Search
Search titles only
By:
Search titles only
By:
Home
Forums
New posts
Search forums
What's new
New posts
Latest activity
Members
Current visitors
Κανονισμός Λειτουργίας
Σωματείο AVClub
Log in
Register
Search
Search titles only
By:
Search titles only
By:
New posts
Search forums
Menu
Install the app
Install
Reply to thread
Home
Forums
Μουσική - Κινηματογράφος - Τηλεόραση - Πολιτισμός
Μουσική
Παρουσιάσεις δίσκων - Aφιερώματα
Φανκιές
JavaScript is disabled. For a better experience, please enable JavaScript in your browser before proceeding.
You are using an out of date browser. It may not display this or other websites correctly.
You should upgrade or use an
alternative browser
.
Message
<blockquote data-quote="Κωστας Λυμπεροπουλος" data-source="post: 63714" data-attributes="member: 62"><p><img src="http://209.144.81.159/images/reviews/crates/motown/Swamp-Dogg---Total-Destruct.gif" alt="" class="fr-fic fr-dii fr-draggable " style="" /></p><p><strong>Swamp Dogg – Total Destruction To Your Mind </strong>(Canyon LP 1969)</p><p></p><p>Ο Jerry Williams Jr είναι ζωντανός θρύλος σαν παραγωγός –C & The Shells, The Exciters, Gary US Bonds, Irma Thomas, Doris Duke κ.α.-αλλά είναι οι προσωπικοί του δίσκοι με το ψευδώνυμο Swamp Dogg που του έχουν εξασφαλίσει μιά θέση στο πάνθεο της soul.</p><p>Δεν είναι λίγοι αυτοί που τον θεωρούν μιά φιγούρα της ίδιας σπουδαιότητας με τους άλλους 3 μεγάλους της Ψυχεδελικής Σόουλ, αρχές 70ς: Norman Whitfield, Sly Stone, George Clinton. Εγώ, έχοντας πλήρη συναίσθηση του Τι λέω θα σας πώ ότι ίσως είναι πιο ριζοσπαστικός και από τους 3.</p><p>«Ακραίος και φριχτός σαν τον George Clinton, ξεσαλωμένος και πάνκ σαν το Little Richard, μπερμπάντης και βρωμιάρης σαν τους Dyke & The Blazers ο Swamp Dogg ήταν αυτό που θα γινόταν ο Otis Redding αν έπαιρνε LSD με το πλήθος της αγάπης μετά το Μοντερέϋ και καθόταν μαζί τους μέχρι τη διάλυση της Democratic Convention του Σικάγου και τις σφαγές του Kent State» είναι το καλύτερο σχόλιο που διάβασα γι αυτόν και τον αποδίδει μέχρι κεραίας.</p><p>Τυπική southern soul στο στυλ Stax/Muscle Shoals αλλά πιο ακατέργαστη και ορμητική, τολμηρή, απροκάλυπτα φυλετική και μαχητική που δεν μπαίνει στον κόπο να κρύψει το θυμό της πίσω από μεταφορές από τη Βιβλο. </p><p>Το “Mama's Baby, Daddy's Maybe” που είναι από κάθε άποψη το tour de force του άλμπουμ είναι απλά αδιανόητο για την εποχή του.</p><p></p><p><strong>------------------------------------------------------------------------------------------------------</strong></p><p></p><p></p><p><img src="http://www.charliehunter.com/discs/images/gat_outremer_lg.jpg" alt="" class="fr-fic fr-dii fr-draggable " style="" /></p><p></p><p><strong>Garage a Trois – Outre Mer </strong>(Telarc)</p><p></p><p>Soundtrack για μιά Γαλλική ταινία που απ όσο ξέρω δεν βγήκε στις αίθουσες ποτέ. Οι Garage a Trois είναι οι Charlie Hunter (κιθάρα), Mike Dillon (βιμπράφωνο/κρουστά), Stanton Moore (ντραμς) και Skerik (σαξόφωνο). Ορμητικές φανκιές, ανεπαίσθητα Λάτιν/εθνικ χρώμα, vibes και tablas, οι «κρουστοί» του δίνουν μιά εκπληκτική ρυθμική ποικιλία κι ο αρχηγός (Hunter) με την custom 8χορδη στις πολύ μεγάλες του. Παίζει μπάσσο και ταυτόχρονα lead αλλά η παρουσία του προδίδει μια πολύ μεγαλύτερη ωριμότητα σαν μουσικού: όχι πια τόσο σαν φωνή που δεσπόζει όσο κύρια σε υποστηρικτικό/δομικό ρόλο – πράγμα που είχε φανεί και από το πολύ καλό του Right Now Move (2003).</p><p>Eνα μικρό κομψοτέχνημα, υπερενεργητικό groove ολκής. Αυτό που κάνει στο σώμα σου στο 80% της διάρκειας του, σε 2 περιπτώσεις –The Dream, Amanjiwo- το κάνει και στο μυαλό σου μ ένα παράξενο ambient που αποσβολώνει.</p></blockquote><p></p>
