Search
Search titles only
By:
Search titles only
By:
Home
Forums
New posts
Search forums
What's new
New posts
Latest activity
Members
Current visitors
Κανονισμός Λειτουργίας
Σωματείο AVClub
Log in
Register
Search
Search titles only
By:
Search titles only
By:
New posts
Search forums
Menu
Install the app
Install
Reply to thread
Home
Forums
Μουσική - Κινηματογράφος - Τηλεόραση - Πολιτισμός
Μουσική
Παρουσιάσεις δίσκων - Aφιερώματα
Fandango
JavaScript is disabled. For a better experience, please enable JavaScript in your browser before proceeding.
You are using an out of date browser. It may not display this or other websites correctly.
You should upgrade or use an
alternative browser
.
Message
<blockquote data-quote="Κωστας Λυμπεροπουλος" data-source="post: 201779" data-attributes="member: 62"><p><img src="http://g-ec2.images-amazon.com/images/I/412Y74YZ6ZL._SS500_.jpg" alt="" class="fr-fic fr-dii fr-draggable " style="" /></p><p></p><p><strong>Andreas Staier: Variaciones del Fandango Espanol (Teldec CD)</strong></p><p></p><p>Σε σύγκριση με τους μεγάλους δάσκαλους της πολυφωνίας της Γερμανικής παράδοσης (Μπάχ, Χαίντελ), η Ισπανική σχολή μοιάζει να αποτελείται από ένα είδος μουσικών playboys. Οι Ισπανοί μάλλον αντιπαθούν τη μορφική σαφήνεια, δεν τους ενδιαφέρουν πράγματα όπως η ρητορική ή η εξελικτική διαδικασία των αντιπαραθέσεων στη δόμηση και δεν έχουν σε ιδιαίτερη υπόληψη τα αρχιτεκτονικά χαρακτηριστικά της φόρμας. Οι Ισπανοί είναι Λατίνοι και δίνουν μεγάλη σημασία στην εκφραστική αμεσότητα, στο θεατρικό χαρακτήρα της σύνθεσης. Η μουσική τους είναι ζωηρή, θυμοειδής. Τη χαρακτηρίζει μιά ευθύτητα, μιά εγκόσμια ορμητικότητα μοναδική. Διαθέτει ευρύτατη θυμική εμβέλεια: εκτείνεται από το αριστοκρατικό μέχρι το πρωτόγονο, από την αβρότητα μέχρι τη βία. Το κέφι της έχει μεγάλη ένταση, σαν να ξέρει για κάποια επικείμενη τραγωδία. Αλλες πάλι φορές, που είναι μελαγχολική, βυθισμένη σε περισυλλογή, συχνά καταλαμβάνεται ξαφνικά από ένα ανεξήγητο οπερετικό πάθος. Ο ρυθμός έχει πολύ μεγαλύτερη σημασία από την αρμονία στην τονική της γλώσσα. Το φολκλορικό στοιχείο είναι στις δόξες του. Οι κάθε λογής προσμίξεις έχουν την τιμητική τους: η μουσική της Ισπανικής σχολής έχει καρδιά Μπαρμπερίνου πειρατή και στις φλέβες της κυλάει τσιγγάνικο αίμα. Μέσα της μοιάζει νά’χει αιχμαλωτίσει τον χτύπο απ τις καστανιέτες, τις κιθάρες του flamenco, το τραχύ τσιγγάνικο μοιρολόϊ και πάνω απ όλα την υπερένταση όλο νεύρο του Σπανιόλικου λαϊκού χορού.</p><p>Το fandango είναι ένας τέτοιος χορός. Οι χορευτές χορεύουν χωρίς να αγγίζουν ο ένας τον άλλο κι ο ρυθμός προοδευτικά γίνεται όλο και πιο γρήγορος μέχρι το τελικό παροξυσμικό στροβίλισμα. </p><p>Ο Andreas Staier παίζει εδώ κλαβεσέν και είναι εξαιρετικά πειστικός. </p><p>Οι δύο χοροί του <strong>Antonio Soler </strong>και του <strong>Luigi Boccherini </strong>ήταν για μένα αποκάλυψη και αξίζουν από μόνοι τους την τιμή του δίσκου - πραγματικά όργια από ήχο και οι δύο, πλαισιώνουν μερικά ακόμα ενδιαφέροντα fandangos από λιγότερο γνωστούς μαίτρ, όπως ο De Albero, ο Lopez και άλλοι.</p></blockquote><p></p>
