Search
Search titles only
By:
Search titles only
By:
Home
Forums
New posts
Search forums
What's new
New posts
Latest activity
Members
Current visitors
Κανονισμός Λειτουργίας
Σωματείο AVClub
Log in
Register
Search
Search titles only
By:
Search titles only
By:
New posts
Search forums
Menu
Install the app
Install
Reply to thread
Home
Forums
Μουσική - Κινηματογράφος - Τηλεόραση - Πολιτισμός
Μουσική
Παρουσιάσεις δίσκων - Aφιερώματα
Ενθύμιο από την Αμερική-Dvorak, Κοντσέρτο για βιολοντσέλο και ορχήστρα. Op.104
JavaScript is disabled. For a better experience, please enable JavaScript in your browser before proceeding.
You are using an out of date browser. It may not display this or other websites correctly.
You should upgrade or use an
alternative browser
.
Message
<blockquote data-quote="ΚΩΣΤΑΣ ΖΑΓΓΟΓΙΑΝΝΗΣ" data-source="post: 1111942" data-attributes="member: 4971"><p><strong>Re: Ενθύμιο από την Αμερική-Dvorak, Κοντσέρτο για βιολοντσέλο και ορχήτρα. Op.104</strong></p><p></p><p><img src="http://avclub.gr/forum/attachment.php?attachmentid=51203&stc=1&d=1266251737" alt="" class="fr-fic fr-dii fr-draggable " style="" /></p><p></p><p>Η πρώτη ηχογράφηση του υπέροχου αυτού έργου έγινε στα 1937 και είναι ίσως η καλύτερη. Ο καταλανός Pablo Casals, ο Ούγγρος Georg Szell και η Τσέχικη Φιλαρμονική Ορχήστρα ενώνουν τις δυνάμεις τους για να δώσουν την πιό «Τσέχικη» ερμηνεία από όλες. Καταρχήν η εισαγωγή, λίγο αργή, νωχελική, αλλά εκπληκτικής καθαρότητας, η ενορχήστρωση του Dvorak λάμπει σε όλο της το μεγαλείο, κάθε λεπτομέρεια γίνεται ακουστή παρόλη την παλιά ηχογράφηση. Η δεξιοτεχνία του Casals είναι απλά απίστευτη, όταν ακούς την πρώτη του είσοδο νομίζεις προς στιγμήν ότι δεν παίζει βιολοντσέλο αλλά βιολί. Η ερμηνεία του με έντονες εναλλαγές αργών-γρήγορων tempi αναδεικνύει τον «ρομαντισμό» της παρτιτούρας. Μένει άφωνος κανείς από το επίπεδο της δεξιοτεχνίας, αλλά και από το πόσο βαθιά «σκάβει» στις νότες αυτός ο άνθρωπος. Το CD περιέχει και το κοντσέρτο του Elgar καθώς και το Kol Nidre του Bruch,δηλαδή ουσιαστικά όλο το ρεπερτόριο του ρομαντισμού για βιολοντσέλο και ορχήστρα. Απλά ευκαιρία.</p><p></p><p><img src="http://avclub.gr/forum/attachment.php?attachmentid=51204&stc=1&d=1266251737" alt="" class="fr-fic fr-dii fr-draggable " style="" />[ATTACH=full]51203[/ATTACH]</p><p></p><p>Σειρά έχει ο Mstislav Rostropovich συνοδευόμενος από την ίδια ορχήστρα υπό τη διεύθυνση του Vaclav Talich, του μεγαλύτερου μαέστρου που έβγαλε η Τσεχία. Η ορχήστρα συνοδεύει με τον ίδιο σχεδόν τρόπο που συνόδεψε 15 χρόνια πριν τον Casals, αλλά αυτό δεν πρέπει να μας παραξενεύει. Μην ξεχνάμε ότι η ορχήστρα αυτή έμαθε αυτό το έργο από τον ίδιο τον συνθέτη. Ο Rostropovich δίνει μιά έξοχη, συναισθηματική ερμηνεία, τεχνικά άψογη, χωρίς να φτάνει τον ακραίο ρομαντισμό του Casals.