[QUOTE="Κωστας Λυμπεροπουλος, post: 63714, member: 62"] [IMG]http://209.144.81.159/images/reviews/crates/motown/Swamp-Dogg---Total-Destruct.gif[/IMG] [B]Swamp Dogg – Total Destruction To Your Mind [/B](Canyon LP 1969) Ο Jerry Williams Jr είναι ζωντανός θρύλος σαν παραγωγός –C & The Shells, The Exciters, Gary US Bonds, Irma Thomas, Doris Duke κ.α.-αλλά είναι οι προσωπικοί του δίσκοι με το ψευδώνυμο Swamp Dogg που του έχουν εξασφαλίσει μιά θέση στο πάνθεο της soul. Δεν είναι λίγοι αυτοί που τον θεωρούν μιά φιγούρα της ίδιας σπουδαιότητας με τους άλλους 3 μεγάλους της Ψυχεδελικής Σόουλ, αρχές 70ς: Norman Whitfield, Sly Stone, George Clinton. Εγώ, έχοντας πλήρη συναίσθηση του Τι λέω θα σας πώ ότι ίσως είναι πιο ριζοσπαστικός και από τους 3. «Ακραίος και φριχτός σαν τον George Clinton, ξεσαλωμένος και πάνκ σαν το Little Richard, μπερμπάντης και βρωμιάρης σαν τους Dyke & The Blazers ο Swamp Dogg ήταν αυτό που θα γινόταν ο Otis Redding αν έπαιρνε LSD με το πλήθος της αγάπης μετά το Μοντερέϋ και καθόταν μαζί τους μέχρι τη διάλυση της Democratic Convention του Σικάγου και τις σφαγές του Kent State» είναι το καλύτερο σχόλιο που διάβασα γι αυτόν και τον αποδίδει μέχρι κεραίας. Τυπική southern soul στο στυλ Stax/Muscle Shoals αλλά πιο ακατέργαστη και ορμητική, τολμηρή, απροκάλυπτα φυλετική και μαχητική που δεν μπαίνει στον κόπο να κρύψει το θυμό της πίσω από μεταφορές από τη Βιβλο. Το “Mama's Baby, Daddy's Maybe” που είναι από κάθε άποψη το tour de force του άλμπουμ είναι απλά αδιανόητο για την εποχή του. [B]------------------------------------------------------------------------------------------------------[/B] [IMG]http://www.charliehunter.com/discs/images/gat_outremer_lg.jpg[/IMG] [B]Garage a Trois – Outre Mer [/B](Telarc) Soundtrack για μιά Γαλλική ταινία που απ όσο ξέρω δεν βγήκε στις αίθουσες ποτέ. Οι Garage a Trois είναι οι Charlie Hunter (κιθάρα), Mike Dillon (βιμπράφωνο/κρουστά), Stanton Moore (ντραμς) και Skerik (σαξόφωνο). Ορμητικές φανκιές, ανεπαίσθητα Λάτιν/εθνικ χρώμα, vibes και tablas, οι «κρουστοί» του δίνουν μιά εκπληκτική ρυθμική ποικιλία κι ο αρχηγός (Hunter) με την custom 8χορδη στις πολύ μεγάλες του. Παίζει μπάσσο και ταυτόχρονα lead αλλά η παρουσία του προδίδει μια πολύ μεγαλύτερη ωριμότητα σαν μουσικού: όχι πια τόσο σαν φωνή που δεσπόζει όσο κύρια σε υποστηρικτικό/δομικό ρόλο – πράγμα που είχε φανεί και από το πολύ καλό του Right Now Move (2003). Eνα μικρό κομψοτέχνημα, υπερενεργητικό groove ολκής. Αυτό που κάνει στο σώμα σου στο 80% της διάρκειας του, σε 2 περιπτώσεις –The Dream, Amanjiwo- το κάνει και στο μυαλό σου μ ένα παράξενο ambient που αποσβολώνει. [/QUOTE]
Verification
Post reply
Home
Forums
Μουσική - Κινηματογράφος - Τηλεόραση - Πολιτισμός
Μουσική
Παρουσιάσεις δίσκων - Aφιερώματα
Φανκιές
Top
Bottom
This site uses cookies to help personalise content, tailor your experience and to keep you logged in if you register.
By continuing to use this site, you are consenting to our use of cookies.
Accept
Learn more…