[QUOTE="Κωστας Λυμπεροπουλος, post: 201779, member: 62"] [IMG]http://g-ec2.images-amazon.com/images/I/412Y74YZ6ZL._SS500_.jpg[/IMG] [B]Andreas Staier: Variaciones del Fandango Espanol (Teldec CD)[/B] Σε σύγκριση με τους μεγάλους δάσκαλους της πολυφωνίας της Γερμανικής παράδοσης (Μπάχ, Χαίντελ), η Ισπανική σχολή μοιάζει να αποτελείται από ένα είδος μουσικών playboys. Οι Ισπανοί μάλλον αντιπαθούν τη μορφική σαφήνεια, δεν τους ενδιαφέρουν πράγματα όπως η ρητορική ή η εξελικτική διαδικασία των αντιπαραθέσεων στη δόμηση και δεν έχουν σε ιδιαίτερη υπόληψη τα αρχιτεκτονικά χαρακτηριστικά της φόρμας. Οι Ισπανοί είναι Λατίνοι και δίνουν μεγάλη σημασία στην εκφραστική αμεσότητα, στο θεατρικό χαρακτήρα της σύνθεσης. Η μουσική τους είναι ζωηρή, θυμοειδής. Τη χαρακτηρίζει μιά ευθύτητα, μιά εγκόσμια ορμητικότητα μοναδική. Διαθέτει ευρύτατη θυμική εμβέλεια: εκτείνεται από το αριστοκρατικό μέχρι το πρωτόγονο, από την αβρότητα μέχρι τη βία. Το κέφι της έχει μεγάλη ένταση, σαν να ξέρει για κάποια επικείμενη τραγωδία. Αλλες πάλι φορές, που είναι μελαγχολική, βυθισμένη σε περισυλλογή, συχνά καταλαμβάνεται ξαφνικά από ένα ανεξήγητο οπερετικό πάθος. Ο ρυθμός έχει πολύ μεγαλύτερη σημασία από την αρμονία στην τονική της γλώσσα. Το φολκλορικό στοιχείο είναι στις δόξες του. Οι κάθε λογής προσμίξεις έχουν την τιμητική τους: η μουσική της Ισπανικής σχολής έχει καρδιά Μπαρμπερίνου πειρατή και στις φλέβες της κυλάει τσιγγάνικο αίμα. Μέσα της μοιάζει νά’χει αιχμαλωτίσει τον χτύπο απ τις καστανιέτες, τις κιθάρες του flamenco, το τραχύ τσιγγάνικο μοιρολόϊ και πάνω απ όλα την υπερένταση όλο νεύρο του Σπανιόλικου λαϊκού χορού. Το fandango είναι ένας τέτοιος χορός. Οι χορευτές χορεύουν χωρίς να αγγίζουν ο ένας τον άλλο κι ο ρυθμός προοδευτικά γίνεται όλο και πιο γρήγορος μέχρι το τελικό παροξυσμικό στροβίλισμα. Ο Andreas Staier παίζει εδώ κλαβεσέν και είναι εξαιρετικά πειστικός. Οι δύο χοροί του [B]Antonio Soler [/B]και του [B]Luigi Boccherini [/B]ήταν για μένα αποκάλυψη και αξίζουν από μόνοι τους την τιμή του δίσκου - πραγματικά όργια από ήχο και οι δύο, πλαισιώνουν μερικά ακόμα ενδιαφέροντα fandangos από λιγότερο γνωστούς μαίτρ, όπως ο De Albero, ο Lopez και άλλοι. [/QUOTE]
Verification
Post reply
Home
Forums
Μουσική - Κινηματογράφος - Τηλεόραση - Πολιτισμός
Μουσική
Παρουσιάσεις δίσκων - Aφιερώματα
Fandango
Top
Bottom
This site uses cookies to help personalise content, tailor your experience and to keep you logged in if you register.
By continuing to use this site, you are consenting to our use of cookies.
Accept
Learn more…