</p><p></p><p><img src="http://avclub.gr/forum/attachment.php?attachmentid=51206&stc=1&d=1266251990" alt="" class="fr-fic fr-dii fr-draggable " style="" />[ATTACH=full]51204[/ATTACH]</p><p></p><p>Έναν τελείως διαφορετικό δρόμο διαλέγει ο Pierre Fournier. Ο Γάλλος δεν ονομάστηκε χωρίς λόγο «ο Αριστοκράτης του Βιολοντσέλου». Εδώ συνοδεύεται –κι αυτός – από τον Georg Szell ο οποίος διευθύνει τη Φιλαρμονική του Βερολίνου. Ο Fournier προσφέρει ένα Dvorak χωρίς υπερβολικές εξάρσεις, στιλάτο, εκλεπτυσμένο. Τα tempi που επιλέγει δεν έχουν χαώδεις διαφορές ανάμεσα στο πολύ αργό και το πολύ γρήγορο, πράγμα που προσδίδει μιά αξιοπρέπεια στο έργο: ούτε κραυγές ούτε ψίθυροι. Οι βερολινέζοι συνεισφέρουν τον υπέροχο, στιλπνό ήχο των έγχορδών τους, και αν και δεν καταφέρνουν να αναδείξουν τις λεπτομέρειες της παρτιτούρας όπως οι Τσέχοι συνάδελφοί τους το αποτέλεσμα είναι εξίσου σαγηνευτικό.</p><p></p><p>[ATTACH=full]51206[/ATTACH]</p><p></p><p>Δεν μπορώ να πω το ίδιο για την επόμενη ηχογράφηση με τους βερολινέζους. Αυτή τη φορά συνοδεύουν τον Rostropovich (ξανά) υπό την μπαγκέτα του Herbert von Karajan. Ο Rostropovich είναι το ίδιο ιδιοφυής όπως ήταν δέκα τόσα χρόνια πριν στην Πράγα. Το πρόβλημα είναι ο Karajan, ο οποίος πνίγει τη μουσική του Dvorak σε ένα κέλυφος από σιρόπι, μιά ζαχαρένια κρούστα από γλυκερά έγχορδα η οποία σκεπάζει κάθε άλλη μουσική λεπτομέρεια. Τα πνευστά τα οποία μας μαγεύουν στις ερμηνείες των Szell καιTalich εδώ καλύπτονται τελείως από τα βιολιά και τα βιολοντσέλα, λες και πρόκειται για κοντσέρτο για βιολοντσέλο και ορχήστρα εγχόρδων. Κρίμα.</p><p></p><p><img src="http://avclub.gr/forum/attachment.php?attachmentid=51207&stc=1&d=1266251990" alt="" class="fr-fic fr-dii fr-draggable " style="" />[ATTACH=full]51205[/ATTACH]</p><p></p><p>Στη Γερμανία ηχογραφήθηκε και η επόμενη ερμηνεία του κοντσέρτου, από τους Ludwig Hölscher και τη Φιλαρμονική Ορχήστρα του Αμβούργου υπό τη διεύθυνση του Joseph Keilberth. Εδώ δεν έχουμε ούτε ρομαντισμό, ούτε πάθος, ούτε ευγένεια, ούτε ψυχρότητα. Έχουμε μιά τρόπον τινά μη-ερμηνεία η οποία μεταδίδει ότι έγραψε ο Dvorak και τίποτα παραπάνω. Η προσωπικότητα των ερμηνευτών δε φαίνεται πουθενά. Αν αυτό είναι συν ή πλην εναπόκειται στο γούστο του καθενός. Προσωπικά πολύ λίγες φορές άκουσα αυτό το δίσκο μέχρι το τέλος. Στα θετικά στοιχεία η εξαιρετική ποιότητα ηχογράφησης.