Search
Search titles only
By:
Search titles only
By:
Home
Forums
New posts
Search forums
What's new
New posts
Latest activity
Members
Current visitors
Κανονισμός Λειτουργίας
Σωματείο AVClub
Log in
Register
Search
Search titles only
By:
Search titles only
By:
New posts
Search forums
Menu
Install the app
Install
Reply to thread
Home
Forums
Μουσική - Κινηματογράφος - Τηλεόραση - Πολιτισμός
Μουσική
Παρουσιάσεις δίσκων - Aφιερώματα
Ένας άντρας και ένας σκύλος.
JavaScript is disabled. For a better experience, please enable JavaScript in your browser before proceeding.
You are using an out of date browser. It may not display this or other websites correctly.
You should upgrade or use an
alternative browser
.
Message
<blockquote data-quote="supersonic" data-source="post: 613" data-attributes="member: 94"><p>Στο δίσκο έχουμε το εισαγωγικό, βιαστικό uptempo, One man dog, με μια αδιόρατη latin υφή, το πρώτο δείγμα ότι ο δίσκος είναι αλλού…</p><p>Στη συνέχεια την καθαρή αμερικάνικη Νεοϋορκέζικη μπαλάντα nobody but you, με το σπάνιο σόλο του Kortchmar αν και διαρκεί ελάχιστα δευτερόλεπτα.</p><p>To Chili Dog που ακολουθεί ,αν και ξεκινάει σαν folk καταλήγει σχεδόν σαν ροκ.</p><p>Το fool for you είναι ένα funky με άλλη έννοια κομμάτι, ενώ δύσκολα πνευστά (tuba) έρχονται στο προσκήνιο.</p><p>Μετά πέφτουμε στο instrumental I, ένα κομμάτι μόνο με ακουστικές κιθάρες, ένα ιντερλούδιο που μας οδηγεί στο New Tune την απόλυτη μελωδία του δίσκου. Ένα κομμάτι με ακουστική κιθάρα και congas. Ένα πιάνο συμπληρώνει την εικόνα. Η φαινομενικά απλή μελωδία δένει αρμονικά με τους στίχους της χαμένης αγάπης. Μέσα σε 1.5 λεπτό όλα έχουν τελειώσει. Έτσι απλά.</p><p>Το back on the street again που ακολουθεί είναι ένα κλασικό folk κομμάτι σύνθεση του Kortchmar, ίσως το μοναδικό του δίσκου. </p><p>Στο τέλος της πρώτης πλευράς φτάνουμε στην μεγάλη επιτυχία του δίσκου. Την μπαλάντα Don’t let me be lonely tonight. Λίγα μπορούν να ειπωθούν για το κομμάτι αυτό. Η εισαγωγή υποβλητική με ακουστική κιθάρα και μπάσο, πλαισιωμένο από τη lead. Το κομμάτι ουσιαστικά είναι jazz. Μια jazz μπαλάντα με απλούς και ξεκάθαρους στίχους: «Κάνε ό,τι θέλεις, δεν θα πέσω στα πόδια σου, αδίκησέ με, πές μου ψέμματα, κράτα το αντίο για την αυγή, αλλά μη με αφήνεις μόνο απόψε…»</p><p>Το κομμάτι τελειώνει ίσως με το πιο ευρηματικό jazz σόλο σαξόφωνο του Mike Brecker, για μένα ένα από τα πιο πλήρη, σύντομα και ολοκληρωμένα που έχω ακούσει.</p><p>Στο δεύτερο μέρος, έχουμε και πάλι ένα uptempo, ρυθμικό, λίγο funky κομμάτι το Wοh don’t you know μια καλή εισαγωγή για ένα ακόμα βαρύ πυροβολικό του δίσκου:</p><p>Το παραδοσιακό One morning in May. Η folk μπαλάντα τραγουδιέται από τον ίδιο και τη Linda Rondstadt. H δεύτερη φωνή της Linda είναι το κάτι άλλο. Οι δύο φωνές δένουν καταπληκτικά. Καθαρό τραγούδι αγάπης επίσης.</p><p>Το Instrumental II είναι ένα jazzy πέρασμα διάρκειας 1.5 λεπτού στο επόμενο βαρύ κομμάτι.</p><p>Το someone, μια σύνθεση του πολύ – τότε- John McLaughlin που ξεκινάει με την τελευταία νότα του προηγούμενου. Μια πολύ δύσκολη μελωδία, παιγμένη με τρεις ακουστικές κιθάρες και πιάνο και ένα αρκούντως δύσκολο σόλο κιθάρας στο μέσον. Οι στίχοι ? διαλογισμός…. Αγάπη το φως στη ζωή κλπ…</p><p>Ακολουθούν 6 κομμάτια ακόμα, στα οποία η ενορχήστρωση αλλάζει ελαφρά, στο ότι προστίθενται, και μένουν μέχρι το τέλος, τα πνευστά. Οι ενορχηστρώσεις ώρες ώρες θυμίζουν ελαφρά και προκλασική που συνεχίζουν προς τη jazz. Τα 6 τελευταία κομμάτια είναι σχεδόν γραμμένα σε medley καθώς το ένα δίνει τη σκυτάλη στο άλλο. Όλα συνδέονται χαρακτηριστικά με τα πνευστά. Τα θέματα όμως γίνονται πιο σκληρά προς το ροκ των chicago πχ (fanfare) με εναλλαγές προς την jazz, αλλά και gospell φωνητικά breaks…Στην εισαγωγή του Little David έχουμε, αλυσσοπρίονα, κορμούς και άλλους μηχανικούς ήχους. Το θέμα είναι σχεδόν jazzy με gospell πάλι φωνητικά. Μετά από το Mescalito (με νύξεις προς διάφορες ουσίες) περνάμε στον ήχο του Nashville στο Dance με βιολί, μαντολίνο και pedal steel. Ο δίσκος κλείνει με το Jig σε ατμόσφαιρα σχεδόν πανηγυριού.</p></blockquote><p></p>
