα ντραμς , κι ένα σόλο σαξόφωνο στο τέλος , κάτι μεταξύ free jazz και τώρα -μαθαίνω –να- παίζω . Το αμέσως επόμενο “[B]On the way to Abamae[/B]” είναι ένα γλυκό κιθαριστικό κομμάτι που οδηγεί ήρεμα στο δεκάλεπτο “[B]No Harm”[/B] , που ξεγελά με το αλά επική μπαλάντα των 60’ς θέμα των πρώτων τριών λεπτών . Αλλά οι Faust είναι πάντα faust . Εκεί μετά το 3:00 ξεσπάνε ασυγκράτητοι , λυσσαλέοι , με τις κιθάρες να πουσάρουν ασφυκτικά και με μανία τα επαναληπτικά ριφ τους , το απίστευτο μπάσο να ανεβοκατεβαίνει κλίμακες και τον peron να ουρλιάζει τους στίχους « [B][I]Daddy , take a banana , tomorrow’s Sunday[/I][/B]» . Dada ιδεολογία με ροκ ρυθμολογία και avant garde , όλα ενωμένα σε ένα απίστευτο κομμάτι , rock , post rock , non – rock . Χάος . Η β´ πλευρά ανοίγει με το ομότιτλο κομμάτι , έναν επαναληπτικό ρυθμό , μια space μάντρα , υπνωτική , με τα πνευστά να παίζουν δυο νότες στο τέλος κάθε φράσης . Γερμανική μονολιθικότητα σε όλο της το μεγαλείο , Τεύτονες που παρελαύνουν με σκοπό να καταστρέψουν την κυριαρχία των Αμερικανοεγγλέζων και να αφανίσουν το mainstream. Αμέσως μετά το “[B]Mummie is blue[/B]” . Κάπου εδώ βρίσκει και τις απαρχές του ο όρος πριόνια , αφού εδώ οι κιθάρες και τα ηλεκτρονικά , ακούγονται σαν τόρνοι και πριονοκορδέλες που δουλεύουν ασταμάτητα στο διπλανό εργοτάξιο , οικοδομώντας το μέλλον της γερμανίας . Full blown επίθεση . Το «[B]I ‘ve got my car and my tv»[/B] που ακουλουθεί είναι συμβατικό ροκ , με σόλο σαξόφωνο που το διαδέχεται σόλο κιθάρας , το οποίο όμως υπονομεύεται διαρκώς από το θέμα των σύνθις ( που ακούγεται χαρούμενο και και απλοϊκό , σχεδόν παιδικό ) . Το “[B]picnιc[/B]” και το «[B]Me lack space[/B]» που ακολουθούν είναι μικρά κολλάζ ήχων και ο δίσκος κλείνει με το “ [B]. . .in the spirit[/B]” μια απρόβλεπτη , τζαζέ σύνθεση σε στυλ γαλλικού καμπαρέ , ενδιαφέρουσα αλλά αταίριαστη με το όλο κλίμα . Ο δίσκος έτυχε θετικής υποδοχής από τα μέσα , τόσο εντός όσο και εκτός ( θετικός ο Ian McDonald του NME ) , αλλά φυσικά δεν πούλησε . Το αφεντικό της Polydor , ο Herr Vogelsang κάνει τους λογαριασμούς του με τον συνήθη τρόπο των μεγάλων μάνατζερ : « τρείς το λάδι , τρείς το ξύδι . . .» , ήτοι έχουμε ένα γκρούπ που πιστεύαμε ότι θα πάει καλά κι έτσι επενδύσαμε χρήμα , έπρεπε να πουλήσουμε τόσους δίσκους , δεν πουλήσαμε , δεν δουλεύει … τέλος» Και έτσι λήγει η συνεργασία με την Polydor. [/SIZE][/FONT] [/QUOTE]
Verification
Post reply
Home
Forums
Μουσική - Κινηματογράφος - Τηλεόραση - Πολιτισμός
Μουσική
Παρουσιάσεις δίσκων - Aφιερώματα
Faust - Ο Μύθος
Top
Bottom
This site uses cookies to help personalise content, tailor your experience and to keep you logged in if you register.
By continuing to use this site, you are consenting to our use of cookies.
Accept
Learn more…