</p><p></p><p><img src="http://avclub.gr/forum/attachment.php?attachmentid=51208&stc=1&d=1266252142" alt="" class="fr-fic fr-dii fr-draggable " style="" />[ATTACH=full]51207[/ATTACH]</p><p></p><p>Η μόνη ψηφιακή ηχογράφηση που έχω στη συλλογή μου είναι αυτή με τον Σουηδό Frans Helmerson στο βιολοντσέλο και τον Neeme Järvi να διευθύνει τη Συμφωνική Ορχήστρα του Göteborg. H εκπληκτική ηχογράφηση είναι της BIS, μιάς εταιρείας που πάντα απέφευγε την πεπατημένη, για αυτό και ετούτος ο δίσκος φαντάζει σαν ξένο σώμα στον κατάλογό της. Η εξήγηση είναι απλή: ο άγνωστος Elmerson δίνει μιά από τις κορυφαίες ερμηνείες του κοντσέρτου, είναι η καλύτερη ρέπλικα του Casals στη σύγρονη εποχή (χωρίς να τον φτάνει).</p><p></p><p><img src="http://avclub.gr/forum/attachment.php?attachmentid=51209&stc=1&d=1266252142" alt="" class="fr-fic fr-dii fr-draggable " style="" />[ATTACH=full]51208[/ATTACH]</p><p></p><p>Η ερμηνεία του Casals έχει μείνει όλα αυτά τα χρόνια αξεπέραστη και όλοι οι σολίστες που ανέφερα μέχρι τώρα ακολουθούν λίγο ως πολύ το δρόμο που έδειξε ο μεγάλος Καταλανός. Ο μόνος που ακολούθησε τελείως διαφορετικές ερμηνευτικές ατραπούς ήταν ο μεγάλος Ρώσος βιολοντσελίστας Daniil Shafran, ο οποίος ακόμα και σήμερα είναι σχεδόν άγνωστος στη Δύση. Σε μιά ζωντανή ηχογράφηση του 1980 συνοδευόμενος από τη Φιλαρμονική Ορχήστρα της Μόσχας υπό τον Mariss Jansons φέρνει τον Dvorak ...στη Ρωσία. Δίνει ένα κοντσέρτο γεμάτο συναισθηματισμό, στα όρια του μελό. Το αίσθημα γίνεται πάθος, το πένθος γίνεται οδύνη αβάσταχτη, αλλά και η χαρά που είναι άφθονη σε πολλά σημεία του έργου, δεν είναι απλά μετρημένη ευφορία, είναι, ασυγκράτητη, άγρια, ντελίριο πραγματικό. Μόνο ακούγοντας αυτή την πλέον «σλάβικη» ερμηνεία του κοντσέρτου κατάλαβα ότι το τρίτο μέρος είναι ένας Σλάβικος Χορός, ένα από εκείνα τα ορχηστρικά κομμάτια πάνω στα οποία ο νεαρός Dvorak έχτισε τη φήμη του. Τον Shafran ή τον απορρίπτεις τελείως ή τον λατρεύεις. Εγώ τον λατρεύω.</p><p>[ATTACH=full]51209[/ATTACH]</p></blockquote><p></p>
[QUOTE="ΚΩΣΤΑΣ ΖΑΓΓΟΓΙΑΝΝΗΣ, post: 1111942, member: 4971"] [B]Re: Ενθύμιο από την Αμερική-Dvorak, Κοντσέρτο για βιολοντσέλο και ορχήτρα. Op.104[/B] [IMG]http://avclub.gr/forum/attachment.php?attachmentid=51203&stc=1&d=1266251737[/IMG] Η πρώτη ηχογράφηση του υπέροχου αυτού έργου έγινε στα 1937 και είναι ίσως η καλύτερη. Ο καταλανός Pablo Casals, ο Ούγγρος Georg Szell και η Τσέχικη Φιλαρμονική Ορχήστρα ενώνουν τις δυνάμεις τους για να δώσουν την πιό «Τσέχικη» ερμηνεία από όλες. Καταρχήν η εισαγωγή, λίγο αργή, νωχελική, αλλά εκπληκτικής καθαρότητας, η ενορχήστρωση του Dvorak λάμπει σε όλο της το μεγαλείο, κάθε λεπτομέρεια γίνεται ακουστή παρόλη την παλιά ηχογράφηση. Η δεξιοτεχνία του Casals είναι απλά απίστευτη, όταν ακούς την πρώτη του είσοδο νομίζεις προς στιγμήν ότι δεν παίζει βιολοντσέλο αλλά βιολί. Η ερμηνεία του με έντονες εναλλαγές αργών-γρήγορων tempi αναδεικνύει τον «ρομαντισμό» της