[QUOTE="supersonic, post: 613, member: 94"] Στο δίσκο έχουμε το εισαγωγικό, βιαστικό uptempo, One man dog, με μια αδιόρατη latin υφή, το πρώτο δείγμα ότι ο δίσκος είναι αλλού… Στη συνέχεια την καθαρή αμερικάνικη Νεοϋορκέζικη μπαλάντα nobody but you, με το σπάνιο σόλο του Kortchmar αν και διαρκεί ελάχιστα δευτερόλεπτα. To Chili Dog που ακολουθεί ,αν και ξεκινάει σαν folk καταλήγει σχεδόν σαν ροκ. Το fool for you είναι ένα funky με άλλη έννοια κομμάτι, ενώ δύσκολα πνευστά (tuba) έρχονται στο προσκήνιο. Μετά πέφτουμε στο instrumental I, ένα κομμάτι μόνο με ακουστικές κιθάρες, ένα ιντερλούδιο που μας οδηγεί στο New Tune την απόλυτη μελωδία του δίσκου. Ένα κομμάτι με ακουστική κιθάρα και congas. Ένα πιάνο συμπληρώνει την εικόνα. Η φαινομενικά απλή μελωδία δένει αρμονικά με τους στίχους της χαμένης αγάπης. Μέσα σε 1.5 λεπτό όλα έχουν τελειώσει. Έτσι απλά. Το back on the street again που ακολουθεί είναι ένα κλασικό folk κομμάτι σύνθεση του Kortchmar, ίσως το μοναδικό του δίσκου. Στο τέλος της πρώτης πλευράς φτάνουμε στην μεγάλη επιτυχία του δίσκου. Την μπαλάντα Don’t let me be lonely tonight. Λίγα μπορούν να ειπωθούν για το κομμάτι αυτό. Η εισαγωγή υποβλητική με ακουστική κιθάρα και μπάσο, πλαισιωμένο από τη lead. Το κομμάτι ουσιαστικά είναι jazz. Μια jazz μπαλάντα με απλούς και ξεκάθαρους στίχους: «Κάνε ό,τι θέλεις, δεν θα πέσω στα πόδια σου, αδίκησέ με, πές μου ψέμματα, κράτα το αντίο για την αυγή, αλλά μη με αφήνεις μόνο απόψε…» Το κομμάτι τελειώνει ίσως με το πιο ευρηματικό jazz σόλο σαξόφωνο του Mike Brecker, για μένα ένα από τα πιο πλήρη, σύντομα και ολοκληρωμένα που έχω ακούσει. Στο δεύτερο μέρος, έχουμε και πάλι ένα uptempo, ρυθμικό, λίγο funky κομμάτι το Wοh don’t you know μια καλή εισαγωγή για ένα ακόμα βαρύ πυροβολικό του δίσκου: Το παραδοσιακό One morning in May. Η folk μπαλάντα τραγουδιέται από τον ίδιο και τη Linda Rondstadt. H δεύτερη φωνή της Linda είναι το κάτι άλλο. Οι δύο φωνές δένουν καταπληκτικά. Καθαρό τραγούδι αγάπης επίσης. Το Instrumental II είναι ένα jazzy πέρασμα διάρκειας 1.5 λεπτού στο επόμενο βαρύ κομμάτι. Το someone, μια σύνθεση του πολύ – τότε- John McLaughlin που ξεκινάει με την τελευταία νότα του προηγούμενου. Μια πολύ δύσκολη μελωδία, παιγμένη με τρεις ακουστικές κιθάρες και πιάνο και ένα αρκούντως δύσκολο σόλο κιθάρας στο μέσον. Οι στίχοι ? διαλογισμός…. Αγάπη το φως στη ζωή κλπ… Ακολουθούν 6 κομμάτια ακόμα, στα οποία η ενορχήστρωση αλλάζει ελαφρά, στο ότι προστίθενται, και μένουν μέχρι το τέλος, τα πνευστά. Οι ενορχηστρώσεις ώρες ώρες θυμίζουν ελαφρά και προκλασική που συνεχίζουν προς τη jazz. Τα 6 τελευταία κομμάτια είναι σχεδόν γραμμένα σε medley καθώς το ένα δίνει τη σκυτάλη στο άλλο. Όλα συνδέονται χαρακτηριστικά με τα πνευστά. Τα θέματα όμως γίνονται πιο σκληρά προς το ροκ των chicago πχ (fanfare) με εναλλαγές προς την jazz, αλλά και gospell φωνητικά breaks…Στην εισαγωγή του Little David έχουμε, αλυσσοπρίονα, κορμούς και άλλους μηχανικούς ήχους. Το θέμα είναι σχεδόν jazzy με gospell πάλι φωνητικά. Μετά από το Mescalito (με νύξεις προς διάφορες ουσίες) περνάμε στον ήχο του Nashville στο Dance με βιολί, μαντολίνο και pedal steel. Ο δίσκος κλείνει με το Jig σε ατμόσφαιρα σχεδόν πανηγυριού. [/QUOTE]
Verification
Post reply
Home
Forums
Μουσική - Κινηματογράφος - Τηλεόραση - Πολιτισμός
Μουσική
Παρουσιάσεις δίσκων - Aφιερώματα
Ένας άντρας και ένας σκύλος.
Top
Bottom
This site uses cookies to help personalise content, tailor your experience and to keep you logged in if you register.
By continuing to use this site, you are consenting to our use of cookies.
Accept
Learn more…