παρτιτούρας. Μένει άφωνος κανείς από το επίπεδο της δεξιοτεχνίας, αλλά και από το πόσο βαθιά «σκάβει» στις νότες αυτός ο άνθρωπος. Το CD περιέχει και το κοντσέρτο του Elgar καθώς και το Kol Nidre του Bruch,δηλαδή ουσιαστικά όλο το ρεπερτόριο του ρομαντισμού για βιολοντσέλο και ορχήστρα. Απλά ευκαιρία. [IMG]http://avclub.gr/forum/attachment.php?attachmentid=51204&stc=1&d=1266251737[/IMG][ATTACH type="full"]51203[/ATTACH] Σειρά έχει ο Mstislav Rostropovich συνοδευόμενος από την ίδια ορχήστρα υπό τη διεύθυνση του Vaclav Talich, του μεγαλύτερου μαέστρου που έβγαλε η Τσεχία. Η ορχήστρα συνοδεύει με τον ίδιο σχεδόν τρόπο που συνόδεψε 15 χρόνια πριν τον Casals, αλλά αυτό δεν πρέπει να μας παραξενεύει. Μην ξεχνάμε ότι η ορχήστρα αυτή έμαθε αυτό το έργο από τον ίδιο τον συνθέτη. Ο Rostropovich δίνει μιά έξοχη, συναισθηματική ερμηνεία, τεχνικά άψογη, χωρίς να φτάνει τον ακραίο ρομαντισμό του Casals. [IMG]http://avclub.gr/forum/attachment.php?attachmentid=51206&stc=1&d=1266251990[/IMG][ATTACH type="full"]51204[/ATTACH] Έναν τελείως διαφορετικό δρόμο διαλέγει ο Pierre Fournier. Ο Γάλλος δεν ονομάστηκε χωρίς λόγο «ο Αριστοκράτης του Βιολοντσέλου». Εδώ συνοδεύεται –κι αυτός – από τον Georg Szell ο οποίος διευθύνει τη Φιλαρμονική του Βερολίνου. Ο Fournier προσφέρει ένα Dvorak χωρίς υπερβολικές εξάρσεις, στιλάτο, εκλεπτυσμένο. Τα tempi που επιλέγει δεν έχουν χαώδεις διαφορές ανάμεσα στο πολύ αργό και το πολύ γρήγορο, πράγμα που προσδίδει μιά αξιοπρέπεια στο έργο: ούτε κραυγές ούτε ψίθυροι. Οι βερολινέζοι συνεισφέρουν τον υπέροχο, στιλπνό ήχο των έγχορδών τους, και αν και δεν καταφέρνουν να αναδείξουν τις λεπτομέρειες της παρτιτούρας όπως οι Τσέχοι συνάδελφοί τους το αποτέλεσμα είναι εξίσου σαγηνευτικό. [ATTACH type="full"]51206[/ATTACH] Δεν μπορώ να πω το ίδιο για την επόμενη ηχογράφηση με τους βερολινέζους. Αυτή τη φορά συνοδεύουν τον Rostropovich (ξανά) υπό την μπαγκέτα του Herbert von Karajan. Ο Rostropovich είναι το ίδιο ιδιοφυής όπως ήταν δέκα τόσα χρόνια πριν στην Πράγα. Το πρόβλημα είναι ο Karajan, ο οποίος πνίγει τη μουσική του Dvorak σε ένα κέλυφος από σιρόπι, μιά ζαχαρένια κρούστα από γλυκερά έγχορδα η οποία σκεπάζει κάθε άλλη μουσική λεπτομέρεια. Τα πνευστά τα οποία μας μαγεύουν στις ερμηνείες των Szell καιTalich εδώ καλύπτονται τελείως από τα βιολιά και τα βιολοντσέλα, λες και πρόκειται για κοντσέρτο για βιολοντσέλο και ορχήστρα εγχόρδων. Κρίμα. [IMG]http://avclub.gr/forum/attachment.php?attachmentid=51207&stc=1&d=1266251990[/IMG][ATTACH type="full"]51205[/ATTACH] Στη Γερμανία ηχογραφήθηκε και η επόμενη ερμηνεία του κοντσέρτου, από τους Ludwig Hölscher και τη Φιλαρμονική Ορχήστρα του Αμβούργου υπό τη διεύθυνση του Joseph Keilberth. Εδώ δεν έχουμε ούτε ρομαντισμό, ούτε πάθος, ούτε ευγένεια, ούτε ψυχρότητα. Έχουμε μιά τρόπον τινά μη-ερμηνεία η οποία μεταδίδει ότι έγραψε ο Dvorak και τίποτα παραπάνω. Η προσωπικότητα των ερμηνευτών δε φαίνεται πουθενά. Αν αυτό είναι συν ή πλην εναπόκειται στο γούστο του καθενός. Προσωπικά πολύ λίγες φορές άκουσα αυτό το δίσκο μέχρι το τέλος. Στα θετικά στοιχεία η εξαιρετική ποιότητα ηχογράφησης. [IMG]http://avclub.gr/forum/attachment.php?attachmentid=51208&stc=1&d=1266252142[/IMG][ATTACH type="full"]51207[/ATTACH] Η μόνη ψηφιακή ηχογράφηση που έχω στη συλλογή μου είναι αυτή με τον Σουηδό Frans Helmerson στο βιολοντσέλο και τον Neeme Järvi να διευθύνει τη Συμφωνική Ορχήστρα του Göteborg. H εκπληκτική ηχογράφηση είναι της BIS, μιάς εταιρείας που πάντα απέφευγε την πεπατημένη, για αυτό και ετούτος ο δίσκος φαντάζει σαν ξένο σώμα στον κατάλογό της. Η εξήγηση είναι απλή: ο άγνωστος Elmerson δίνει μιά από τις κορυφαίες ερμηνείες του κοντσέρτου, είναι η καλύτερη ρέπλικα του Casals στη σύγρονη εποχή (χωρίς να τον φτάνει). [IMG]http://avclub.gr/forum/attachment.php?attachmentid=51209&stc=1&d=1266252142[/IMG][ATTACH type="full"]51208[/ATTACH] Η ερμηνεία του Casals έχει μείνει όλα αυτά τα χρόνια αξεπέραστη και όλοι οι σολίστες που ανέφερα μέχρι τώρα ακολουθούν λίγο ως πολύ το δρόμο που έδειξε ο μεγάλος Καταλανός. Ο μόνος που ακολούθησε τελείως διαφορετικές ερμηνευτικές ατραπούς ήταν ο μεγάλος Ρώσος βιολοντσελίστας Daniil Shafran, ο οποίος ακόμα και σήμερα είναι σχεδόν άγνωστος στη Δύση. Σε μιά ζωντανή ηχογράφηση του 1980 συνοδευόμενος από τη Φιλαρμονική Ορχήστρα της Μόσχας υπό τον Mariss Jansons φέρνει τον Dvorak ...στη Ρωσία. Δίνει ένα κοντσέρτο γεμάτο συναισθηματισμό, στα όρια του μελό. Το αίσθημα γίνεται πάθος, το πένθος γίνεται οδύνη αβάσταχτη, αλλά και η χαρά που είναι άφθονη σε πολλά σημεία του έργου, δεν είναι απλά μετρημένη ευφορία, είναι, ασυγκράτητη, άγρια, ντελίριο πραγματικό. Μόνο ακούγοντας αυτή την πλέον «σλάβικη» ερμηνεία του κοντσέρτου κατάλαβα ότι το τρίτο μέρος είναι ένας Σλάβικος Χορός, ένα από εκείνα τα ορχηστρικά κομμάτια πάνω στα οποία ο νεαρός Dvorak έχτισε τη φήμη του. Τον Shafran ή τον απορρίπτεις τελείως ή τον λατρεύεις. Εγώ τον λατρεύω. [ATTACH type="full"]51209[/ATTACH] [/QUOTE]
Verification
Post reply
Home
Forums
Μουσική - Κινηματογράφος - Τηλεόραση - Πολιτισμός
Μουσική
Παρουσιάσεις δίσκων - Aφιερώματα
Ενθύμιο από την Αμερική-Dvorak, Κοντσέρτο για βιολοντσέλο και ορχήστρα. Op.104
Top
Bottom
This site uses cookies to help personalise content, tailor your experience and to keep you logged in if you register.
By continuing to use this site, you are consenting to our use of cookies.
Accept
Learn more…